Chciałbym powiedzieć, że bawiłem się z rodzeństwem i biegałem po całych Wilczych Zębach, ale byłoby to kłamstwo! Tak się złożyło, że położyłem się na krótką (wcale nie) drzemkę i obudziłem się na chwilę przed tym, jak podeszła do mnie mama i poprosiła mnie o odejście na bok bo... chciała pogadać? Ale o czym? I po co? Zmarszczyłem brewki, ale posłusznie poszedłem za nią w okolice Kwietnika i z lekkim zniecierpliwieniem przysiadłem, rozglądając się dookoła.
— Jeżeli znowu chodzi o Grada, to ja już nie mam więcej do powiedzenia. Dalej jestem trochę zły, że wzięłaś jego stronę, a nie moją — burknąłem, wbijając w nią urażone spojrzenie, które po chwili delikatnie zmiękło, a ja wzruszyłem barkami. — Ale no, tylko troszkę — dodałem szybko. No. byłem na nią zły, ale wciąż była moją mamą, którą kochałem, nie? Ale kiedy zaczęła mówić, wbiłem w nią zaskoczone spojrzenie, które szybko zmieniło się w niedowierzenie i wściekłość. Ta śmierdząca kupa lisiego łajna na mnie naskarżyła?! I kto tu był tchórzem! Pobiegł się spłakać do zastępczyni? Co za... Nie musiałem słyszeć imienia kota, którego tak obrażałem. Tylko jeden dostał ode mnie podrzutkiem i przybłędą. Zazgrzytałem zębami i nastroszyłem sierść - Wilcza Łapa chyba nie wiedział co właśnie zrobił! Myślał, że będąc skarżypytą zbuduje sobie jakiś lepszy kontakt z klanem? Że wkupi się w łaskę innych członków i wymaże fakt, że nie ma w sobie ani kropli wichrowej krwi? Żałosne i obrzydliwe! Prychnąłem cicho pod nosem, jednak milczałem, dając matce skończyć.
— Ale mamo — zacząłem, nieco się wcinając kotce w słowo. — Golcowa Gwiazda jest stara i mogę się założyć, że przygarnęła go z żalu! Po co nam nowi członkowie i to nawet nie wiadomo skąd? Przecież jest nas dużo! Na co jeszcze... on. — burknąłem, a na jej paplaninę o złym zachowaniu, o nieszanowaniu uczuć innych i temu, że Wilk jest tak samo równy jak inni, mimowolnie przewróciłem ślepiami. Uważaj, bo pójdę go przeprosić i zostaniemy najlepszymi kumplami! Teraz to jeszcze bardziej chce, aby sobie stąd polazł, pfft! Milczałem jednak dłuższą chwilę, a na ostatnie słowa matki zgarbiłem się mimowolnie i wbiłem spojrzenie we własne łapy, którymi zacząłem ugniatać ziemię. Naprawdę mało mnie obchodziło co inni czuli, oraz to, czy zachowuje się odpowiednio na przyszłego wojownika - jeżeli każdy w tym klanie ma się spłakiwać i smarkać w futro przywódcy czy zastępcy bo na niego krzywo spojrzałem i powiedziałem o nim prawdę, to Wicher był bardziej miałki, niż sądziłem! Jednaaak... nie chciałem się kłócić z mamą, a ze wszystkich kotów, tylko ona i ojciec mogli mnie w jakikolwiek sposób pouczać. Dlatego postanowiłem na moment ugryźć się w język.
— ...nie — odpowiedziałem cicho na jej ostatnie pytanie, po czym podniosłem spojrzenie na jej mordkę. Niby nie była zła, ale ewidentnie była zawiedziona. Może powinienem zmienić strategię? Być... mniej otwarty w swojej złośliwości? Bo jeżeli każdy okaże się tak samo głupi jak Wilcza Łapa, to zaraz cały klan przyjdzie do Leśnego Szeptu na płakanie o moje zachowanie! Tsk, ale Wilcza Łapa i tak pożałuje, że na mnie naskarżył. Ma przekichane. — Przepraszam mamo

Zazgrzytałem zębami, cofając uszy w niezadowoleniu. Ona naprawdę wymagała ode mnie przeprosin tego mysiego bobka? Niech mi jeszcze powie, że Gradowego Smroda również mam przepraszać za to, że jest gburem bez poczucia humoru? Pfft, jego niedoczekanie! Moje brwi się ściągnęły, a grzbiet nosa zmarszczył buńczucznie. Miałem ochotę wrzeszczeć i wykłócać się dalej, że to niesprawiedliwe, abym musiał przepraszać jakiegoś podrzutka za powiedzenie mu prawdy o jego pochodzeniu i przyczynach znalezienia się w klanie. Jego ckliwa historia, którą przedstawiła mi matka wcale nie sprawiała, że miałem ochotę mu smarkać pod łapy z poczuciem winy za własne słowa. Wręcz przeciwnie! Sprowadziłbym całą tą rozmowę do tego, że jeszcze bardziej nie lubiłem Wilczej Łapy, który poza podrzutkiem, okazał się również śmierdzącym donosicielem. Poczułem lekkie ukłucie niepokoju - co jeżeli matka o mnie zapomni kiedy nie przeproszę tego kretyna? Co jeżeli będzie chciał ją w ten sposób... zabrać? Nie. Nie pozwolę mu na to. Skoro mam być grzeczny, to będę grzeczny.
— No dobra... — westchnąłem już spokojniej, a moje futro się wygładziło. — Przeproszę go — dodałem, spoglądając na mordkę matki ze szczerą pokorą. Jednak nie była ona spowodowana zrozumieniem sytuacji z Wilkiem, a obawą, że przez tego idiotę mogę ją w jakiś sposób stracić, a tylko przeprosinami i zapewnieniem o przeprosinach... Znów miałem ją przy sobie. Na koniec podszedłem do niej i przytuliłem się do jej łap, ocierając policzkiem o jej futro z cichym pomrukiem zadowolenia.
— Zaraz go poszukam i go przeproszę — mruknąłem, powoli się odsuwając i posyłając mamie śmiały uśmieszek, po czym pożegnałem się z nią (jak już nie chciała prawić mi morałów!) i wyszedłem z Wilczych Zębów, rozglądając się za tym białym lisim łajnem. Wcisnę mu te przeprosiny głęboko do gardła, że się nimi zakrztusi!

/zt

Szelest już sam nie wiedział, kręcił się po kociarni i kręcił. Wszystko było taki samo - nudne. Już widział to, co miał zobaczyć i chciał zwiedzać świat! Był na to gotów! Przechadzał się obok... tego nie widział. Nie widział nikogo przy wejściu. Czmychnął szybko, nim zauważyło go rodzeństwo lub, co gorsza, matka i gonie było. Przeszedł się kawałek i bam. Coś jakby legowisko stanęło przed nim otworem - oczywiście, że tam wszedł. Węszył i węszył naokoło, ale nic nie wywęszył. Jedynie co to nawąchał się kurzu i kichnął dość głośno. Wystraszony rozejrzał się czy aby na pewno nikt go nie widzi i podszedł bliżej jednej ze ścian - jakby chcąc się ukryć na jej tle.
Szybko o tym jednak zapomniał, kiedy zobaczył szczelinę, w której widniały skrawki jakichś roślin, już dawno wysuszone.
- Bezsensu - wymamrotał do siebie i spojrzał pod łapy, gdzie było więcej wysuszonych chwastów.

Pisnął i lekko podskoczył, kiedy usłyszał za sobą czyjś głos. Szybko odwrócił się w kierunku, skąd go usłyszał. Następnie uniósł grzbiet w łuk, by wydać się większym, niż autentycznie jest. Uszy położył po sobie i najeżył sierść. Dopiero po chwili zobaczył, że to jakaś kocica, która już wcześniej pojawiała się w kociarni. Kojarzył ją, na pewno kilka pytań jej zadał, ale teraz nie mógł sobie przypomnieć. Zrelaksował ciało na tyle, na ile się dało.
- Co? Nie! - wypalił, ale dopiero po chwili do niego dotarło, co kocica miała na myśli. Spojrzał w bok i powrócił do niej spojrzeniem - znaczy się, tak! - dopowiedział szybko.
- Strasznie tu dużo kurzu - wyjaśnił i klapnął na ziemię, a naokoło niego się nieco zakurzyło - jakby tu od wieeeeeków nikt nie przychodził! - przechylił się z jednej strony na drugą, kiedy wydłużał słowo "wieków" na ile mu powietrza w płucach starczyło.

Spojrzał już zdecydowanie uspokojony, w stronę, gdzie i Wieczorna się obejrzała, ale leżały tam tylko te zaschnięte rzeczy, które nie były w ogóle interesujące. Kto by się interesował takimi rzeczami? Nie Szelest.
- JA nie jestem chory! - powiedział głośniej, wyraźnie oburzony! On przecież nigdy nie chorował! Był na tyle super i na tyle silny, że jego to się bała każda choroba dotknąć, o! Właśnie tak było, zdecydowanie.
- A ja jestem Szelest... niemedyczka - przedstawił się z dumą i wypiął pierś do przodu. Kotka była zdecydowanie ciekawa.
- Co robi medyczka? - zapytał, wyraźnie zaciekawiony jej odpowiedzią. Bo co jeśli to jakieś fajne rzeczy? On lubi robić fajne rzeczy! Może Wieczorna Rosa pozwoliłaby mu pójść też? Ale by było super!

Nakrapiany Nos się starzała, a Leśny Szept nie bardzo chciała się użerać w samotności z Ropuszym Skrzekiem i... właśnie w ten sposób Puch zgodziła się pomóc przyjaciółce. Nigdy nie była dobra w odmawianiu, tym bardziej Leśnemu Szeptowi, więc po tym jak załatwiła swoje obowiązki, stawiła się w Wilczych Zębach. Teraz, gdy jej nowa ranga była już faktem, a nie przypuszczeniem, na barkach Wierzbowego Puchu spoczywało znacznie więcej niż się spodziewała. O dziwo jej to nie przeszkadzało. Zawsze lubiła mieć co robić, a dodatkowe przydziały patroli, wysłuchiwanie ich, rozwiązywanie drobnych sprzeczek czy częstsze kontrole obozu, sprawiały, że kocica mogła się oderwać od żałoby. Nie chciała popaść w marazm po śmierci wuja, a jedyną znaną jej formą ucieczki, która nie była związana z przesadną destrukcją, były obowiązki. Chociaż w tym wypadku to... raczej dodatkowe obowiązki.
Mimo tego, że sama myślała nad kociętami, te dalej były jej obce. Nie zdążyła "poćwiczyć" na swoim młodszym rodzeństwie, bo nim się do tego zabrała, jej siostry przestały być kociakami, a niektóre mogły nawet zbliżać się do ukończenia treningów. Dlatego czuła się w Wilczych Zębach okropnie nie na miejscu. Pomijając fakt, że ledwo się tu wcisnęła, to jeszcze miała doglądać kociąt; świetnie.

/Malina!

Malina nie przegapiłaby obecności zastępczyni w kociarni. Zresztą pewnie mało kto by to zrobił, bo kocica była... wielka. Było to imponujące, w końcu na pewno była groźnym przeciwnikiem do walk. Ciekawe, czy miała potyczki z drapieżnikami. Blizn chyba nie miała, przynajmniej nie takich widocznych, to może nie. Może nie lubiła walczyć?
- Dzień dobry - podeszła do Wierzbowego Puchu i ładnie usiadła, owinęła ogonem łapy - jestem Malina.

Zastępczyni... przyszła się nimi zająć? Nie brzmiało to na zajęcie wchodzące w aktywności zastępcy. Ale może coś w tym było? Może chciała pomagać Klanowi w każdy sposób jaki jest możliwy? A pomoc mamusi Maliny na pewno robiła dobre wrażenie na szylkretce.
- Ahaaa rozumiem! - odpowiedziała głośno na tą informację - co słychać... nie wiem. Siedzę sobie. A u ciebie Wierzbowy Puchu?
Najchętniej by się dopytała czy coś ciekawego się u niej wydarzyło ostatnio, czy widziała jakiegoś drapieżnika, albo samotnika, coś w tym rodzaju. Takie rzeczy się zdarzały każdemu poza obozem czasami! A były ciekawe dla Maliny. No i jej głowa nie mogła odejść od tego jak duża była zastępczyni i jak silna musi być.

W końcu ktoś, kto był ambitny w tym Klanie! Wierzbowy Puch wywołała zdecydowanie lepsze wrażenie niż Słodka Gwiazda w przeciągu zaledwie paru chwil rozmowy. Dużo pracowała, nigdy się nie oszczędzała. To był kot, który imponował Malinie. Chciała być taka jak Wierzbowy Puch!
- O Zgromadzeniach wiem tyle, że odbywają się co 6 księżycy, przy pełni księżyca. Ale nie słyszałam żadnych opowieści o nich. Coś się wydarzyło ciekawego na ostatnim?
Nadstawiła uszu i wytężyła skupienie, w razie jakby Wierzbowy Puch miała zacząć zaraz opowiadać. Miała nadzieję, że wszystko wyraźnie usłyszy, ale bywało różnie...

Okazało się, że na ostatnim zgromadzeniu wydarzyło się coś ciekawego. Wierzbowy Puch opowiedziała jej o bójce dwóch terminatorów. Rodzice na pewno źle ich wychowali, skoro tak karygodnie się zachowali przed CAŁYMI TRZEMA KLANAMI! Malina sobie nie wyobraża przylać komuś w mordkę w takiej sytuacji. W dodatku jednym z tych terminatorów, którzy się pokłócili była ICH terminatorka!!! A na dodatek siostra zastępczyni! Pokręcona sprawa, mieć córkę, która osiągnęła taką pozycję w klanie i jednocześnie taką, co pobiła się na zgromadzeniu.
- To się nieźle porobiło! - odpowiedziała zaintrygowana całym tym zajściem.
Jak bardzo nie doceniała spotkania z zastępczynią, to zaczęło jej burczeć w brzuchu. Stwierdziła więc, że musi zjeść sobie myszkę ze stosu.
- Pójdę coś zjeść. Do widzenia Wierzbowy Puchu!! - pożegnała się i pobiegła do obozu.
//zt