Młodzieniec nie był przygotowany na barbarzyński atak w swą stronę.
Czując kiełki, jak igiełki, w swym czekoladowym futrze, Mrozik otworzył niebieskie ślepka, waląc brata po mordce delikatnie białą łapką. Syn Ropuszego Skrzeku wiedział, że jako przyszły wojownik nie powinien podnosić na rodzeństwo, innych przyszłych wojowników ręki, lecz Siwek musiał zrozumieć, kto tu był tym silniejszym.
-Koniec. -
Odparł spokojnie, wpychając łapę w mordkę brata, haltując jego szczęki.
-Masz robaki pod ogonem? -
Zadał pytanie pół-żartem, pół-serio, bo co sam młodzieniec, przyszły królewicz mógł tu zawinić?

Nie spodobała mu się łapka w pyszczku. Ani trochę. Miał ochotę go w nią udziabać, ale mimo wszystko się powstrzymał. Chociaż po słowach brata zaczął to znowu rozważać.
- Chyba ty! - pisnął jakże kreatywną odgryzkę. Chociaż jakby nie patrzeć, w tym kontekście nawet miało to trochę sensu...
- Ciągle się wielciś i nie dajes spać! - tupnął wręcz łapką wracając do siadu i wlepiając w niego swoje wciąż jeszcze szaro-niebieskie oczka. Wyglądał jak naburmuszona kulka... I tym w sumie w tej chwili był.
- A poza tym powiem mamie, jak się odzywas! - pokazał mu jeszcze język. Niech ma za swoje!

-Z tym rozumowaniem, mamy je oboje. Jemy i śpimy w jednym legowisku. Jedno zaraziło się od drugiego. - Miauknął dość spokojnie, nie pozwalając bratu wyjść z pod jego łapy. Nie miał zamiaru dyskutować, jeśli drugi czekoladowy z nich miał zamiar dawać takie...Suche odzywki!
Zmrużył ślepia na brata, szepcząc do niego i tylko niego, by nikt inny w legowiskach nie słyszał.
-Lecisz do matki z problemem. Jako fojownik tes tak samiesas, hm? -
No no, Ropuszy Skrzek raczej nie byłaby zadowolona z takiego obrotu spraw, czyż nie? To oni mają reprezentować Klan Wichru, a nie kryć się za maminym ogonem...
Ale jak brat już musi, Mrozik mu nie zabroni. Tylko pocmoka, na zwykłe tchórzostwo.

Zaczął machać łebkiem, próbować chociaż strząsnąć jego łapę ze swojej mordki. No co za wredny mały...! ...Siwek nie potrafił wymyślić żadnej obelgi, był jeszcze na to za mały. Ale Mrozik był mały! I wredny w dodatku!
- Fłaśnie! To po co pytas! - zawołał kładąc uszy po sobie. Jeszcze sierść mu się zjeżyła, kiedy ten się tak do niego nachylił. Ale nie dlatego, że się bał. Po prostu był już wkurzony na brata!
- Będę. Bo co. - burknął w odpowiedzi. Nie zamierzał mu teraz zaprzeczać, bo to by oznaczało, że nie będzie mógł na niego naskarżyć! - Albo będę skalzył psyfódcy! O! I ftedy będzies miał kłopoty!

Młodzieńcza mordka zamknęła się, jak Mrozik zrozumiał, że nie było sensu strzępić języka. Pomyśleć, że taki...Kociak, naiwny i półgłowy jest z tej samej krwi, co on.
Mrozik jeszcze dawał bratu szansę. Jeszcze.

Uciszył się, a uszka nastawił orientalny syn Ropuchy, gdy Siwek wypowiedział dość ciekawe słowa....
-Oh, doprawdy? - Miauknął z uśmiechem, zdejmując łapy z pyska brata, dając mu wolność.
Do czasu.
Jeśli był po stronie tych mietkich, to Mrozik musiał dowiedzieć się trochę więcej. Co w Siwej główce się kryło? Chyba nie wiara, że biało-ruda przywódczyni zrobi coś Mrozikowi? MU, kociakowi?
Spojrzał się lodowatym wzrokiem na brata z boku, po czym polizał, na pokaz znudzenia, łapkę.

Nareszcie wolność! Od razu się otrzepał i pomlaskał chwilę tym pyszczkiem, żeby przyzwyczaić się do braku uczucia ucisku na nim. Fuknął jeszcze nosem. Mrozik był mimo wszystko puchaty i teraz wszędzie miał jego sierść! A może to jednak futro Siwka? Ciężko stwierdzić, kiedy oboje byli właściwie w tych samych kolorach!
- Tak, doplafdy! - zawołał papugując brata i stanął dumnie z ogonkiem w górze, jakby chciał pokazać, że wcale się go nie boi. Może i wydawałby się być przez to większy, ale to wrażenie kompletnie negowała jego rozczochrana, nastroszona sierść. No jak piorun w miotłę strzelił.
- Zlestą fojo... Fojfof... Dolosłe koty się tak nie zachofują! - Siwek, on jeszcze nie jest dorosły. Ty też nie. - Jak dalej tak będzies lobił, to zostanies w kocialni na zafse!

Na fukanie i brykanie brata w legowisku, Mroźny młodzieniec tylko zmrużył oczy jak z lodu na poczynania brata i jego mlaski. Nie miał zamiaru od razu mówić matce, lecz może lepiej, by była świadoma, jakiego syna urodziła, a jaki stoi przed mroźnym obliczem panicza o białej mordce.
Mrozik usiadł się, strzepnął uszyskiem niezainteresowany w czymkolwiek, co brat mógłby powiedzieć, a jednak...
Brnął, chcąc uświadomić brata o jednym.
-Słabeusze skarsą. - Miauknął pewny swej racji. Położył po sobie uszyska do ziemi. Co on tam piszczał?
-Ciekafa twa teoria. Naprafdę. - Polizał się po łapci.
-Muse cie upsedzić, że twoje słowa są puste. A klan nie słucha skarsepyt. -
Mrozik zaśmiał się pod różowym noskiem z zwykłej naiwności brata, po czym wyprostował się, czule dodając.
-No jus. Wróćmy do snu, a nie dses się jak królik. -

Uuugh, jak on go wkurzał! Nie potrafił niczego poza kłapaniem jadaczką! Jeszcze nazwał go słabeuszem! Z gardła Siwka wyrwał się niezadowolony burk, który... No w wykonaniu kociaka brzmiał bardziej zabawnie niż groźnie.
- Ja ci pokazę słabeusa! - Siwek może i nie uciekał się do przemocy jeśli nie miał do tego powodu... Ale że to był wciąż kociak o słabych nerwach, to nie wiedział jak inaczej dać ujście swojej frustracji, jak dać bratu nauczkę.
Skoczył na niego próbując go przewrócić i ugryźć go w ucho. Wcale nie był słabeuszem! A jeszcze mu pokaże, że jest silniejszy niż on!

Mrozik wydał z siebie ciche parsknięcie, gdy brat skoczył ku niemu z kłami. Wystarczyła tylko chwila, by wypalić słaby element z ich pięknego lasu.
To Mrozik był przyszłością, tym, kto zaprowadzi tu porządek. To on był tym cichym, grzecznym dzieckiem, na które rodzice spoglądali bez typowej chętki do obgadywania. Kocurek cenił sobie ten posłuch, jako młody elegant.
Więc co lepszego, niżeli ofensywa?
Dał się przewrócić, po czym pisnął, tak, by dorośli zobaczyli, kto tu rzuca się z łapami na kogo.
-Puść mnie! Barbarzyńco! Spróbuj mje tylkio sranić!- walnął łapką w bark brata z efektem troche silniejszym, niż chciał, lecz dalej dawało to wrażenie, że Siwek przyparł go bezprawnie do mchu.
-Prafda boli, a jak się jej nie rosumie, to usywas pazuróf! -



/Mg??

Całe szczęście nie ugryzł go mocno, można było to wręcz pokonać do memłania z dodatkiem małych igiełek. Ale musiał udowodnić swoją rację! A jak inaczej to zrobić jak nie siłą? Zresztą... Mrozik sam powiedział, że jego słowa są puste! To znaczy, że musiał przejść do czynów!
Fuknął nosem, kiedy Mrozik zaczął głośno piszczeć. Podniósł tylko łebek i popatrzył na niego z obrażonym wyrazem mordki.
- Psecies nic ci nie lobię! - burknął obrażony i z niego zlazł - w samą porę, bo akurat zobaczył Ropuszy Skrzek idącą w ich stronę. Położył uszy po sobie. Chyba miał kłopoty...
- Hej mamo... - przywitał się ze skulonym łebkiem i spojrzał na Mrozika. Jeśli skłamie i powie, że tylko się bawili, to Mrozik na pewno go wsypie pomimo tego, co mówił! Albo matka mu zwyczajnie nie uwierzy... Więc lepiej będzie, jak powie prawdę.
- Mlozek mnie zdenerwował... - przekręcił imię brata, to fakt... Ale nie zrobił tego specjalnie! Po prostu... Czasem język mu się plątał. - Bo powiedział, ze jestem słabeus! I ze mam lobaki pod ogonem, bo to on się wielcił i nie dawał mi spać! - czy Ropuszy Skrzek przyjmie takie wyjaśnienie? Nie miał pojęcia. Ale nie żeby miał inne...

Już po chwili zjawiła się matula, a sam młodzieniec poczuł, jak po karku przechodzi mu dreszcz.
Brat zszedł z jego ciałka, zostawiając oklapłe uszy w spokoju, a gdy Siwek mamlał swoje tłumaczenia, jak szczenie z podkulonym ogonem, tak sam orientalny kocurek zaczął poprawiać swoje uszy, sprawdzając, czy igiełkowe zęby nie przebiły mu aby jakiejś części.
Mrozik nie mówił za wiele, to on tu był tym spokojnym, porządnym synem. Żaden gryzący kociak mu tego nie odbierze.
Mrozik nie bał się osądu matki - ten był potrzebny. Konsekwencje przemieniają się w wiedze, wyciągnięcie wniosku.
-Zaczął grysć mnie w bsuch, gdy śpałem. Miałem prawo chcieć się ufolnić. - Miauknął spokojnie, zdecydowanie, a lodowy wzrok spadł ponownie na jego uszyska, które zaczął masować, by uśmierzyć ból(prędzej irytacje). Matka powinna to zobaczyć.
Jeśli Siwek miał zamiar atakować, gdy coś lub ktoś go zdenerwuje, to tak Mrozik nie miał zamiaru bronić takich zapędów, czysto barbarzyńskich. Był cierpliwy, był jak tkanka, która miała budować silny klan, a nie dzielić legowisko z kimś, kto rozumie tylko język pazura.

Położył uszy po sobie, kiedy Ropuszy Skrzek zwróciła mu uwagę. Jego ogon uderzający o ziemię zdradzał fakt tego, że jego nerwy wciąż buzowały. Szczególnie że Mrozik udawał niewiniątko!
- Pofiedział, ze moje słowa są puste. To co miałem zlobić? - spytał unosząc łeb, żeby na nią spojrzeć. Słowa widocznie nie podziałały, a - nie oszukujmy się - Mrozik był mimo wszystko lepszy w gębie niż Siwek. I przez to kocurek nie mógł mu się nijak odgryźć!
A odpuszczać też nie zamierzał. Mimo wszystko miał swój honor i w ogóle! Nie da się pokonać jakiemuś dramatyzującemu kociakowi, który na dodatek go wkurzył!

Matka ujrzała jego starania w chęci ukojenia bólu w wielkich uszyskach, podobnych do tych jej własnych.
Mrozik tylko spojrzał na dalej tłumaczącego się brata, który dokładał do ognia powodów, czemu Mrozik miał go wytrenować. Nauczyć, czym jest spokój, jakim kierował się ona sam i czemu ich klanowi przydadzą się silne jednostki kierujące się dobrem własnych ziem.
Czemu miał mu pomóc pozbyć się głupoty w jego umyśle, jakim było klepanie pyszczkiem bez powodu i rzucanie z pazurami, jak coś mu nie wychodzi.
-To co pofiedziałaś, mamo. - Odparł z wzrokiem lodowych ślepi wbitym matke, nie jak skulone szczenie, lecz jak kocur pewny swojej wartości w jej oczach.
-Użyfa języka pazuróf, w emocjach, by wygrać swoje rzekome racje. A jak mu się nie uda, chce na mnie donieść Słodkiej Gwieździe, bym nie został mianowany, chocias fie, jak tego pragne. Dlatego uznaje, se jest to zachowanie słabe. -
Mruknął, łapką poprawiając szerokie ucho.

Tego, co mówił Mrozik, słuchał z wyraźnym oburzeniem. Przecież wcale tak nie powiedział! A raczej nie to miał na myśli! Brat po prostu przeinaczał jego słowa. Gdyby nie to, że ich matka tu była...
Na jej słowa skulił tylko uszy z pokorą, chociaż wcale mu się to nie podobało.
- Ale to znacy, ze dałem mu wyglać! To niesplawiedliwe! - zaprotestował tylko. Wtedy dopiero byłby słabeuszem! I Mrozik już wtedy na pewno by się z niego śmiał!
A na słowa brata i pytanie matki pokręcił stanowczo łebkiem.
- Nie, to nieplafda! - zawołał i aż się podniósł - Pofiedział, ze mam lobaki pod ogonem, to mu pofiedziałem, ze ci pofiem! I ftedy spytał, cy jak będę f... Duzy, to cy tes będę latał i skalzył...! I ftedy ja mu na to, ze ftedy będę mówił psyfódcyni, ze się źle zachowuje... - o mało się nie zapowietrzył mówiąc to wszystko na jednym wydechu... Ale powoli czuł, że to nie ma sensu. I tak miał kłopoty, prawda? Matka i tak stanie po stronie Mrozika, jak zawsze! Próbował tylko zmrugać łezki, które cisnęły mu się ze złości do oczek.

Pokora.
Tego nauczył się Mrozik, nawet o tym nie wiedząc.
Teraz czas na Siwka.
Nie komentował nic o "zwycięstwie". Czy brat rzeczywiście uważał, że przeszkodzenie w śnie, nieświadome, to była jego inwitacja do walki?
Żałosne. Gdyby mieli te same szanse w życiu, drugi z braci wiedziałby, że gdy kocica ma wiele kociąt, przepychanki są normą.

Dlatego to Mrozik musi działać. Być tym cierpliwym.
Matka ani ojciec nie mogą narzekać. Musi stawić czoła i wyjść przed szereg. By kiedyś z dumą zobaczyli, jak jego łapa sprowadza siłę do klanu i prowadzi go w nową erę.

W przeciwieństwie do ciała brata - czekoladowo-biały orientalny młodzieniec nie ruszał się zbytnio - ot, jedynie co, to jego futro było lekko rozproszone przez delikatny wietrzyk, ten jednak nie był zimnym, więc Mrozik nie zwrócił ku niemu uwagi. Znaczyło to, że ktoś gdzieś w grocie przechodził, szybkim krokiem.
Matka już miała załatwić ich sprawę, a przyszły prywódca o niebieskim wzroku miał ponownie zapaść w sen dla swego młodego ciałka, gdy brat....
Ah. Czemuż to Mrozika nie zdziwiło.
Żałosne.
Tak jak matka, wysłuchiwał następnie słów brata, oh jak to wcale nie groził mu, Mrozikowi, własnemu bratu, ich przywódcą!
Młodzieniec tylko zgarbił garb nosa - nic po za tym.
Żadnego drgnięcia, jak mroźna statuetka siedział i słuchał.

-Nieprafda pofiadas.... a jednak następno potwierdzas, se byś mnie zglosił za...Za co? Że się broniłem przed tfoimi kłami f moim bsuchu? Próbofałem cię zniechęcić słofnie od brutalnosci, a ty... -
Nie dokończył, bowiem matka widziała efekty - Siwka na jego chuderlawym(jak jeszcze) ciele. Brat przeciwko bratu.

Na łzy brata westchnął.
-Jednak rosumiem, se moje słofa o robakach mogły byc...Niesmacne, mamo. -
Niech dostanie tyle od jego dobroci.
-Wies jednak, jaka jest Słodka Gfiazda.... A moja ceremonia nie mose być spóźnioną pses....kocięce, wyolbrzymione słofa. -
Wolał nie ryzykować. Tyle.

Nie znosił być ganiony przez Ropuszy Skrzek. Ani przez nikogo innego. Ale może jak już w końcu zostanie wojownikiem, to będzie słyszał więcej pochwał...?
Zagryzał wargę wysłuchując ich oboje. To było tak bardzo niesprawiedliwe...! Dobra, racja. Emocje wzięły nad nim górę. I co z tego? Taki już był... I tego nie zmieni. Zresztą nawet gdyby mógł, to wcale nie chciał! Tak jak było, było dobrze!
Kiwał tylko łebkiem na słowa matki. Po prostu się wyłączył usilnie próbując powstrzymać łezki szczypiące go już w oczy. Usłyszał tak naprawdę tylko końcówkę. Przeprosić? Ale to Mrozik powinien przeprosić go pierwszy! A zamiast tego jak zwykle podlizywał się matce... Ugh.
Ale nie zamierzał próbować dyskutować i pogrążać się bardziej... Nie miał już chyba na to siły.
- ...pseplasam. - mruknął tylko. Co prawda od niechcenia, ale to najwięcej, na co potrafił się zdobyć w tej chwili. Chciał już się po prostu położyć...