Myślałam po prostu że miałam powtórzyć, bo nie dosłyszała, ale szybko zrozumiałam że siostra chce wyjaśnień. To było już sporo trudniejsze, bo chociaż jakimś cudem byłam dalej myślami przy tym co powiedziałam, a nie w zupełnie innym lesie, to ciężko mi było wyjaśnić czemu. Po prostu nie ugryzłam się w język
- Umm próbowałam zabrzmieć trochę podobnie do ciebie. Głupi żart. Ja nie wiem, palnęłam co mi ślina na język przyniosła. Nie przejmuj się tym, ja przepraszam. Nie chciałam cię zranić, po prostu jak zwykle nie pomyślałam zanim otworzyłam mordkę - powiedziałam trochę zakłopotana. Jak zwykle byłam taka durna.
- Gwiezdni, to super! - powiedziałam może trochę zbyt głośno, gdy zawstydzenie zmieniło się w ekscytacje, by wrócić do zakłopotania. -Przepraszam, za głośno? Jak na razie przerobiłyśmy z Wierzbowym Puchem polowanie. Idzie mi coraz lepiej. Mówię ci kiedyś zostanę mistrzem w polowaniu - chociaż na razie wciąż zdarzało mi się zapominać regułek, ale to coraz rzadziej naprawdę!

Blekot zmarszczyło brwi i wpatrywało się w pokaźną sylwetkę siostry tak, jakby chciało znaleźć odpowiedzi na pytania z które zaczęły kłębić się w jeno głowie. „Głupi żart?” Było znacznie bardziej skonfundowane, aniżeli w jakikolwiek sposób zranione. I być może jedynie insynuowało na temat siostry, ale nieważne, jak bardzo chciało być miłym, gryzło je przeczucie, że, ująwszy imitowanie jeno mowy w przeprosiny i podpowiedź możliwości zranienia samym tym gestem, Różana Łapa zachowała się tak, jakby… sposób mówienia Blekot był czymś wstydliwym. Jakby był czymś, co przed Blekot nie należało do kogokolwiek innego, ale co powinno się jednak tolerować, bo zwaśnie w Klanie Wichru były niedopuszczalne.
Czy była to prawda? Blekot przycisnęło uszy do czaszki i drgnęło.
– A – mruknęło, wyprostowało się i skinęło głową. – Dobrz.
Skłamało. Skłamało własnej siostrze w pysk, dodatkowo pogłębiwszy się w perfidii tego czynu faktem, iż wcale dobrym kłamcą nie było, a przynajmniej nie wtedy, gdy przed momentem wyglądało tak, jakby miało uciec na oślep przed siebie i dopóty nie zatrzymać się, dopóki jeno mięśnie opuszczą wszystkie siły. Tak, patrzyło się na jeno siostrę, jak tego wymagano, tak, słuchało tego, co miała do powiedzenia, lecz jeno obecność była skierowana gdzie indziej, a przed oczami miała inny obraz. Na powrót stało się kocięciem, beznadziejnie przywiązanym do Wilczej Paszczy i boku własnej matki, która nie potrafiła ustrzec własnego dziecka przed jadem Szerszeniowej Łapy (mów normalnie, czemu nie gadasz normalnie), lecz wzięła je na bok i szeptem zapewniła, że nie dopuści do tej sytuacji ponownie. Z małej perspektywy Blekot był to miły gest, z perspektywy Skalnej Łapy, natomiast, przyszło nu się zastanawiać, czy Lekki Powiew szeptała, ponieważ nie chciała aby widziano, jak pociesza jej córkę—niedociągnięcie.
Przyłapało się na tym, że od kilku uderzeń serca zaczęło ugniatać uprzednio upuszczony przezeń mech.
Pokręciło głową na wątpliwości jeno siostry i uśmiechnęło się lekko, potulnie, szczerze. Wyjątkowo nie przeszkadzała nu gromkość czyjegoś głosu — wręcz przeciwnie, stanowiła dla jeno myśli podporę, wyrywając je ze spirali i przywracając na tor weselszy, tor na którego horyzoncie nie majaczyło przeczucie, że jedyne, co inne koty widzą w Blekot, to jeno problem z mową lub coś, czego porządny Klanowicz nie wypowiadał na głos.
– Jak… p—pować – zapytało, przechylając głowę na bok i w duchu mając nadzieję, że dla rozbieganej i tak samo skorej do przeprosin, jak i ekscytacji Różanej Łapie, łatwą do zapomnienia będzie farsa sprzed chwili.

Nie chciałam zupełnie nic złego, tylko się wyjaśnić i przeprosić, ale wyszło coś zupełnie odwrotnego i nawet nie wiedziałam czemu. W końcu przeprosiła i wyjaśniła że to tylko i wyłącznie jej wina nie Blekot. Nie byłam jednym z tych kotów, które po prostu potrafiły zignorować takie zmiany w nastroju innych kotów. Bo niby czemu? Jeżeli był jakiś problem to trzeba było go wyjaśnić i naprawić, a nie udawać że nic się nie dzieje.
- Jesteś pewna? - zapytałam zmartwiona. Widziałam że jest coś nie tak, wiedziałam że Blekot mnie okłamywała i było mi naprawdę głupio i źle z tego powodu, bo wiedziałam że ją zraniłam, a wcale nie chciałam.
Okej, czyli nie wystraszy swojej siostry krzykami ekscytacji. Dobrze by było to zapamiętać, ale nie była pewna czy będzie w stanie. Jeszcze pewnie parę razy przeprasza ją za swoje krzyki, zanim się do tego przyzwyczai.
- No pokazała mi pozycje łowiecką. Kuper nisko, trzeba ugiąć łapy, ogon zrównać z linią grzbietu i lecisz. Znaczy idziesz. O, są jeszcze takie tam zasady i to no zależy od tego na co polujesz. Na przykład przy gryzoniach, gadach i czymś tam jeszcze musisz przenieść ciężar ciała na tylne łapy - powiedziała, nie zwracając uwagi jak opowiadając drepcze łapami w miejscu.

Siwa Łapa miał dziś wolne. Co oznacza bycie "przykutym" do obozu. A przynajmniej póki co. W końcu z tego co wiedział, wystarczyło mu wiedzieć, jak się bronić i poznanie terenów... A co do tego pierwszego był w trakcie. Ale chyba nie szło mu tak źle!
W każdym razie, skoro i tak nie miał co robić... To chodził sobie po Zielonych Zaroślach, oglądając je dokładnie. Jako kociak raczej tu nie zaglądał, więc zawsze to coś nowego! Chodził z kąta w kąt, obwąchiwał wszystko po kolei, dokładnie... Aż trafił na jakiś wątły, kwitnący krzaczek.
Huh, co prawda w Porę Nowych Liści kwitło dużo różnych drzew i krzewów... Ale fascynowało go to, ile kwiatów może mieć tak słaba i wątła... Gałązka. Bo pełnoprawnym krzewem raczej by tego nie nazwał.
Podszedł nawet do niego ostrożnie i spróbował powąchać te drobne kwiatki uważając, żeby ich nie uszkodzić... Chociaż to było cięższe niż sądził, bo płatki sypały się z nich jak szalone.

/Szerszeń <3