Zielonooki ponownie stanął na Liściastym Konarze. Futro starannie ułożył i wypielęgnował, prezentował się zatem odpowiednio. Przywódcą został niedawno, dane mu było jednakże prowadzić już trzecią ceremonię. Rad był z siły klanu Gromu. Nowonarodzony miot był liczniejszy niż ten, który zamierzał mianować dzisiejszego dnia, ponad to w ciąży była również niedawno mianowana Pajęcza Sieć.
- Niech cały Klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - zarządził by następnie zamilknąć i oczekiwać na koty, które wkrótce miały otrzymać nowe miana... i na koty, które wkrótce otrzymać miały terminatorów. Tych, niestety, było niewiele.

Do moich uszu dotarła plotka że Zroszona Pajęczyna jest w ciąży... długo ze sobą nie rozmawialiśmy, ale chyba wypadałoby to zmienić. No bo z kim przepraszam bardzo? Skoro była tak wielce zakochana we mnie? Pewnie puściła taką plotę mając nadzieję że trafi to do mnie i sprawi że będę ZAZDROSNY. Akurat.
Mieć dzieciaki w tak młodym wieku... tragedia. Przecież ona jest młodsza ode mnie! Dopiero co skończyła trening! Po co sobie życie tak niszczyć... eughhhhhhhhhhhh.
Zjawiłem się na kolejnej ceremonii wiedząc że i tak znów nie dostanę terminatora... ale chociaż się dowiem kto kogo będzie uczył czy coś. No i pokaże się jaśnie wielkiemu KONWALIOWEJ GWIEŹDZIE.
Przysiadłem nieco na boku ale dość blisko Liściastego Konaru skinając głową kruczoczarnemu na przywitanie i oczekując na zjawienie się innych.

Minęło już trochę czasu, odkąd została wojowniczką. Jej życie nieszczególnie się zmieniło, tak naprawdę — jedynie częściej brała udział w patrolach, tym razem jako pełnoprawny ich członek zaznajomiony z terenami… choć wciąż budowała jakiekolwiek większe doświadczenie. Chyba najbardziej lubiła zmianę miejsca, gdzie spała, nie musiała bowiem już wysłuchiwać rozmów terminatorów. Nie, żeby wojownicy nie rozmawiali, ale czuła od tych rozmów nieco większą dojrzałość. Wciąż była jednak w pewnym sensie wyalienowana od reszty — była najmłodsza, bez znajomych, o mało towarzyskiej osobowości. Nie przeszkadzało to jej, chyba. Od dawna była w stanie zauważyć własną odmienność.
Na dzień dzisiejszy przypadała ceremonia miotu Burzowej Nocy. Jeżynowy Nos wyszła z legowiska, słysząc wołanie ojca. Liczyła na to, że dostanie dziś terminatora — to byłoby dla niej ciekawe, i przydatne doświadczenie. Musiała wszak zostać kimś. Kiwnęła Konwaliowej Gwieździe, gdy usiadła jako jedna z pierwszych pod Liściastym Konarem.

To był jego czas, jego ceremonia! Kocur wyszukiwał się, wyciągnął liście z futra i ten jeden raz pozwolił Burzowej Nocy na ulozenie jego futra. Po tej ceremonii, kotka już na stałe wróci do starszyzny. . było to smutne, bo Zamieć nigdy nie będzie w stanie doświadczyć patrolu z matką, wspólnego polowania czy też takich podobnych rzeczy z powodu na wiek.
Kocur przyszedł na ceremonię, teoretycznie przeznaczona dla niego. Znalazł on wzrokiem Jeżynowy Nos, jednak nie podszedł do niej. Szukał Gwieździstej Łapy, Wodospadu, jego kumpla. Jednak jeszcze go tu nie było. Usiadł niedaleko czarnej wojowniczki, jednak nie zaczepiał jej. Spojrzał na Konwaliową Gwiazdę. Wierzył, że mu się uda stać wojownikiem, jakim jego mama chciała, aby był.

Akurat czyściła swoje futro przed wojowniczym legowiskiem, nim do jej uszu z liściastego konaru nie dobiegło wołanie Konwalii. Nastawiła uszu i zwróciła pysk w jego stronie. Ah, no tak. Dzieci Omszalego Strumyka i Stokrotkowej Łąki muszą być mianowani, tak samo, jak dzieci Burzowej Nocy. To będzie kolejna dawka dużej ilości terminatorów dla klanu. Kotka targnęła się na łapy i zlokalizowała któreś ze swojego rodzeństwa. Był tu tylko Wilczy Kieł, co zmartwiło Jeż. Prosiła gwiezdnych, aby dali siłę Dzięcioł by również się tu zjawiła.
Sama jednak podeszła do niebieskiego pręguska, brata kotki, i usiadła obok niego . Kotka uśmiechnęła się w stronę brata.
-Kolejna młoda krew. Sądzisz, że Konwalia już ci odpuści i przydzieli ci kogoś ? - Zapytała rzucając w stronę brata i otaczając łapy ogonem. Sama nie pogardziłby drugim terminatorem, chcąc doświadczyć też innego charakteru, niżeli ten, jaki miał Róża, czy raczej Różana Łapa. Nie mniej jednak, nie chciała naciskać. Wszystko w swoim czasie.

Uśmiechnąłem się na widok siostry witając ją kiwnięciem głowy. - Za obieg pól, może. - zaśmiałem się. Dziś chyba będą mianowani tylko dzieciaki Burzowej Nocy... miała mało kociąt, i to na starość! Jedni decydują się na miot gdy wychodzą z kociarni a inni już będąc niemalże na Srebrnej Skórce... tego drugiego nie chciałbym nigdy zrobić moim dzieciom. Sam to przeżyłem i wiedziałem jak ciężkim jest chowanie swojego rodzica... a nawet dwóch, i to w młodym wieku.

Plotka o ciąży orientalki rozeszła się w siną dal, a ona sama nie była pewna jak komfortowo się z ów faktem czuje. Na szczęście był Szczurołap, kocur który okazał się kimś zupełnie innym niż początkowo przypuszczała. Nie dało się jednak ukryć brzucha pointki, a ona czuła się... dziwnie.

Nie musiała przychodzić na ceremonię, lecz gdy usłyszała głos Konwaliowej Gwiazdy mimowolnie podeszła do zebranych. Wzrokiem wyszukiwała Szczura, lecz na marne, wojownika jeszcze nie było. Szylkretka usiadła z boku, nie zwracała uwagi ani na Wilczego Kła, ani na Zjeżony Krok. Usiadła na uboczu, nie chcąc być w centrum uwagi.

To.. jej ceremonia, w końcu.

Śnieżyca od rana spędziła czas ze swą matulą na pielęgnacji futra, ćwiczeniu eleganckiej mowy, dumnego kroku oraz pewności siebie. Z jednej strony, szylkretka nie mogła się doczekać tego wydarzenia. Jednakże fakt, że spędzać będzie z Burzową Nocą mało czasu był.. przygnębiający. Nie mniej jednak pojawiła się na ceremonii, przychodząc dziarskim krokiem i siadając obok swego brata. Już się nie kłócili, po ostatnich.. awanturach to naprawde duża zmiana, a zwłaszcza, gdy obydwoje się przeprosili. Śnieżyca rozmyślała nad tym, kto będzie jej mistrzem , jak będzie się nazywać, i przede wszystkim kto skończy szybciej trening, ona czy brat? Hihi!

Srebrna również przyczłapała na ceremonię. Miot Burzowej Nocy był...nieliczny. Szanse na to, że dostanie ona któreś z kociąt pod swoje wychowanie były nikłe, zwłaszcza, że wojownicy starsi od niej nie mieli jeszcze nikogo do trenowania. Przysiadła się więc do Jeżynowego Nosa. Czarna kocica była w niemalże tej samej sytuacji co ona, więc Kropla postanowiła się trzymać w jej towarzystwie.
– Heja! Myślisz, że tym razem nam się coś dostanie? – miauknęła melodyjnie na przywitanie.

Kocur mimo, że nie dojrzał Wodospadu, to jego siostra, Śnieżyca, z którą to ostatnio się pogodził przyszła już na ceremonię. Uśmiechnął się do niej niemrawo - nie miał tego w zwyczaju.
-Stresik?- Rzucił w stronę siostry krótko, zerkając na nią kątem oka. Miał nadzieję, że kotka się nie stresuje. Bo on trochę .. trochę tak. Bał się, że dostanie niekompetentnego mistrza.. takiego, który niczego go nie nauczy. A chciał być obeznany i wiedzieć, co robi.
-W razie czego, to.. trening nas nie poróżni, dobra? Nie bój się przyjść do mnie, nawet, jeżeli będę po całym dniu trenowania- Mruknął pół szeptem do siostry.

Kocur akurat wracał z patrolu granicznego, kiedy usłyszał wołanie Konwaliowej Gwiazdy. Pożegnał się z dwojgiem wojowników, z którymi przyszedł, aby ci poszli usiąść na ceremonii, a sam dojrzał na uboczu Pajęczą Sieć. Nie było nigdzie widać Ukwieconej Grani.. Westchnął cicho na to stwierdzenie, by następnie podejść do orientalki i otrzeć pyskiem o jej bark na przywitanie.
-Jak się czujesz?- Zapytał zerkając na pointkę, jednocześnie skinając w przywitaniu Konwalii.

Niedługo po mianowaniu jego i jego rodzeństwa, nadszedł również czas na miot Burzowej Nocy, czyli między innymi Zamieć. Gwieździsta Łapa nie mógł przegapić takiego wydarzenia. W końcu dziś w legowisku terminatorów miał do niego dołączyć jego kumpel. Był ciekaw, kogo bury dostanie na mistrza. Fajnie by było, jakby kiedyś mieli razem trening.
Wychodząc z legowiska terminatorów na wołanie Konwaliowej Gwiazdy, od razu namierzył wzrokiem znajome, bure futro i ruszył w jego kierunku, nie zważając na obecność Śnieżycy obok niego.
- Siema, Zamieć! Cieszysz się z treningu? Znalazłem ci super miejscówkę w legowisku terminatorów - potok słów uleciał z jego pyska, gdy tylko usiadł obok przyjaciela, a jego łapa opadła dokuczliwie na jego kark. - Aha, cześć Śnieżka - przywitał się również z jego siostrą, nieco mniej energicznie, jednak z dokuczliwym uśmieszkiem na pysku. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z jej obecności.

Przybyła na ceremonię niedługo po Pszczelim Pyle. Nieco ochłonęła już po tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatniego księżyca, choć wciąż unikała Świszczącej Łapy. Gdy łapy Pszczelego Pyłu odbiły się od ziemi i znalazły o piętro wyżej, ta zmarszczyła jednak nieznacznie brwi. Zakuło. Szczególnie, gdy były tak podobne do siebie wyglądem.
Cóż, nieważne. Usiadła póki co sama, odprowadzając tylko wzrokiem Gwieździstą Łapę, który odszedł usiąść koło mianowanych dziś znajomych. Może powinna zagadać kiedyś do tego całego Zamieci; dowiedzieć się, czy był dobrym towarzystwem dla Wodospada.

Zjawiła się na miejscu niedługo po matce. Wracając do klanowego życia, zdążyła zorientować się jak bujne było te w Gromie; działo się tak dużo, ceremonia za ceremonią. Wiedziała, że ich klan był bardzo liczny. Co i rusz kocięta dorastały, by otrzymać nowe imiona. Mimowolnie zastanawiała się, jak to wyglądało w innych klanach. Czy tam też działo się aż tyle, czy o wiele mniej? Nie poznała jeszcze nikogo z Wichru czy Rzeki, ale wiedziała, że kiedy tylko przerobi z matką więcej rzeczy na treningu, prędzej czy później wybierze się na klanowe granice, z czystej ciekawości.
Początkowo planowała usiąść przy Jeżynowym Nosie, ale zamiast tego jej spojrzenie skoncentrowało się na ciotce. Zaćmione Słońce siedziała sama, nie było wokół niej kociąt, w tym także tego, które zemdlało na poprzedniej ceremonii. Dotąd nie miała zbyt wielu okazji do interakcji z siostrą matki.
— Jak twoje kocię? — zagaiła zza pleców Zaćmionego Słońca, nim podeszła bliżej i zasiadła obok, zachowując jednak między nimi odległość dwóch kroków.

Wrony nie mogło również zabraknąć na tej ceremonii. Dlatego pojawił się niedługo po zawołaniu przywódcy, idąc poprawiając jeszcze wredny kosmyk na piersi, który cały czas podejrzanie odstawał i psuł jego ogólny wygląd, który był akurat nienaganny, bo od rana stwierdził, że się umyje i wyładni, bo wrócił wczoraj późno ze spaceru i nie wyglądał zbyt przystępnie.
Rozejrzał się po już zebranych kotach, a widząc małe zgromadzenie ruszył właśnie w tamtą stronę; do Zamieci, Wodospada i Śnieżycy.
- Hej - rzucił do wszystkich zgromadzonych, usadawiając się koło kotki i uśmiechając promiennie. - Jak nastawienia? - spytał jeszcze dziś mianowanych terminatorów.

Cieszyła się, że brat się do niej dosiadł, a zaraz po nim Gwieździsta Łapa, który to zignorował szylkretkę, a później przywitał się, jakby na siłę, ze swym uśmieszkiem na pysku. Skinęła głową do brata, zgadzając się. Trening ich nie poróżni. Nie odezwała się do terminatora, lekko kiwnęła głową lecz nic więcej. Wyuczono jej poprawnych manier, lecz nie mogła znieść gdy ktoś nie zwracał na nią uwagę, także więc usieszyła się, gdy Wronia Łapa usiadł właśnie obok niej, a nie dwóch kocurków. Posłała mu radosny uśmiech, co na nią było wielkim wyczynem.
-Wiedziałam, że prędzej czy później ten dzień nastąpi- odparła i wzruszyła ramionami. Zdawała sobie sprawę, że zostanie terminatorką, lecz oh, kto będzie jej mistrzem? To była prawdziwa zagadka.

Przeniósł wzrok na jego kolegę, pointa który do niego podszedł widząc rzecz jasna zgodę siostry.
-Siemka Wodospad- Odparł z uśmiechem na pysku w stronę terminatora.. no niedługo będą dzielić legowisko! -No, fest się cieszę. . Serio, znalazłeś ? Jesteś super, dzięki mordo- Odparł z wytrzeszczem na pysku. No, Wodospad się postarał!! Wystawił mu język, kiedy szturchnal go dokuczliwie w bark. No niech oni tylko trafia do legowiska terminatorskiego razem, przecież Zamieć go rozniesie! W pewnym momencie dojrzał czarne futro kolejnego z braci Wodospadu.. Boże, czasami Zamieć zapominał, ile ten ich miał.
-Hej Wrona- Przywitał się z bratem wodospadu i uśmiechnął się do niego dziarsko, trochę głupawo.. bo, odkąd bo bliżej mianowania, stał się bardziej lekkoduszny, taki.. faktycznie kociakowy! -Nawet spoko. Nie boje się, ale Śnieżka chyba trzęsie futrem na samą myśl - Mruknął szturchając pyskiem o bok kotki chcąc ją troche wkurzyć. To, że się pogodzili, nie znaczy, że ten nie będzie jej irytować, no szanujmy się!

Wtoczyła się również i Osa na ceremonię, rozglądając się po zebranych z lekko zmarszczonym pyskiem. Ile to ostatnio było tych ceremonii? Chyba z milion, eh. Męczące się stało przyłażenie na każde skinienie ojca, siedzenie Gwiezdny Klan wie jak długo na dupie, a i tak się nie dowiaduje niczego ciekawego. Więc usiadła gdzieś z boku, przejeżdżając językiem po kręconej kryzie. Co, znowu jakieś mianowanie purchli będzie? Czy może tym razem kolejni szczęśliwcy, którzy wygrali na loterii mistrzów będą mianowani? Czy ją to interesowało? No niezbyt, bo jej samej to nie dotyczyło.