xxxKto by się spodziewał, że i Wisienka upatrzyła sobie to samo piórko, co Marchewka. Na szczęście biało-bura nie zrobiła jej krzywdy wpadając na nią, a to było przecież dla Karotki bardzo ważne – zdrowie siostrzyczki. Kiedy usłyszała, że trochę gniecie rudą kotkę, lekko się speszyła, położyła uszy po sobie i natychmiast odskoczyła od siostry.
xxx– Oj, wybac – rzuciła do Wisienki, uśmiechając się przepraszająco. Jednak chwilę po tym do małej marchewkowej główki wpadł jakże wspaniały pomysł. Wiecie, skoro jej ruda siostra tak bardzo lubiła wszczynać bójki z rodzeństwem, to co gdyby tym razem strony się obróciły?
xxx– Chocias wiesz co? Tym lazem dam Ci foly – spojrzała chytro na Wisienkę i poczekała aż wstanie. Nie wiedziała, czy siostra zrozumiała o co jej chodziło, ale no trudno. W końcu dała jej ostrzeżenie, no nie? Kiedy kotka podniosła się na cztery łapki, Karotka przyjęła pseudo pozycję łowiecką i wystrzeliła w stronę Wisienki, z zamiarem przewrócenia siostrzyczki – Bloń się!

– Dzięki, naprawdę myślałam, że mnie udusisz – sapnęła dramatycznie.
Zanim jednak zdążyła dodać jakąś opryskliwą uwagę, została zaatakowana! Ah! Zdrada! Zabita przez własną siostrę!
Zaraz, ale przecież to dobrze. W łebku małego szatana narodził się iście złowrogi plan. Wiedziała jak Marchewce zależy na dobrobycie rodzeństwa. Oh tak, buraska zapłaci za to!
Wisienka dała się uderzyć. Nie bolało ją to za bardzo, wszak obie są jeszcze małe i nie potrafią sobie zrobić większej krzywdy. Pisnęła i zaczęła się chwiać. – Marchewko jak mogłaś? To był mój słaby punkt! – klapnęła na ziemię – Czy tak skończę? Zabita przez własną siostrę? Litości! – zamknęła oczy i wystawiła język. Tak, to był plan idealnie zły. Iście Wisienkowy.

Marzec. Miesiąc, gdzie wszystko topnieje (lub stopniało), a świat jest tak strasznie brudny, że od patrzenia na niego aż się odechciewa. Jedynym plusem były wychodzące gdzieniegdzie kwiatki oraz słońce, z którego trzeba było korzystać! I tak właśnie, padło na Ciepłą skałkę. Korzystając z wyjść z patrolami, Iskrzącemu udało się co nieco uzbierać. Pechowe stokrotki, młode gałązki, nieco trawy (która swoją drogą też nie była najlepsza), oraz inne marcowe kwiatki, które udało mu się wypatrzeć zielonymi oczyma. Najważniejsze teraz były kwiatki koloru żółtego. Bo z czym niby się kojarzy ten kolor, jak nie z ciepłymi dniami? Poza żółto/pomarańczowym, szczególnie interesujące były też bazie, chociaż z nimi było trudniej.
Ale wracając! Czas coś z tego stworzyć. A co potem z tym zrobi? Dymny się chwilę zamyślił. Nie przemyślał tego. Był to raczej napływ weny twórczej, ale przecież zawsze mógł podrzucić coś do kociarnii, więc w czym problem?

//Roska?

Wieczorna Łapa była autentycznie, niemal jak kocię (którym wciąż w dużej mierze była) podekscytowana zmieniającymi się porami i budzącą się do życia przyrodą. Miała tego pecha, że urodziła się Porą Zielonych Liści, więc zanim mogła zobaczyć nieco więcej świata niż sam obóz i widok z jego wyjścia to zrobiła się Pora Nagich Drzew, która też była bardzo urokliwa, ale jednocześnie było tak strasznie zimno… no i wraz z nadejściem Pory Nowych Liści, Roska zrozumiała, że jednak uwielbia, kiedy wokół jest pełno kolorów – kiedy pierwsze kwiaty nieśmiało wychylają się spod pierwszych śniegów; kiedy na drzewach pojawiają się pierwsze pąki, a wkrótce zaczynają się rozwijać delikatne listki; kiedy wokół jest pełno kolorów; kiedy słońce przyjemnie przygrzewa grzbiet, a dni stają się coraz dłuższe… zupełnie inaczej się żyło, mimo iż inne pory, które choć częściowo Roska miała okazję poznać, również miały w sobie piękno.
Tego dnia koteczka nie do końca miała co ze sobą zrobić, więc po prostu dreptała po obozie, szukając sobie towarzystwa. W ten sposób w Wilczej Paszczy znalazła… Skrzącą Łapę? Świecącą Łapę? Coś w tym stylu? W każdym razie, kocur wyglądał, jakby złapał jakąś zawiechę.
– Cześ! Co robisz? – odezwała się, przekrzywiając łebek.

Myśli kocura powoli zbaczały na jakiś inny tor, kompletnie odbiegając od pierwotnego tematu. W końcu trzeba było ponarzekać jeszcze na inne rzeczy i pokłócić się ze sobą w myślach. Nie było więc nic dziwnego w tym, że na pytanie kotki zareagował dezorientacją.
- Hm? - Co? Że on? Obejrzał się jeszcze na boki, by się upewnić, ale nikogo oprócz jego osoby w pobliżu nie było. No dobra. Skoro to mamy już za sobą, to... Jakie było pytanie? Ah, no tak.
- Znaczy... tak do końca jeszcze nie wiem -przyznał, patrząc na stosiki roślinek wśród których siedział. Nie wiedział co z tego wyjdzie, bo przecież nagle może mu się wena w połowie zmienić, a cały poprzedni zamysł pójść spać.
- Ale... Chyba z tego wyjdą wianki? - Zamrugał, próbując sobie wyobrazić jak z tego czegoś ma wyjść wianek. Jednak powinien poczekać z tym pomysłem na porę zielonych liści - Aalbo jakaś inna ozdobopodobna rzecz - Dodał zaraz, nieco szybciej, wraz z uszami które nieznacznie opadły, jednak zaraz wróciły do swojego pierwotnego stanu.

Dymny kocur chyba był nieco zdezorientowany, całkiem jakby w dość… specyficznym miejscu, w jakim siedział, miał być ktoś jeszcze i o tym wcześniej nie widział; uśmiechnęła się leciutko, ale nie pokazała starszemu, że to jakieś rozbawienie, bo nie byłoby to przecież zbyt miłe.
– A – odpowiedziała od razu, mrugając powoli. – Hm, no można… a co chcesz z tym w sumie później zrobić? W sensie, ozdobić swoje legowisko, czy coś innego? Może ci pomogę coś wymyślić, albo zrobić… albo nawet moglibyśmy pójść po więcej kwiatków! Tylko pewnie najlepiej by było wziąć jeszcze kogoś, moją mistrzynię na przykład, bo jak dobrze pamiętam, to jesteś terminatorem, jak ja, prawda? A właśnie! Bo ja Wieczorna Łapa jestem, przepraszam, zaaferowałam się kwiatkami, heh!

Za dużo pytań. Dymny patrzył w stronę rozmówczyni, analizując każde jej słowo. Wyjście po kwiatki było nawet ciekawym pomysłem i w sumie by się na to nawet zgodził. Tylko- zaraz, kto był jej mistrzynią? Uruchomił swoje ostatnie dwie szare komórki, zaczynając wertować wspomnienia. Młoda na pewno nie podlegała Szałwii, bo by to zauważył. I w sumie ta wiadomość do szczęścia mu wystarczała. Tylko czy chciał z kimś wychodzić, pod pretekstem: ,,Hej, nudzi mi się, zróbmy wycieczkę by pozbierać kwiatki i pośpiewać wędrowcze piosenki w deszczu patrząc na tęczę"? Mh, już widział oczami wyobraźni ten zaniżający się poziom szacunku do niego w oczach innych.
- W sumie mógłbym to dać do legowiska - odparł w końcu tonem, jakby zdecydował. Danie czegoś siostrze też byłoby dobrym pomysłem, gdyby miał pewność, że nie rzuci mu tym w pysk.
- Chociaż, masz jakiś pomysł, co można by z tym jeszcze zrobić? - Spytał, tracąc trochę wątek. - I myślę, że tyle kwiatków co mam to raczej wystarczy. Jakby nie wystarczyło, to wtedy można spróbować znaleźć więcej- Dodał, próbując jakoś wybrnąć z sytuacji, w której musiałby z kimś wychodzić. Chociaż kto wie, co będzie dalej? Zawsze może się okazać, że roślin jest o wiele zbyt mało, niż na początku myślał. Na przeprosiny kotki pokręcił głową. W sumie nawet o tym zapomniał.
- Nie no, spokojnie. Też się w sumie nie przedstawiłem. Iskrząca Łapa.

Pokiwała głową na odpowiedź starszego kocura – brzmiało to jak dobry pomysł! Zaraz jednak dymny zapytał, jakie ona jeszcze ma pomysły, na co zamyśliła się na krótką chwilę… ale naprawdę krótką, bo miała już pewne propozycje już wcześniej.
– A, hm, zawsze możesz dać kwiatki komuś, kogo lubisz! Na przykład moja mama bardzo się cieszy, jak jej coś takiego ładnego daję, więc może twojej też by się spodobały? Albo możesz zanieść je do kociarni, dać kociakom… albo przygotować legowisko ozdobione kwiatami dla kogoś innego. O! Albo jeszcze możesz je jakoś spróbować wpleść w ściany Zielonych Zarośli, wtedy wszyscy będą mogli je oglądać i będzie tam tak przyjemniej – zaczęła strzelać propozycjami i od razu do części podała uzasadnienie, dlaczego to taki fajny pomysł. Koniec końców jednak to on nazbierał te kwiatki i to do niego należała decyzja, więc brała pod uwagę nawet tę opcję, że zrobi z nimi zupełnie coś innego i wcale by się wtedy nie obraziła.
– W porządku! Miło poznać – odparła radośnie, machając ogonkiem.

,,Komuś, kogo lubisz". Aj, ciężko z tym. Mamie by niby dał, ale nie w tym wieku. Byłby niczym dorosły chłop dający mamie laurkę ozdobioną brokatem i kolorowym makaronem, z wielkim napisem zrobionym kredką. Gdyby była jakaś okazja specjalna, to te kwiatki mógłby dać. Ale okazji nie było. Pozostawało dać to młodym kartoflom. Nie przepadał za kociętami, szczególnie z powodu, iż nie miał pojęcia co im siedzi w głowie. Ale chyba był to najlepszy pomysł na chwilę obecną. Nie zmarnują się. Ostatni pomysł całkowicie odpadał.
- No, to kociaki będą miały zajęcie - Powiedział po chwili, na wydechu. Decyzja może nie najlepsza, ale innego pomysłu nie miał.
- Ciebie również - Zamilkł na chwilę, patrząc na "śmieci", leżące przed nim - To... Chcesz mi z tym pomóc ? - Spytał, gotowy by w razie czego zeskoczyć z kwiatkami na dół.

Wyszczerzyła się lekko do Iskrzącej Łapy na jego odpowiedź. Jeśli chciał dać kwiatki kociakom, to na pewno się ucieszą! A może nawet coś ciekawego z nimi zrobią, o. W końcu kocięta były całkiem kreatywne.
– Hmm, a co tam dokładnie masz? W sensie, jakie kwiatki, bo stąd nie widać tak dobrze! I w sumie jak wygląda wianek? Bo, um, nie słyszałam o tym w sumie nigdy, i no. No wiesz, nie do końca wiem, jak je robić – odezwała się z nutką niepewności w głosie.

Po usłyszeniu słów kotki zapadła decyzja. Czyli jednak musiał zejść na dół. Zamiast wymieniać wszystkie po kolei, wolał pokazać. Niczym okładkę książki, zamiast mówić tytuł. Tak więc wpierw zeskoczył z głazu z pewną ilością roślin, by potem wyciągnąć się po kolejną... I kolejną, aż w końcu wszystko było na dole. Jeszcze przed tym przesunął łapą jednego żółtego kwiatka, który gdzieś zapodział się wśród fioletu, co raniło jego poczucie estetyki.
- Z tym robieniem to nie jest trudne jakoś - Zaczął, siadając na przeciwko niebieskiej, jeszcze końcowo przenosząc jakiegoś liścia który nie pasował do reszty na kupce z a'la muru, który stworzył przed swoimi łapami.
- Musisz mieć jakąś podstawę najpierw najlepiej. Znaczy, nie musisz mieć, można zrobić z samych kwiatków, ale nie mamy ich zbyt wiele, więc ten no. - Na podstawę wybrał dłuższą trawę i jedną cienką gałązkę. Chyba z leszczyny? Zawinął zielone wokół zdrewniałej części na tyle, na ile zdolny byłby do tego kot bez posiadania sprawnych kciuków ludzkich.
- Iii potem bierzesz jakiegoś kwiatka. Ale takiego wiesz, z dłuższą tą zieloną nogą. I no. Obwiazujesz. - Trochę stres, że ktoś się patrzy na to co robi, ale jakoś się udało. Obwinął łodygą podstawę wianka, przytrzymał łapą, po czym wziął kolejnego i dodał obok, również zawinął i... Zerknął znad pracy w stronę Wieczornej Łapy. Nie za szybko? Coś nie jasne?
- Widzisz? - Spytał, starając się odsunąć łapę na tyle, by jakaś tam praca była widoczna.

– A, aha – odezwała się, marszcząc lekko nosek i obserwując poczynania Iskrzącej Łapy. Nie do końca to wszystko rozumiała, i… też nie wiedziała, co można z tym w ogóle później zrobić, no ale dobrze, niech będzie. Podstawa, i kwiatek z dłuższą… nogą? Co? Zamrugała, skonfundowana. – W sensie że z dłuższą… łodygą? – spytała więc, bo nie do końca ogarniała.
– Ee… tak… no, tak, widzę – odpowiedziała, nieco robiąc dobrą minę do złej gry. Starała się ogarnąć, ale… jednak Iskrząca Łapa zrobił to wszystko troszkę szybko, a ona dalej nie do końca rozumiała, po co to robić. – I to potem jest… ozdobą? – spytała więc niepewnie. Czy w takim razie nie byłoby łatwiej po prostu wpleść kwiatki w legowisko, albo w krzewiaste ściany Zielonych Zarośli, czy coś?

Na pytanie zadane przez Wieczorną, Pył mrugnął raz, a zaraz potem uszy powędrowały mu na boki.
- A. Tak. Tak, o to mi chodziło. Uciekło mi słowo, wybacz - Rzucił zaraz, nieco szybciej łącząc ze sobą słowa. ,,Widzi" Dobra. Czyli nie jest źle! Chyba. Dymny zdawał sobie sprawę, że pewnie jeśli terminatorka podejmie się zadania robienia wianków, to będzie musiał tłumaczyć jeszcze raz krok po kroku, jednak nie specjalnie się tym przejmował. W przeciwieństwie do kolejnych słów kotki, na które jego mózg zareagował... dziwnie. Wpłynęła do niego cząstka stresu, wmawiająca mu, że zaraz zostanie oceniony w negatywny sposób.
- W pewnym sensie - Zaczął, próbując wysilić swoje ostatnie dwie szare komórki i zlepić sensowne wytłumaczenie - W teorii można w tym chodzić, ale no. W końcu i tak wyląduje u kociąt, a to one są kreatywne, prawda? Mogą uznać to za cokolwiek i zrobić z tym cokolwiek. Uznajmy więc, że możesz nawet powiesić to na jakiejś gałązce, bez specjalnego celu.

– Nie no, luz, mi też często uciekają! – odpowiedziała z radosnym wyszczerzem na pyszczku.
…chodzić? Kotka nieco podejrzliwie spojrzała na wianek, który zrobił starszy terminator. Ale że jak chodzić. Nosić to na ogonie? Na grzbiecie? Na głowie? Na łapie? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi!
– No dobra, no ale jak chodzić, w sensie… może pokaż po prostu, bo trochę nie ogarniam – przyznała w końcu. – O, a gdybym taki jeden zrobiła, to mogłabym dać jeden swojej mamie? W sensie bo trochę masz tych kwiatków, a ona by się ucieszyła… ale jak coś to zrobię jej przy innej okazji – odezwała się nagle, bo niespodziewanie wpadł jej ten pomysł do głowy. Nie do końca dalej rozumiała, o co chodzi z tymi wiankami, ale hej, może Łania Skórka się ucieszy!

,,Mi też uciekają" Dymny poczuł dziwnego rodzaju ulgę, przez którą na pysku wyrył się nikły a'la uśmiech, który w sumie odwzajemnił. Huf, przynajmniej jest jakieś zrozumienie.
- Znaczy wiesz, pokazać mogę, ale to chyba dopiero jak zrobię. Bo wiesz... z tym czymś z dwóch kwiatków to za wiele nie zrobię - Wskazał na zaczętą dopiero pracę łapą, unosząc nieco brwi. Właśnie. Miał robić. Wziął więc kolejnego kwiatka i powtórzył ruch, dokładając również jakiegoś potem liścia czy coś, żeby było urozmaicenie.
- Nie no, jasne, możesz. W końcu i tak nie mam z tym co zrobić, nie? - kocisko wzruszyło ramionami, znów dobierając liścia.

– Aaaa, dobra, o myślałam, że to już skończone! – przyznała z lekkim zakłopotaniem w głosie. – To super! – odpowiedziała entuzjastycznie i przesunęła uważnie spojrzeniem po wszystkim, czym dysponował Iskrząca Łapa. Ogarnęła, że musiała mieć podstawę, a potem kwiatki, więc wzięła sobie dwie gałązki i długą trawę, a do tego przysunęła do siebie kilka kwiatków. Hm, i co teraz… zerknęła kątem oka na poczynania Iskrzącej Łapy, licząc na to, że ten zaraz zacznie robić nowy wianek.

A czy Iskrzący zaczął ten nowy wianek robić? No, nie. Kończył stary, tyle, że w stresie, że ktoś patrzy na jego łapy i na to co robi. Dodatkowo świadomość, że kotka na coś czeka, potęgowała ten dyskomfort, który zapoczątkował szybszą pracę i jakąś dziwną niechęć do dalszego zawijania tych kwiatków. Dopiero kiedy skończył, odetchnął nieco i odłożył pracę na bok, trochę krótszą niż na początku zakładał, końcowo związując ją jakoś zielskiem. Zerknął na podstawę Wieczornej Łapy, by wziąć zaraz swoją, jakiegoś kwiatka i dopiero wtedy, powoli zacząć od początku. Kwiatek, drugi kwiatek, zawijanie.... liść. Czy robi to wystarczająco wolno? Może jeszcze zwolnić? A może się spytać, czy jest dobrze? Spytać się? Nie no, jakby było źle, to by chyba powiedziała, nie? Czy nie.
- Powtórzyć coś? - Spytał w końcu, dla własnego spokoju.

Myślała, że jest taka sprytna i subtelna, zerkając kątem oka na poczynania Iskrzącej Łapy, ale… pojawiły się dwa problemy. Pierwszy: starszy kocur kontynuował robienie zaczętego wcześniej wianka, więc nie mogła naśladować jego poczynań z pierwszej fazy. Drugi: chyba… zauważył, że Roska niezbyt ogarnia, na co kotka uśmiechnęła się przepraszająco. Zaraz jednak terminator zaczął od początku i wtedy zaczęła, co chwilę zerkając na jego poczynania, robić to samo ze swoimi gałązkami, trawą i kwiatkami.
– Nie-e! – zaprzeczyła szybko. – Dobrze to robię? – spytała jednak zaraz, przenosząc spojrzenie na wianek, który wyszedł… cóż, słabo, bo jakoś krzywo zrobiła całą podstawę i była wygięta w jedną stronę, zamiast mieć regularny, okrągły kształt.

Spojrzał na pracę kotki. Nie była idealna, ale przecież nic nie było, prawda? A każdy jakoś zaczyna.
- Jest dobrze - mruknął w końcu - Poza tym, nawet jeśli teraz nie jesteś zadowolona, to pójdzie ci lepiej następnym razem - Czy brzmiał przekonująco? Cóż, dość trudne pytanie, parząc na to, że mówimy o Pyle. Patrzył jeszcze przez chwilę na pracę kotki, nie wiedząc, co może doradzić w tej kwestii. W końcu sama musiała do tego jakoś dojść. I to nie dlatego, że to rozwijające, bla, bla. Nie, po prostu Pył nie miał pojęcia jak pomóc jej w pracy. Zajął się więc kończeniem swojego chwaścianego koła mocy, tym razem już o lepszych rozmiarach, po czym zerknął na to, co zostało.
- Można z tego zrobić jakieś dwa mniejsze "wianki", lub jeden normalny. - A jako iż sam już zrobił dwa, to szczerze mu to wisiało, co się stanie z resztą - Chcesz...? - Spytał więc, wskazując na pozostałości. Jeśli kotka będzie chciała wykorzystać całość do potrenowania, tym lepiej dla niego. I tak te dwa co już miał wylądują u kociąt.

Mimo odpowiedzi Iskrzącego, Roska nie była do końca przekonana, że jest dobrze, że jakkolwiek to wygląda… właściwie nie była też pewna, czy jej się podoba nie tylko to, co zrobiła, ale i sama czynność robienia tych wianków. No, ale tego nie chciała dawać znać kocurowi, żeby nie było mu przykro, czy coś.
– A, no to może zróbmy dwa małe? I się podzielimy! – zaproponowała po krótkim zastanowieniu.
Jak już skończyli robienie wianków, kotka podziękowała kocurowi za wspólne zajęcie, miło się pożegnała, wzięła „swoje” dwa wianki, żeby jeden zanieść mamie, a drugi… tu decyzja była cięższa, ale ostatecznie zaniosła drugi Motylowi.

zt