No, co za piękny spacer, tylko on, Tańcząca Łapa… i Kijankowy Ogon, a także Zakwitająca Jabłoń, z którymi byli na patrolu granic, czyli jednym z nielicznych momentów, gdzie można było wyjść dalej niż dwadzieścia kroków poza obóz jako terminator nie znający sztuk walki. Przynajmniej w dzisiejszych czasach.
Gdy przeszli już trochę, w końcu każdego z nich dopadło zmęczenie, szczególnie, że podłoże zrobiło się nieprzyjemnie iglaste i piaszczyste. Uznali z parą wojowników, że to czas na mały postój, a on i Tańcząca Łapa usiedli sobie sami, aby każdy z obecnych tu dwóch grup miał prywatność. Kryształ jednak początkowo nic nie mówił; zamiast tego komicznie odsuwał się od kocura, jakby bał się do niego zbliżyć. Czy faktycznie się bał? Skądże, ale droczenie się było świetną rozrywką.

O wiele fajniej byłoby pójść na spacer z samym Kryształową Łapą... ale Taniec nie miał nic do gadania w sprawie zakazu wychodzenia z obozu. Jego trening od księżyców zatrzymał się na pływaniu, łowieniu ryb i dłuższych się powtórkach. W szczególności, że całą Porę Nagich Drzew nie mógł przecież wchodzić do wody. Po woli zaczynał się niecierpliwić, ale nie chciał winić Kozi Klif o stan jego treningu. On sam czasem chorował, co spowalniało trening. A może też nie był wystarczająco dobry, by iść dalej z materiałem treningowym..?
Nie mógł poradzić na to, że nie umiał walczyć, więc z obozu mógł wyjść tylko jeśli kogoś poprosił. Nie nadawał się nawet do tych patroli, bo przecież co z niego za obrona graniczna. Co najwyżej ozdoba całej ekipy patrolującej. Po prostu chodzi i macha rzęsami.
Krzyżowało mu to plany spotkania się z ojcem. Do tej pory był przekonany, że zobaczy się z nim, gdy będzie już dużo umiał. Tak, żeby móc się pochwalić! Ale księżyce upływały. Było mu głupio, że wciąż nie znał taty. Poprosił, więc mamę, żeby z nim poszła, spotkać się z ojcem. Bo... to na prawdę było dziwne tak odwlekać ten moment w czasie. Zimno się zgodziła, więc wybrał się na spotkanie z Oliwkową Gałązką. Chciał się swoimi wrażeniami po tym dniu podzielić z kolegą.
Dziś miał okazję, żeby pogadać z nim, właśnie wybierając się z Kijankowym Ogonem i Zakwitającą Jabłonią na patrol. Do momentu postoju nie było okazji, żeby w ogóle zacząć temat. I generalnie nie odzywał się dużo. A gdy już mieli czas dla siebie, bo starsi dali im trochę przestrzeni na odpoczynek sam na sam, to... Kryształowa Łapą zaczął zachowywać się jak pajac!
Taniec usiadł sobie nieco zmęczony i nabierał powietrza, kaszląc na początku co chwilę. Siedział bez większego przemyślenia obok Kryształa, a po jakiejś chwili syn Śliwkowej Pestki zaczął się od niego odsuwać. Gdy Promyk to zauważył, spojrzał na puchatą mordkę kocura i przechylił głowę w bok. A potem, przysunął się do Kryształa z powrotem i westchnął.

O, a Tańcząca Łapa podążył. Jak uroczo… ale wtedy Kryształ znów skoczył w bok, jakby grał z kocurem w berka. Nie był to berek bardzo szybki: Kryształ nie lubił nadmiernego wysiłku, a widział przecież, że biały też przed chwilą trochę umierał. Bardziej przypominało to… taniec, jakże pasująco!
– Ale że aż tak mnie lubisz…? – zagaił, wpół figlarnie, wpół tajemniczo.