— Będzie, będzie; przyniosłam trzy, Skowronkowy Trel pewnie wróci z dwoma… i zostawiłam tam zakopaną kaczkę, powiem komuś, żeby przyniósł. A co do chorób… nie dowiesz się, dopóki nie zjesz — stwierdziła tajemniczo, choć z wyraźną nutą żartu. Szczury były znane jako brudne i pełne zarazków, i było to faktyczne prawdą, przecież nie bez powodu każda rana była zakażona… lecz czy naprawdę ryzyko było większe, niż w przypadku myszy? Wszystkie z tych zwierząt żyły w lesie, jadły te same ziarenka i trawy… jeżeli kogokolwiek podejrzewałaby o przenoszenie chorób, to myszy żyjące z zasobów dwunożnych. — Och, no jeśli będziesz taka miła i przyniesiesz mi jakiegoś gołąbka czy inną kuropatwę, to się nie obrażę… — westchnęła teatralnie.

Jak wspaniale było mieć teraz taką Roskę, która mogła przynosić jej jedzenie na zawołanie; czekała spokojnie, przyzwyczajając się do bólu w swoich łapach i uczucia opatrunku na nich… a potem zobaczyła ją, Wieczorną Łapę samą w sobie, niosącą jej chyba najpiękniejszą kuropatwę, jaka była na tym stosie w tą porę. Pliszka aż poczuła, jak jej pyszczek zaczyna produkować ślinę w nadmiernych ilościach…
— Dzięki — mruknęła, odbierając pierzasty posiłek od terminatorki, a następnie zaczynając proces oskubywania; jakie piękne piórka, użyje ich do wyłożenia tego legowiska na wygodniejsze! — Możemy zjeść na spółę, jest duża… chyba specjalnie wybrałaś dla mnie taką piękną — stwierdziła, lekko drażniąc się z Roską… a gdy ta powiedziała swój żart, Pliszkowy Dziób parsknęła, szczerze rozbawiona, nawet jeśli szylkretka nie podzielała tego humoru. — Wiesz co, jak wracałam, to nad tym myślałam, bo nawet byłoby fajnie mieć odgryziony, pasowałabym do Szałwiowego Życzenia i Zawilcowej Łąki… ale wiesz, może jeszcze będziesz mieć szansę, jeszcze mi się pogorszy, czy co!

— No, jeśli zamierzasz po nim rzygać, to droga wolna, byleby nie przy mnie — mruczy żartobliwie, ale właściwie to jest poważna; nie znosiła, gdy widziała czyjeś wymioty czy samą tą czynność. Była wręcz… zaraźliwa, bo gdy widziała, jak ktoś zwraca śniadanie, sama też od razu czuła gulę w gardle, chociaż nie zjadła nic nieświeżego. Trochę jak ziewanie.
— Boli, ale wydaje mi się, że bardziej po samym zabiegu, niż podczas — odpowiada, nie wiedząc w sumie, jak wiele Roska wie o takich akcjach i ich przebiegu. Ale chyba nie zaszkodzi powiedzieć, nie? — Podaje się kotu wtedy ziarenko maku, przez które jest senny i niewiele czuje. Inaczej średnio dałoby się wytrzymać — chyba, że jakiś kot był naprawdę niezwykle odporny na ból; Pliszka podejrzewała jednak, że niektórzy mogliby się nawet w takiej sytuacji rzucić na medyka jako zwyczajny, niekontrolowany racjonalnie odruch na robienie mniejszej czy większej krzywdy. — Mm — mamrocze twierdząco na zapewnienie, że będzie git… nie wątpiła, nie wątpiła. W końcu Motyl zawsze miał tą pieprzoną żyłkę.
Ostatecznie Pliszce zebrało się na drzemkę po tym wszystkim, więc rozmowa musiała się uciąć. Snork, mimimimi…

zt

Zachichotała cicho na odpowiedź Pliszki, ale wzięła jej słowa bardzo poważnie. Wymioty nie były przyjemną sprawą i nie dziwiła się, że nie chciała, by to było przy niej… ale jednak kotka liczyła na to, że szczur jej nie zaszkodzi. Po krótkiej rozmowie i posiłku ranna wojowniczka udała się na drzemkę, więc i Roska się ewakuowała.

zt

Jakoś doczłapała do obozu i dorzuciła na stos szczury, po czym nie zwlekając, skręciła w stronę Skalnych Półek, stosunkowo szybko wciskając się do wnętrza legowiska rannych, rozglądając się po nim w poszukiwaniu znajomego futra Motylego Blasku, bądź Roski czy Chaber. Którekolwiek nie przyszło, przywitałam się skinięciem głowy i uniosłam pogryzioną łapę, uśmiechając się delikatnie.
— Podczas patrolu z Orzechem natknęliśmy się na Skowronka, a on... na szczury — mruknęła w ramach krótkich wyjaśnień. — Wszystkie martwe, aleee zostawiły po sobie pamiątkę — i tu wymownie wskazała nosem na pogryzioną łapę i uśmiechnęła się nieznacznie, mówiąc jeszcze przy okazji, że Orzech niedługo również powinien się stawić w lecznicy; też oberwał, tylko Skowronkowi się poszczęściło w kwestii braku ran.

✦ rana 1. stopnia: niewielkie zakażone ugryzienie na palcu prawej, przedniej łapy, -1 HP / tura, trwa do końca walki
✦ rana 2. stopnia: zakażone ugryzienie na nadgarstku prawej, przedniej łapy, -2 HP / tura, trwa do końca walki

Czy coś zostanie...? Hm.
– A chciałabyś? – spytał z lekkim rozbawieniem. Były koty, które uważały blizny za trofea, a były też takie, które wolałyby w życiu ich nie mieć. Zastanawiał się, do których należała Puch. – Nie powinno, chociaż... może jakaś drobna blizna na nadgarstku? Ale nawet jeśli, to pewnie i tak będzie ledwo widoczna pod twoim futrem – stwierdził. Rana na palcu wyglądała na małą i niegroźną. Miał nadzieję, że taka zostanie i nie będzie powtórek z... wiadomo czego.
– No proszę! Jak już teraz tak dobrze sobie radzisz, to w przyszłości będzie tylko lepiej – powiedział. Cieszył się, że Puch dobrze szło. Kto by się nie cieszył? Wiedział, że w przyszłości będzie wspaniałą wojowniczką, a jak dalej będzie odnosiła takie wyniki, to już w ogóle!
– Mm, lepiej dla ciebie. Trzeba z nimi uważać. Rany po nich łatwo się infekują i w ogóle – rzucił, a potem przeciągnął się lekko. – Z leczenia to już wszystko. Nie musisz siedzieć w lecznicy bez przerwy, ale jakbyś chciała sobie odpocząć, to w legowisku rannych masz sporo miejsca, a poza tym ogranicz ruch, żeby opatrunki ci nie spadły i raczej zostań w obozie, dopóki rany ci się nie wyleczą – poprosił, a potem, jeśli nie miała więcej spraw ani żadnych pytań, pożegnał się z nią i wrócił do swoich spraw w oczekiwaniu na Orzeszka. Może Chaber albo Roska się nim zajmą?

/zt

— No ten, poniekąd? — odparła, wzruszając lekko barkami. Z jednej strony uważała, że blizny dodawały kotom jakiegoś autorytetu, czy powagi. Gdy była młodsza, naprawdę lubiła patrzeć na jakieś drobne bądź większe blizny, które miał jej ojciec czy inni wojownicy. Im starsza była, dostrzegała w nich również coś, hm, ciekawego? Podobały jej się? Nie była w stanie stwierdzić, więc jakaś jej część mimo wszystko chciała zdobyć bliznę i nosić ją z dumą. No, wyszczerbione ucho? Blizna na barku, albo na udzie? Albo grzbiecie nosa? Im dłużej o tym myślała, to chyba faktycznie miała do tego jakąś słabość, ale z drugiej strony... Koty, które jej się podobały były bez blizn. Kotki, które podziwiała, były bez skazy i ona pokrętnie chciała taka być. Idealna, powabna i zgrabna; a skoro daleko jej było do tego wszystkiego, to chociaż chciała zachwycać futrem, a takie poprzecinane wieloma bliznami mogło tracić na uroku. W skrócie, była rozdarta. No, a z trzeciej strony... — Blizny wyglądają całkiem ładnie na masywnych kotach, dodają im powagi, a że no ja jestem bardziej masywna niż drobna, to wiesz! Jednak jak słyszę, raczej nie ma szans na zjawiskową pamiątkę po tym? — parsknęła, gdy Motyl z lekka pogrzebał jej plany na eksponowanie swoich nowych blizn. W sumie, ta po ugryzieniu tchórza co spotkała na treningu, też zarosła futrem i nie było po niej śladu. Najwyraźniej musiała zarobić jakąś głębszą ranę i innym miejscu, a za to chyba podziękuje.
— Mam nadzieję! — zamruczała, z błyskiem w ślepiach przyjmując komplement. Na wskazówki co do tego jak ma się teraz zachowywać, skinęła łbem w geście zrozumienia, po czym powoli się podniosła, gotowa do wyjścia. — Postaram się odpoczywać i nie zniszczyć opatrunku. Dzięki! — zamruczała, pożegnała wuja i ostrożnie wyszła z lecznicy, nie bardzo chcąc w niej siedzieć. Na razie poszła się zaszyć we własnym legowisku; może jutro będzie grzać mech w lecznicy, teraz... Nie miała na to ochoty.

zt

Przebywanie w obozie innego klanu było dla Ignisa bardzo niecodziennym, ale ekscytującym doświadczeniem. O ile samej przeprowadzki już zdążył doświadczyć jeszcze jako młodzik, to zmiana miejsca wciąż wywoływała w nim sporo emocji.
Ku jego zaskoczeniu, na terenach Wichru również nie brakowało lasów, choć te zdawały się być rzadsze. Dominowały tutaj zapachy łąk i mieszanych zagajników, które już wcześnie mu były dobrze znane, a jednak w innych proporcjach tworzyły nową, świeżą mieszankę. Obóz Klanu Wichru wyglądał nie do końca tak, jak się spodziewał. Nie zastał tu żadnego strumyka, a zamiast typowych krzewów, korzeni i nor widniały zimne ściany obszernej jaskini. Ta spora zamknięta przestrzeń trochę go niepokoiła, bo przynosiła mu na myśl płonącą stodołę. Co prawda widział lęgowiska w jakimś krzewie, ale znaczna jej część jednak była w środku jaskini. Gdzieś nawet zobaczył matkę z kociętami w jej najgłębszych zakamarkach, prawdopodobnie służącej za kociarnię. Ignis nie rozumiał takiego wyboru - czy nie lepiej, by maluchy chodziły po miękkim gruncie i większy dostęp do słońca, niż biegały po twardym, zimnym podłożu? Cóż, przynajmniej spali na miękkich, mchowych posłankach.
Sam Ignis większość czasu spędzał w wydzielonej przestrzeni dla rannych. Tu nie było nic nowego, tylko lecznica była znacznie pustsza, niż ta w Klanie Gromu. Sam obóz zdawał się być tak samo pełen kotów, co i ten w Gromie, mimo że ze słów srebrzystej spodziewał się znacznie mniejszej ich ilości. Być może populacja Klanu Wichru zdążyła się za te księżyce odbudować?
Jak bardzo obserwowanie nowych pyszczków by go nie fascynowało, a życie w obu klanach się nie różniło, jedno pozostawało niezmienne... nuda doświadczana w lecznicy. Leżał w lęgowisku i obserwował toczące się życie w znacznej części obozu. Tutaj nie było to trudne, bo żadne ściany lecznicy nie zasłaniały mu widoku. Końcówka jego ogona regularnie drgała, póki jego zniecierpliwiony właściciel wypatrywał znajomego kręconego futra.

//Dym :>