Dni przybliżające ich do Pory Nagich Drzew zbliżały się nieubłaganie, wraz z nimi zaś przybliżał się moment w którym jego córki miały zostać mianowane na terminatorki. Tego poranka poinformował je o swym zamiarze zwołania ceremonii i polecił, by zachowały stosowną prezencję. Przeprowadził również ich edukację dotyczącą stosownego zachowania.
Niespiesznym krokiem zjawił się pod Liściastym Konarem, zajmując swoje miejsce na podwyższonym fragmencie terenu.
- Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem!
Nadszedł czas, by jego potomkinie wkroczyły w nowy etap swego życia.

Cierpliwość popłaca, bowiem została w końcu poinformowana o swojej ceremonii, którą najwyraźniej miał przeprowadzić jej ojciec, a nie Rozżarzona Gwiazda. Ciekawe, czy z następną również tak będzie… w każdym razie, choć nie było widać po niej wiele, przyjęła tą informację z zadowoleniem. Chętnie poznałaby już teren poza obozem, jak i nowe obowiązki i wiedzę.
Obserwowała tego dnia ojca uważnie, nic dziwnego więc, że była jedną z pierwszych przybyłych na miejsce ceremonii. Usiadła przed nim i skinęła głową, wyczekując chwili, aż zostanie terminatorką. Była ciekawa, kto zostanie jej mistrzem. Miejmy nadzieję, że ktoś, kto potrafi odpowiadać na jej pytania - więc nie kot pokroju Dzięciolej Łapy czy Zamglonego Jeziora.

Ponownie głos Konwaliowego Snu, Poranna Łapa nieco się dziwiła, bo chyba nie było motywu tym razem. Ostatnio chodziło o przejęcie terenów, ale teraz to raczej nie chodziło o to, bo, cóż, to już było zorganizowane. Kolorowa koteczka otrzepała się i oblizała wargi, bo właśnie co skończyła jeść srokę, po czym się rozciągnęła i stwierdziła, że zobaczy, czemu kruczoczarny zwołał klan.
Przyszła jako jedna z pierwszych, bo widziała tylko kruczoczarnego, Jeżynę i Pszczeli Pył, tak więc terminatorka Zamglonego Jeziora postanowiła usiąść gdzieś z boku, niezbyt pewna, czy chciała zostać, czy też nie, ale dla samej ciekawości zostanie.

I ceremonie zwołuje znów... Konwaliowy Sen. Słysząc ponownie głos zastępcy kotka była tak samo zaskoczona jak poprzednim razem gdy to się wydarzyło. A chyba nie powinna? Może jest to jakiś znak że Rozżarzona Gwiazda coraz poważniej myśli o przejściu na emeryturę? Ukwieconej Grani chyba nie robiło to za wielkiej różnicy... nie miała specjalnie kontaktu z żadnym z nich. Po prostu chciała bezpiecznego i spokojnego życia.
Usiadła gdzieś na uboczu nie chcąc zbyt się rzucać w oczy... czy miała w ogóle obowiązek przychodzenia na takie zebrania? Ale chyba nie wypadało się nie zjawić wcale... na nieszczęście dymnej, nie miała ona na tyle odwagi by próbować podpaść jakkolwiek Konwaliowemu Snu.

Kotka była zdziwiona, że to po raz kolejny Konwaliowy Sen zwołuje zgromadzenie, a nie jej ojciec. W końcu, nie są to patrole na nowe granice, jak poprzednim razem.. z tego co rozumiała. Z niechęcią wyszła z legowiska terminatorów. Widząc Pszczołę rozmawiajacą z jej kociętami, była już niemalze pewna, że chodzi o mianowanie tych pluskw. Starała się skryć swój grymas na pysku. Nie zamierzała się nawet zbliżać ani do złotej, ani do jej dzieciaków. Z Cichym westchnieniem przysiadła gdzieś niedaleko, bardziej z boku, korzystając z chwili aby wyczyscic futro i wylizać kryzę. Nie była przygotowana, by wychodzic z legowiska, więc lepiej teraz niż później.

Tojad była już niemalże dorosła, nie potrzebowała więc mycia wykonywanego przez Pszczeli Pył, zgodziła się jednak by ta go dokonała. Podejrzewała, że to uspokoi nieco jej matkę i... że czyniła to z troski.
Ciekawe, czy był to ostatni raz gdy była myta przez matkę.
Wkroczyła na miejsce ceremonii dumnie, pewnym siebie krokiem i z dumnie uniesionym ogonem. Głowę utrzymywała nieco - aczkolwiek nieprzesadnie - uniesioną.
Jeśli nie sądzicie, że możliwym jest siadanie w pewny siebie sposób - byliście w błędzie. W taki właśnie sposób zabrała miejsce obok swej matki.

Na ceremonię przyszła także Dzięcioła Łapa. Spokojnym, niespiesznym i nieco znudzonym krokiem. Co prawda kotka kochała oglądać, co dzieje się w klanie i widzieć postęp kotów, jednak na tych ceremoniach zwykle nie robiła nic poza siedzeniem i oglądaniem, no w sumie jak większość kotów. Wciąż jednak czasem wolałaby pozostać w legowisku medyka i trochę po powtarzać sobie zioła, ich nazwy i takie tam.
No ale cóż, wyszła z krzaków i zjawiła się pod liściastym konarem kiedy zastępca przywódcy wezwał klan, po czym rozejrzała się dookoła. W tłumie dostrzegła nikogo innego jak swoją siostrę, a następnie podążyła za jej wzrokiem, gdzie dostrzegła kociaki czarnego zastępcy, które zapewne dziś będą mianowane. Dostrzegła również jej niezadowolenie i westchnęła cicho.
Podreptała do niej i usiadła obok, położyła puchaty ogon na jej barku jako przywitanie i uśmiechnęła się delikatnie, ale i również nieco... współczująco? Widziała ostatnie zajście podczas ceremonii i to jak te kociaki zachowały się w stosunku do Jeż... i Dzięcioł całkowicie była po stronie siostry, ale nie chciała niepotrzebnie brać głosu w sprawie.
Postanowiła więc po prostu przywitać się cichym "cześć" i uśmiechnąć się do niej, po czym odbiła wzrokiem w stronę czarnego kocura zwolujacego klan.

- Siemano, jak tam tleningi? - rzuciłem podchodząc do swoich sióstr i siadając u ich boku. U Dzięciolej Łapy interesował mnie chyba bardziej przebieg treningu medycznego niż tego wojowniczego. - Dzwine że znów celemonie zwołuje Konwaliowy Sen, heh. - zacząłem temat spoglądając na zastępcę. - Staluszek chyba się tlochę lozleniwił, nie? - zażartowałem wypatrując go wśród tłumu... no i mojej terminatorki rzecz jasna! Miałem nadzieję że też się zjawi, Konwalia by na pewno to zauważył, i poza tym powinna się aklimatyzować z naszymi zwyczajami.

Przyszła też Srebrna Łapa. Ceremonie zwołuje jej mistrz, więc raczej wypada przyjść, nie? Zresztą, wolała nie wchodzić za skórę.
A czyja to była ceremonia? Wspomnianego kocura córek, oczywiście. Świetnie, to tyle było z wolności od dzielenia z Osą legowiska. Przyklapnęła obok siostry, witając ją szturchnięciem w ramię.
– Hej, hej! – przywitała się świergotliwie – Chyba powoli powinnyśmy się przyzwyczajać do tego, że to Konwaliowy Sen zwołuje ceremonie i zebrania – rzuciła pół żartem, pół serio.

Pewna kremowa glizda również postanowiła wypełznąć tego dnia na ceremonię. Usłyszał z kociarni zawołanie, więc wyszedł. W końcu zawołanie dotyczyło całego klanu a on też był jego częścią! Wypadało się przecież pojawić. Ponoć miała to być ceremonia mianowania na terminatorów dzieci Pszczelego Pyłu, czyli w sumie jego kuzynów. Wodospad za dużo z nimi nie rozmawiał, bo byli za starzy i jacyś tacy sztywni. Nic ciekawego generalnie! Ale to nie zmieniało faktu, że chciał wiedzieć, jak wygląda ceremonia. W końcu za kilka księżyców będzie na ich miejscu!
Ku jego zdziwieniu na Liściastym Konarze nie było rudego kota, a z tego co wiedział, tak właśnie wyglądał ich przywódca. Dlaczego klan zwoływał ten Konwaliowy Sen? Od razu stwierdził, że musi się dowiedzieć. Pierwszym kotem jaki wpadł mu w oko była szara kotka, podobna do babci Dzikiej Róży, a obok niej ruda. Może ta podobna do babci była jedna z kuzynostwa, którego jeszcze nie poznał? Tak czy inaczej idealna kandydatka do pytań.
Podreptał więc do nich dwóch trochę niechlujnymi krokami i pacnął chudym tyłkiem tuż obok szarej.
- Cemu psyfutca ne sfoluje celemonii? - zapytał wprost, niezbyt skrycie wskazując na Konwaliowy Sen łapką.

Kotka siedziała sama, do momentu, aż nie przykoleżankowała się do niej jej siostra, Dzięcioł. Ruda kotka bez słowa powitała niebieską, więc terminatorka zrobiła to samo. Delikatnym skinieniem i ciepłym spojrzeniem przywitała przyszłą medyczkę. Kotka widziała jej spojrzenie, wiedziała, o co mogło chodzić, jednak nie zabrała głosu. Niech to pozostanie już jako zakończony temat. Tuż za dzięcioł, zjawił się jakże sukcesywny brat dwójki, Wilk. Jak widać był w formie.
-Cześć Wilk. U mnie idzie w porządku. Mam do przerobienia jeszcze trochę, jednak powoli do przodu. Ojciec wziął sobie do serca mój trening - Odparła z delikatnym uśmiechem na pytanie starszego, z pewnością wyprzedzając Dzięcioł. Jednak.. zwołanie ceremonii przez Konwalię, mogło sprawić, że Jeż miała poczucie, jakby ten trening miał się nie skończyć.
-Nawet sobie tak nie żartuj.. pewnie znowu trafił do lecznicy i Owcze Runo nie pozwoliła mu wychodzić, by się nie przemęczał. Dobrze mówię, Dzięcioł?- Zwróciła się do siostry. Całkowicie nie popierała żartów na temat 'lenistwa' rudego przywódcy. Był już starszym kocurem, to było jasne, że z księżyca na księżyc oni, jako jego potomstwo będą rosnąć w siłę, a on sam będzie słabł. Jednak w końcu coś im obiecał.. że będzie tu najdłużej, jak tylko zdoła. Dla nich, dla klanu. Nie mniej jednak, po krótkim uśmiechu liznęła burego kocura po uchu. A niech ma!
Nagle, obok niej pojawił się jasny.. kocurek? Niemożliwe. Kotka zwróciła wzrok w stronę kociaka, który niechlujnie podszedł do niej oraz dwójki jej rodzeństwa i klapnął obok. Ta delikatnie się uśmiechnęła, mało dowierzając co właśnie się stało.. Czy to był jeden z tej armii Zaćmionego Słońca i Koźlorogiego? Jej malusieńki kuzyn? Nie miała pojęcia jednak, jak ten szkrab się nazywa, wszystkie wyglądały jeszcze.. tak samo. Małe białe kulki z ciemnymi elementami. Oh, niech wybaczą! Tylko niektóre wyglądały jakkolwiek inaczej i nie były kopiami ojca! Nie mniej jednak, kociak zadał jej pytanie które uważnie wysłuchała. Na początku była zdziwiona. Nie zrozumiała żadnego ze słów, a raczej zrozumiała ale tak.. pokracznie. Po chwili dopiero zajarzyła o co chodziło.
-Tym razem nie wiem mój drogi, jednak Konwaliowy Sen jest zastępcą i z założenia.. też ma do tego prawo- Odpowiedziała łagodnie, nieco ogonem zachęcając kocurka, przy się zbliżył, by mogła go owym ogonem owinąć. Był jeszcze maluszkiem, więc wolała trzymać pieczę nad jego bezpieczeństwem, skoro był blisko niej. Nie znegowała też go, gdy wskazał łapą na starszego kocura. Był jeszcze tylko kociakiem :) . W końcu i tak nie był taki beszczelny jak pewne dwie napuszone lisie ogony..

Zjawiła się i orientalka, już od księżyca znajdowała się w klanie. Rozejrzała się po kotach. Gdy dostrzegła Zjeżoną Łapę oraz Wilczego Kła od razu do nich podreptała.
- Jak się czujecie. - powiedziała cicho na powitanie i zasiadła obok swego mistrza. Jej postura była odważna oraz dumna, widac że lepiej czuła się wokoł kotów, ogromna różnica w porównaniu do pierwszych dni w klanie.

Przybyła i Zamglone Jezioro. Przysiadła gdzieś z boku, nie chcąc zwracać na siebie większej uwagi, jak to normlanie, ale no, wypadało. Nawet, gdyby nie miała dostać dziś terminatora, to jednak mianowane miały być dzieciaki jej brata, więc jako jego siostra powinna się zjawić i... no, chociaż podziwiać. A kto wie, może korzystając z tego, że młode niedługo zaczną trening i może staną się nieco mądrzejsze, to nawet porwie jakąś na rozmowę, by się o nich czegoś dowiedzieć?

On to chyba zapadł w jakiś sen zimowy! Tyle co go było widać, to nic, w porównaniu na ile znowu zniknął. Jakoś tak mozolnie szedł mu trening i tak mu się baaardzo nie chciało. Jeszcze niedługo.. ile to? 40 mu styknie, a on dalej terminator! Będzie musiał podejść do Koźlorogiego i ugryźć go w ten zad, by w końcu podgonili z tym treningiem.

Z głębokim westchnieniem wysunął się gdzieś z ubocza obozu. Przeciągnął się i poczuł, jak jego mięśnie się rozluźniają.. no! Tego potrzebował po nieplanowanej drzemce. Kocur wyszedł na polanę, na której to Konwaliowy Sen, a nie rudy przywódca zwołał zgromadzenie. Był trochę zdziwiony, jednak nie komentował tego w żaden sposób. Zastanawiał się, do kogo mógł się dosiąść, hm.. Widział grupkę terminatorów, jednego wojownika, kociaka, paru innych, zwłaszcza kociaki, które miały być teraz mianowane i ich matkę, Pszczeli Pył. Aż był ciekaw, kogo te urwisy dostaną! Słyszał, że dwie pociechy sprawiały więcej problemów, niż mogło się wydawać, jednak on sam nie mógł tego stwierdzić, bo jednak nie miał z nimi styczności.
W końcu, w jego oczy wpadło ciemne futro niebieskiej wojowniczki. No, dawno jej nie widział.. i z nią w ogóle nie rozmawiał. Jak ona miała? Zioro.. Jezioro? Zakurzone Jezioro? Nie pamiętał, no nic. Kocur z delikatnym, troszkę zadziornym uśmiechem potruchtał w stronę Zamglonego Jeziora. Spojrzał się na nią, nim się przysiadł.
-Witam, można się dosiąść?- Zapytał bardziej z grzeczności. Skoro ta siedziała na uboczu, moze nie chciała kompanii, a jednak Szczur wolał się upewnić.. bo przecież nikt mu chyba nie zabroni, no nie?

Również i rudy przyszedł na ceremonię. Zgodnie z ustaleniami i zakładem, to Konwaliowy Sen miał poprowadzić dzisiejsze mianowanie swoich kociąt, dlatego dał mu w tym całkowicie wolną łapę. Zarówno w doborze imion, jak i mistrzów. Ufał swojemu zastępcy i wiedział, że nie przydzieli wszystkich kociąt tylko sobie, a weźmie pod uwagę też kogoś innego. Rozciągnął grzbiet, wychodząc ze swojego legowiska, witając się skinięciem głowy z czarnofutrym, po czym swoje kroki skierował do Wilka, Jeż, Pajęczycy i najmniejszego członka kociarni.
- Dzień dobry wszystkim! Jak się macie? Pozwolicie, że się dosiądę - zagadał z uśmiechem, zajmując miejsce obok grupki kotów, a jego wzrok padł na Zroszoną, która wyglądała na dużo pewniejszą siebie od ostatniego momentu, w którym z nią rozmawiał.
- Jak tam, Zroszona Łapo? Widzę, że już lepiej czujesz się w klanie - powiedział do kotki, która była niewiele młodsza od jego własnych dzieci. Ciekaw był, jak się rozwinie w klanie, bo z pewnością miała potencjał!

W końcu uwolni się z tej kociarni! Bo już nie mogła wytrzymać z tymi małymi kleszczami, które rozchodziły się po całej kociarni, bleh! Dobrze, że już jej tam nie będzie, bo jeszcze jeden dzień, którym by ktoś się zachwycił się którymś z potomków Zaćmionego Słońca, to albo by zwymiotowała, albo zamordowała. Na zawołanie ojca weszła na miejsce ceremonii, matka do niej coś tam mówiła, na co pokiwała głową. Tak tak, bla bla bla. To jakaś podniosła chwila w życiu nie była. Normalny etap rozwoju dla każdego kociaka. Ale bycie wojownikiem? To już zupełnie inny poziom, niż bycie terminatorem. Rozejrzała się po terenie, próbując wyłapać kogoś, do kogo mogłaby się dosiąść. Tojad usiadła obok matki, więc ona też tam rusza, siadając obok siostry.
- Siema. Mam nadzieję, że nie dostanę tego rudego starucha ani jakiegoś debila na mistrza, bo chyba przeniosę się do Wichru czy coś - zagadała z cichym prychnięciem i lekkim uśmiechem na mordzie. Spojrzała w kierunku ojca, czekając, aż rozpocznie ceremonię. Miała tylko nadzieję, że te małe pierdy nie będą przeszkadzać.

Zwróciła wzrok w stronę ojca. Uśmiechnęła się widząc, że jednak nic mu nie jest i nie ma go w lecznicy.. akurat uprzedziło to pytanie Dzięciolej Łapy.
-Dzień dobry tato. Jasne, siadaj, jeszcze się pytasz głupio- Wyrwała zanim ktokolwiek mógł powiedzieć i potwierdzić pytanie rudego. Spojrzała krótko na niego, gdy mówił do Zroszki. Faktycznie, była pewniejsza siebie niż przedtem, co bardzo cieszyło niebieską terminatorkę. W końcu mogła stwierdzić, że ta poczuła się jak w domu, otoczona bliskimi oraz kotami, które prawdziwie się o nią troszczą.

Szylretka uśmiechnęła się do starszego kocura i kiwnęła głową.
- Wszystko dobrze Rozżarzona Gwiazdo! Zjeżona Łapa oraz Wilczy Kieł pomagają mi przystosować się do nowego życia. - zamruczała radośnie i rzuciła spojrzenie dwóm wspomnianym kotom. Gdyby nie ich gościnność oraz otwarcie, i wieczne tłumaczenie co i jak orientalka nie wytrzymałaby w klanie długo.
- Nie mogę się doczekać, aż zostanę wojowniczką - dodała i po chwili uśmiechnęła się
- A... jak ty się czujesz?- mruknęła do rudego.