Nie zamierzał marnować czasu. Skoro Spopielona Łapa była chętna do tego, by iść na trening już teraz, to tylko lepiej dla niego. Nie miał jeszcze pomysłu na to, co będą robić, ale coś na pewno wpadnie mu do głowy, gdy już wyjdą z obozu i przestanie czuć ucisk w czaszce wywołany zamieszaniem na ceremonii.
- Idziemy do Ciemnej Głuszy, gdzie od jutra będę na ciebie czekać o wschodzie słońca, chyba że powiem inaczej - oznajmił jej na dobry początek, zerkając na kotkę przez ramię, by upewnić się, że podąża za nim. - Może na początek powiesz mi, co już wiesz. Jakieś zasady z Kodeksu, albo kto rządzi w innych klanach?

- Rozumiem. Czyli jeśli będę chodziła tam sama to jest po drodze w miarę bezpiecznie? Na terenach wokół obozu chyba nie ma tyle drapieżników i niebezpieczeństw co dalej? W sensie na pewno nie jest tak bezpiecznie jak w obozie, ale czy dobrze myślę? - tok rozumowania był dość logiczny, jednak wolała dopytać kogoś mądrzejszego, bardziej obytego, kto rozwieje jej wątpliwości, lub wyprowadzi z błędu.
Była tak podekscytowana myślą o treningu i o tym, że w będzie miała pod łapą kota, który poodpowiada na wszystkie jej pytania, że nie przyszło jej do głowy, że to mistrz może jej zadać pytania. Dlatego, gdy usłyszała zapytanie o to co wie zwolniła przez dwa kroki, a na pyszczku zawitało lekkie zakłopotanie. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego jak bezsennsowne i błache informacje błądziły po jej łebku.
- Um chyba nie wiem za dużo z takich rzeczy, Jabłkowa Gałęzi... w sensie wiem, że kociętami opiekują się matki, że terminatorem zostaje się w wieku sześciu księżycy, terminatorem opiekuje się mistrz, wojownik. Później mamy zastępcę, u nas to Konwaliowy Sen no i przywódcę. On ma 9 żyć i imię zakończone członem Gwiazda, tak jak Rozżażona Gwiazda. Z ważnych kotów mamy jeszcze... Owcze Runo, medyczkę która ma dwójkę terminatorów, ale chyba nie pamiętam ich imion... A! i są jeszcze koty w starszyźnie, oni chyba za dużo nie robią, bo swoje zrobili, ale znają mnóstwo ciekawych opowieści - pociesznej mowie Spopielonej Łapy nie było końca nawet jeśli co jakiś czas zacinała się aby przypomnieć sobie jakieś imię.

- A co, boisz się? - spytał, unosząc brwi i uśmiechając się zaczepnie. Zrobił krótką pauzę. - Ciemna Głusza jest w zasadzie tuż obok obozu, więc powinna być bezpieczna; mało który drapieżnik zapuszcza się tak blisko Wzburzonej Wody - odpowiedział na jej pytanie, bo mimo wszystko uważał, że dobrze świadczyło ono o jego terminatorce. Miała nieco oleju w głowie i może nie da się zabić pierwszemu lepszemu lisowi, którego napotka na polowaniu.
- Terminatorami Owczego Runa są Dzięciola Łapa i Wysoka Łapa - uzupełnił jej wypowiedź, kiwając głową. Nic więcej nie dodał ponad to; jeszcze nie miał doświadczenia w tym, jak wiele powinien oczekiwać od swoich terminatorów w pierwszym dniu treningu. Prowadził ją przez las w milczeniu przez kilkanaście uderzeń serca. - Chcę, żebyś do naszego następnego spotkania dowiedziała się, kto jest przywódcą, zastępcą i medykiem w pozostałych klanach - oznajmił, uznając, że powierzenie kotce jakiegoś zadania, do którego będzie musiała zebrać informacje od kogoś innego, będzie dla niej ciekawym doświadczeniem, a on będzie musiał przy okazji mniej mówić. Pomysł ten wpadł mu do głowy w zasadzie na poczekaniu, chwilę przed tym, jak wypowiedział go na głos i był ciekaw, jak sprawdzi się w rzeczywistości. Zatrzymał się, gdy dotarli na niewielką polankę pomiędzy drzewami.
- Zaczniemy od walki. Biłaś się z rodzeństwem? - spytał, przekrzywiając lekko głowę w bok.

-Nieee... - skłamała bardzo nieumiejętnie pesząc się przy tym delikatnie, tylko po to aby się przyznać - No może trochę.
Chwilowe zakłopotanie nie mogło jednak popsuć humoru kotki, tym bardziej, że Jabłkowa Gałąź zaraz rozwiał jej wszystkie wątpliwości, mogła być w miarę spokojna. Potem dowiedziała się jak nazywała się pozostała dwójka terminatorów Owczego Runa... i wyglądało na to, że z Klanu Gromu miała komplet! Super, jeden z trzech - O. Jasne, zajmę się tym z miłą chęcią - dostała zadanie... co o dziwo bardzo się jej spodobało. Najwidoczniej mistrz nie tylko zorganizuje jej czas w trakcie treningów, ale naprowadzi na odpowiednie tory jej czas wolny. Poza tym skutkować to będzie szybszym tempem nauki, same plusy.
- To tutaj?- dopytała najpierw, rozglądając się wokół, aby móc jak najlepiej zapamiętać to miejsce. W końcu za chwilę będzie musiała umieć samodzielnie je znaleźć... dopiero po chwili odpowiedziała na zadane przez kremowego pytanie Trochę, ale raczej nie dużo - zgodnie z prawdą, bo biła się tylko gdy ją o to poproszono, nigdy nie czuła się w tym specjalnie dobra.

Kiwnął głową.
- W walce najważniejsza jest ochrona czułych punktów. Nos, oczy, uszy, gardło i brzuch to miejsca, których urazy są bolesne, obficie krwawią, mogą skończyć się trwałym kalectwem albo szybką śmiercią - zaczął, uznając, że skoro kotka nie miała szczególnego doświadczenia nawet w obijaniu sobie nosów z rodzeństwem, to nie będzie ciągnąć jej za język, tylko przedstawi wszystko po kolei. - Dlatego w walce zawsze głowa nisko, żeby chronić gardło i łapy ugięte, żeby chronić brzuch. Zmrużone oczy i cofnięte uszy też są ważne - zrobił krótką pauzę i zmrużył ślepia, patrząc na miękkie, wywinięte do tyłu uszy Spopielonej Łapy, które raczej nie dadzą się przycisnąć do czaszki i prędzej czy później skończą oberwane. - Samą obroną jednak nic nie zdziałasz, musisz umieć atakować. Ciosy łapami są raczej bezpieczniejsze niż gryzienie, pozwalają na zachowanie dystansu, ale mogą być mniej skuteczne. Walka jest stresująca, więc musisz nauczyć się panować nad swoim ciałem, żeby strach cię nie zablokował; musisz być w stanie trzeźwo myśleć, uderzać mocno i celnie i zachować pełną mobilność, by nie dać się uderzyć. To jest coś, co wyćwiczysz na treningu, przez walkę ze mną, ale też i z innymi terminatorami czy wojownikami. Im więcej walk treningowych stoczysz, tym bardziej będziesz gotowa, gdy przyjdzie ci walczyć z drapieżnikiem na poważnie.
Zamilkł, dając jej chwilę na przeanalizowanie tematu i ewentualne pytania.

Informacje o słabych punktach przyjęła w zasadzie bez pytań, bo przez jej głowę dopiero zaczęła przemykać myśl, że jej właśnie to może grozić, kalectwo, poważne rany lub śmierć i nie bardzo będzie miała możliwość decyzji czy jej się to podoba czy nie.
Całą resztę też w zasadzie wysłuchała w milczeniu, nie chcąc przerywać mistrzowi mimo, że na pysk pchały się pytania na temat jej własnych wątpliwości. Nie zamierzała płakać, takim kotem ona nie była, żeby być dla wojownika tylko ryczącym rzepem na futrze.
- Jabłkowa Gałęzi... um a ty się boisz czasem? Albo kiedyś? Bo na pewno byłeś kiedyś młody, albo niedoświadczony - zaczęła nieco niepewnie, nie będąc przekonaną jak ubrać w słowa to co chodziło jej po głowie. Nieco się wstydziła... ale chyba musiała mu zaufać? W końcu Żołędziowy Grzbiet nie będzie jej już niańczyć - W sensie bo wiesz w obozie nigdy o tym nie myślałam, że będę walczyć, rozlewać krew, albo sama jakoś obrywać. To kiedyś przechodzi? Jeśli tak... to no właśnie jak? Podczas walk treningowych? - swoje pytania zakończyła zgapieniem się w ziemię wyraźnie wątpiąc, że treningi jakkolwiek jej z tym wszystkim pomogą. Była prawie pewna, że Jabłkowa Gałąź ją nie skrzywdzi, jakby nie walczyli to czułaby się w pewnym sensie bezpiecznie, a po treningu... gdyby wyruszyła na patrol, albo polowanie... - Albo co jeśli zwyczajnie bym nie była w stanie walczyć? Albo drapieżnik był silniejszy?

Przekrzywił lekko głowę, gdy kotka zadała pytanie.
- Oczywiście, że tak. Koty, które twierdzą, że niczego się nie boją, kłamią lub są skrajnie głupie - odpowiedział, wzruszając barkami. - Kiedy wiesz, że nie masz szans, uciekasz do obozu i informujesz wojowników o zagrożeniu. Nie oczekuję od ciebie, że od dzisiaj będziesz zabijać drapieżniki sama. Nie chcę, żebyś myślała, że ryzykując życiem, w jakiś sposób mi zaimponujesz. Przed chwilą przestałaś być kocięciem. Nie masz kondycji, doświadczenia, umiejętności i dojrzałości, które przychodzą z czasem i to jest normalne - dodał po chwili zastanowienia, jaką potrzebował na ułożenie sensownej odpowiedzi. Nie oczekiwał cudów. Nie oczekiwał kota, który w wieku sześciu księżyców będzie gotowy zabijać drapieżniki. Pamiętał siebie, gdy miał sześć księżyców. Pamiętał swój strach, który wiecznie walczył z potrzebą bycia zauważonym i docenionym.
- Zaufaj mi. I sobie też.

Patrzyła z początku w ziemię, dopiero gdy mistrz skończył już drugie, może trzecie zdanie podniosła wzrok... bo wojownik zwyczajnie jej zaimponował. Nie spodziewała się tak spokojnego, zwyczajnego i szczerego podejścia. Nawet jeśli Żołędziowy Grzbiet nie traktowała ani jej ani rodzeństwa nerwowo, to jej podejście było zdecydowanie zbyt luźne aby mówić o tak poważnych rzeczach... albo zwyczajnie Popieliczka nigdy nie chciała zawracać jej głowy takimi kocięcymi problemami.
-...- otworzyła pyszczek i dość szybko go zamknęła, bo zwyczajnie nie wiedziała co powiedzieć... język otplątał się dopiero co kolejnej chwili, kiedy myśli ponownie zaczynały się formować w jakieś kształty - Dziękuję. Postaram się - uśmiechnęła się, bo nawet jeśli nie była pewna tego że sobie poradzi, to tak jak już wcześniej stwierdziła, zaufa wojownikowi, dlatego... chyba czas na dalszą naukę, tak? - To... co dalej?

Czekał na to, aż wszystko sobie przemieli i da jakąś odpowiedź. Dopiero gdy podziękowała i zakomunikowała, że mogą iść dalej, kiwnął głową i kontynuował opowieść o walce.
- W walce chodzi nie tylko o siłę, ale też rozum. Musisz umieć znaleźć rozwiązanie z każdej sytuacji, w której się znajdziesz. Jeżeli możesz, syp piachem lub leśną ściółką w oczy przeciwnika, żeby go oślepić. Udawaj, że celujesz w jedno miejsce, kiedy chcesz zaatakować inne. Pchaj na kamienie lub gałęzie, rzucaj kamieniami, by zachować dystans, staraj się zawsze analizować otoczenie i wykorzystywać to na swoją korzyść - powiedział, powoli dobijając do brzegu. - Przyciśnięta do ziemi staraj się obrócić na tyle, by kopać w brzuch. Przeciwnika, który skoczył ci na plecy, przygnieć własnym ciałem do ziemi. Uciekaj na drzewo lub do wody, jeżeli ktoś nauczy cię pływać.
Wyprostował się i otrząsnął sierść, gdy skończył mówić. Obrócił łeb najpierw w lewo, później w prawo, by rozciągnąć mięśnie karku.
- Jeżeli nie masz pytań, spróbuj mnie zaatakować. Ugryzienia wytrzymam, nie zrobisz mi krzywdy, ale na treningu schowaj pazury.

- Rozumiem - podsumowała dalszą część wykładu na temat walki. Ciężko było jej zadawać jakiekolwiek pytania, gdy ledwo pamiętała całość teorii... Ale mają czas. Wiele księżycy zanim Spopielona Łapa zostanie wojowniczką, które mogą poświęcić na walki, rozmowy i utrwalanie materiału.
Korciło ją aby spytać o naukę pływania, czy Jabłkowa Gałąź umiał? Czy może to będzie kolejne zadanie na czas wolny terminatorki? Czas pokaże. Teraz postanowiła przejść już do walki. Przykucnęła nieco, brodę zbliżyła do piersi, uszy przycisnęła do czaszki, a ogon podwinęła pomiędzy tylnie łapy i zmrużyła ślepia jeszcze chwilę patrząc na mistrza, po czym... Spróbowała najpierw zebrać łapą ziemię, aby rzucić nią w oczy mistrza a następnie korzystając że ta lapa już miała niedaleką drogę do pyska kocura to właśnie tam uderzyć. Gdzieś w okolice policzka, raczej leciutko, bo... Nie chciała mocniej. Jabłkowa Gałąź mówił o gryzieniu, ale dla Spopielonej Łapy mogli póki co walczyć na same dotknięcia... Tak na dobry początek, prawda?

Zmrużył oczy, obserwując uważnie to, jak przygotowuje się do walki. Dobrze. Widząc ruch łapą w ziemi, wiedział, że od razu spróbuje wykorzystać informacje, które otrzymała. Niestety brak doświadczenia zrobił swoje i Jabłkowa Gałąź bez większego problemu uniknął pyłu, cofając się o krok. Natomiast jej faktyczny atak był... hm. Kocur nawet nie próbował uniknąć, po prostu pozwolił jej na wyprowadzenie ciosu, który był porównywalny do rzucenia w kogoś strzępkiem mchu. Nawet nie poczuł faktycznego dotknięcia, a jedynie ciepło jej opuszek na swoim policzku.
- Bij mocniej, nie bój się. Jeszcze raz - polecił jej i kiwnął głową, dając znak, by spróbowała jeszcze raz.

Czy koteczka przejmowała się tym, że oślepienie się nie udało? Oczywiście że nie, bo w głębi duszy pamiętała jak nieprzyjemnym uczuciem jest piach w oczach kiedy podczas jednej z nielicznych przepychanek z rodzeństwem zatarła sobie oczko...
Delikatne ataki brzmiały dobrze... Dopóki Jabłkowa Gałąź nie pokrzyżował jej planów delikatnym upomnieniem, co poskutkowało tym, że Spopielona Łapa wzięła głęboki wdech... A następnie robiąc szybsze dwa kroki do przodu spróbowała pacnąć mistrza w policzek, ale żeby się nie powtarzać to tym razem z drugiej strony. Nieco mocniej, ale dalej jakby miała z tylu głowy myśl, że danie z siebie wszystkiego poskutkować by mogło urazem, a w najgorszym wypadku odleceniem kremowej głowy od reszty ciała.

Tym razem również, celowo, nie zamierzał wykonywać szczególnie szybkiego uniku; faktycznie, gdy się zbliżyła, zrobił pół kroku w tył i chciał cofnąć głowę, jednak wciąż miał w zamiarze przyjąć na siebie to jakże potężne uderzenie, by pokazać jej, że naprawdę nie zrobi mu krzywdy. Tym razem poczuł jej cios, ale wciąż - nie było to coś, co mogłoby skutkować nawet maleńkim siniakiem.
- Dobrze. Jeszcze raz.
Tym razem zamierzał faktycznie uskoczyć w tył, gdy spróbuje go zaatakować od frontu.

Pochwała z pyska mistrza była czymś... Przyjemnym, miłym. Dzięki temu Spopielona Łapa wiedziała, że robiła chociaż trochę dobrze, tym bardziej, że kremowa głowa była na swoim miejscu, a policzek nie wydawał się zbytnio sfatygowany przez lekkie klepnięcie.
Jeszcze raz... I w pierwszej chwili Spopielona Łapa pomyślała, żeby znowu zrobić to samo. Nie widziała sensu w próbie celowania wyżej, bo to... Zwyczajnie było by ciężkie, nawet jeśli wojownik nie był szczególnie wyrośnięty, to ona była w szczególności nie wyrośnięta i dodatkowo jeszcze nie do końca dojrzała, dlatego... Wyskoczyła nieco bardziej do przodu starając się klepną tym razem w okolice żeber.

Był ciekaw, czy kolejny raz zrobi to samo, jednak pozytywnie go zaskoczyła. Nie zdążył zrobić tak dobrego uniku, jak planował i kotka bez problemu klepnęła go w bok, nawet jeżeli wciąż było to raczej delikatne, kocięce pacnięcie. Czuł, że sam musi popchnąć to dalej i presją wymusić na niej pewniejsze ciosy. Dlatego też obrócił się frontem do niej i naparł na nią barkiem. Nie użył na tyle siły, by zbić ją z łap, chociaż z całą pewnością będzie to wystarczające, by ją odepchnąć na kilka kroków, nim złapie równowagę.

Tym razem obeszło się bez pochwały, ale zakończyło się... Przejściem do ofensywy że strony kocura pod postacią czegoś na kształt wolniejszej szarży. Nie było to mocne ale stanowcze dość, aby Popieliczka zrobiła jeden, dwa, trzy kroki w tył i prawie usiadła na tylku.
Było to... Zaskakujące, mimo że logika podpowiada, że kocur w końcu się ruszy nieco bardziej zamiast tylko przyjmować kolejne ciosy. Koteczka zmotywowana jeszcze nieco bardziej tym razem zdecydowała się na wyskok do przodu, znowu w kierunku brzucha... Aby końcowo spróbować wepchnąć łapę w kryzę kocura, gdzieś gdzie powinna być szyja.

Cofnęła się, ale w zasadzie to by było na tyle; nie próbowała uskoczyć, a jedynie pozwoliła się przesunąć. Gdy jednak pierwszy szok minął, kotka wymierzyła cios w jego szyję, a raczej... próbowała go popchnąć? Bo faktycznie, jej łapa sięgnęła jego szyi, jako że był blisko niej i nieszczególnie chronił swoich czułych punktów, ale było to, po raz kolejny, delikatne pacnięcie. Jabłkowa Gałąź odwinął więc głowę i chwycił jej łapę w zęby, ostrzegawczo zaciskając zęby na jej nadgarstku; nie na tyle, by przebić skórę, ale wystarczająco, by zrobiło się nieprzyjemnie.

Udało się, dotknęła nie tylko kręconego futra, ale i samej szyi i już miała cofać łapę... kiedy Jabłkowa Gałąź zrobił coś, czego Spopielona Łapa zdecydowanie się nie spodziewała - ugryzł ją, nie do krwi, jednak dość mocno aby powstrzymać koteczkę przed zabraniem łapy. Zielone oczy otworzyły się wyraźnie szerzej... i młoda prawie wysunęła pazury w nieco panicznej próbie oswobodzenia.
W ostatniej chwili przypomniała sobie, że nie powinna, była to jedyna zasada. Ale mogła gryźć, więc skorzystała z tego, że łeb kocura był już nieco niżej i spróbowała złapać zębami za ucho mistrza, albo chociaż za kłaki na czole i pociągnąć do tyłu.

To był bardzo dobry wybór. Chwyciła go za ucho i pociągnęła w tył, przez co samą pozycją swojej głowy został zmuszony do rozwarcia szczęk i wypuszczenia jej łapy. Podobało mu się to, że kombinowała, nie bała się i do tego wykorzystywała wiedzę, którą jej przekazał.
Zamachnął się łapą, trochę na oślep a trochę wiedząc, gdzie mniej-więcej chce uderzyć; jego ruch był szybki i miał zdecydowanie na celu wywołanie reakcji: miał ją przestraszyć i zmusić do puszczenia ucha. Chciał pacnąć ją w oko, pomimo szybkiego ruchu kontrolował jednak swój cios i jeżeli Popieliczka nie ucieknie, a on faktycznie trafi, to będzie to jedynie pacnięcie, miejmy nadzieję, że w zaciśniętą powiekę, a nie szeroko otwarte oko.

Łapa uwolniona! Uśmiech mimowolnie wpełznął na pyszczek Spopielonej Łapy, bo nawet jeśli nie była fanką rozrywek typu obijanie sobie mord to przyjemnym było obserwowanie jak coś się udaje. Całe szczęście nie trwało, jednak zbyt długo, bo Jabłkowa Gałąź również nie zamierzał ignorować kiełków na zakleszczonym uchu i jego łapa już leciała w kierunku oka terminatorki. Ta oczywiście znowu poczuła jak serce zaczyna jej szybciej bić i jak oparzona odskoczyła do tyłu w nieco panicznym uniku i już z nieco większej odległości obserwowała, czy mistrz znowu przystąpi do ataku, czy może zarządzi koniec ćwiczeń?