Odpoczywał, od zgiełku jaki wywoływało jego rodzeństwo oraz potomstwo Przepiórki Skrytej Wśród Wysokich Traw. Opuszczone Gniazdu pokazała mu właśnie przed chwilą wymieniona Przepiórka... i tym sposobem szybko zyskała sympatię Daniela.
Gniazdo było idealnym schronieniem przed wzrokiem, krzykiem i zabawami innych kociąt, nawet jeśli w pierwszej chwili było przerażającą budowlą z kłujących gałązek, fortecą, to wystarczyło kilka słów pokrzepienia, popchnięć nosem i stanowczych spojrzeń kotki, aby niebieskofutry mógł się cieszyć nowym ulubionym miejscem, gdy chciał spędzić kilka chwil samemu. Przy okazji poprosił nieśmiało Przepiórkę, aby nie zdradzała jego kryjówki innym kociętom... chociaż Daniel zapewne jeszcze tego samego wieczoru opowie o nowej miejscówce rodzeństwu.

Właśnie przyszedł po raz kolejny odwiedzić maluchy swojej siostry, niosąc w pyszczku piórka. Były bardzo ładne, kolorowe i liczył na to, że ucieszą kocięta. W końcu to był tylko taki drobny gest od ich wujka, który bardzo ich kochał.
Zbliżył się do opuszczonego gniazda i rzucił w tamtą stronę piórka, które wolno i leniwie opadły na czyjś pyszczek. Och! Ktoś tu był! Nie zauważył!
— O cześć malutki! Nie zauważyłem ciebie. — Od razu usiadł i wbił wzrok w tego słodziaka. — Jestem Jelonek, twój wujek, wiesz? Twoja mamusia to moja siostrzyczka — przedstawił się kocięciu, próbując się nie rozpłynąć nad słodyczą tej kuleczki. — Przyniosłem piórka tobie i twojemu rodzeństwu do zabawy. Chcesz się w coś pobawić?

Niespodziewany dotyk piór sprawił, że kocurek cały się zjeżył i przylgnął do ściany gniazdka jak najbardziej oddalonej od obcego głosu. Nie znał obcego, który obrzucił go pierzem, a tłumaczenie, że nie zauważył kociaka wcale mu nie pomagało. Pomagać za to zaczęło memłanie futra przy piersi. Momentami zbyt mocne, przez co kilka włosków pozostało w przykurzonym pyszczku... i dopiero gdy kocur kończył mówić do przerażonego Daniela zaczęły docierać pierwsze słowa, wtedy też powoli rezygnował z maltretowania swoich włosów.
- O-oh. Cz-cześ - spojrzał nieco zawstydzony swoją reakcją pod łapy. Chmurka, Ryś czy Brzoza nie mieli chyba takich problemów za każdym razem gdy coś się działo? - Um... Le-leń, mamy? - dopytał cichutko podnosząc łeb na kocura... który zdawał się być kolejnym gigantem. Daniel w tej chwili dziękował że był w gniazdku i mógł poczuć się chociaż minimalnie większy, za sprawą kilku warstw gałązek.
- Ja... - kłapnął delikatnie pyszczkiem - Jeśli bahdzo chces to chyba motę- nawet jeśli bardzo nie chcę. Bo Danielek nie był kociakiem pełnym werwy, nie rozpierała go energia, nie potrzebował skakać i szaleć. Całe dnie mógłby przesypiać u boku matki, ewentualnie rozmawiać z nią lub którymś z rodzeństwa...

Aw... Jakie to małe było rozkoszne! To jak mówił, to jak się zawstydzał, no po prostu słodycz! Oczywiście wiedział, że nie każdy kociak był do siebie podobny. On i jego rodzeństwo różnili się i to diametralnie, ale od razu widząc jak maluch był niepewny co do jego osoby, chciał go mocno przytulić i zapewnić go, że wujek Jelonek go ochroni przed całym złem tego świata.
— A ty nie chcesz? — dopytywał. — Jak mamusia dała ci na imię? Tyle was jest, że nie mogę spamiętać. I nie bój się. Jestem twoim wujkiem. Jestem tu dla ciebie. Jestem takim jakby... bohaterem! Przy mnie nic ci nie grozi, za to strach umyka w tę pędy, bo pojawia się radość!

Czekoladowa pannica dowiedziała się o nowych maluchach i chyba nie byłaby sobą gdyby do nich nie zajrzała. Jakoś zawsze ją ciągało do malców bo wyglądali tak rozkosznie! Takie małe kuleczki chyba większość kotów rozczulały więc nie była jedyna.
Potruchtała do miejsca gdzie przesiadywały matki i zaczęła się rozglądać za maluchami. Przy okazji przywitała się z Niedźwiedziem Wędrującym Przez Las.

/nawałnica!

Mieszkając w Plemieniu, nietrudno było usłyszeć o pewnym... incydencie, który miał miejsce, z udziałem jego brata i Ciernia Który Chroni Różę. Kiedy do Wichury po raz pierwszy dotarła wieść o tym, co Wiatr najlepszego narobił, chwilowo nie mógł się nadziwić jego głupotą. To znaczy: zna swojego brata na tyle dobrze, że ganianie za starszą kotką i tego typu akcje wcale go nie dziwią, ale żeby wywiązała się z tego taka burda, że się nawzajem poranili i wylądowali u Wieszczów? No, to już przegięcie. Za niespełna dwa księżyce mają mieć ceremonię, a on co?
Wichura zdaje sobie sprawę z tego, że nie jego rolą jest dyscyplinowanie brata i jakieś pouczanie go, ale z drugiej strony chce spróbować mu jakoś przemówić do rozsądku... i jest najzwyczajniej w świecie ciekawy, o co z tym wszystkim chodziło. Jest tyle kotów, które nie odmawiałoby Wiatrowi towarzystwa, na czele z jego rodzeństwem. Dlaczego tak się uwziął na to, że chce się przyjaźnić akurat z kotką, która nie chce mieć z nim nic do czynienia?
Zauważywszy brata samego w kącie kociarni, Wichura postanawia więc, że do niego zagada i dowie się sam. Co jak co, ale informacje z pierwszej łapy zawsze są najlepsze.
– Jak się czujesz? – zaczyna, siadając sobie koło kocura i szturchając go lekko bokiem na powitanie. Inny aspekt tej całej sprawy jest taki, że Wiatr został ranny... i choć teraz blizna na jego nosie jest już praktycznie niewidoczna, a on sam się o nią prosił, to wcale nie znaczy, że Wichura nie jest zatroskany!

mg jako wiatr