— Um... Tak — potaknął nieco niepewnie. Nie zamierzał jednak rozwodzić się nad tą kwestią, bo wtedy robiło mu się smutno, a przecież nie mógł zrujnować swojej nowicjuszce dnia. — Chodźmy dalej. — Z werwą poderwał się na łapy, a następnie udał się ku kolejnej lokacji.
— To Bratkowa Łąka. Rośnie tu dużo kwiatków. Można tu spotkać zające oraz króliki. A tam dalej znajduje się Cicha Skałka. Można tam się powylegiwać — opowiadał kotce, maszerując przed siebie. — O! A to Głucha Knieja — poinformował, gdy do niej dotarli. — Jest tu cicho i spokojnie. Fajne miejsce na spacerki.
Po dłuższym czasie maszerowania przez las, dotarli nad Zacienione Podnóże, gdzie postanowił, że mogą tu chwilę odpocząć.
— Ah... Już prawie koniec. Zaraz wrócimy do obozu. Jak ci się na razie podoba? Prawda, że nasze tereny są piękne?

Skale wręcz się zrobiło niezwykle głupio, gdy usłyszała niepewność głosu Jelenia. Chyba się nieco zapędziła pytając o coś tak personalnego. Skuliła lekko tylko łeb w wyrazie skruchy i już miała w swojej głowie układać jakieś przeprosiny, ale zrezygnowała z tego gdy mistrz wydał komendę by podróż kontynuować. Z tych wszystkich emocji jakoś tak znów zaczęła czuć w łapach jak dłuży się jej cała ta podróż po terenach, ale nawet nie śmiała pyszczka odtworzyć by jakoś o tym wspomnieć.
Zachwyt pięknymi kolorami Bratkowej Łąki nieco jej ten dyskomfort poprawił, aż ciężko było jej uwierzyć, że to co widzi to nie sen czy zwidy. Przyglądając się Cichej Skale zastanowiła się tylko przez chwilę, jak to możliwe, że ktoś byłby w stanie wypoczywać na tak otwartej i w oczach Skały niebezpiecznej przestrzeni. Wkraczając do Głuchej Knieji natomiast głównie to myślała o tym, że wrócili na podnóże Sokolich Gór, co wskazywać jedynie mogło, że są bliżej niż dalej groty. Las ten był bujny i mocno zacieniony, co skojarzyło się nowicjuszce z jaskinią.
Wiele więcej wysiłku i skupienia wymagało poruszanie się po Zacienionym Podnóżu. Przedzieranie się przez krzewy było zdecydowanie bardziej upierdliwe niż przechadzki po łąkach.
- Te wszystkie piękne widoki... nasze tereny są ogromne! Podziwiam teraz strażników chodzących na patrole po całych terenach o wiele bardziej - odpowiedziała na pytanie mistrza.

— Prawda? Są cudowne! Ale my też po nich wędrujemy szukając zwierzyny. Dlatego też możemy się nimi zachwycać w równym stopniu co strażnicy! — powiedział, po czym kontynuowali podróż. — Tam gdzieś w górach leży Nietoperkowa Jaskinia, ale nie będziemy się tam zapuszczać, bo właśnie na naszej drodze najlepszy teren! Ślimacze Drzewa! — i to powiedziawszy wyrwał do przodu. — Spójrz Skałko, spójrz! Na korze drzew są ślimaczki! Są takie urocze! I mają takie piękne skorupki! Niektóre ślimaki jednak ich nie posiadają... Pewnie ktoś im je ukradł — westchnął, bowiem to było takie straszne, że te nieliczne co pełzały po ziemi były bez swojego domku na grzbiecie. Musiało być im bardzo smutno!
— No... Dobrze... To na koniec Ostoja Wiecznych Łowców. Tam po swoim mianowaniu na łowce spędzisz noc. Ja tam poznałem sówkę. Robiła hooo, hooo i huuu, huuu, i ja też tak robiłem, ale się nie dogadaliśmy. Dlatego chodźmy! To ostatnia prosta! Niedaleko jest już Niedźwiedzia Grota. Trzeba będzie coś zjeść, głodny jestem jak lisek! — i to powiedziawszy pomknął do wspomnianej lokacji, aby pokazać ją swojej nowicjuszce.

- Mhm - pokiwała główką na słowa Jelenia, już trochę po całym dniu była zbyt zmęczona by odpowiadać bardziej składnie. Zmrużyła oczy próbując dostrzec wśród gór wejście do wspomnianej przez niego Nietoperzej Jaskini ale niewiele jej starania dały.
Gdy wkroczyli na teren Ślimaczych Drzew nie była wstanie podzielić entuzjazmu Jelenia. Ślimaki wydawały się jej, jako jedyne ze wszelki żyjątek, nieco odpychające. Skrzywiła pyszczek gdy minęła jakiegoś ślimaka zdeczka zbyt blisko.
- Tutaj będziemy przychodzić na kolejne treningi tak? - dopytała dla pewności. Gdyby to do niej należał wybór, wolałaby resztę umiejętności Łowcy zdobyć w Gęstym Buszu.
Wysłuchała o Ostoi Wiecznych Łowców spoglądając na szczyt niepewnie.
- Będziesz mnie musiał mistrzu nauczyć wspinaczki, bo tak szczerze to chyba bym nie potrafiła wejść na sam szczyt - przyznała. Przyśpieszyła nieco kroku, gdy Jeleń powiedział o tym że są już niedaleko. O niczym innym nie marzyła niż o odpoczynku po tak długiej podróży!

— Tak. Tam będzie odbywał się nasz trening — potwierdził przypuszczenia koteczki. — Jutro będzie fajniej, zobaczysz. Nauczę cię wspinać się na drzewa i będziemy ćwierkać jak ptaszki! Tylko z lataniem będzie problem... Nie mamy skrzydełek, więc jak już będziemy na gałęzi to nie skacz! Ja raz chciałem, ale moja siostrzyczka mnie do tego zniechęciła, bo mógłbym spaść.
Kiedy minęli Ostoje Wiecznych Łowców, droga z powrotem do obozu poszła znacznie szybciej. Gdy przekroczyli próg znajomej groty, Jeleń wyszczerzył się w uśmiechu.
— No to do jutra! Bądź gotowa, aby na jutro przyszykować wielki, szeroki uśmiech i dużo pozytywnej energii! Jestem pewny, że poradzisz sobie wyśmienicie!

Skała nie była taka pewna czy nauka wspinaczki będzie fajniejsza od całego dnia spacerowania. Wiadomo, było to bardzo męczące, ale za to nie wymagało zbyt wiele od Skały. Wspinanie się może być już trudniejszym osiągnięciem. A słowa o próbie skoku z gałęzi zaczęły odbijać się w jej głowie, zastanawiając się czy to był jakiś żart mistrza czy jakaś niezrozumiała dla niej metafora.
- Dobranoc Jeleniu! Niech mi tylko mistrz przypomni, gdzie mam jutro na mistrza czekać - dopytała nieco cichszym głodem, bo nie zdołała wyłapać tej informacji w wypowiedziach mistrza. Miała stawić się u wyjścia z jaskini czy w Ślimaczych Drzewach?

— Dobranoc, Skałko! Jak się obudzisz rano to biegnij czym prędzej ku wyjściu z obozu. Ja już na pewno tam będę stał, więc mnie zobaczysz! Pa! — pożegnał się z nią, udając się po coś na ząb. Ah... I teraz czuł jak jego łapki były zmęczone! To był naprawdę udany dzień. Po posiłku padł na swoje legowisko i zasnął.


Tak jak powiedział, tak z samego rana czekał na swoją uczennice przy wyjściu. Był ponownie pełen energii i nie mógł się doczekać, aby nauczyć Skałkę wspinać się na drzewa i udawać ptaszka. To będzie super zabawa! Liczył na to, że i kotce się ona spodoba!

Skała tym razem przespała całą noc, najwidoczniej wyczerpanie po pierwszym dniu treningu było tak duże, że fizycznie nie była w stanie wybudzać się w środku nocy. A to właściwie bardzo dobrze! W końcu bycie dobrze wypoczętym jest lepsze niż nie. Po przebudzeniu się poświęciła kilka chwil na wyczyszczenie i ułożenie futerka, a następnie truchcikiem skierowała się do wyjścia z groty, gdzie oczywiście czekał już na nią mistrz. W głowie czarno-białej nawet się zrodziło marzenie, by pewnego dnia stawić się u wyjścia przed Jeleniem.
- Dzień dobry mistrzu - przywitała się z lekkim, ale za to jak najbardziej szczerym uśmiechem na pyszczku. Energia i entuzjazm Jelenia naprawdę zaczynał wpływać na Skałę. Może faktycznie w życiu jest o wiele więcej miejsca na zabawę niż Jaszczurka i Wodospad zdawali się wierzyć?

— Dzień dobryyyy! — przywitał się wręcz śpiewająco, gotując się do drogi. — Widzę, że humor ci dopisuje, to dobrze — skomentował jej uśmiech, sam szeroko się szczerząc. — Idziemy do Ślimaczych Drzewek. Hop, hop! — I wyruszyli.
Gdy dotarli na miejsce, przez dobre parę uderzeń serca zachwycał się ślimakami. Były w końcu takie słodziutkie i malutkie! Zaraz jednak przypomniał sobie, że mieli rozpocząć trening na ptaszka, więc odwrócił się w kierunku swojej uczennicy.
— Otóż... Bycie ptaszkiem nie jest wcale takie łatwe. Nie umiemy latać przez co musimy się pilnować, aby nie spaść na ziemię. Ćwierkanie też jest trudne... Dlatego dzisiaj potrenujemy wchodzenie na gałęzie. To bardzo proste. Podchodzisz do drzewa, obejmujesz je łapkami i trzymasz je pazurkami najmocniej jak potrafisz. Następnie robisz takie hop, hop i jesteś na górze! Schodzenie wygląda podobnie, tylko głową w górę. Jeżeli będziesz schodzić głową w dół możesz spaść z drzewka. Patrz na mnie! — I zaprezentował podchodząc do najbliższej rośliny i raz dwa, wspiął się na gałąź. — Widzisz? A potem schodzisz tak. — I zszedł, stając przed kotką. — Dalej, spróbuj. Będę jak coś na dole i będę cię asekurował gdybyś się ześlizgnęła. Ale nie bój się! Na pewno cię złapie! Potem jak już opanujesz wchodzenie i schodzenie nauczę cię ćwierkać jak ptaszek! Pobawimy się z nimi! Jestem pewien, że tym razem pomylą nas ze swoimi ptasimi przyjaciółmi i do nas podlecą! — miauknął, dosłownie wierząc w to co mówił.

Odpowiedziała tylko wymownym "mhm" na komentarz mistrza i podążyła za nim do Ślimaczych Drzew.
Z początku była nieco zdezorientowana, gdy Jeleń zaczął opowiadać o byciu ptaszkiem. Naprawdę dobrą chwilę zajęło jej połączenie faktów, że mówi po prostu o nauce wspinaczki. No tak, przecież ptaki są na drzewie! Wysłuchała teorii którą przedstawił jej mistrz. Naprawdę brzmiało to jak coś bardzo prostego! Następnie przyglądnęła się dokładnie Jeleniowi gdy pokazywał jej jak sam wspina się na drzewo i z niego schodzi. Kiwnęła łbem, przełykając przy tym ślinę, gdy Jeleń kazał zrobić jej to samo. Podeszła do drzewa i najpierw dokładnie spojrzała czy na tym konkretnym nie ma żadnych ślimaków - bardzo nie chciała niechcący jakiegoś dotknąć.
- Obejmuje, trzymam się i hop hop do góry... - szepnęła bardzo cichutko do siebie. Trochę jej zajęło by się zmusić, ale w końcu na drzewo wskoczyła. Objęła pień swoimi łapami i trzymała się swoim pazurami najmocniej jak tylko była w stanie. Następnie, upewniając się, że jej przednie łapy mocno się trzymają, oderwała te tylne i uniosła je do góry. Analogicznie, złapała się silnie tylnymi i przeniosła przednie nieco wyżej prostując swoje ciało. Tak kolejny raz i kolejny, aż dotarła na wysokość najbliższej gałęzi. Zajęło jej to zdecydowanie dłużej i mniej sprawnie niż Jeleniowi. Tym razem przesunęła swoje lewe łapy w kierunku gałęzi i dopiero po tym swoje prawe, a następnie szybko na gałąź wskoczyła. Wzięła głęboki oddech - zrobiła to! A następnie odwróciła się na gałęzi do Jelenia, spojrzała w dół i... jej łapy zaczęły się trząść ze strachu jak małej myszcze. Ugięła je i w pozycji przykucu telepała się na lekko ugiętej od jej ciężaru gałązce.

— Bardzo dobrze! Właśnie tak! — kibicował jej z dołu, uważnie obserwując jej ruchy. W końcu... nie chciał, aby spadła! Obiecał jej, że ją złapie. Na szczęście wszystko się udało, dlatego też nie spodziewał się dalszych komplikacji. Przekrzywił główkę dostrzegając jej przykuloną pozycję.
— Co się dzieje Skałko? Nie bój się! Świat z góry wygląda przepięknie! — starał się dodać jej otuchy. Może powinien do niej tam wejść? Tak! To dobry pomysł. Najwidoczniej potrzebowała wsparcia.
Szybko podszedł do drzewa i raz dwa wspiął się na gałąź, siadając tuż obok swojej terminatorki.
— Hej spokojnie. Jestem tuż obok. — Otulił ją ogonem, by poczuła się bezpieczniej. — Nie patrz w dół... Spójrz w górę! — Uśmiechnął się, wskazując pyskiem na otoczenie. — Może i jest nieco wysoko, ale to uczucie... tak widzą świat ptaszki. Ptaszki rodzą się na drzewach, wiesz? Nie umieją na początku latać. Są zdane na swoich rodziców. Potem jednak... nabierają odwagi i wzbijają się do lotu. I to co dla nich wydawało się straszne, nagle puf, znika. Um... — zastanawiał się dalej jakby tu ją pocieszyć. — Pomyśl, że jesteś takim ptaszkiem. Weź głęboki oddech i wydech. Ćwir, ćwir... ćwir, ćwir — zaczął udawać odgłos ptaszka. — My ptaszki się niczego nie boimy, ćwir, ćwir. Ze strachu sobie drwimy ćwir, ćwir, ćwir. Drzewka to nasi przyjaciele ćwir, ćwir. Robimy hopsa na nie uciekając przed zagrożeniem, ćwir, ćwir! — śpiewał skoczną melodyjkę.

Obecność Jelenia tuż obok niej zdecydowanie ją uspokoiła. No, teraz nawet jakby spadła, to ją mistrz szybciutko złapie i nic wielkiego się nie stanie. Zaczęła brać głębokie oddechy i za namową mistrza podniosła głowę, by spojrzeć na to co otacza ją wśród korony drzew. Szybko rzuciły się jej się w oczy kos, który skał po gałęzi dwa drzewa od nich. Naprawdę byli teraz jak ptaszek! Zachichotała cichutko, gdy kocurek zaczął obok niej ćwierkać. Nie potrafiła sama powtórzyć tego dźwięku, ale na pewno było to co najmniej zabawne gdy kot próbował z ptakami gadać.
- Dziękuje, Jelonku - miauknęła rozweselona. No dobra! Nie chciała tu jednak zostać na zawsze. Odwróciła się do pnia, który następnie objęła mocno. Złapała się silnie pazurkami i podobnie jak wchodziła, zaczęła schodzić, główką do góry. Dwie łapki w dół, dwie łapki w dół, metodycznie aż do gruntu.
- Udało mi się! - wykrzyknęła zadowolona do niebieskiego pointa

— Brawo, Skałko! Widzisz? Drzewka nie są straszne. To po prostu... wyobraźnia nam płata figle. Często jest tak, że gdy goni cię drapieżnik, ucieczka na gałąź jest jedyną opcją. Jeśli będziesz o tym pamiętać, zawsze ocalisz swoją skórę, tak jak ptaszki. Kiedy na nie się poluje to odlatują właśnie tu, w korony drzew. Na dodatek, gdy jest pełno liści to jest się niewidocznym! I to takie super! A świat stąd wydaje się taki mały! Jak trenowałem to wchodziłem wysoko! Aby spojrzeć co jest ponad koronami drzew! I powiem ci, że piękne są stamtąd widoki — zachwycał się nad pięknem świata. — No... To spróbuj jeszcze raz tu do mnie wejść, a potem zejdziemy razem i nauczę cię ptasiego! — O tak! W końcu to była też bardzo ważna umiejętność, której sam jeszcze dobrze nie przyswoił, ale wspólne ćwierkanie z Skałką, będzie nie dość, że edukujące, to poprawi morale!

Kotka uśmiechnęła się szeroko gdy Jeleń ją skomplementował. Czuła się taka dumna z siebie. Wysłuchała też dokładnie instrukcji mistrza o uciekaniu na drzewo przed drapieżnikami. Skinęła łepkiem gdy ten powiedział jej by jeszcze raz na drzewo się wspięła. Podeszła do pnia i bez dłuższego wahania wskoczyła na drzewo. Powtórzyła swoją wspinaczkę niemalże identycznie. Mocno złapała się pnia swoimi pazurami, a następnie sunęła do góry przemieszczając co najwyżej dwie łapy na raz, upewniając się, że mocno trzyma się co najmniej dwoma łapami. Dołączyła do swojego mistrza po dłuższej chwili, o wiele pewniej teraz stając na gałęzi.
- Uciekanie na gałąź to jedna z opcji uciekania przed drapieżnikami, tak? - postanowiła pociągnąć trochę ten temat - Jakie są inne? Co innego można zrobić gdy się spotka drapieżnika? - zapytała troszkę zmartwiona. Bardzo by nie chciała zobaczyć kiedykolwiek jakieś groźne zwierzę na żywo.

— Tak. Mało który drapieżnik umie się wspinać, więc zostaje na ziemi, gdy ty jesteś bezpieczna w koronach drzew. Inne sposoby... — zamyślił się. — Hm... Gdyby to był jakiś drapieżny ptaszek to wtedy można byłoby skryć się w jakichś gęstych krzakach lub norce. A inne złe stworzonka... To najlepiej biec jak najszybciej! Takie szu w bok, szu w drugi bok, potem takie bum i wzium, i wtedy ten kto cię goni nie wie gdzie skręcić i bam! Wpadnie w drzewo! Wypatrzyłem to u zająców. One tak śmiesznie biegają. A jakie są szybkie! To godni przeciwnicy, gdy bawię się z nimi w berka! — powiedział, a następnie zszedł sprawnie z drzewa na ziemię. Teraz czas było, aby nowicjuszka poznała zasady tej ważniejszej umiejętności. — Chodź Skałko tu do mnie. — Rozejrzał się jednak asekuracyjnie na boki, bo rozmowa o drapieżnikach wzbudziła jego czujność, ale nie widząc niczego podejrzanego, dodał. — Droga wolna. Nic się do nas nie skrada.

"Większość zagrożeń nie potrafi wspinać się po drzewach, przed ptakami w krzewach lub norkach, a najlepiej to uciekać jak zając" Hm, w sumie nie tak trudno to wszystko zapamiętać, a przynajmniej Skała już nie będzie się tak zamartwiać wychodzeniem z groty. Mimowolnie uśmiechnęła się wizją swojego mistrza bawiącego się z zającami. Czy naprawdę Jelonek był aż tak beztroski? Czasem ciężko było jej uwierzyć, że naprawdę ten kot jest jej mistrzem a nie młodszym od niej kocięciem.
Jak tylko nakazał jej to Jeleń, zeszła z drzewa tak jak wcześniej. Łbem do góry, metodycznie schodząc w dół przesuwając nie więcej jak dwie łapki na raz. Stanęła obok mistrza czekając na kolejne jego polecenia.

Kiedy już kocica przy nim stanęła, zaczął zacieszać pyska i skakać. Widać było, że się ekscytował. Teraz dochodzili do najważniejszej lekcji! Nauki języka ptasiego!
— Dobrze Skałko! Więc... Ja zwykle rozmawiam z ptaszkami ćwierkając. Jest to trudne, bo kotki miauczą. Na początku próbowałem w pipi, ale wychodziło jak myszka, a potem jakoś się udało. Jedno ćwir oznacza "tu jestem". Informujesz tak ptaszki, że jesteś w pobliżu. Dwa ćwir-ćwir oznacza "witajcie!". Trzeba przy tym wyglądać miło. Nie wiem czemu, ale gdy się uśmiecha i pokazuje ząbki to uciekają... Chyba tego nie lubią... Więc uśmiechamy się bez ząbków. Radosne oczka i utrzymujemy dystans, by ich nie wystraszyć... — Wbił wzrok w kocicę, czekając na jej entuzjastyczne podejście do lekcji.

Co prawda Jeleń ciągle powtarzał o tej całej nauce ćwierkania ale jakoś tak Skała myślała, że może to kolejna metafora, może pod tą nazwą chodziło mu o naukę polowania na ptaki... ale najwidoczniej jej mistrz był dosłowny aż do bólu. Wysłuchała jego nauk o witaniu się i chowaniu ząbków z uśmiechem na pyszczku, którego źródłem była raczej absurdalność całej sytuacji. Gdyby rozmowa z ptakami była częścią treningu to na pewno jej rodzice choć raz wspomnieli, prawda? Prawda jest taka, że Skała przez trening z Jeleniem trochę zaczęła kwestionować pewne rzeczy w które wpajali jej rodzice od urodzenia, ale na pewno nie wątpiłaby w ich kompetencje jeśli chodzi o no... praktyczne umiejętności.
- Oh mistrzu... czy każdy łowca umie rozmawiać z ptaszkami? Czy to część treningu każdego nowicjusza? - spytała z niepewnym uśmiechem. Głupio jej było w ogóle podważać kompetencje Jelenia, ale tak jakoś nie mogła wziąć nauki ćwierkania na poważnie. Rozmawianie ze stworzonkami które potem się zjadła było conajmniej dziwne.

— Ah! No tak! — Palnął się łapą w głowę. — Zapomniałem! To się właśnie dzieje, gdy za dobrze się razem bawimy. Zapominam o ważnych rzeczach! Ta nauka o ptaszkach to takie moje dodatkowe zajęcie... Wiesz... Fajnie jest poznać inne stworzonka i zawrzeć przyjaźnie. Ale... tu jest właśnie problem Skałko. To, że jemy ptaszki jest smutne. Bo przecież możemy zjeść przypadkiem swojego przyjaciela! Dlatego... na ptasiego przyjaciela trzeba wybrać jednego, tak na początek. Takie wrony są na przykład wredne... One robią kra, więc... więc chyba... A o czym ja mówię! To też takie straszne, że zasypiają, gdy się bawi z nimi w berka... I takie smutne... Ale trzeba to robić Skałko. Trzeba... — posmutniał. — Bo wtedy brzuszek burczy i można zasnąć, a trawka niedobra. Kiedyś próbowałem, ale mięsko lepsze. No więc... — zaczął się plątać, bo z nauki o ptasim języku zaczął przypominać sobie, że przecież zabijał te istotki i zjadał, co było przecież przeciwieństwem bycia przyjacielem. Ah! Jakie życie było trudne! Może trzeba było zmienić temat? O tak... Może tak powinni zrobić. O! Może pobawią się w berka? A nie... To nie czas na zabawę... Co on miał zrobić? Zamyślił się i zaczął gładzić się łapką po brodzie. Co to tam było. A! Szkolenie na łowce, polowanie, biedne ptaszki. No i ponownie mina mu posmutniała. Stop! Przecież nie musieli łapać ptaszków. Jakąś myszkę spróbują dorwać i po sprawie. Wtedy nie zburzą swojej ptasiej więzi!
— Mam! Patrz na to! — I zaprezentował jej pozycję łowiecką. — Widzisz? Zrób tak jak ja. To wstęp do berka, znaczy "polowania", ale nazywam to berkiem, bo działa na tej samej zasadzie. No i zanim złapiesz króliczka, czy myszkę, musisz tak śmiesznie się wygiąć. Ugiąć łapki, ogon prosto, dalej, spróbuj.

No, teraz już miała pewność, że nauka ćwierkania to był w jakiejś części po prostu Jelonkowy nonsens. Albo jakaś dziwna metoda rozweselenia sobie obowiązków łowcy. Ale bardziej skłaniała się do nazwania tego po prostu nonsensem gdy mistrz zaczął sam plątać się w swojej wypowiedzi i smutnieć z powodu wniosków do których sam doszedł. Gdyby nie fakt, że faktycznie nauczył ją przed chwilą wspinaczki, zwątpiłaby czy w ogóle Jeleń dałby radę czegokolwiek ją nauczyć. No i w sumie nie mogła mieć żadnych zarzutów do tego w jaki sposób przedstawił jej obrzędy plemienia czy same terytoria. Krótkie opisy jakie dał Skale w każdym z miejsc pozwoliły jej lepiej zapamiętać nazwy konkretnych gąszczów i łąk. Skała już sama nie wiedziała co myśleć o swoim mistrzu.
Ocknęła się ze swoich przemyśleń, potrzepała łebkiem jakby chciała wyrzucić wszelkie rozterki ze swojej głowy gdy tylko Jeleń zaczął przedstawiać jej pozycje łowiecką. Dokładnie przyglądnęła się jego ugiętym łapą, ogonie na wysokości kręgosłupa... I postarała się jak najlepiej odtworzyć pozycje swojega mistrza, ugiąć łapki, wyprostować ogon.
- O tak? - dopytała.