O dziwo zasnąłem bardzo szybko, ale na to co ujrzałem nie byłem zupełnie przygotowany psychicznie. Widziałem gwiazdy, gromowy obóz, strumień wyglądający jak droga mleczna... i dwójkę chyba martwych kotów? Jednym z nich była Tęczowa Chmura, pamiętałem ją i jej pogrzeb... ciężko zapomnieć po tym co wyprawia jej rodzina w żałobie.
Zamrugałem jeszcze kilka razy otwierając pyszczek z niedowierzenia. - To się dzieję naprawdę? - spytałem się Owczego Runa dalej wpatrując się w dwójkę kotów. Podszedłem do niebieskiej kotki chcąc dotknąć jej kryzę, tak by się upewnić czy mój mózg po prostu wmawia mi coś bardzo intensywnie.
Chyba powinienem odpowiedzieć szylkretce na pytanie... ale byłem zbyt zafascynowany tym gwiezdnym miejscem.

Kotka nie spodziewała się, że zaśnie tak szybko. A jednak, sen jak gdyby połknął ją po czym nagle znalazła się w miejscu, które sprawiło, że jej pyszczek otworzył się szeroko. Było tu pełno gwiazd, tak wiele, że Dzięcioł nie wiedziała gdzie te się kończą. Czy w ogóle się kończą?
Rozejrzała się, czując się zarówno jak we śnie jak i na jawie, nie będąc pewna, co właściwie widzi.
W pewnym momencie ucieszyła się gdyż gwiazdy dookoła ułożyły się w coś, co przypominało nic innego niż jej własny dom- obóz Klanu Gromu!
Ucieszona zaczęła rozglądać się dookoła, jednak nagle jej wzrok przyciągnęło coś, co pojawiło się przed nimi. A może nie coś, a... ktoś?
Kotka nie potrafiła rozpoznać kota, który się przed nimi pojawił. Spod pokrywy gwiezdnego pyłu mogła dostrzec dymne futro jakiegoś kocura. Zafascynowana wpatrzyła się w niego. Koty Klanu Gwiazd... A ona naprawdę widzi je teraz przed sobą. To niesamowite.
Potem zerknęła na kota obok i niemal od razu do jej oczu napłynęły łzy. Nigdy nie pomyliłaby tego futra, tych pręg, tych kochających oczu.
Nie wiedziała, co zrobić, kiedy zobaczyła przed sobą swoją matkę. Na raz chciała skoczyć w górę, cieszyć się, płakać i zwinąć się w kulkę, opowiedzieć jej o wszystkim ale też trwać w ciszy aby ta chwila trwała jak najdłużej.
Wszystkie te emocje sprawiły, że kotka zastygła w miejscu i jedynie mała łezka spłynęła po jej policzku.
- Mama... - wyszeptała niemal niesłyszalnie.
Nagle odezwał się nieznany rudej kocur i ta spojrzała na niego, jednak świadomość, że jej mama jest tak blisko niej nie dawała jej patrzeć na obcego zbyt długo. Kiedy mówił, ciągle patrzyła na Tęczową Chmurę. Wyglądała tak pięknie w futrze z gwiazd, tak zdrowo, tak szczęśliwie. Wyglądała zupełnie inaczej niż w momentach przed śmiercią, kiedy leżała w lecznicy w cierpieniu.
Wtedy nagle pręgowana podeszła do niej i odezwała się. Dzięcioł z wielkim uśmiechem ale także ze łzami w oczach spojrzała na nią i skinęła głową.
- Wiem... Mamo- powiedziała na wzmiankę o jej śmierci. Kiedy usłyszała pochwałę, zamruczała jedynie cicho i odwzajemniła otarcie głową, które wydawało jej się złagodzeniem po tym długim czasie żałoby. Tęczowa Chmura nie żyła, mieszkała teraz na nocnym niebie, a jednak wydawała się być tak blisko. Przyjemne matczyne ciepło i jej miłość ogarnęły kotkę. Przytulała się tak długo, jak mogła, cicho mrucząc.
- Tak bardzo tęsknię... Cieszę się, że mogłam cię tu spotkać- wyszeptała. Potem odeszła trochę do tyłu i kiedy Tęczowa Chmura odezwała się do Owczego Runa, Dzięcioł wycofała się z powrotem z łagodnym uśmiechem. Gdzieś z tyłu głowy czuła, że Owcze Runo i Wysoka Łapa muszą patrzeć na to jak ruda się rozkleja, jednak zupełnie się tym nie przejmowała. Była tak ucieszona spotkaniem z matką, że było jej zupełnie obojętne co dzieje się dookoła.
Dzięcioł wsłuchała się w słowa Owczego Runa, teraz już trochę bardziej opanowana i skupiona na sytuacji. Kiedy medyczka zadała jej oraz Wysokiej Łapie pytanie, ruda szybko otarła łapą resztki łez z oczu po czym wyprostowała się.
- Tak. Pragnę tego i jestem gotowa zostać twoją terminatorką- powiedziała pewna siebie, ukradkiem patrząc na oba koty z Gwiezdnego Klanu.

Zamrugałem kilka razy zamykając mordkę i prostując się. To działo się naprawdę... po śmierci coś było. Czekało się na rozmowę z kimkolwiek z twojego klanu kto przyjdzie do groty? Czy czas się dłużył? A może koty te były w jakiejś nieznanej mi przestrzeni i dla nich pojęcie czasu w ogóle nie istniało? To było zbyt abstrakcyjne....
- T - tak. Przysięgam, znaczy się chcę.. - poprawiłem się szybko nadal zmieszany tym co się działo.
Wysoka Łapa... przyszły medyk.

Pomimo lekkiego rozbawienia Gwiezdnych Dzięcioł czuła się bardziej speszona niż rozśmieszona zachowaniem Wysokiej Łapy. Nie odezwała się ani też starała się nie patrzeć na niego w zły sposób, jednak lekko skrzywiła się kiedy ten nie skupiał się na ceremonii i tym co mówiła Owcze Runo oraz Gwiezdni, zwłaszcza na tym, co mówiła Tęczowa Chmura.
Ruda czuła w tym momencie nie tylko na tyle mocny stres ale również i podziw, że nie odważyłaby się na nieodpowiednie komentarze i tym podobne...
Zachowała swoje myśli dla siebie i jedynie patrzyła na dalszy przebieg zdarzeń, głównie patrząc na swoją matkę i ciesząc się z tego, na jak dumną wyglądała.
Kotka wyprostowała się słysząc słowa Lodowego Potoku i kiedy wymówił jej imię, z szacunkiem skinęła głową. Wtedy podeszła do niej Tęczowa Chmura i ruda nie mogła powstrzymać się od ponownego otarcia się o jej gwiezdne futro.
- Powiem. Przekażę im. Ucieszą się na pewno, oni wszyscy pamiętają o tobie i tęsknią. Wszyscy cię kochamy, bardzo...- wyszeptała cicho jako odpowiedź na jej słowa. - Do zobaczenia następnym razem, mamo.
Wtedy odsunęła się do tyłu i Dzięcioł po raz ostatni spojrzała na wszystkie koty zgromadzone wokół niej po czym obraz przed jej oczami zaczął się rozmywać.
Po chwili otwarła zielone ślepia jednak nie zobaczyła przed sobą nic oprócz skały. Powoli mrugnęła kilka razy aby dojść do siebie po tym, co zobaczyła.
O dziwo, nie czuła rezygnacji ani niedosytu na jaki się przygotowywała wcześniej. W zamian czuła... ulgę. Pewien spokój, ukojenie ale także motywację na to, co ma nadejść.
Podniosła się na łapach i spojrzała na Owcze Runo z uśmiechem. Nie odezwała się słowem, jednak w jej głowie działo się teraz naprawdę sporo.
Kiedy zaczęli się zbierać podążyła za swoją nową mentorką marząc aby znaleźć się w obozie i odpocząć... Zaraz po tym jak opowie o wszystkim rodzeństwu, bo pewnie wszyscy rzucą się na nią z pytaniami!

//zt

Czyli... zostałem terminatorem medyka, tak na serio. Nie będzie to tylko leczenie a też kontakt z Gwiezdnymi którzy naprawdę istnieją. Nadal nie dowierzałem, i przez te emocje nawet nie zauważyłem reakcji reszty na mój szok. Czy klanowe koty naprawdę w to wszystko wierzą bez zająknięcia od malucha? Łał.
Gdy się obudziłem spojrzałem tylko na moje towarzyszki i ruszyłem z nimi do obozu nie odzywając się za dużo. Musiałem to wszystko przetrawić.

/zt