Szczerze mówiąc nie wiedziałem wcześniej że medycy chodzą na wyprawę jeszcze dodatkowo, myślałem że mają mianowanie jak każdy inny terminator i że po tej dziwnej ceremonii pełnej chaosu przejdziemy normalnie do nauki ziół i chorób... a tu się okazuję że jest jakaś wyprawa! I to poza tereny! Z samymi Gwiezdnymi... heh.
Zjadłem śniadanie, a w nocy nie odczuwałem jakiegokolwiek stresu dlatego wyspany i z ułożonym błyszczącym futrem zjawiłem się u boku Owczego Runa. Gdy po krótkiej chwili zjawiła się też Dzięciola Łapa ruszyliśmy do celu.
- Co z moim mianowaniem jeśli mój trening z Zamglonym Jeziorem zbliża się ku końcowi? - spytałem dość prędko z zachrypniętym głosem nie pozostawiając ciszy zbyt długo trwać. Że akurat dziś moje gardło postanowiło spłatać mi figla?

Dzięciola Łapa w nocy praktycznie nie mogła spać. Czuła się dokładnie tak samo jak przed mianowaniem na terminatorkę, a może nawet i gorzej- odczuwała jeszcze zmęczenie po ostatnich kilkunastu ciężkich nocach. W końcu jednak udało jej się zasnąć i nawet nie wiedziała, kiedy nastał ranek, a już się obudziła.
Po szybkim przemyciu futra, bo teraz zaczynała znów trochę więcej o nie dbać, zjadła drobną zdobycz ze stosu i ruszyła w stronę Owczego Runa i Wysokiej Łapy którzy już na nią czekali.
Z każdym krokiem zbliżając się do nich czuła jak wzrasta w niej ekscytacja- podróż! Coś, co tak bardzo kocha, nowe tereny, tyle widoków i do tego prawdziwe spotkanie z gwiezdnymi! Jej pierwsze w życiu! Gdzieś w głębi duszy miała nadzieję, że spotka mamę i pochwali się jej tym, że została terminatorką medyczki. Aczkolwiek mama już pewnie o tym wie, bo patrzy z góry...
Starając się nie zadręczać się smutnymi myślami znów powróciła do tych entuzjastycznych i z uśmiechem na pysku przywitała oba koty.
- Cześć Wysoka Łapo, witaj Owcze Runo- powiedziała. Zdążyła już odrobinkę przyzwyczaić się do Owczego Runa, jednak Wysoka Łapa był dla niej kimś nowym- nie znała go prawie w ogóle! Czuła się, jakby poznawała kogoś zupełnie od nowa, a to było nieco stresujące. Postanowiła jednak nie dać się pochłonąć przez nerwy. To świetna okazja żeby poznać kocura i wzajemnie z nim się uczyć. Oboje będą sobie pomagać i na pewno dadzą sobie radę w nowej roli!
- Tak, jestem gotowa!- odparła czując kolejny przypływ ekscytacji.
I tak wyruszyli. Przez większość czasu panowała cisza, a Dzięcioł była zbyt zajęta podziwianiem wszystkiego dookoła żeby rozmawiać. Wszystko budziło się do życia, ta przyroda, te rośliny i zwierzęta! Te promienie słońca przechodzące przez drzewa!
Kotka kilkukrotnie mrużyła oczy aby nacieszyć się tymże słońcem.
Przez chwilę poczuła nawet wyrzuty sumienia, że pozwoliła sobie tak bardzo zatopić się w żałobie żeby ominąć początek Pory Nowych Liści. Teraz jednak była gotowa powrócić do życia.
Raz Wysoka Łapa zadał pytanie, a kiedy znów była dłuższa cisza, następna odezwała się Dzięcioł:
- Jeju, nie mogę się doczekać. Spotkanie z Gwiezdnym Klanem. To zarówno stresujące i takie fascynujące...

Odpowiedź medyczki nieco mnie zawiodła, gdybym został wybrany na terminatora medyka nieco później to nie byłbym terminatorem... a jednocześnie w sumie nim bym był. Ciekawe. Chociaż dzięki temu że mój trening z Zamglonym Jeziorem zbliża się ku końcowi to nie będzie on absorbował mojego czasu i skupie się na nauce medykamentów i chorób. Miejmy nadzieję że pójdzie szybko.
Uniosłem kącik ust gdy kotka wspomniała o Gwiezdnych. Brzmiała jakby wierzyła w to całą sobą... trochę to dziecinne, ale każdy chyba dorasta w innym wieku. Dzięciola Łapa była ode mnie młodsza, plus sądząc po tym co wydarzyło się na ceremonii to na pewno przeżywa po śmierci matki... tyle dobrego że nie tak dramatycznie jak Srocza i Wilcza Łapa. Gdybym miał świadomość że spotkam się z kimś za kim tęsknie też byłbym podekscytowany.
Gdy szliśmy tak dalej do moich nozdrzy dotarł o dziwo nie zapach granicy a smród stęchlizny... egh. Starałem się nie skupiać na tym zapachu i po prostu przejść jak najszybciej ten cuchnący kawałek drogi gdy poczułem coś obrzydliwego pod moją łapą. Wzdrygnąłem się i prędko zrobiłem krok w bok wycierając łapę o mech. Obrzydliwe.

Kotka szła dalej, w ciszy, rozglądając się tu i ówdzie, jednym uchem słuchając słów Wysokiej Łapy i Owczego Runa. Z jednak strony czuła, że być może powinna się udzielać trochę bardziej, w sumie to spędzi teraz większość swojego życia z tymi kotami... A jednak dalej czuła jakiś strach, wstyd może nawet? Sama nie wiedziała, jednak marsz obok dwójki w ciszy i słuchanie o czym tamci rozmawiają było dla niej tą lepszą opcją.
Szła więc w ciszy, jednak w pewnym momencie zauważyła, że wszyscy zwalniają tempo i poczuła zapach. Straszny, obrzydliwy zapach czegoś gnijącego, czegoś starego i rozkładającego się. Początkowo pomyślała, że to pewnie jakaś stara zwierzyna i nie ma się co przejmować. A jednak smród stawał się coraz silniejszy i przez chwilę Dzięcioł poczuła nawet chęć do wymiotów.
W pewnym momencie zauważyła, że Wysoka Łapa wdepnął w coś, coś co najwyraźniej było źródłem całego tego smrodu. Dzięcioł zmusiła się aby spojrzeć w tamtą stronę i zauważyła stęchłą mysz.
- Co... co to jest?- powiedziała bardziej do siebie, obrzydzona, kiedy terminator wycierał łapę do mchu obok. Pomimo niechęci przyjrzała się zwierzynie.
Mysz ta nie wyglądała jak gdyby zmarła ze starości lub w inny naturalny sposób. Było widać, że została zabita przez drapieżnika, rozłożona i wypruta.
- Ojej... co za marnotrawstwo zwierzyny.- powiedziała tylko i odsunęła się do tyłu, bo ten smród nie dawał jej oddychać.
Jeszcze przez chwilę myślała o tym po czym ruszyła dalej za Owczyn Runem.

Zapach był faktycznie znajomy... ale nie przywoływał mi do głowy żadnej znajomej mordki, dlatego więc zignorowałem zapach jakiegoś tam kota i szedłem dalej za szylkretką uważnie przyglądając się terenom na których jeszcze nie byłem. Gawra i Złote Piaski były mi jako tako znajome, byłem tu co najmniej raz... za to Turzycowa Skarpa była czymś nowym! Tak jak nakazała medyczka, schodziłem powoli i uważnie, nie chciałem przecież trafić do gwiezdnych zbyt wcześnie!

Co prawda dla reszty wyczuwalny zapach w okoliach Gawry mógł coś znaczyć, jednak dla młodej Dzięcioł nie był on niczym innym niż obcym zapachem włóczęgi, który zapewne przechadzał się po okolicy. Kotka słyszała, że jest ich dość sporo, jednak dopóki nie przekraczają granic klanowych, nic gromiakom nie zagraża.
Nie połączyła więc razem żadnych faktów z tym co słyszała podczas ostatniego zebrania klanowego i jej myśli były zajęte czymś innym.
Po chwili jednak musiała trochę je oczyścić aby skupić się na tym, gdzie stawia łapy- przed nimi rozpościerała się skarpa która rzeczywiście wyglądała na dość niebezpieczną i aż prosiła się aby ktoś z niej spadł lub sturlał się w dół.
Dzięciola Łapa zaczęła schodzić jako ostatnia, zaraz po Wysokiej Łapie, skupiając całą swoją uwagę na tym, co było pod jej stopami.

- Łop! - wydałem z siebie dźwięk niemalże się przewracając. Gorzej było z moją koleżanką która nieźle przygrzmociła w ziemię. Na szczęście Owcze Runo się nią zajęła więc nie musiałem się nad nią pochylać. Spojrzałem przed siebie mając świadomość że jesteśmy coraz bliżej celu.
- Czy będziemy brali jakieś zioła przed tym spotkaniem z Gwiezdnymi? Jakieś halucynogenne? - spytałem idąc przy medyczce. Bo chyba innego sposobu na spotkanie się ze zmarłymi nie widziałem.

Dzięciola Łapa starała się z całych sił żeby się nie przewrócić. Jak się jednak okazało, los przygotował dla niej coś innego.
Już miała postawić łapę przed sobą kiedy poczuła, że nie ma tam gruntu. Zdążyła jedynie zerknąć w dół, kiedy nagle...
ŁUP!
Poczuła jak uderza w ziemię i turla się w dół, obijając się o kamienie i ziemię. Wszystko działo się tak szybko, że nie miała nawet szans spróbować się czegoś chwycić i zatrzymać.
Po kilku sekundach uderzyła w ziemię ostatni raz i zatrzymała się na samym dole, całkowicie zdezorientowana i przerażona. Może nie faktem, że mogła sobie coś zrobić, a tym, że to się tak nagle wydarzyło.
Mrugnęła kilka razy i zaczęła się podnosić, kiedy ujrzała przy sobie medyczkę. Uśmiechnęła się lekko, choć czuła wyrzuty sumienia, że spowalnia wyprawę.
- Nie... to nic- powiedziała. W sumie nie skłamała- nie czuła, żeby stało jej się coś poważnego, jedynie była trochę obolała. Ale coś takiego z pewnością nie powstrzyma jej przed dotarciem do Spienionych Wodogrzmotów!
Zerknęła na boki aby zobaczyć, czy Wysoka Łapa też miał kraksę. Co prawda słyszała jakiś dziwny dźwięk wydawany przez niego, jednak jak się okazało, nie stało mu się nic poważnego. To dobrze, Dzięcioł byłaby załamana gdyby teraz musieli wrócić do klanu!
Raz jeszcze posłała medyczce i terminatorowi uśmiech aby zapewnić ich, że nic się nie stało, po czym ruszyła dalej, trochę zawstydzona.

Reakcją na moje pytanie był śmiech. Czy po tylu księżycach piastowania rangi medyka, kotka zatraciła się w tym już całkiem? Czy to był już starczy wiek który sprawiał że mieszały się zmysły? Najważniejsze było żeby kotka mnie wytrenowała... a potem nie muszę jej słuchać, racja?
Nie byłem zadowolony z tego że musiałem się zmoczyć, przeskoczyłem szybko przez taflę wody i od razu otrzepałem z niej futro. Dopiero po chwili do mnie dotarło że Owcze Runo jest już sucha... zmrużyłem ślepia przyglądając jej się chwile aby następnie skierować go na MAGICZNY KAMIEŃ. Religijne miejsce do którego przychodzą koty chyba raz na kilka obiegów pór. I skłamałbym gdybym powiedział że ten głaz wygląda zwyczajnie, wszystko wokół niego wyglądało naprawdę pięknie.
Nieco skoncernowany wykonałem polecenie medyczki i zasnąłem momentalnie.

Dzięciola Łapa szła z głową w dół, jednak słysząc pytanie drugiego terminatora lekko speszona spojrzała to na niego, to na medyczkę. Czyżby kocur nie wierzył w to, co ma się wydarzyć? Czyżby myślał, że to wszystko sprawa halucynogennych ziół?
Kotka nie była pewna co o tym sądzi, jednak nie odzywała się ani słowem i jedynie posłuchała odpowiedzi medyczki. Słowa kotki aż wzdrygnęły ją, ale w pozytywnym znaczeniu- przeszły ją ciarki ekscytacji i może nawet stresu.
Kiedy zbliżyli się do celu, kotka z szeroko rozwartymi oczami patrzyła na stojący przed nimi wodospad. Pierwszy raz w życiu widziała coś takiego. Coś tak... pięknego i potężnego. Ta woda, niczym spadające skały lub lecący z nieba piorun uderzała w ziemię i płynęła dalej z szumem.
Kotka była pod takim wrażeniem tego widoku, że nie pomyślała o tym co stanie się za chwilę. Podążyła za dwójką kotów i poczuła zimną wodę uderzającą ją z góry. Brrr! Woda! Co prawda kotka była wobec wody raczej obojętna, jednak poczucie mokrego futra nie było ani trochę przyjemne. Jak koty z Klanu Rzeki to znoszą?
Ruda nie przejmowała się tym jednak długo gdyż jej myśli zajęło coś innego- to, że znaleźli się w czarnej pustce, ciemnym tunelu który zdawał się nie wieść do niczego. Strach, stres, ekscytacja przed poznaniem nieznanego- to były uczucia Dzięcioł kiedy szła przed siebie w całkowitej ciemności, słysząc jedynie ciche kapanie wody z sierści kotów.
Nie trwało to jednak długo- nagle przed nimi znalazło się coś, co zaparło dech w piersiach kotki. Wielka skała, która błyszczała niczym gwiazdy na niebie. Tak piękna. Tak niezwykła.
Po chwili gapienia się na nią z walącym sercem, kotka posłuchała przyszłej mentorki i położyła się przy skale. Jeszcze przez kilka sekund patrzyła na tą gładką, świecącą powierzchnię przed swoim pyskiem po czym dotknęła jej nosem. Poczuła lekki chłód po czym zamknęła oczy i zasnęła.