Obserwacja odlatujących ptaków się opłaciła; Fasola była gotowa na zbliżający się śnieg, a gdy tylko spadł, była już w ciepłym legowisku, do którego naniosła nową porcję świeżego siana. Nie było to najlepsze miejsce do życia, głównie przez kręcących się dwunogów, jednak Fasoli to w ogóle nie przeszkadzało. Ani teraz, ani za życia ze Zbożem. Co jakiś czas nawet się do nich łasiła, a niektórzy odwdzięczali jej się drobnymi smakołykami. Częściej jednak wyklinali ją za podkradanie ryb czy innych drobnych rzeczy, ale nie ma co wchodzić w szczegóły! Akurat wracała do Młyna z chudą myszą w pysku, gdy przed wejściem do jej legowiska wpadła na... jakąś białą kotkę, a do tego nieznajomą! Zatrzymała się i z zaskoczenia wypuściła mysz z pyska.
- Ale jazda! Wglądasz zupełnie jak ja, ale masz długie futro, inne oczy i jesteś dużo niższa! O, mysz mi spadła... - rzuciła wesoło, na sam koniec orientując się, że mysz uderzyła ją w łapy i leżała teraz obok nich w śniegu. Dziwnooka jednak nie pochyliła się po nią od razu, a zaaferowana przyglądała się nowej mordce. A może jednak ją znała? Żaden kot w wiosce by jej nie umknął, a tu proszę! Może nie wszystkie gęsi odleciały na zimę? Bo kotka przed nią wyglądała jak jedna z nich. Taka miękka, bialutka i z pomarańczowymi ślepiami. - Jestem Fasola, ale mów mi jak chcesz. W wiosce wołają na mnie Dziwnooka, ale mi to tam wszystko jedno! Mieszkam o tu tu w Młynie, a ty? Chyba jesteś nowa, bo kompleeeetnie cię nie kojarzę. Długo tu czekasz? Może chcesz wejść? O, jesteś głodna? Mizerna ta mysz, ale mogę się podzielić jeżeli chcesz. Chodź, chodź! - i po tych słowach chwyciła mysz i nawet nie czekając na reakcję nowej znajomej, wskoczyła na skrzynki przy ścianie Młyna i jedną łapą pchnęła malutkie okienko przez które mogłaby dostać się do środka, a ruchem głowy wskazała Baranek by poszła za nią.

/Baranek

Dzisiaj zapuściła się, hm, nieco dalej niż zazwyczaj. Baranek lubiła odkrywać nowe miejsca i koty, a szukając nowego domu przechodziły koło gniazd dwunogów, ostatecznie osiedlając się wcale nie tak daleko od nich. Gdzie dwunodzy, tam ciepło i jedzenie - i zapewne inne koty do poznania, więc pewnego dnia wyszła późnym rankiem na ten przydługi spacer.
Wioska była raczej mało żywa, to znaczy: była mniejsza niż ta, przy której przyszło jej się wychować. Nie chodziło tu aż tylu ludzi, a zresztą, było tak zimno, że chyba wszyscy schowali się do swoich wielkich, kwadratowych legowisk. Ciekawe, jak je robili… też by chciała takie. Po jakimś czasie kręcenia się zaczęła obwąchiwać nieco wyższą strukturę z… kręcącymi się wąsami na samej górze? Widziała już co prawda takie na swojej drodze, ale nie do końca wiedziała, do czego miały służyć. Nie mogła rozmyślać nad tym długo, bo…
— Oja! Ale masz fajne oczy! — odparła równie entuzjastycznie, co kocica, która właśnie ją zaczepiła. Baranek od razu dopasowała się do sytuacji: zaskoczona była może pół uderzenia serca, ale teraz była gotowa rozmawiać z dziwnooką, jakby były przyjaciółkami od zawsze. Samotniczka przed nią zaczęła trajkotać, a Baran nawet nie zdążyła odpowiedzieć, ale od razu wskoczyła za nią na skrzynki i weszła okienkiem do środka budowli. Oo, jak dobrze! Bez wiatru!
— Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię spotkałam! Mam wrażenie, że wszystkie inne koty patrzą tu na mnie, jakbym zabiła im matkę! — rzuciła od razu, wzdychając dramatycznie. — Jestem Baranek! I będzie Fasola, ale Dziwnooka na pewno do ciebie pasuje! Bez obrazy. Są super. I tak, jestem nowa! Przyszłam tu z nieco niższych terenów, bo zalało mi legowisko. Żyję za tą dużą łąką, w takich brzozach! Przy takiej śmiesznej górze! I mam dwie koleżanki jeszcze, taka czarna, wygląda jak ty, tylko no, jest czarna! I taka okrągła szara. Mieszkają ze mną. W sensie jedna nie, ale mieszka blisko! — być może głupim było podawanie komuś, kogo poznała chwilę temu wszystkich tych informacji, ale nie mogła się powstrzymać, gdy nieznajoma była taka miła i fajna i w ogóle!

Miękkie miejsce do siedzenia i jedzenie pod nos; ta cała Fasola wiedziała, jak kogoś ugościć, nie to, co niektórzy! Zaśmiała się, słuchając o Masce - kocicy, której co prawda nie znała ani nie widziała na oczy, ale z opowiastek białej mogła sobie wyobrazić, jaką kocicą była. Wcześniej dziwnooka napomknęła coś o duchach, i Baranek niespecjalnie wiedziała, o co chodziło, ale dla każdego jego dziwności.
— Przyjmiemy Cię z otwartymi łapami! Znaczy, najwyżej ja. Nie wiem, jak ma się na to Irys, alee… myślę, że jedzeniem na pewno ją przekabacisz — parsknęła, a na pytanie samotniczki uniosła lekko brwi, po czym zmarszczyła je w zamyśleniu. — Zależy od kamienia. Najlepsze są takie okrągłe z rzek, tak pod względem estetycznym i dotykowym, ale te ostre też się czasem mogą przydać — wzięła tę kwestię na poważnie, choć nie miała pojęcia, dlaczego została o to w ogóle spytana.

— Oj, może! To twarda sztuka — pochwaliła przyjaciółkę, ale zamyśliła się na pytanie. Zmarszczyła brwi. — Wiesz co… w sumie to nie wiem!!? Nie znam jej całe życie, i wydaje mi się, że po prostu zje większość rzeczy, dopóki są tłuste i dają energię. Ja zazwyczaj przynoszę nam coś rodzaju kuropatwy! Ale skoro pytasz, to się DOWIEM, tylko muszę być cichociemna, bo jak jej spytam bezpośrednio, to to będzie strasznie oczywiste — nawet nie miała powodu, by to kryć, ale to było fajniejsze. Więcej zabawy!
— OO, no!! Mienią się w słońcu… o, dobra! — odpowiedziała, nie mogąc skończyć, bo ta poszła szukać kamienia. Widząc zielony odłamek, oczy Baran zalśniły. Widziała podobne, ale mniej poharatane. — O ja, to ludzkie, co nie? — spytała, bardziej do siebie, niżeli Fasoli, bo ta zaraz potwierdziła jej przypuszczenia. Łapa puchatej przeszła delikatnie po teksturze szkła.
— Tak, ale było większe, i wyższe. Takie podłużne! Trzymają w tym płyny. Raz próbowałam polizać i zrobiło mi się niedobrze — podzieliła się doświadczeniem, — ale prawda, ciekawe, jak to robią. Ludzie są dziwni i niebezpieczni, ale zazdroszczę im ich łap. Wyobraź sobie, jakbyśmy to my umiały budować takie wielkie, drewniane legowiska. Oni nie szukają nor, oni je tworzą!

— Tak! W sensie, no… przynajmniej według mnie!! Wolę mieć do kogo pysk otworzyć, jakby mnie naszła jakaś genialna myśl, no i w zimę można się do siebie przytulić i jest cieplej, a gdybym zachorowała, to Irys lub Lin mi coś upolują — wyjaśniła. Fasola nie wyobrażała sobie w kilka, Baranek pojedynczo - żyła sama, ale tylko trochę czasu. Urodziła się wśród kotów, miała rodzinę, i zdecydowanie wolała nadal mieć ją jako kot dorosły. Nawiasem mówiąc zauważyła, że Fasola jest kotem bardzo ekspresywnym zarówno słownie, jak i samym ciałem - czyli cecha jak najbardziej pozytywna! Baranek sama chichotała, gdy ta coś mówiła czy robiła.
— Oo, myślisz, że tak się da? Odrodzić? W sumie człowiek to fajny pomysł, ale ja chyba bym wolała też jako, no nie wiem, ptak, no bo nawet człowiek nie potrafi latać! Albo ryba! Ciekawe, jak daleko można dopłynąć taką rzeką. I czy ryby mają myśli… — odparła i zaśmiała się na jej słowa.
Aż lekko podskoczyła, gdy Fasola nagle podekscytowała się i zaczęła wręcz krzyczeć, dowiadując się anegdotki z życia Baranek, o której nawet ona rzadko pamiętała. To aż taki, szalony wyczyn? Gdyby Baranek wiedziała, to opowiadałaby to każdemu! Ale… wizja Fasoli chyba nieco różniła się od rzeczywistości.
— Spróbowałam! Ale nie było wtedy ludzi. Leżało same, takie opuszczone, i w środku miało resztkę ich wody. Wzięłam kilka łyków, bo to było w jakąś suchą porę i nie było nigdzie kałuży ani rzeki, no ale minęła chwila, a mi zrobiło się niedobrze, trudno mi się chodziło i jakoś tak. Nie wiem. Śmieszniej mi się myślało. Nie polecam. Smakowała też jakoś dziwnie! — wyjaśniła — A to, że wrzeszczą, to prawda!! Zupełnie ich nie rozumiem. Raz rzucają szynką, a raz wyganiają, jakby się miało im zrobić krzywdę. TAKA JESTEM!!! TAKA!!!! W PORÓWNANIU DO CZŁOWIEKA — wygestykulowała swoją proporcję, obniżając wcześniej uniesioną łapę mniej więcej wysokość myszy ponad ziemię. — Kiedyś mieszkałam przy ich legowiskach, tak bliżej, ale i tak za bardzo wolałam z nimi nie zachodzić w drogę. A ty widzę, że wzięłaś całą budowlę? — zaśmiała się; cwana Fasola.

Hm. Interesujące!
— Skąd to wiesz? W sensie… nie mówię, że to nieprawda! Ale ciekawi mnie po prostu, bo mnie nikt w sumie nie uczył takich wierzeń — spytała. Może po prostu usłyszała to od kogoś i brzmiało fajnie. Baranek naprawdę nie miała pojęcia, co sądzić o kwestiach religijnych, lecz chętnie poznawała wiarę innych. Zapewne lepiej żyć - i umierać - gdy wie się, że obudzi się jako coś zupełnie innego… może nawet jako człowiek.
— Co, jeśli któraś z nas była kiedyś człowiekiem?! — nasunęło jej się na myśl. Nie, żeby to się liczyło, bo przecież nic z tego nie pamiętały! Ale byłoby śmiesznie być człowiekiem w kocim ciele i na odwrót. Baranek pewnie chodziłaby na czworaka mimo dwóch nóg.
— Zboża? — przekręciła głowę. Mimo wszystko, była tu od niedawna - może to jakiś lokalny kot, który zmarł, zanim Baranek zdążyła tu przybyć? Baranek podziwiała upartość Fasoli we wracaniu w to miejsce. — Musisz bardzo ją lubić!

— Och — wydała z siebie nieco pusty i monotonny dźwięk. Wymy… śliła sobie. I była w stanie w to uwierzyć, mimo, że nikt jej tego nie powiedział ze stuprocentową pewnością, że nie zobaczyła ani nie usłyszała tego własnymi uszami. Baranek nie wiedziała, czy powinna być pod wrażeniem, czy raczej zawodem, a jeśli to pierwsze - to czy pod takim pozytywnym, czy też negatywnym. Brzmi fajniej. Nie mogła powiedzieć, że nie. Lepiej też żyło się ze świadomością, że nawet, jeśli ktoś odszedł z życia, to nadal czuwał jako duch. — To na pewno jakiś sposób na widzenie tego. Po prostu myślałam, że większość kotów nie wymyśla tego samym, a przekazuje mu to, no nie wiem, opiekun czy rodzic — również zachichotała nieco, ale nie miała tym na myśli nic złego. — Od tak na to wpadłaś? Czy coś spowodowało taki tok myśli?
— Aa, rozumiem. Cieszę się, lub przykro mi, że to się wydarzyło? — mruknęła nieco niezręcznie, no bo nie wiedziała, czy ten Zboże to serio był jakiś okropny i obrzydliwy dziad, czy po prostu sobie teraz tak narzekała. Jej pytanie nieco wybiło ją z tropu. — W sumie to nie? Czasem zapominam, że ja też kiedyś pewnie jej dożyję. To wydaje się strasznie odległe. Na pewno nie chce być jakąś starą, denerwującą gnidą, co tylko narzeka, ale z druuugiej strony, to brzmi całkiem fajnie, gdy ma się równie starych znajomych. Wiesz, patrzysz se na młode koty i jesteś jak UUU ZA MOICH CZASÓW BYŁO INACZEJ, ale w sumie i tak nie masz już nad nimi żadnej kontroli i nijak nie wpływasz na ich życie, po prostu niegroźnie sobie ględzisz. Ale na starość na pewno chciałabym mieć jakąś rodzinę, no wiesz, żeby nie umrzeć… samotnie — wyznała, myśląc na równi z mówieniem.