Na południu Młodych Brzózek, gdzie krajobraz zmienia się w bardziej skalisty przez pobliże Wyszczerbionej Góry, Baranek znalazła z towarzyszkami niewielką jaskinię obrośniętą z lekka mchem. Przy wejściu rośnie niewielkie drzewko. W środku poza dwoma legowiskami dla Baran i Irys znajduje się również składzik ziół.

SKŁADZIK:

• 8 jagód jałowca
  
  
  

Ohoho, dziś przeszła samą siebie. Zima mogła być trudna, ciężka, i żyło się tu ciężej, ale dziś? Dziś Baranek upolowała coś świetnego. Kuropatwę! Wielką i tłustą! Odkąd żyła z Irys (i po części Lin, ale ta umiała i chciała sama się sobą zająć…), myślała też o zapewnieniu dobrobytu innym. Lubiła to; sprawiało, że to co robiła, miało choć trochę więcej sensu, że napawało ją choć trochę więcej motywacji. Oczywiście nie wątpiła, że Irys mogła zrobić wszystko sama (niebieska pewnie wybuchłaby krzykiem, gdyby zasugerowała coś innego), po prostu lubiła miłe gesty.
— IHYS — oznajmiła - zawołała? - głośno i donośnie, wchodząc do legowiska z wielkim, grubym ptakiem w mordzie. — PA SZO MAM.

Baranek miała ochotę gdzieś w środku protestować, bo "złe, mroźne zimy" to akurat prawda i po prostu miała niezłe szczęście… ale nie zamierzała tych słów pokazywać Irys, bo zupełnie zabiłaby całego tego pozytywnego ducha. Miały kuropatwę? Miały, więc było zajebiście. Może jeśli będą traktować zimę w ten sposób, to faktycznie przeżyją ją bez problemu? Czasem słyszała, że wszystko to kwestia nastawienia.
Uśmiechnęła się dumnie i rzuciła z lekkim gruchotem gości ptaka na ziemię, wypluwając zaraz jego pióra z pyska. Ble, pfe! Gdy ta była zajęta tym niesamowitym zajęciem, jednocześnie słuchała Irys… i momentalnie wypuściła szybciej powietrze z nozdrzy, rozbawiona jej słowami - pozytywnie rozbawiona.
— Świetny pomysł, kamracie! Ale rozumiesz, ona musi być t a j e m n i c z a. I samotna, koniecznie, bo inaczej straci swoją fajność i tajemniczość — zachichotała, nieco nabijając się z Lin… po przyjacielsku, rzecz jasna! — Powinna zobaczyć, jak świetnie się śpi przy kimś długowłosym! — stwierdziła, i zauważyła kątem oka dodatkową stertę mchu. Nie kwestionowała - od razu użyła to jako argumentu. — NO PA, nawet ma gotowe legowisko! Frajerka — nadęła się. Wszystko w żartach, bo szanowała potrzeby Lin, ale… nawet żarty z czegoś się brały - Baranek faktycznie było nieco przykro z tego powodu, że ta się tak, no, izolowała. Nie do końca rozumiała, dlaczego… ale być może była taka, jak Nimfa. — Cho, rozpracowujemy tego gościa — mruknęła, siadając przy rzuconej na ziemię kuropatwie i zaczynając wyjmować z niej pióra, by móc zatopić ząbki w cudownym obiedzie.

Baranek zaśmiała się głośno na irysową imitację Lin, w pewnym momencie musząc aż zakryć łapą swój pyszczek.
— Masz talent, powinnaś grać inne koty na co dzień — stwierdziła, wciąż rozbawiona… a potem Irys rzuciła żartem o jej uszach pełnych sekretów i biała znów wybuchła, zdetonowała się i wypuściła powietrze z przypominającym chrapanie parsknięciem, ale nie, żeby się go przy niebieskiej wstydziła. Zacisnęła wargi i przymknęła oczy, próbując powstrzymać dalszy śmiech, ale przede wszystkim czuła się bardzo szczęśliwa, gdy mogła tak po prostu uśmiechać i śmiać z kimś się tak, że bolał ją pysk. — Trzyma tam też wszystkie swoje dostojne słowa! Ale są bardzo głębokie, nikt tego nie widzi… — jęknęła zrezygnowana, kręcąc głową. Jeszcze smutne westchnięcie na koniec.
Kiwała energicznie głową na kazanie o sierści i stracie kotki; odwzajemniła też szturchnięcie, właściwie to instynktownie, no bo kto nie szturcha drugiego kota, gdy zostaje szturchnięty? Tylko jakiś debil.
Pióra wypluwała gdzieś na bok, robiąc sobie mentalną notkę, by potem tych miękkszych użyć jako legowisko, a te twardsze - do ozdoby, może? Nie chciałaby ich wyrzucać, wiadomo! Gdy już prawie kończyły, a emocje z nabijania się z Lin opadły, Irys się odezwała, a Baranek zmarszczyła lekko brwi w zamyśleniu.
— …Nie wiem. Może — mruknęła, sama przechodząca raczej na poważny ton. — Niektórzy tacy są po prostu. Właściwie, to to chyba mądrzejsze podejście, niż moje, ale… samotne, myślę. Może miała trudne dzieciństwo — ciągnęła, ale właściwie nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć dalej. Nadmiernie spekulacje, gdy nic nie wiedziały chyba do niczego im się nie przydadzą…

Nagła zmiana tematu - a raczej jego powagi - nie odwiodła białej samotniczki od rozbrajania ptaszyska. Gdy wszystkie pióra zostały już wyjęte, ta wgryzła się w tłuste mięso, po czym podsunęła posiłek w stronę Irys, proponując tym gestem jedzenie na zmianę.
— Mi bez ciebie też, hehe — zamruczała z uśmiechem, gdy już przełknęła swój kęs. — Mhm! Próbuję ją popychać, tak troszeczkę. Wiesz, myślę, że takim kotom potrzeba czasu. Żeby się przyzwyczaić, jeżeli kiedykolwiek mają być z kimś bliżej. Ale… jeżeli ostatecznie nie będzie chciała, nie możemy jej zmusić. To, że my ją lubimy nie znaczy, że ona musi lubić nas, a przynajmniej nie na tyle — westchnęła; podejrzewała, że Irys może to wszystko wiedzieć, ale czuła się lepiej, gdy dla jasności mówiła takie rzeczy na głos. — Myślę, że w końcu ją przekabacimy. Wiesz, dobrym jedzeniem i ciepłym ciałkiem, zaufaniem i siłą przyjaźni — zachichotała i rozciągnęła lekko łapy, wciąż w pozycji leżącej.
Uniosła brew na pytanie Irys, jednak nie czuła się jakkolwiek urażona czy oburzona tym pytaniem, zwyczajnie nieco się zdziwiła… ale skoro już przy tym były, nie widziała powodu, dla którego miałaby tego nie mówić.
— Tak właściwie to nie! — to było pierwszym, co wypalił jej język, ale zaraz zastanowiła się przez chwilę i zwątpiła. — Znaczy… nie wiem? W sumie to nie wiem, od kiedy dzieciństwo można nazwać trudnym. Mój tata mnie wychowywał i było bardzo fajnie, tylko potem moja mama sobie odeszła i nic mu nie powiedziała ani się nie pożegnała, a ze mną już tak, no i zrobił się nerwowy, nieprzyjemny, nieco się mentalnie zagubił no i zaczął mnie obwiniać o to wszystko, więc w końcu wkurzyłam się i sobie poszłam. Moja mama przed odejściem uczyła mnie trochę rzeczy o przetrwaniu, bo chyba wiedziała, że to nie skończy się fajnie i że mogę pójść w jej ślady. Podróżując, w sensie — wyjaśniła dosyć kompaktowo, ale po chwili ciszy szturchnęła koleżankę. — A ty? Nie podzielisz się tragiczną historią życia?

Baranek zaś nie było w ich Chacie, bo polowała - i to jakże zadowalająco, bo właśnie maszerowała do ich legowiska z cietrzewiem, których ostatnio łapała całkiem dużo. Nie zamierzała narzekać - tłuste ptaki to idealny posiłek dla kotów jak ona i Irys.
— Pa, co znowu maaam~ — zamruczała wesoło, wchodząc do legowiska… i szybko zamrugała z zaskoczeniem, gdy zobaczyła Irys żałośnie leżącą na przesuniętym na bok legowisku. Zostawiła ptaka na boku i poddreptała, analizując to, jak wyglądała szara - a wyglądała mniej więcej tak, jak niegdyś Lin, czyli na przeziębioną. Nieco współczuła Irys, ale przede wszystkim uśmiechnęła się lekko, zakrywając pysk łapą.
— Ohoho, kogoś tu złapał katarek — podroczyła się, ale cieszyła się, że mają do czynienia z czymś, czego Nimfa nauczyła Baranek. — Zjedz tego ptaka, to pomoże ciele wyleczyć się z choroby. Nie mam teraz na to ziół… ani na cokolwiek, tak właściwie, ale akurat się ociepla, szybko wyjdę i coś znajdę, dobra? A ty tu siedź i odpoczywaj — poleciła, ostatnie słowa mówiąc głośno i wyraźnie, niczym rozkaz. A następnie? Następnie wyszła z legowiska, do którego właśnie weszła, by znaleźć coś na choróbsko Irys - wydawało jej się, że samo jedzenie im nie pomoże.

Jej mała wyprawa po jałowiec nie zajęła długo, a Baranek po jakimś czasie wróciła do legowiska z zawiniątkiem pełnym jagód jałowca. Wydała z siebie wesoły pomruk, coby poinformować szarą o swojej obecności, po czym położyła swoje zbiory w miejsce, które od dzisiejszego dnia miało służyć jako medyczny składzik. Wzięła stamtąd jedną jagodę jałowca, którą podsunęła leżącej Irys.
— Sorka, dzisiaj dieta roślinożerna. Zjedz to, to powinno ci wkrótce przejść — wyjaśniła.

Dała Irys jałowiec, ale ta mimo to nie zdrowiała; ba, nie zjadła za bardzo swojego jedzenia poza mizernym skubnięciem. Baranek rozumiała brak apetytu, ale to ją denerwowało - może gdyby COŚ ZJADŁA, to by była już ZDROWA!
— Dam ci więcej — stwierdziła pewnego dnia, gdy Irys wyglądała gorzej, niż wcześniej. Wyjęła jedną z jagód jałowca z jej mizernego składziku (na jałowiec), by poturlać go do Irys i gestami zachęcić do przełknięcia dziwnej kulki. Czuła się… trochę źle, że nie dała rady wyleczyć jej za pierwszym razem, bo nie była wystarczająco dobrą uzdrowicielką, ale co zrobi? …A co zrobi, gdy zachorują na coś poza przeziębieniem i raną? Uch.