Kotka była zadowolona z przebiegu rozmowy. Mogła dostrzec wesoły wyraz pyszczka Iskrzącej Łapy, który wszedł na miejsce grymasa spowodowanego wydarzeniami z ostatnich dni. Czuła satysfakcję, nie tylko dlatego, że miała okazję kogoś pocieszyć, ale sama chyba potrzebowała tej rozmowy. Do tego poznała bardzo interesującego kota, który jest idealnym materiałem na kumpla od pogadanek. Dobrze czasami porozmawiać z kimś innym albo zrobić coś innego.
Skinęła głową na propozycję dymnego kocura. Mogliby połączyć rozmowy ze zwiedzaniem terenów, coś wspaniałego!
Poprawiła futro na piersi, przeciągnęła się i pożegnała ze starszym kolegą. Spojrzała na niebo po którym powoli sunęły chmurki po czym oddaliła się kontynuować rozmyślanie o początkach świata.

//zt

Pliszkowy Dziób wróciła do obozu z tłustą sroką w pysku – jej białoczarne skrzydła zwisały bezwładnie i trząsły się z każdym krokiem, co jakiś czas wypuszczając z siebie malutkie piórko. Srebrzysta kocica była piekielnie głodna, szczególnie, że trzymała w szczękach coś tak smacznego… i rozmyślała nad zasadą kodeksu o tym, by zapolować przed jedzeniem. Zapolowała, więc mogła zjeść; czy coś się stanie, jeśli zje własną zdobycz? W końcu tak czy siak by coś zabrała ze stosu. Ale zazwyczaj koty wracają z czymś więcej, niż jednym piszczkiem… cóż, to już nie jej wina. Zje. Przez swoje życie zauważyła, że, heh, w sumie wszystkie te zasady i Gwiezdni mało mieli do ich życia, skoro nawet Brzozowa Skóra znalazła się na Srebrnej Skórce, a nie w Miejscu Gdzie Brak Gwiazd.
Nie zwracając zupełnie uwagi na rosnące tutaj Porą Nowych Liści stokrotki, Pliszkowy Dziób wyłożyła się w jednym z kątów obozu i zajęła się obrabianiem ptaszyska z piór.

Gołąb

Kolejny fascynujący dzień! Gołębia Łapa liczył na trening, jednakże nie został ani obudzony przez mentorkę, ani też nie mógł znaleźć jej już po przebudzeniu. No cóż, ona też ma własne życie. Trochę szkoda, ale przynajmniej się wyspał. Miał też okazję poświęcić dłuższą chwilę na poranną toaletę i pielęgnację futerka. Tak więc kiedy wyszedł w końcu z legowiska, wyglądał nieziemsko, przynajmniej w jego mniemaniu.
Rozejrzał się. Jego oczy zabłysnęły na widok Pliszkowego Dzioba, rozłożonej i jedzącej. Uśmiechnął się i skierował w jej kerunku. Chyba bardziej cieszył się na możliwość najmniejszej formy treningu, niż na rozmowę z oschłą wobec niego, jak dotąd, kotką.
- Dzień dobry! - mówiąc to przysiadł. Nie udało mu się ominąć stokrotek i teraz niektóre wystawały spod jego zadka i łap, wręcz zlewając się z jego białym futrem. Wyglądały prawie, jakby wyrastały z jego ciała.
- Nie mogłem odnaleźć cię rano, czyżbyś była na polowaniu? - zagadnął. Wnioskował głównie z tego, że kotka już jadła. A z tego co słyszał, oraz widział, to najpierw się poluje, potem je. Widział, jak wojownicy przynoszą ze sobą zwierzynę, a potem biorą jedną ze stosu! To musi być cudowne uczucie, tak wyżywiać klan.
Swoją drogą czy ktoś zauważył, jak się integruje? Sam był z siebie z tego powodu całkiem dumny. W końcu nie łatwo to robić, po tak długim czasie osamotnienia!

Zaczęła jeść, ale jej spokój nie potrwał długo… bo zaraz na horyzoncie pojawiła się biała kulka, Gołębia Łapa, smutne przypomnienie o obowiązkach, jakie spoczywały na jej barkach – posiadanie terminatora.
— Dzń dbr — mruknęła w odpowiedzi, nadal jedząc srokę. Może gdyby był to ktoś wyższy rangą, to pomyślałaby, by najpierw przełknąć, potem mówić, ale w towarzystwie dzieciaków niespecjalnie obchodziło ją, czy wykazywała się manierami, czy nie. Właściwie to kiedyś bardzo ją to obchodziło, teraz… i tak jej to nic nie dawało, i tak większość kotów w klanie miało wyrytą pewną – negatywną – opinię na jej temat.
— Ta. A czego potrzebujesz? — dla srebrzystej jeden czy dwa dni bez treningu były czymś normalnym, nie domyśliła się, że Gołąbek chciałby się uczyć każdego możliwego dnia. Właściwie, to to byłoby troszkę przerażające; kto by chciał się bez przerwy uczyć, litości!

Gołąb postarał się nie pokazać, jak ewidentny brak szacunku ukuł go w jego dumę. Każdy kociak wie, że najpierw się przełyka, a później mówi... Cóż, najwidoczniej musi zaproacować na szacunek mentorki. Nie szkodzi, da się zrobić!
Zmieszał się trochę na jej pytanie.
- Ja, cóż, nie potrzebuję niczego - zaczął nerwowo, czyżby przeszkadzał Pliszkowemu Dziobowi? - Byłem po prostu ciekaw... Nie zostałem obudzony na trening, więc doszedłem do wniosku, że miałaś ważne wojownicze sprawy do załatwienia - miał wrażenie, że każde słowo jest oceniane negatywnie przez kotkę. Ale może jej twarz zawsze tak wygląda?
- W każdym razie uznałem, że dobrze będzie spędzić razem czas, nawet jeśli nie będziemy trenować. Im, im lepiej się poznamy, tym lepsza będzie nasza współpraca - szczerze ciekawiło go, czy dałby radę zaprzyjaźnić się z Pliszkowym Dziobem. Podziwiał ją, ale ona chyba nie lubiła go za bardzo. Jednocześnie jednak, bardzo chciał jej pokazać, że może być niesamowity. Może być z niego dumna, naprawdę! Tylko jak to pokazać...

Kocur zaniemówił na chwilę. "Spanie"? Pliszkowy Dziób wydawała się rozbawiona. Cóż Gołębiej Łapie wcale do śmiechu nie było. Jak ogromny brak szacunku! Ona w ogóle nie brała trenowania go na poważnie, a przecież jego przyszłość od tego zależała! Jak ma zostać szanowanym wojownikiem, jeśli jego mentorka ma do całej sytuacji lekceważący stosunek?
Wyraziłby swoje niedowierzanie i oburzenie, gdyby nie kolejne słowa Pliszki. Te zakuły głębiej niżby sobie tego życzył. To jest to, co dostaje w zamian za chęci i próby? Przecież nie próbował jej przeszkadzać, tylko się do niej odrobinę zbliżyć. A to, że nie miał jeszcze przyjaciół to nie jego wina. Zapoznawanie się trwa, a on tyle czasu spędził sam...
- Mam-- Lubię Skowronkową Łapę - próbował się słabo bronić, ale jego głos się łamał. Schylił łeb. Jeśli jego oczy były lekko zaszklone, to tylko stokrotki będą o tym wiedziały.
Wziął głęboki wdech. Nie może się teraz rozklejać. Najwidoczniej Pliszkowy Dziób po prostu taka... jest. Nie powinien jej dawać więcej powodów do żartowania z siebie.
- Nie chciałem ci przeszkadzać, przepraszam - wymusił u siebie w miarę spokojny ton głosu, licząc na odzyskanie przynajmmiej odrobiny swojej godności - Jednakże inni terminatorzy wydają się bliżej poznawać z ich mentorami i prowadzi to do wyższej wydajności na treningach. Zależy mi na tym, ponieważ już jestem opóźniony - tak dobra, musi jej pokazać, że on też tutaj rządzi. Znaczy nie rządzi, ale powinien mieć coś do powiedzenia!
- Zresztą, skoro nie obudziłaś mnie bo spałaś, to nie wiem po czym odpoczywasz - dodał ciszej i pod nosem.

Gołębia Łapa boleśnie zaciskał zęby. Być tak wyśmianym i lekceważonym przez kogoś, kogo się na początku podziwiało... Cóż Gołąbiowi nie było łatwo.
Skowronkowa Łapa był świetny. Miły, wesoły i entuzjastyczny. Może i dziwny i przygłupi, ale on przynajmniej zaakceptował go bez żadnych pytań. Zazdrość ścisnęła go w brzuchu. Czemu Skowronek ma taki dobry kontakt z mentorką? Czemu jemu dostała się taka co go najwidoczniej chyba nienawidzi za samo istnienie.
- Jak mam pozostawić trening mistrzowi, kiedy ten ma mój trening głęboko gdzieś! - parsknął, po czym szybko zamknął pyszczek. To nigdy nie miało wyjść z jego ust. Desperacko przypominał sobie nagminnie, ż powinien szanować ją, ponieważ była wojowniczką. Ale był taki, taki zły! To nie fair! Najpierw jest chory, a później trafia mu się taka Pliszka, mistrzyni od siedmiu boleści. Wstał gwałtownie.
Nieważne. Da z siebie wszystko na treningu i nic z tego, że będzie to dla niego udręka. Odchodząc nie odezwał się.


//zt

Roska tego dnia postanowiła… wspiąć się na Zarośnięty Głaz. Nie w jakimś konkretnym celu, ot, po prostu żeby zobaczyć, jak wygląda obóz z takiej perspektywy! To przecież nie tak, że zamierzała teraz wchodzić w futro Golcowej Gwiazdy i zwoływać ceremonię, to miała być po prostu beztroska zabawa – sama nie była pewna, jak to możliwe, że nie wpadła na to wcześniej. Nim jednak faktycznie dotarła do głazu, jej uwagę odwróciły fruwające po obozie liście, za którymi zaczęła biegać i skakać beztrosko, przez co znalazła się na drugim końcu Oka Lasu, bo niedaleko wyjścia z obozu, turlając się z listkami w łapkach.

Sójka postanowiła, że skoro jeszcze cała ziemia nie jest spowita śniegiem, to należy z tego korzystać. Tak właściwie to nigdy wcześniej nie widziała białego puchu i była nim zaciekawiona, to na pewno lubiła kolorowe liście. Mogła patrzeć na nie godzinami, kiedy powoli opadały mieniąc się w blasku słońca. Najlepszym miejscem jakie znała na takie obserwacje było Stokrotkowe Miejsce. Zadowolona ze swojego planu, szybko ruszyła na swój punkt obserwacyjny. Jednak już z daleka zauważyła Roskę bawiącą się liśćmi. Hm, tak właściwie Sójka mogłaby się do niej dołączyć. Czemu nie?
- Heeej! Co robisz? - przywitała się podbiegając do siostry.

Po chwili turlania się, podrzucania listków, przygniatania ich do ziemi… naturalnie część z nich się pokruszyła, bo były już suche i stare. Na szczęście kotka nie musiała daleko szukać kolejnych, którymi mogła się bawić – akurat kiedy dopadła do kolejnego listka, usłyszała za sobą… głos swojej siostry! Od razu odwróciła łebek w jej stronę; na jej pyszczku pojawił się uśmiech, a oczka błysnęły w zachwycie.
– Sójka! – pisnęła, odskakując od liści, a doskakując do siostry, żeby się o nią otrzeć bokiem. – A bawię takimi różnymi, listkami głównie, wiesz. A co, też chcesz?

Sójka mruknęła przyjaźnie na gest siostry i go odwzajemniła. Niby mogła się dołączyć bez pytania, ale jakoś zawsze wolała uprzedzić o swojej obecności.
- Jasne, że chcę! Trzeba to wykorzystać puki jeszcze jakieś są - powiedziała z uśmiechem do siostry.
Kotka skoczyła na kupkę liści tarzając się w nich. Satysfakcjonujący odgłos chrupania dobiegł jej uszu. Teraz pewnie będzie cała w skrawkach z tego co pozostało z listków, ale na jej szylkretowym futerku pewnie i tak nie będzie tego widać. Kotka obróciła się na plecy starając się pacnąć te kolorowe liście, które akurat unosiły się w powietrzu. Zerkając kątem oka na Rosę, czy akurat jej nie obserwuje, zakradła się lekko za nią i rzuciła w jej stronę kępkę akurat leżącą obok. Zaraz potem zaśmiała się i odskoczyła od miejsca zbrodni.

Wyszczerzyła się radośnie do siostry i zaraz powróciła do atakowania suchych listków. Zatopiła się w tym zajęciu i we własnych myślach, i akurat zastanawiała się, jak zagadać do siostry w czasie zabawy… kiedy poczuła coś na swoim grzbiecie! Zareagowała zaskoczonym piskiem i szybkim odwróceniem się w stronę Sójki.
– O ty! – odezwała się z lekko obrażoną (ale udawaną!) nutką w głosie, po czym… zakołysała tylną częścią tułowia, żeby wyskoczyć na siostrę. Chciała ją uderzyć dla zabawy łapkami w bok.

Widząc, że Roska szykuje się do skoku, Sójka próbowała wykonać unik. Jej siostra jednak zdołała trafić w jej bok i ją lekko uderzyć. Kotka teatralnie krzyknęła z bólu, ale zaraz po tym szybko się podniosła i zaczęła cicho chichotać. Ale super, że ma w końcu z kim się pobawić!
- Teraz to już ci nie odpuszczę! - wykrzyknęła. Pochyliła się i wypięła zad do góry czekając na dalszy ruch siostry. Sójka uważnie obserwowała ruchy kotki szykując się do skoku. Jak tylko będzie okazja to skoczy na nią i będzie próbowała ją powalić. Chociaż nie była pewna czy jej się to uda, mając na uwadze, że była mniejsza od Rosy.

Wydała z siebie śmieszny odgłos, coś pomiędzy warknięciem, parsknięciem a głośnym miauknięciem, w czasie skoku na swoją siostrę – skoku, który okazał się udany, bo Roska uderzyła łapkami w bok Sójki, zgodnie ze swoim planem. Wyszczerzyła się radośnie do szylkretki, po czym bez większego namysłu podjęła próbę kolejnego ataku. Tym razem chciała naprzeć na Sójkę niczym taran, ale… ta okazała się szybsza, więc Roska runęła na ziemię razem ze swoją siostrą, która upadła na nią! Córka Łaniej Skórki szybko zaczęła się wiercić i lekko kopać siostrę, żeby się uwolnić.

Udało się! Sójka powaliła siostrę i nie zamierzała przegapić takiej okazji. No i jeszcze z jaką przewagą! Kotka próbowała kurczowo trzymać się Roski i unikać kopnięć lecących w jej stronę. Kilka razy dostało jej się, ale niezbyt boleśnie. Żeby nie spaść i utrzymać pozycję szylktetka usiłowała delikatnie ugryźć wiercącą się kotkę.
- Poddawaj się! Już mi nie uciekniesz! - krzyknęła Sójka niewyraźnie trzymając w ząbkach futerko Roski.
Już zaczynała się męczyć, ale tak łatwo się nie podda.

Pozycja, w której się znalazła, była nad wyraz niepomyślna, w końcu Sójka była tutaj górą i mogła zrobić o wiele więcej od swojej siostry, która miała teraz ograniczony zakres ruchów, ciężar na sobie i niezłą zagwozdkę, co teraz robić. I jeszcze czarno-rudo-biała koteczka ją postanowiła ugryźć! Roska wydała z siebie wysoki pisk, po czym podjęła nieco rozpaczliwą próbę – zaczęła wić się i szarpać mocno na boki, żeby tylko zrzucić z siebie Sójkę!

Gdy Roska zaczęła się dziko szarpać, Sójka nie była już w stanie utrzymać w zębach futra siostry i niechętnie je puściła. Jednak to nie znaczy, że zamierza z niej schodzić! Nadal starała się na niej utrzymać i mieć siostrę pod sobą. Niestety nie było to takie proste jak się kotce wydawało i po chwili była zmuszona odskoczyć. Drobne ciałko Sójki widocznie nie wystarczyło, aby przygnieść przeciwnika. Dysząc lekko bacznie obserwowała Roskę czekając na jej atak.

Potyczka może nie trwała jakoś długo, ale jednak obie kotki szybko się zmęczyły – Roska też oddychała ciężej niż zwykle, szarpiąc się pod siostrą… i w końcu osiągnęła swój cel! Z cichym triumfalnym „ha!” wydzierającym się z gardła, córka Łaniej Skórki odturlała się i zerwała na równe łapki, żeby stanąć kawałek od Sójki. Już lekko zakołysała tylną częścią tułowia, żeby znowu skoczyć w jej stronę, kiedy nagle zerknęła w stronę Wilczej Paszczy i… rzuciła się biegiem w jej stronę.
– Kto ostatni w kociarni, ten rozlazły ślimak!! – wygłosiła, gnając przed siebie.