Stokrotkowe Miejsce

Hmm, coś mi tu jednak nie pasowało... A zdałam sobie z tego sprawę, gdy mijałam właśnie dwie małe kocie sylwetki, siedzące niedaleko wyjścia z obozu i wgapiające się w śnieg padający za progiem jaskini. Ten, który jakimś cudem znalazł się na mojej rudej sylwetce, zaczął już powoli topnieć, sprawiając przy okazji wilgotność na moim futrze. Otrzepałam się z nadmiaru wody, gdyż jak chyba większość kotowatych nie lubiłam mieć mokrej sierści, po czym podeszłam spokojnie do dwójki kociaków, spędzających czas z dala od ciepłego posłania swej matki.
- Hej, maluchy...Co tu robicie? Powinniście stąd pójść, jeśli nie chcecie się przeziębić... - odparłam, patrząc z góry na parkę malców. Nie mogłam pozwolić, by przez ich głupotę czy nierozwagę Wieczorna Rosa miała na głowie nową dwójkę małych pacjentów.

_________________

Kiedyś mi powiedział tato, że się mogą spełniać sny,
ale nie czekaj na to, tylko pomóż im.
Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi,
ja wiarę w siebie ciągle mam.
Nagle któregoś dnia wygram i zadziwię świat!

Zanim Szpon zdążył się zirytować na Mak za bezsensowne skakanie i wymachiwanie łapami, sam zobaczył tuż przed swoim nosem wirujące płatki. Instynkt zwyciężył i brązowy kociak machnął pazurkami, by pochwycić drobinkę, która na poduszce jego łapy roztopiła się w zimną ciecz. Szpon szybko zamachnął łapą z obrzydzeniem, aby strząsnąć kroplę. Fuj!
Nieoczekiwanie usłyszał za sobą kroki i głos jednej z uczennic. Zamiast uciec do gniazda, Szpon wypiął dumnie swoją małą, chudą pierś, by zadeklarować:
- Hartuję się, zanim przyjdą naprawdę ostre mrozy!
Co prawda mokra łapa osłabiła nieco jego entuzjazm, ale nie zamierzał bardzo tego okazywać. Klan potrzebuje silnych wojowników, a Szpon już teraz dba o to, by się takim stać! Czy jego rodzice nie pochwaliliby tego?

Płatki śniegu i zabawa, którą wymyśliłem sprawiła, że zapomniałem chwilowo o siedzącym obok mnie Szponie. Tak jakbym w ogóle nie dostrzegał jego brązowego, krótkiego futra, tych dużych uszu, które znajdywały się w kącie mojego pola widzenia. Były tylko płatki i ja i niezadowolone pomruki Szpona i... Zamrugałem, ponieważ przed moimi oczkami pojawiła się nagle rudofutra kotka. Nie minęła nawet dłuższa chwila, gdy jej pyszczek otwarł się, a pytanie ulatujące z niego skierowane było do naszej dwójki. Spojrzałem na własne łapki, w momencie, gdy brat wyrywał się do odpowiedzi. Jego powód był znacznie lepszy niż mój... Nie zamierzałem w końcu przyznać, że siedzę tu na siłę, bo Ropuszy Skrzek "wyrzuciła" mnie z kociarni, abym spędził czas z rodzeństwem. Dlatego milczałem i przyglądałem się niknącym na ziemi drobnym płatkom.

Wpatrywałam się w dwójkę kociąt z troską w swoich oczach. Naprawdę nie chciałam, żeby przez nich Wieczorna Rosa miała wkrótce łapy pełne roboty, jeśli w obozie Klanu Wichru wybuchnie epidemia Białego bądź Zielonego Kaszlu, o Czarnym wolę nawet nie myśleć, żeby nie wywoływać wilka z lasu. Nie mogłam pozwolić, by ta parka kocurków przebywała za długo poza ciepłym i przytulnym żłobkiem, bo naprawdę mogą się pochorować.
- Dobrze, ale z szacunku dla ciężkiej pracy naszej medyczki proszę was, abyście za długo tu nie siedzieli. Z zimnym wiatrem nie ma żartów. A chyba nie chcecie dokładać Wieczornej Rosie i swojej matce zmartwień, mam rację? Wierzę, że jesteście mądrymi i grzecznymi chłopcami, dlatego nie będziecie narażać się dłużej na warunki chorobotwórcze. - odparłam łagodnie, a jeśli odpowiedź malców mnie zadowoliła, pożegnałam się z nimi i udałam się do własnego, czekającego na mnie posłania.

[zt?]

_________________

Kiedyś mi powiedział tato, że się mogą spełniać sny,
ale nie czekaj na to, tylko pomóż im.
Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi,
ja wiarę w siebie ciągle mam.
Nagle któregoś dnia wygram i zadziwię świat!

Szpon zamierzał śmiało patrzeć w oczy wojowniczce, ale wkrótce spuścił wzrok. Cóż, rzeczywiście byłoby niezbyt dobrze kaszleć i kichać, i dokładać pracy medyczce. A co najważniejsze, byłoby źle być takim słabym i zawieść tym Ropuszy Skrzek. Kociak z trudem powstrzymał dreszcz. Zimny wiatr przenikał jego cienką sierść. Może faktycznie już wystarczy. Dziś stał się nieco silniejszy i jeśli będzie się nadwyrężał, narazi się na okres słabości i choroby. Byłoby to głupie, upokarzające i niepraktyczne.
Czekoladowy pokiwał więc poważnie głową na słowa kotki.
- W porządku. Zaraz wrócimy do legowiska, Lisia Łapo - odpowiedział grzecznie. - Chodź, Maku - dodał, mówiąc już bezpośrednio do brata.

/zt?

Choroba. Moje ucho szczeliło wnet, gdy zmartwiony głos kotki przebił się przez zaklejone miodem kanały słuchowe. Spojrzałem na rudą i futro stanęło mi dęba. Nie chciałem być chory, nie chciałem jeść jakichś paskudztw, które na dobrą sprawę nie wiedziałem, czy mi jakkolwiek pomogą, czy Wieczorna Rosa mnie nie otruje. Nie potrzebowałem więc większego przekonywania. Wystarczyła chwila, bym na słowa "chodź Mak" wręcz wyszczelił w kierunku kociarni, idąc oczywiście blisko bezpiecznych krzewów. Przynajmniej Ropuszy Skrzek nie powinna mieć do mnie problemu...spędziłem czas z bratem. Krótko, bo krótko, ale nie chcieliśmy być przecież chorzy! Musiała to zrozumieć i pozwolić mi się zakopać w jej bezpiecznym futerku.

(zt)

Starlight