Udało mi się! Ucieszyłam się, a moje wąsy zadrżały radośnie. Wyprostowałam się i odwróciłam przodem do mistrzyni. Na tyle szybko że łapy mi się poplątały, zachwiałam się, ale udało mi się ustać. Miałam nadzieje że Wierzbowy Puch tego nie zauważyła, poza tym musiałam się skupić na tym co do mnie mówi.
-Nie szurać brzuchem po ziemi, ale ma być nisko i... nie spuszczać wzroku ze zwierzyny - powtórzyłam to co przed chwilą powiedziała, przynajmniej tyle ile udało mi się z tego zrozumieć. Tylko chyba chodziło też o to co wcześniej mówiła, ale na szczęście przypomniałam sobie o tym na tyle wcześnie, by nie mogła nawet wydusić słowa. - Skradać się na ugiętych łapach pod wiatr... ooo jeszcze ogon wyrównać z linią grzbietu -

Zamruczałam, bo w końcu zaczęło mi wychodzić! Znaczy jeszcze nic nie złapałam, ale przynajmniej teoria zaczęła sama wchodzić do głowy. Pozycja łowiecka, iść pod wiatr, ogon z liną grzbietu, brzuch nisko... Proste? Proste! Nawet nie zauważyłam gdy zaczęłam przebierać łapami. Same się ruszały.
- Gryzonie, gady i... gady? Ehm Czują drgania ziemi, dlatego trzeba przenieść ciężar ciała na prze... tylnie! łapy - jakoś tak zostały jej w głowie gryzonie i gady i to trzecie jej wyleciało. Oba zatrzymały się na tą samą literę, więc pasowało. A to trzecie? Było w ogóle coś trzeciego, czy może mi się zdawało? Wierzbowy Puch pewnie zaraz mi to rozjaśni.
W międzyczasie spróbowałam zrobić tą pozycje łowiecką, ale dostosowaną pod gryzonie. Robi się! Ugięłam łapy i przeniosłam ciężar ciała na tylne. Brzuch był blisko, ale nie za blisko ziemi. Sprawdziłam kierunek wiatru, co chyba powinnam zrobić wcześniej, bo obracanie się w takiej pozycji było trochę niewygodne. No ale ruszyłam do przodu i... zupełnie zapomniałam o ogonie, który sam z siebie poleciał do góry.

No i znowu coś było nie tak. Ale to przecież nie aż taki wielki problem. Mistrzyni powiedziała że nie musi być idealnie. Wystarczyło tylko spróbować jeszcze raz tylko tym razem o niczym nie zapomnieć. Co w mojej głowie już brzmiało jak wyzwanie, ale dam sobie rade. To nie jest aż takie trudne.
Zrobiłam wszystko tak samo jak wcześniej, tylko tym razem, szczególną uwagę poświęcając ogonowi, by mi nie przeszkadzał i nigdzie nie uciekał. Przeszłam parę kroków, przeniosłam ciężar ciała na tylne łapy. Po czym energicznie obróciłam głowę w stronę mistrzyni.
-Tym razem było dobrze - zapytałam z nadzieją, nie pretensją, bo te miałam tylko do siebie.

Następny punkt był łatwy do zapamiętania, nawet dla mnie, więc nie ma problemu. Zające i króliki mają duże uszy, więc dobrze słyszą, więc trzeba było przy nich oddychać cicho. Logiczne. Znaczy można było jeszcze wspomnieć o tym by uważać na gałązki i tego typu pierdółki, ale to chyba się zawierało w pozycji łowieckiej. Tak. Tak? No przynajmniej tak mi się wydawało. Zresztą to jest na tyle oczywiste że nie trzeba o tym wspominać.
- Zające i króliki, ściszyć oddech. Rozumiem - powtórzyłam na głos, bo dzięki temu może lepiej to zapamiętam. Warto było zapamiętać. - Nie, możemy iść dalej -

Ptaki nie były wcale takie trudne! Znaczy pewnie były, bo umiały latać i nie robiły tego tak nisko jak robaczki... Ale! Nie trudne do zapamiętania. Chociaż jakoś bym nie pomyślała o chowaniu się. Znaczy to było dość oczywiste, ale zapomniałam że to była część regułki do ptaków. Chociaż czy nie można było tego użyć do całej zwierzyny. Jakby jeżeli mnie nie widzi, to nie wie że tam jestem, a jak nie wie to nie będzie uciekać?...
- Ptaki, dobry wzrok, trzeba się chować i zatrzymywać - odpowiedziałam z lekką ekscytacją, bo w końcu dostałam moją obiecaną drugą szanse, na zapolowanie. Tym razem niczego nie zapomnę! Raczej.

- Dobrze - powiedziałam i szybko ruszyłam przed siebie. Chciałam jak najszybciej pokazać, że wcale nie jestem mysim móżdżkiem i potrafię sobie poradzić z łapaniem zwierzyny. Może za pierwszym razem mi nie poszło i zapomniałam o pozycji łowieckiej, ale to się nie powtórzy.

Nooo mysz nie była tak imponująca jak królik, który mi uciekł, z dobrze wiedziałam jakich powodów o których wolałam zapomnieć, ale teraz wypadało się skupić i nie popełniać tych samych błędów. Myślałam szybko, myszy cię wyczuje, więc przenosimy ciężar ciała na tyle łapy. Sprawdziłam kierunek wiatru, czy aby na pewno zachodzę ją z dobrej strony. Ugiełam łapy, przez co mój brzuszek znalazł się blisko ziemi, ale nie za blisko. Ogon który od razu chciał poszybować w górę, jak pyłek na wietrze, opuściłam w dół, by był na równej linii grzbietu i głowy. No i przemy do przodu! Tylko no, powoli, na spokojnie. Jeżeli udało mi się dojść na odpowiedzią odległość, to doskoczyłabym do piszczka i mocno złapałaby go w zęby.

Ta gałązka pojawiła się zupełnie znikąd przysięgam! Moje nogi zareagowały szybciej niż mój mózg, bo zanim zdążyłam przeprocesować co się wydarzyło już biegłam za upierdliwym piszczkiem. Nie chciałam tak łatwo się poddać, tym razem jej nie puszcze. Nie zrobię z siebie mysiego móżdżka dwa razy na jednym treningu.

Za to ja miałam mały problem z przetworzeniem śmierci Gołębiego Serca. No bo w końcu on był moim bratem, a jednak nie czułam nic konkretnego związanego z jego śmiercią. Praktycznie go nie znałam. Wiem że mamie jest strasznie z tego powodu, a ja chyba po prostu żałowałam że nie zdążyłam go poznać. Bardziej mnie obeszło zniknięcie Skalnej Łapy, bo jak ona sobie poradzi jeżeli nawet we własnym klanie nie potrafiła się odnaleźć, a co dopiero w wielkim świecie. No i tak myśląc zupełnie zapomniałam że czekałam na mistrzynie i zaczęłam szukać robaków pod kamieniami. Chciałam się rozproszyć czymś innym. Liczyłam na jakieś szczypawki, bo one lubią się chować w ciemnych miejscach. Mają takie śmieszne różki i wyglądały jakby zawsze zrzucały skórę, gdy nagle usłyszałam że ktoś się zbliża.
- O hej, Wierzbowy Puchu - przywitałam się przyciskając do ziemi jakieś stworzonko, któremu nie zdążyłam się lepiej przyjrzeć. Specjalnie przyszłam, wcześniej, gdy jeszcze pamiętałam o treningu, by znowu się nie spóźnić. Chciałam być bardziej punktualna.

Powoli odrywałam łapę od ziemi, nie spuszczając z niej wzroku, chciałam zobaczyć co złapałam. Kątem oka jednak dostrzegłam że Wierzbowy Puch się oddalała i już zupełnie zapomniałam o robaczku znajdującym się pod moją łapą, wypuściła go i pobiegłam na mistrzynią. Priorytety, skup się na treningu. Pomyślałam, to pewnie by powiedziała Lekki Powiew albo każdy inny wojownik przy zdrowych zmysłach.
- Nie! Nie trzeba. Wszystko jest w porządku, znaczy już jest w porządku. Nie chce teraz o tym myśleć, wole skupić się na treningu - powiedziałam uciekając wzrokiem od Wierzbowego Puchu. Miałam nadzieje że nie zabrzmiałam zbyt brutalnie, bo nie obchodziło mnie co się działo z moim rodzeństwem. Bo oczywiście że tak nie było! Po prostu do Gołębiego Serca nigdy się jakoś nie zbliżyłam, za to z siostrą. Pozostało mi mieć nadzieje że jakoś sobie poradzi, a zamęczenie się niewiele pomoże. Martwiłam się, ale potrafiłam z tym funkcjonować. Przynajmniej żyła. Taką miałam nadzieje.
O kurcze teoria polowania. Pamiętałam to. Ptak cię wyczuje, królik zobaczy, a mysz usłyszy. Nie czekaj to króliki usłysz, bo ma te takie uszy, duże. Była też pozycja łowiecka, łapy ugięte, ogon w dół, głowa, też, znaczy wzdłuż tułowia, tak no i teraz jakoś to poskładać.
- Ptak, cię zobaczy, bo mają te takie śmieszne oczy, co widzą dobrze to co się rusza, więc trzeba się zatrzymywać i chować. Króliki mają duże uszy, więc dobrze słyszą, więc trzeba zrobić ten coś z oddechem... spłycić go? Noooo. Mysz, Krety, traszki i tak dalej czują zapach, nie, nie zapach, to było coś z ziemią i trzeba było ciężar ciała na tylne łapy przenieść. No i była ta taka podstawowa pozycja łowiecka. Składasz się na ugiętych nogach, ale najpierw trzeba sprawdzić kierunek wiatru. Nie szurać brzuchem po ziemi, ale ma być blisko ziemi, ogon i głowa równo z linią grzbietu. Patrz na zwierzynę, ale uważaj na to co masz pod łapami... mówiłam że trzeba sprawdzić kierunek wiatru? To chyba tyle -