Zjawiła się również mało widzialna ostatnimi czasy w obozie Żywica.
Po przyjściu na miejsce machnęła ogonem w stronę Wieszcza na powitanie, a gdy nie znalazła osoby do której mogłaby podbić bez większych zmartwień, usiadła na boku po chwili zamieniając się w chlebek czekając na moment zakończenia ceremonii, po której mogłaby wyjść.

Róg oczywiście zjawił się na ceremonii brata. To, że to on miał awansować można było zobaczyć od razu po przybyciu na miejsce, bo kocur miał piękne lśniące szlaki na futrze. Nie było nikogo kto mógłby podjąć się awansu jak mniemał Nowicjusz, ale dobrze że Echo mógł awansować przed tym aż grupka kotów się wytrenuje lub kocięta Jeż dorosną. Niebieskooki skinał głową w stronę wszystkich zebranych. W szczególności zwrócił swój wzrok oczywiście w stronę Echa i nawet uśmiechnął się lekko w jego stronę. Usiadł niedaleko dymnego, tak by móc przyglądać się mu podczas ceremonii. Nie siadł zaraz przy nim bo uznał, że brat powinien siedzieć sam na widoku. W końcu Róg nie będzie dziś mianowany razem z nim. Już wcześniej został Nowicjuszem. Teraz kolej Echa i nikogo innego, by przestać być dłużej kociakiem.

Łabędź akurat spędzał czas tak jak zwykle - spał. I robiłby to nadal, błądząc po odmętach sennych krain, gdyby nie jakiś głos natrętnie rozlegający się po całej jaskini. Niezbyt chciało mu się tam iść, ale chciał zobaczyć kto tak brutalnie wybudził go z drzemki. Takiego głośnego wołania w tym miejscu jeszcze kociak nigdy nie słyszał. Waliło się coś?
Wstał leniwie z rodzinnego legowiska, rozciągnął się i niezbyt przejmując się swoim rozczapierzonym futrem wyturlał się z kociarni. Hmm, dużo kotów zebrało się przy Strzelistych Skałach, na których stał Wieszcz. Aha, to on wołał. Czy to oznaczało ceremonię? Łabądek rozbudził się delikatnie i omiótł zebranych zaciekawionym spojrzeniem. No trzeba przyznać, że to chyba było ciekawsze niż spanie... Nie no dobra, nic nie było ciekawsze niż spanie, ale i tak na tyle ciekawe, by na chwilę tu zajść. Zerknął w stronę dużego, dymnego kocura. Miał farbę na sobie, więc pewnie to on miał być mianowany. Następnie jego wzrok powędrował w stronę tego burego kocura z którym czasami widywał Promyk, starszą siostrę. Nie myślał długo, zanim powoli do niego podszedł i usiadł obok. Zerknął na jego pysk, wyginając szyję do góry, ciekaw, czy ten w ogóle zwróci na niego uwagę. Nic jednak ostatecznie nie powiedział i zwrócił nadal nieco zaspane spojrzenie w stronę Wieszcza.

Akurat byłam w obozie, gdy Wieszcz wezwał do siebie całe plemię. Czyżby znowu się coś szykowało? Ceremonia, święto czy coś w tym guście. Byle nie kolejny pogrzeb. Przeżyłam już dwa i tyle mi w zupełności wystarczy. Nie, to na pewno nie jest nic złego. Zwykłe mianowanie i tyle. Z tą nadzieją wstałam i podeszłam bliżej Strzelistych Skał, aby również wziąć w nim udział, choć zapewne to nie był jeszcze mój czas. Na miejscu było już parę kotów, w tym Dąb, obok którego usiadł mój młodszy braciszek. Uśmiechnęłam się na ten widok i zajęłam pozycję przy drugim boku burego. Po skinięciu głową obu kocurom skupiłam się w pełni na sylwetce plemiennego lidera.

... Najpierw Blask, a teraz jej brat? Czy Wieszcz już całkowicie postradał zdrowy rozsądek? Czy nie widział do czego to wszystko prowadzi? Naprawdę? Żywica w tym momencie sama nie wiedziała czy bardziej się złości czy jest zmęczona, jednak nie było w tym wszystkim żadnego uczucia radości. Chciała uciec od tego obowiązku, do którego kiedykolwiek by nie podeszła, zawsze kończył się zawodem. Jeszcze Echo? Przecież z nim jak ostatnio rozmawiała, to się nie dało dogadać! Burczał tylko i churczał coś pod tym nosem. Byli dosłownie przeciwieństwem i nie miała pojęcia, co z tego wyjdzie. Czyżby ojciec był na tyle zmęczony, że tego nie dostrzegł? Nim jeszcze szylkretowy zniknął z pola widzenia, szysza zebrała się z miejsca i potruchtała za nim szybko, dając ogonem znać dymnemu, że został zrzucony właśnie na drugi plan i nim zajmie się potem.
- Tato - zaczęła głośniej, chcąc kocura zatrzymać, a kiedy znalazła się blisko niego dodała ciszej tak, by nikt nieproszony nie mógł usłyszeć jej słów - Czy mógłbyś mi już więcej nie dawać żadnych nowicjuszy? Chyba, że ktoś będzie przeciążony i nie będzie wyjścia. Wtedy... wtedy może, ale proszę, nie chcę kolejnych - ,,(...) kotów do szukania", aż chciałoby się dodać. A jeśli uzyskała odpowiedź, lub też nie, posłała w stronę Wieszcza jeszcze tylko wymowny uśmiech mówiący, że w razie czego mogą o tym pogadać potem, bo w końcu to nie była jakaś sprawa najważniejsza, a miała teraz na głowie lekko opóźnionego kaszojada Pajęczyny. Oh przodkowie, aż strach myśleć co z tego wyjdzie. Stanęła przed Echem, lustrując młodego beznamiętnie wzrokiem, jakby próbując zapamiętać jego osobę, aż w końcu drgnęła przyjaźnie wąsami.
- No, to wylądowałeś ze mną. Zjedz coś i wyjdziemy, a jak jadłeś, to wychodzimy teraz, chyba, że nie chcesz, to wtedy jutro po południu. - Zaczęła, czekając na jakąś odpowiedź z jego strony i pewnie jeśli się doczekała, to w zależności od niej skierowała się w różne miejsca.

[prawdopodobnie zt]

I to... i to tyle? Naprawdę? Wszystkie ceremonie były takie... nijakie? Łabędź spodziewał się czegoś więcej niż, że wieszcz walnie jakąś formułkę i sobie pójdzie. Trochę to było rozczarowujące. No, przynajmniej teraz będzie wiedział, że nie ma po co przychodzić na te ceremonie.
- Słabe to było - stwierdził wprost, zwracając się do siostry, która dosiadła się do niego i burego kocura. - To pa - dodał po chwili na pożegnanie, po czym nie czekając na odpowiedź szylkretowej oddalił się w stronę kociarni.

//zt

Nie byłam zdziwiona reakcją i słowami Łabędzia. Dla małego, energicznego i ciekawskiego kociaka ceremonia ta mogła wyglądać na nudną i, jak to określił ją mój młodszy brat, "słabą". To było jedynie nadanie Echowi mentorki, na którą wyznaczono strażniczkę Żywicę. Mam nadzieję, że będą się ze sobą dogadywać, tak jak ja dawniej z Robak, a teraz z Taflą... Gdy Wieszcz ogłosił koniec zebrania, pożegnałam się z Dębem, po czym odeszłam, aby zająć się własnymi sprawami.

[zt]

Dymny pozostaje skupiony na Wieszczu, nieszczególnie zwracając uwagę na inne koty – bo i po co? Już szczególnie nie chce patrzeć teraz na pyski swojego rodzeństwa.
Jego futro lekko się jeży, kiedy słyszy imię Żywicy tuż przy swoim. Przynajmniej zostanie Strażnikiem… chociaż nie wie, czy to takie pocieszające w obliczu faktu, kto będzie go trenować. Nie spodziewa się po niej za wiele, jeżeli chodzi o merytorykę i umiejętności, jakich może go nauczyć, nie wspominając już o tym, że jest odklejona i dziwna. Ugh. Uspokaja się szybko, na tyle szybko, że jeżeli ktoś akurat na niego nie patrzył, to zapewne nawet nie zauważył fali irytacji, jaka przebiegła po jego ciele i mordce; zaraz mówi sam sobie, że mogło być gorzej. Wieszcz mógł mu wszak przyznać na mistrzynię Pajęczynę.
Podnosi się i zaczyna iść w stronę swojej nowej „mistrzyni”, kiedy ta odwraca się do niego tyłkiem, żeby udać się do Wieszcza. Ojoj, też się jej to nie spodobało? Żuchwa dymnego kocura wysuwa się lekko w złości, że został tak zignorowany, i zaciska lekko zęby. W końcu jednak Żywica łaskawie do niego podchodzi. Z cichym „teraz” wychodzi z obozu.

zt