Dzisiaj kocięta Leśnego Szeptu finalnie mogły mieć swoją ceremonię na terminatorów. O ile dobrze pamiętałam to żaden z obecnych terminatorów nie miał zostać na razie wojownikiem i... to nawet dobrze. Nie byłam pewna, czy chciałam już księżyc po swoim mianowaniu na przywódcę wymyślać kotu imię, które ma nosić je z dumą przez całe życie. Chyba wolałam, aby go trochę się opóźniło w czasie. Swoje futro uporządkowałam kilkoma szybkimi liźnięciami, głównie na kryzie i barkach. Był akurat taki moment, w którym raczej już wszystkie patrole wyznaczone przez Orzechowego Cienia wróciły do obozu, więc mogłam liczyć na to, że pojawi się większość Klanu. Wskoczyłam na Zarośnięty Głaz. Znowu tutaj. Rozpoczyna się nowy cykl ceremonii nowego przywódcy Klanu Wichru. Dalej to brzmiało dziwnie w mojej głowie, że byłam przywódcą, jednak... nie czułam już strachu i niepokoju.
— Niech cały Klan Wichru zbierze się pod Zarośniętym Głazem! — zawołałam głośno, siedząc już na głazie, patrząc się na zbierające koty. Miałam to szczęście, że niektóre z kociąt Leśnego Szeptu poznałam i wiedziałam, jakie miały temperamenty, oraz oczywiście obserwowałam je w obozie, jak się bawią i zachowują. Miałam nadzieję, że przyszli Mistrzowie kociąt Pokrzywowego Liścia będą zadowoleni ze swoich nowych podopiecznych.

Czas mijał i nic nie ukazywało tego lepiej, niż ceremonia w klanie. Gołębie Serce uśmiechnął się do siebie, słysząc wołanie Szałwii. Po śmierci Golcowej Gwiazdy pozytywna ceremonia na pewno podniesie klanowiczów na duchu. Nawet jeśli większość prawdopodobnie już wróciła do względnej normalności, to mianowanie będzie dobrym oddzieleniem tego smutnego czasu. W końcu ostatne ważne zebranie klanu nie będzie powiązane ze śmiercią. Szybok przyszedł więc i posłał Szałwiowej Gwieździe uśmiech, oraz skinął łbem Wierzbowemu Puchowi. Usiadł tak, aby dobrze widzieć nawet po tym, jak zbierze się więcej kotów. Wygładził futro na klatce piersiowej.

Po śmierci matki cały mój progress w byciu "super przykładnym wojownikiem" odszedł na Srebrna Skórkę razem z nią. Oczywiście chodziłem na patrole i na jakieś tam polowania... no ale znów zaczęło się moje unikanie wszystkiego i wszystkich, kryjąc się po kątach obozu. Z Gradem też nie było najlepiej, wydaje mi się że przeżywa to nawet gorzej. Szczerze mówiąc nie mam siły na nic więcej niż dotrzymanie mu towarzystwa gdy na to pozwala. Dodatkowo choroba Puch... wiem że z niej wyjdzie oczywiście, ale jestem w jakiś tam sposób od niej odcięty.
Dziś właśnie wróciłem z polowania i po dorzuceniu co nieco na stos zwierzyny skierowałem się do swojego legowiska. Gdy do moich uszu doszło wołanie Szałwiowej Gwiazdy, juz miałem to zignorować gdy kątem oka zauważyłem swoją partnerkę. Jejku, partnerkę. Jak to dziwnie brzmi. Niby minęło już sporo czasu od kiedy jesteśmy razem, ale nadal nie mogę się nadziwić.
Podeszlem do liliowej i zastygłem w pewnej odległości od niej. -Już całkiem wyzdrowiałaś..? - spytałem niepewnie.- niemalże szeptem. Odchrząknąłem prędko mając nadzieję że ta mnie usłyszała.

Wiele działo się ostatnio w klanie, dlatego też nie zdziwiło ją kolejne wezwanie Szałwii, do której uśmiechnęła się pokrzepiająco, gdy tylko zjawiła się pod Zarośniętym Głazem. Nadal dziwnie było jej z faktem, że srebrna była już gwiazdą, a złocisty jej zastępcą, lecz powoli oswajała się z tym widokiem. Będąc przy wspomnianym Orzechu, Słodka posłała mu radosny i z kolei w jego przypadku dumny uśmiech, a następnie przysiadła gdzieś na uboczu, ale bliżej środka. Nie miała na razie lepszego towarzystwa, a do syna Niedźwiedziej Gwiazdy średnio mogła się już przysiąść, dlatego na razie samemu czekała aż zgromadzi się więcej kotów.

Czasami ceremonie były pocieszające - te wesołe mordki przyszłych wojowników lub terminatorów... Ach! Aż miło się oglądało. Dlatego też Chabrowy Powiew wyszła z lecznicy, uśmiechając się przy okazji ciepło w stronę Puch i Deszcza, i przysiadła gdzieś z boku, niedaleko Skalnych Półek. Rozejrzała się po kotach, owinąwszy puchaty ogon wokół łap. Skinęła łebkiem Szałwii, Orzechowi, Skowronkowi i Gołębiowi (tutaj też z uśmieszkiem!). Westchnęła cichutko, skupiając wzrok na Zarośniętym Głazie.

Przyszedł i on. Nie miał zamiaru słuchać kazań o jego frekwencji na ceremoniach, więc pofatygował się na jedną. Jakieś pitu pitu mianowanie kociąt. Szczerze nie spodziewał się, że kogoś dostanie. Ba! Sam chyba nie chciał terminatora.
Skinął głową Gołębiemu Sercu i sam siadł jakoś z boku, oczekując dalszej części wydarzenia.

Pociągnęła noskiem kilka razy, aż w końcu przestała czuć, że coś jej chce zjechać z niego. Od paru księżyców co siedziała w lecznicy i smarkała w mech. Jeszcze trochę i Mrówka by zaczęła podejrzewać, że ma w nosie jakiegoś ślimaka! Na szczęście nie i nawet zdołała wyzdrowieć prawie całkowicie na swoje mianowanie, pomijając lekki katarek, ale będzie dobrze, na pewno. Pozwoliła, aby Pokrzywowy Liść wyczyścił jej futerko, aby wyglądać super. Nie miała konkretnego celu, aby zostać najlepszą wojowniczką całego klanu, ale dostanie nowego imienia i szansę, aby zobaczyć coś ładnego i fajnego.
Jak tylko ojciec stwierdził, że o, już jest dobrze, wystrzeliła i zaczęła się rozglądać za Szerszeniem, bo widziała, jak wypędził z Wilczych Zębów. Fajnie by było się zebrać z całym rodzeństwem. Przejechała oczami po zgromadzonych i skoro tylko dostrzegła pstrokatego kocurka, to ruszyła do niego, i do jego towarzystwa.
— CZEŚ — przywitała się, głośno i radośnie. — Ja to sobie z wami usiądę jak co — oznajmiła, po czym usiadła obok brata z lekkim uśmiechem i czując, jak motylki jej latały w brzuszku. Pociągnęła jeszcze noskiem. Ach, czy mógł ten katar jej w końcu ustąpić?

Pojawił się Skowronek i od razu zaczął gadać. I właśnie za to kochał go Gołębie Serce, z uśmiechem więc wysłuchał jego przywitania i pytań.
- Dzień dobry Skowronku - przywtał się ciepło - Mam nadzieję! Uczenie okazuje się nie tylko zajmującym zajęciem, ale też całkiem przyjemnym - poza tym miał nadzieję, że Skowronek dostanie cokolwiek tylko sobie zażyczy, tym bardziej jeśli chodzi o terminatorów. Miał do nich takie nieszczęście przez jakiś czas, oby teraz wszystko poszło gładko. A Gołąb odkrył, że oprócz bycia bardzo pożytecznym zajęciem, uczenie jest niezwykle zadowalające. Nie ma nic lepszego, niż obserwowanie jak młody kot się rozwija dzięki twojej pomocy.
- Oh cieszę się na to zgromadzenie ci powiem - w jego oczach zabłysnęła ekscytacja. Spotkanie czterech klanów i wspólne wymienianie się informacjami? Toż to idealna impreza dla niego!
- Szkoda, że ty ze mną nie pójdziesz - dodał. Może to trochę głupie, ale chciałby móc wybrać się tam ze Skowronkiem. Oprócz tego, że na pewno całe wydarzenie byłoby wtedy ciekawsze, to mógłby się cóż... pochwalić. Pokazać, że ten przepiękny kocur jest zajęty.
Odpowiadał uśmiechem na każde powitanie, które zostało posłane w ich stronę. Jak tylko spędzał czas ze Skowronkiem, to było ich znacznie więcej hah! Przynajmniej tak się czuł. Podejście Szerszenia, a potem Mrówki trochę go zaskoczyło, ale pozytywnie.
- Dzień dobry! To wasz wielki dzień, co? - zagadnął pogodnie. Ah te kociaki, w końcu staną się pożytecznymi członkami społeczeństwa! Uroczo.

Straszka pojawiła się na ceremonii, jakby to nie była jej ceremonia! Usiadła daleko od rodzeństwa, daleko od każdego możliwego kota. Jednak na tyle blisko aby słyszeć głos tej no Szałwiowej Gwiazdy. Udawała wyjątkowo niedostępną owijając ogon wokół szczupłych łapek. Nie chciała z nikim gadac nawet z przywódca, oby jak najszybciej się uwinęli bo jej się spieszyło!! Z powrotem do legowiska.

Zatoczył się raz, drugi, kiedy został w końcu wypchnięty z kociarni. Zmrużył oczy. Ostatnio daleko mu było do skaczącej wszędzie pchły, bo... zwyczajnie było zimno. Ojciec śmiał się, że chyba jego syn powoli zapadał w sen niczym niedźwiedź i może powinni byli zmienić mu imię razem z mamą. Może tak. Niedźwiedzie były duże i silne, fajnie by było mieć po takim imię.
Zadrżał i ziewnął potężnie, drepcząc pół przytomnie do Straszki. Jeszcze się wybudzał, toteż miejscówka siostry, z dala od wszystkich, była idealna. Klapnął tyłkiem przy koteczce, opierając się o jej bok, gdy rozpoczął walkę o przetrwanie... znaczy się - przytomność.

Uśmiechnęła się gdy Skowronkowy Trel się z nią przywitał i odprowadziła go spojrzeniem prosto do Gołębiego Serca. Pasowali do siebie, chociaż byli własnymi przeciwieństwami. Białego wojownika kojarzyła z dość sztywnego zachowania, a Skowronkowi było do tego bardziej niż daleko. Powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają było w tym wypadku bardzo trafne! Mimowolnie się uśmiechnęła, a kiedy inne koty powoli się zbierały, Wierzbowy Puch witała się z każdym. Posłała wesoły uśmieszek w kierunku Orzechowego Cienia, który dumnie przysiadł przy skale, a wtedy podszedł do niej Deszczowy Plusk. Zerknęła na niego i poczuła jak zaciska się jej żołądek.
— Już prawie! — zamruczała ciepło, posyłając kocurowi wesoły grymas. — Ale jak chcesz przy mnie usiąść, to zachowaj dystans, tak na wszelki wypadek. Do zgromadzenia powinnam być już zdrowa jak ryba! — zapewniła, puszczając kocurowi żartobliwe oczko, po czym zerknęła jeszcze raz po zebranych, dostrzegając, że już prawie wszystkie kocięta jej przyjaciółki zdążyły się zebrać.
— Ciekawe czy kogoś dostaniesz na szkolenie, co nie Deszcz? — zagadnęła. — Sama bym z wielką chęcią szkoliła jakieś kocię Leśnego Szeptu. Teoretycznie ogłosiłam się ich ciotką! Co prawda samowolnie, ale jednak, heh.

Obserwowałam Klan Wichru, zbierający się przed moimi łapami, oczekując rozpoczęcia ceremonii... przez chwilę możnaby było pomyśleć, że Golcowa Gwiazda specjalnie wybrała sobie moment na śmierć. Ceremonia, aby pocieszyć Klan po stracie przywódcy i od razu Zgromadzenie, aby nie męczyć patrolów wyprawami na granice innych Klanów.
Powoli wszystkie kocięta się zbierały, najpierw przyszedł Szerszeń, który mi nawet delikatnie drgnął głową. A, przyjemna niespodzianka. Skinęłam w przywitaniu kociakowi łbem, tak samo jak każdemu, kto się tylko do mnie uśmiechnął, a i przywitał delikatnym kiwnięciem łbem. Później przyszedł Mrówka, szybko poprzedziło go jego kremowe rodzeństwo, Straszka i Pchła. Odchrząknęłam, zauważając, że dwa ostatnie maluchy to trochę jakby przysypiały. Miałam już zacząć mówić, kiedy nagle przybiegł ostatni kociak, Ćma. Posłałam mu delikatny uśmiech, po czym wzięłam głęboki wdech. Dobrze, że kocurek wbił. Dobrze to znaczyło o Leśnym Szepcie jako o matce, no i było... mi po prostu przyjemnie, że każdy kot z miotu się zjawił na swojej ceremonii. Wstałam, otrzepując delikatnie futro, aby stanąć dumnie i z delikatnym uśmiechem spoglądać na kocięta, które zostaną dziś terminatorami.
— Klanie Wichru! Zebraliśmy się dzisiaj, by mianować nowych terminatorów! Miot Leśnego Szeptu jest gotowy, aby rozpocząć swoje treningi. Ćmo, Pchło, Straszko, Mrówko oraz Szerszeniu. Wystąpcie — zaczęłam, czekając aż kociaki wystąpią przed Zarośnięty Głaz, gotowe do mianowania. Kiedy każde z kociąt już dumnie, lub mniej dumnie, stało na polanie, zaczęłam ponownie mówić.
— Ćmo, od dzisiaj będziesz znany jako Ćmia Łapa. Twoją mistrzynią zostanie Słodki Nektar. Pchło, jako Pchla Łapa, będziesz trenował z Orzechowym Cieniem. Natomiast ty, Straszko, teraz Straszkowa Łapo, będziesz trenować wraz z Małym Płomieniem — patrzyłam to na każdego kociaka, gdy wymawiałam jego imię, później na nowego Mistrza danego kocięcia. Dałam kolejną szansę Słodkiej Nektar, mając nadzieję, że trening z Wieczorną Rosą to było po prostu nieporozumienie. Dałam szansę również wykazać się Małemu Płomieniu. Dać kocurowi szansę, aby pokazał, że faktycznie jest wierny swojemu Klanowi i będzie działał dla jego dobra. Miałam nadzieję, że tylko tej szansy nie zmarnuje.
— Mrówko, od dzisiaj będziesz nosiła miano Mrówczej Łapy, a twój trening będzie prowadził Deszczowy Plusk. Natomiast ty, Szerszeniu, z nowym imieniem Szerszeniowej Łapy, będziesz trenował pod okiem Skowronkowego Trelu. Ceremonia zakończona — kontynuowałam, po czym skinęłam delikatnie kotom, dając szansę na skandowanie imion nowych terminatorów. Przez moment siedziałam na Zarośniętym Głazie z delikatnym uśmiechem, po czym z niego zeskoczyłam. Jeśli nikt nie miał do mnie żadnej sprawy, udałam się w stronę Niedźwiedziej Jamy, aby tam chwilę poczekać, bo może komuś się jednak przypomni, że ma do mnie sprawę, a później udać się na polowanie.

zt

Właściwa część ceremonii zaczęła się niedługi czas później. Nikt nie przysiadł się więcej do Nektarek więc była to chyba jedna z pierwszych ceremonii, gdy niespóźniona siedziała bez towarzystwa. Może nawet leciutko ją to zakuło, ale smutek spowodowany brakiem kogoś u boku zniknął, gdy Szałwia przeszła do ogłoszeń.
Wojowników nie było, więc jedyne co, to do mianowania był miot Leśnego Szeptu. Swoją drogą cała piątka miała bardzo ładne imionka pasujące do całokształtu ich miotu. Ale to, co było w tym wszystkim najważniejsze to to, że...otrzymała terminatora? Aż momentalnie ją zatkało i nie mogła powstrzymać się, by nie spojrzeć na własne łapki. Nawet jeżeli inni w tym momencie nie patrzyli w jej stronę to czuła się tak jakby każdego wzrok spoczął na jej osobie po ostatnim incydencie i nie potrafiła tego udźwignąć. A mimo tego, że była spięta i chwilowo zestresowana to czuła radość. Została doceniona przez srebrną przywódczynię. Miała szanse pokazać, że ten jeden wypadek był zwykłym nieporozumieniem, coś, co można puścić mimo uszu. I zamierzała z niej skorzystać. W późniejszym czasie dowiedziała się, że i Orzech dostał terminatora (jak zresztą Słodka podejrzewała). Uśmiechnęła się nawet w jego stronę podobnie jak w kierunku Deszcza, który również kogoś otrzymał. Była z niego dumna i wierzyła, że bardzo dobrze poradzi sobie z przekazaniem wiedzy, którą wałkowali razem. Natomiast zaskoczeniem dla niej okazał się Mały Płomień, któremu również Szałwia przewidziała terminatora. Wybór był...ciekawy, niespodziewany i może dla części nieodpowiedni, aczkolwiek rudo-biała wierzyła, że skoro i on dostał kogoś w łapki, to oznaczało, że był na to gotowy.
Gdy ceremonia dobiegła końca, wojowniczka poderwała się na równe łapki i pierwsze co zrobiła to podeszła do Deszczowego Plusku, życząc mu owocnego treningu i ponadto, żeby po prostu mu pogratulować. Przy okazji też przywitała się z Puch siedzącą obok niego. Rzuciła również krótkie gratulacje w kierunku Orzecha i skierowała się po chwilce błądzenia i szukania do - Ćmiej Łapy.
— Cześć Ćmia Łapo! — zawołała wesoło, choć w jej głosie dało się wyczuć lekkie podenerwowanie. Jeżeli również terminator jej pozwolił to zetknęła się z nim noskiem. — Jestem Słodki Nektar i jak już wiesz będę prowadzić twój trening. Jeżeli jesteś gotowy to możemy zacząć trening już dziś, jednak jeżeli wolisz się przyzwyczaić do nowej rangi, znaleźć sobie legowisko i też porozmawiać z innymi to...możemy zacząć od jutrzejszego wschodu słońca. Jak wolisz. — dopowiedziała z uśmiechem na mordce, a gdy odpowiedź otrzymała to ze względu na to co Ćmia Łapa postanowił to albo zamierzała przyjść po niego następnego wschodu słońca, albo ruszyła wraz z nim teraz w kierunku terenów.