Zawsze jest najpierw spokój, prawda? Prawda.
Obudzona zostałam rano, dość wcześnie, sama z siebie. Zawsze wstawałam wcześniej, zanim w ogóle jakikolwiek kot się obudzi. Prędko ułożyłam swoje futro i ruszyłam z pożywieniem do legowiska Golcowej Gwiazdy. Wiedziałam, że starsza kocica nie chciała gości jednak... poczułam pewny przymus tego, aby ją zobaczyć. Chociaż, że śpi i po prostu przynieść jej pożywienie.
Kotki nie było.
Poczułam ukłucie stresu, że od tak wczesnego rana starszej przywódczyni nie było w swoim legowisku. Poczułam również jej zapach, który wychodził z tego legowiska, bardzo słaby. Zobaczyłam Gęsi Tupot, który akurat nie spał i poprosiłam, aby zbadał tę sprawę ze mną.
Ruszyliśmy z obozu, obydwoje podążając za zapachem przywódczyni Klanu Wichru. Z każdym krokiem czułam, jak jest mi coraz ciężej na żołądku. Zapach i być może był silniejszy, ale kierował w stronę Oka Gór, i Gadzich Łusek. Miałam tylko nadzieję, że starszej kocicy nic się nie stało... była w podeszłym wieku, ale miała jeszcze wszystkie 9 żyć, prawda?
Zbliżaliśmy się w ciszy do Oka Gór, kierując już swoje łapy na Gadzie Łuski, kiedy nagle poczułam zapach przywódczyni. Powiadomiłam o tym Gęsi Tupot i sama oddaliłam się w miejsce, w które mi się wydawało, że zapach był najsilniejszy.
...i znalazłam ją.
Znalazłam ją na brzegu Oka Gór, przemoczoną, z ciałem delikatnym, ale... jakby uśmiechniętą. Odciągnęłam ją od brzegu i od wody. Poczułam, jak żółć wzbiera mi się w gardle. Otworzyłam szerzej oczy, wlepiając się w małe ciało przywódczyni. Oh nie. Nie, ona nie żyła? Nie żyła. Próbowałam wołać Golcową Gwiazdę, budzić ją, lizać pod włos, bo może się wyziębiła i zaraz się obudzi, właśnie jakby dzięki temu. Ale nie budziła się. Swoim płaczem i wołaniami zaalarmowałam Gęsi Tupot, który był już w tym momencie przy mnie i przy ciele Golcowej Gwiazdy.
Minuta ciszy.
Poprosiłam Gęsi Tupot, czy możemy spędzić dosłownie chwilę przy ciele wichrowej przywódczyni. Przy okazji też wylizywałam futro niebiesko-białej z wody, aby sprawiała chociaż pozory suchego futra. W ciszy. Ściskał mnie żal, okropny żal z powodu straty przywódczyni. Oh, czy te ostatnie księżyce były jej dobre? Czy byłam dobrą zastępczynią według niej? Jakie miała plany na Klan Wichru? Czy była w ogóle szczęśliwa, czy była dumna ze swoich synów? Czy sobie podołam? Miałam dużo pytań do przywódczyni... dużo... żalu do siebie. W końcu jednak wyruszyliśmy, nie mogliśmy tu spędzić za długo. Wzięliśmy już suche ciało kotki na barki i ruszyliśmy w stronę obozu.

...

— N- niech cały Klan Wichru zbierze się pod Zarośniętym Głazem! — zawołałam Klan Wichru donośnym głosem, starając się, aby nie było słychać w nim żadnego zachwiania. Być może Klan Wichru po raz pierwszy od dawna słyszał formułkę w całości. Jednak to nie była szczęśliwa okazja.
Wraz z Gęsim Tupotem ułożyliśmy ciało przywódczyni pod Zarośniętym Głazem. Wyglądało jakby spała. Zmrużyłam delikatnie oczy, patrząc się na jej pysk. Siedziałam prosto, ogon owinięty wokół łap, próbowałam powstrzymać każdą łzę, która pojawiła się w moich oczach. Oh... tak bardzo wszystko bolało. Czemu Klan Gwiazdy ją zabrał, powinna żyć jeszcze tyle księżycy! Wraz z nami... z jej synami, z całym Klanem, przewodzić nam wszystkim. Ale odeszła. Czy teraz w Gwiezdnym Klanie czuje się lepiej? Czy mnie kiedyś odwiedzi?
...czy ja byłam gotowa, żeby być przywódcą?

Obudziłem się w swoim przytulnym legowisku. Była jeszcze cisza, dlatego przymknąłem oko. Nikt mnie nie szukał, to też po co wstawać. Jak się okazało, przysnąłem, ale nie na długo. Usłyszałem wołanie Szałwiowego Życzenia... poczułem adrenalinę w żyłach.
Moja matka... od pewnego czasu nie chciała, aby ktokolwiek ją odwiedzał w swoim legowisku. Nawet jej własny syn, czy drugi. Dlatego jak najszybciej wygramoliłem się z nory, z futrem poczochranym i całym w ziemi. I jak się okazało mój koszmar stał się prawdą.
Moja matka. To co zostało po niej leżało pod Zarośniętym Głazem. Spojrzałem z łzami i szałem w oczach na Szałwiowe Życzenie, jakby to ona zabiła moją matkę... ale wiedziałem, że tak nie było. Przypadłem do swojej matki. Chciałem krzyczeć, chciałem błagam Gwiezdny Klan aby zwrócił mi moją rodzicielkę. Było jeszcze za wcześnie na to, żeby umarła. Skuliłem się przy jej ciele i płakałem. Nie płakałem cicho. Płakałem, jakbym stracił kończynę, jakbym właśnie pies zadał mi śmiertelną ranę. Bolało. Nie mogło to się tak skończyć. Czemu nas opuściła? Kochałem ją, nie chciałem, aby moja niedawna wizyta w jej legowisku była moją ostatnią. Nie mogło... czemu? Dlaczego?
Kuliłem się przy ciele Golcowej Gwiazdy, jak kociak, jak małe Gradziątko, które piło jej mleko. I płakałem. Płakałem głośno, płakałem brzydko, bo wszystko mnie bolało. Bo nie mogłem się pogodzić z losem matki i z tym, że... już jej nie będzie. Płakałem jak kocię, które zostało porzucone.

Kłamałaby, gdyby powiedziała, że się tego nie spodziewała.
Miała to w głowie przez długi czas - zwłaszcza, gdy stan starej kocicy się pogarszał, jednak życie bez niej w klanie wydawało się czymś jednak odrobinę bardziej odległym, do tego... dziwnym. Chabrowy Powiew tego dnia wstała trochę później, niż zwykle, ot tak, w formie dania sobie szansy na większy odpoczynek, zresztą ostatnio pogoda nie dawała chęci na dłuższe wypady po zioła. Później poszła ogarniać Składzik, a tu nagle krzyk Szałwiowego Życzenia.
Nic dobrego. Chaber początkowo zacisnęła oczy, jakby chcąc znowu się obudzić, jednak nie mogła. Westchnęła ciężko. Powoli wyszła z lecznicy, a widok ciała martwej Golec przyprawił ją o nieprzyjemne dreszcze na karku. Zachwiała się lekko, spojrzała się współczująco na Grada i Szałwię, podeszła do "skorupy" i pożegnała się cichutko ze starą przywódczynią, lekko dotykając nosem jej futrem. Cofnęła się jednak po chwili, po czym usiadła, smętnie skupiając wzrok na pyszczku zmarłej. Nie potrafiła płakać, ale na początku miała wrażenie, że to właśnie łzy ją pokonają tego dnia.
Czyli teraz Szałwiowe Życzenie miała zostać "Gwiazdą", huh? Jakieś dziwne uczucie obudziło się w środku medyczki. Golcowa Gwiazda rządziła... długo, więc wizja kogoś innego na szczycie Wichru wydawała się abstrakcyjna, kiedy faktycznie doszło do śmierci kocicy. Jednak zobaczymy, czy zmiany będą na lepsze, czy wręcz odwrotnie.

Znowu spotkanie. Tym razem nie zwołane przez Golcową Gwiazdę i zdziwienie Gołębia nie trwało długo. Kiedy pojawił się pod Zarośniętym Głazem poczuł się trochę, jakby ogłuchł. Świat zrobił się cichy i odległy. Widział ciało przywódczyni, nieruchome i... martwe. Widok był tak niezwykły, że nie wydawał się prawdziwy. Może i Golec ostatnio pokazywała się coraz mniej i mniej, ale zawsze była. W tle, w legowisku, ponad klanowiczami przemawiając donośnie. Nie można powiedzieć, że był do niej bardzo przywiązany. Nie w konwencjonalny sposób. Kotka po prostu należała do jego życia i z jakiegoś powodu nigdy nie myślał o tym, że mogłoby jej zabraknąć. Prowadziła ich od jego narodzin i jeszcze przed tym. Mimo tego, że nie wypełniał go smutek, to odczuwał... melancholię
Podszedł. Nie chciał przeszkadzać Gradowi, ale pożegna się ze swoją przywódczynią. Delikatnie dotknął nosem jej futra. Zimne. Oczywiście. W myślach podziękował jej za prowadzenie ich klanu przez te wszystkie księżyce i życzył najlepszych łowów na Srebrnej Skórze. Po tym wstał i usiadł z boku. Dziwnie było się z nią żegnać. Nienaturalnie.
Jednakże takie jest życie. I śmierć. Był pewien, że została ciepło przyjęta w Gwiezdnym Klanie. Co więcej prawdopodobnie będzie nadal czuwać nad nimi, teraz z gwiazd. O ile nie zalewał go żal, to niepokoił się. Oprócz oczywistych problemów związanych z załamaniem klanu i żałobie po kimś tak ważnym, zmiana władzy zawsze była ciężka. Nowy przywódca, nowy zastępca... To moment, w którym klan jest niezwykle wrażliy. Będą musieli się szybko przystosować, szybko nauczyć żyć z nową stratą. Wierzył, że Szałwiowe Życzenie sobie poradzi. Nie dlatego, że żywił do niej tak ciepłe uczucia, ale ufał wyborowi Golcowej Gwiazdy. Szałwia też zawsze wydawała mu się osobą poukładaną. Miał tylko nadzieję, że zastępcą zostanie ktoś równie ogarnięty. A teraz, teraz niech jeszcze chwilę skupią się na kotce, której tyle zawdzięczają.

Nie spodziewał się takiego dnia. Nie słyszał znajomego mu, babcinego głosu Golec, tylko... inny, proszący o zebranie się. Nie był nikim, kto mógłby temu się stawiać i chociaż dość leniwie, to podniósł się ze swojego legowiska, aby wolno przenieść się pod Zarośnięty Głaz.
I tutaj, wszystko się sypnęło. Golec tu była, a jak! Ale martwa. Uszy Wilka momentalnie cofnęły się do tyłu, a brwi ściągnęły. Nie znał jej dobrze. Nie mógłby powiedzieć, że wspomina ją dobrze czy źle, ale mógł być pewien, że w pewnym stopniu zawdzięcza jej życie. Gdyby nie ona, kto wie czy byłby w ogóle częścią Wichru? Skrzywił się pod nosem, ostrożnie zbliżając się do ciała dawnej Przywódczyni, żeby móc się w spokoju pożegnać z nią ostatni raz. Wzrokiem też spotkał się z Szałwią. Nie musiał mówić nic, jedynie machnął głową, przymknął na moment oczy, w wyrazie niemych kondolencji.
W następstwie, odszedł nieco dalej, ale nadal pozostawał blisko ciała martwej.

Niektóre rzeczy są oczywiste i niezmienne. Za dnia świeci słońce, nocą góruje księżyc, trawa jest zielona, a liderką Klanu Wichru jest Golcowa Gwiazda. Nadal jednak, słońce i księżyc ewentualnie zachodzą, trawa żółknie i więdnieje, a koty umierają. Oh tak, w swoim niecałym dwuletnim życiu kocur doświadczył aż za dużo śmierci. W sumie, to Mały Płomień widział więcej pogrzebów niż ceremonii, chociaż w sumie to już raczej jego wina.
Także wołanie Szałwiowego Życzenia od razu zakomunikowało co się stało - Golcowa Gwiazda nie żyje. Nie żeby nie było, Mały darzył seniorkę szacunkiem, jednak ostatnie dni zdecydowanie nie były przychylne niebiesko-białej. Chyba każdy w Klanie Wichru wiedział, że niedługo Szałwiowe Życzenie uda się na wyprawę po swoje 9 żyć.
Wygramolił się z lecznicy - bo jakieś choróbsko go po ceremonii złapało - i potoczył się na środek obozu. Ta, niby każdy mógł przewidzieć śmierć Golec, jednak nadal widok jej ciała leżącego bezwładnie był szokujący. Dosiadł się do Gołębiego Serca, szturchając go krzywą końcówką ogona na pocieszenie. Sam schylił głowę i odmówił cichą modlitwę do Gwiezdnych.

Z głębokiego snu wybudziło mnie jakieś szturchnięcie czyjejś łapy. Ziewnąłem przeciągle aby znów wtulić się w ciepły mech... Jednak gdy już to zrobiłem zastrzygłem uchem do którego dotarły szmery zbiorowiska na zewnątrz. Moje serce zabiło szybciej pomimo tego że przez myśl mi nie przeszło czego mogę się spodziewać... pomimo tego że chyba wszyscy wokół wiedzieli. Wcześniej okropnie bałem się śmierci, jednak lęk powoli znikał gdy ta była coraz bliżej. Czy ją zaakceptowałem? A może bardziej wyparłem? Bo przecież... zginąć można w walce, lub przez chorobę, a to że moja matka zachowywała się nieco inaczej przez ostatnie dni, nic nie oznaczało. Prawda?
Gdy usłyszałem lament mojego brata, stanąłem w progu Zielonych Zarośli. Nie mogłem się ruszyć, a jedyne co czułem to okropny ścisk żołądka i walące serce które próbowało wyskoczyć przez moje gardło. Nawet nie dojrzałem jej ciała w tłumie zebranych żałobników. Chyba nie chciałem go widzieć. Przecież jeszcze niedawno doradzałaś mi co podarować Puch. Odwiedzałaś mnie w lecznicy, mianowałaś na wojownika... miałaś mi przypisać mojego pierwszego terminatora którego nie chciałem! Miałaś być ze mną jeszcze długo... żebyś mogła zostać babcią, doradzać mi w trudnych sprawach, wychodzić ze mną na spacery w poszukiwaniu jakiś ładnych przedmiotów do twojej lub mojej kolekcji. Być ze mnie dumna! A przez większość czasu widziałaś mnie smarkającego w mech i udawajacego że coś robię. Gdy postanowiłem się zmienić... ty odeszłaś. Tak poprostu. Byłaś, i już cie nie ma.
Próbowałem oddychać, ale powietrze wydawało się zbyt ciężkie. Zacząłem walczyć o każdy oddech jakbym się topił. Prędko wycofałem się tyłem do swojego legowiska z podkulonym ogonem. Nie mogłem złapać tchu. Mamo, mamo, przyjdź tu proszę. Proszę, proszę, tak bardzo. Kocham cie mamo.

...koty.
Zdawało się, jakbym słyszał krzyk kotów. Wcześniej przykryty futrem matki pysk podniosłem, z oczami czerwonymi od łez, z pyskiem zasmarkanym. Zdawało mi się, jakbym słyszał szepty, jakbym widział jak wszystkie te koty się na mnie patrzyły, z obrzydzeniem.
Czułem jakbym nie mógł oddychać. Nie, nie. Grad, jak ty się zachowujesz? Okropnie. Haniebnie. Jak możesz. Ugryzłem środek policzka, dopóki nie poczułem nieprzyjemnego smaku krwi, który mnie rozbudził.
Było mi słabo. Było mi pusto. Dalej płakałem, ale już w ciszy. Znowu wcisnąłem nos w futro matki, do pyska wsadziłem początek swojej łapy. Nie chciałem sobie odgryźć palców czy faktycznie zrobić krzywdy, po prostu... miałem nadzieję, że w ten sposób powstrzymam głośny szloch, i to podziałało. Tylko danymi momentami mocno zaciągałem powietrze nosem. Nie byłem sam tutaj na pogrzebie. Zapomniałem, że istniały inne koty...
Ale czułem jakbym był sam na tym świecie. Ostamotniony. Bolało. Nie chciałem tak żyć... ta pustka, kręciło mi się w głowie, jakbym miał zaraz zemdleć.

Zwołanie klanu przez Szałwiowe Życzenie nie wróżyło niczego dobrego. Po usłyszeniu głosu zastępczyni przez ciało Słodkiego Nektaru przebiegł nieprzyjemny dreszcz, dreszcz niepokoju i strachu. Zwykle, gdy kto inny zwoływał klan, oznaczało to tylko jedno. Śmierć. Śmierć któregoś z klanowiczów. Kto tym razem mógł nie mieć tyle szczęścia udając się na samotne łowy? Lub kogo duch opuścił ciało w nocy, gdy pogrążony w śnie obóz nie dostrzegł, że jeden z wichrzaków oddaje swój ostatni dech? Chyba wolała o tym nie myśleć, dopóki nie zobaczy, z jakiego powodu została wezwana wraz z innymi.
Gdy wynurzyła się z jednego z legowisk, okazało się, że na środku było już kilka zgromadzonych. Podeszła bliżej, a to, co zobaczyła szczerze nią wstrząsnęło. Do tego stopnia, że...nawet nie wiedziała jak powinna zareagować. Golcowa Gwiazda nie żyła. I mimo że każdy w klanie wiedział, w jakim była wieku i że dawało się już we w znaki to, że brakuje jej sił do wykonywania codziennych obowiązków - ten widok był istnym szokiem. Czymś nie do pomyślenia. Kotka rządziła nimi tak długo, że chyba nikt nie spodziewał się, że pewnego dnia odejdzie i to w tak niespodziewanym momencie. Łezka zakręciła się w oku rudo-białej. Przymknęła powieki i zbliżyła się w miarę możliwości do staruszki, żeby zatopić nos w jej futrze i złożyć krótkie podziękowania i życzenia owocnych łowów na Srebrnej Skórce. Następnie oddaliła się nie kierując do nikogo swoich kroków. Nawet do Orzecha, którego futro gdzieś mignęło jej z boku. Potrzebowała przetrawić to sama, w ciszy i w myślach. Pogodzić się z tym dziwnym uczuciem, które gdzieś w środku niej się zagnieździło. To oznaczało, że...Szałwia zostanie Gwiazdą i będzie musiała wybrać sobie nowego zastępcę. Szałwiowa Gwiazda...brzmiało dziwnie. Ale może była to tylko kwestia przyzwyczajenia? Nowa władza, nowe zasady i świeże podejście do spraw klanowych. Czy będzie lepsza od Golcowej Gwiazdy? Wierzyła, że tak.

Dużo się działo.
Z legowiska wybiegł pierwszy z synów Golcowej Gwiazdy, Gradowy Chłód. Kocur, zazwyczaj spokojny i, cóż, chłodny, nagle... zaczął płakać, jak nowonarodzony kociak. Delikatnie cofnęłam uszy, ale nie byłam na niego zła. Kocur miał tylko matkę i swojego brata... i w dzisiaj stracił połowę swojej rodziny. Nie czułam niczego innego niż żal. Rozumiałam kocura, dlatego po prostu go zostawiłam w spokoju. Jeśli musiał się wypłakać... to była jego kolej.
Zaczęły się pojawiać inne koty, pojawiały się z ciemnych legowisk, zszokowane widokiem martwej przywódczyni. Przełknęłam nerwowo ślinę, jakby ktoś zaraz miał mnie zaatakować, że to ja zabiłam Golcową Gwiazdę, heh. Czekałam aż koty się zbiorą, tym, który mi kiwali głową, robiłam to samo, delikatnie kiwając łbem w ich stronę. Gradowy Chłód nagle zaczął płakać już cicho, Chabrowy Powiew odeszła na bok wraz z Wierzbowym Puchem, aby pomóc drugiemu synowi Golcowej Gwiazdy. Rozglądnęłam się dookoła, rejestrując, które koty przyszły... hm.
Westchnęłam cicho. Cisza. Było za cicho... a to była tylko cisza przed burzą. Wszystko się zmieniło... ah. Powinnam przemówić.
— Odeszła od nas Golcowa Gwiazda. Kocica służyła naszemu Klanowi i rządziła nim przez wiele księżycy. Dziękujemy Gwiezdnemu Klanowi za jej opiekę nad nami i jej długie życie. Niech teraz odpocznie w spokoju... — przemówiłam, donośnie, jednak spokojnym tonem głosu. Patrzyłam się teraz w ciało przywódczyni, delikatnie mrużąc oczy. Teraz wyprawa... kto pójdzie ze mną na wyprawę. Medyk. Musi iść medyk, tylko oni znają w tym Klanie teraz drogę do spotkania z Gwiezdnym Klanem. W drogę z Golcową Gwiazdą po życia wybrały się koty, które były już stare, albo ich w ogóle nie było w Klanie. Nie mogłam sobie pozwolić na to, aby po prostu błąkać się na ślepo... tym bardziej, że mieliśmy trójkę medyków.
— Dzisiaj wieczorem udam się na wyprawę w miejsce spotkań z Gwiezdnymi. Pójdzie ze mną Orzechowy Cień oraz Chabrowy Powiew — przemówiłam ponownie, to kiwając głową na wojownika niedaleko mnie... no a Chaber była w Zielonych Zaroślach. Pewnie usłyszała, a jeśli nie, to podejdę do niej po zakopaniu zmarłej.
Przyszedł jednak czas na zakopanie ciała zmarłej przywódczyni. Brałam w nim udział, oczywiście, i nie broniłam nikomu innemu brać w tej czynności udziału, prócz kociętom. Każdy mógł mieć swój własny powód, dlaczego chce brać w tym udział. Spędziłam jeszcze trochę czasu nad rozkopaną ziemią, gdzie leżała Golcowa Gwiazda, po czym udałam się do obozu.
Trzeba żyć dalej, niestety.

(zt, chyba, że jakieś pytania do mn)

Poruszył się niespokojnie. Zatopiony w myślach nie zwrócił uwagi na zbliżającego się czarnego kocura. Szybko jednak odwrócił do niego łeb i rzucił mu słaby, lecz ciepły uśmiech.
- Cieszę się, że przyszedłeś - powiedział cicho. Nie tylko cały klan nie musi słyszeć ich pogaduszek, ale też tak naprawdę nie wypadało rozmawiać o błahostkach. Aczkolwiek przyjście Małego Płomienia, dla Gołębia, było czymś znacznie ważniejszym, niż błahostką. Nie chciał nawet myśleć, ile młody wojownik musiałby znieść przytyków, gdyby się nie zjawił. I chociaż Gołębie Serce wierzył w jego dobre intencje, to nie byłby prawdziwym mistrzem, gdyby nie miał ochoty powyrywać sobie futra ze zmartwienia o losy kocura.
Nie dodawał więcej, bo to nie czas i miejsce na pogaduszki. Zebrało się jeszcze kilka kotów, Gradowy Chłód pozbierał się jakoś, a Deszczowym Pluskiem zajęły się Wierzbowy Puch i Chabrowy Powiew. Westchnął cicho, kiedy Szałwiowe Życzenie zabrała głos. Jej przemowa nie była epokowa, ale tego się spodziewał. Cóż więcej można powiedzieć w momencie takiej straty?
- Mało osób przyszło - mruknął trochę do siebie, trochę do Małego. Potem jednak wstał powoli. Chciał pomóc przy pogrzebie. Ah, że to już teraz! Oficjalna część się zakończyła i śmierć Golcowej Gwiazdy była teraz jakby prawdziwsza. To już koniec. Pochowają ją i tyle ją widzieli.
- Pójdę pomóc.  Trzymaj się, Mały Płomieniu - miauknął i rzucił mu jeszcze jeden, ostatni, delikatny uśmiech. Nie oczekiwał, że jego były terminator będzie tęsknił czy ubolewał za przywódczynią. Chciałby móc lepiej okazać swoją wdzięczność. Za przyjście, za towarzyszenie. Na chwilę obecną jednak można to było wyczytać tylko z jego oczu. Skinął mu jeszcze łbem. Pomógł w ciszy z pochowaniem zmarłej. Miał przez to czas, żeby odpowiedzieć jeszcze jedną modlitwę, jeszcze raz się pożegnać. Golcowa Gwiazda na zawsze będzie w końcu kotką, którą szanował. Nawet po śmierci. A potem trzeba byłow racać do życia. Obowiązków, zadań i klanu.

//zt

Ziewnąłem nieco znudzony tym wszystkim. Koty podchodziły do ciała, dotykały je i odchodziły. Niektórzy siedzieli bliżej, inni dalej... Nuda!! Nawet nikt z mojego rodzeństwa się nie zjawił co potęgowało moje niezadowolenie, że zostałem wyrwany z przemiłej drzemki po sytym posiłku. Jeszcze przed ckliwą przemową Szałwiowego Życzenia, podniosłem zadek i skocznym krokiem zacząłem kierować się w stronę kociarni. Nic tu po mnie! Trzy po trzy usłyszałem coś o jakiejś wyprawie, życiach i kopaniu zwłok, ale mało mnie to obchodziło. Jak tylko poczułem miękki mech pod łapkami, zamruczałem, skuliłem się i od razu zacząłem cicho chrapać. Tak, sen jest zdecydowanie lepszy niż jakiś tam pogrzeb staruchy. Mimimi...

/zt

Przygarbiony, i z zamkniętymi oczami słyszałem wszystkie otaczające mnie dźwięki ze zdwojoną siłą. Jakby były wokół mnie i coraz to bardziej ściskały kradnąc całe powietrze i miejsce do zaczerpnięcia oddechu. Jednak przez cały ten szum przebił się jeden, ale to bardzo ważny dla mnie głos. Wierzbowy Puch była przy mnie, i starała się mnie uspokoić... niby te słowa dodały mi otuchy, ale przecież to nic nie zmieniało w obecnej sytuacji. Golcowej Gwiazdy z nami nie było. Nie ma jej już, tak poprostu... a zaraz bede musiał iść i zakopać to zimne i wiotkie ciało. Przysypać ziemią ciało które wydało mnie na ten świat, i dla którego byłem całym światem. Dlaczego koty nie mogą brać do Gwiezdnego Klanu także ciała? Nie chce widzieć tej pustej skorupy. Już myślałem że wszystko idzie w dobrą stronę, że zmieniam się na lepsze, jestem z Puch bliżej niż kiedykolwiek... I śmierć musiała przyjść akurat teraz. Gdzie jest te dziewięć żyć? Czy ona je w ogóle miała..? Dlaczego Gwiezdni nie mogą pozwolić mi ostatnie pożegnanie... przecież moja matka była bliżej ich niż zwykły wojownik! Dlaczego jesteście tacy okrutni i sprawiacie że moje życie to jeden wielki zlepek pechowych zdarzeń? Jedna choroba za drugą... to co, może teraz odbierzcie mi Grada? Lub Puch? Mam tylko ich, a każdy może zginąć dosłownie wychodząc na polowanie... mam tylko dwa koty w swoim życiu i mogę ich stracić w każdym momencie. Nienawidzę was za to.
Gdy usłyszałem głos medyczki prędko otworzyłem oczy aby upewnić się że to ona, jakby nie będąc pewien swoich zmysłów. Spróbowałem oddychać w rytm słów kotki, co mi bardzo pomogło. Nie analizowałem nawet co mi podsunęła Chaber tylko wziąłem medykament bez głębszego przemyślania. Wziąłem jeszcze ostatni głębszy wdech i uniosłem nieco łeb patrząc przestraszonym wzrokiem na towarzyszki.Nadal czułem że drżałem, i że nieco kręci mi się w głowie jednak wszystko wokół nieco zwolniło - J- ja, ja muszę ją - przełknąłem nerwowo resztki śliny w suchym pysku - pochować... pożegnać, chce. - dodałem drżącym głosem. Podniosłem się powoli, czułem się jak po przebiegnięciu całych granic lub jak starzec... czy tak się czuła moja matka przez ostatnie księżyce?

Kocur nie przygląda się nikomu konkretnemu; po prostu czeka na ogłoszenie ze strony Szałwiowego Życzenia. Nawet po chwili nie uderza go jakaś żałoba czy wielki żal, ot… odnotowuje fakt śmierci Przywódczyni, ale to tyle; w końcu to nikt mu bliski.
Ma iść on i… Chabrowy Powiew? Orzech zachowuje swoją reakcję dla siebie, po prostu kiwając łbem, sygnalizując gotowość do wyjścia, ale jednak nie do końca rozumie, po co kocica zabiera medyczkę, zamiast jakiegoś wojownika czy nawet terminatora, by ktoś więcej niż medycy miał szansę na udanie się w tę podróż, ale… cóż. Skupia się na tym, że przynajmniej sam dostaje w końcu okazję na udanie się do miejsca spotkań z Gwiezdnym Klanem… nie żeby to miało dużo znaczenie. Tym razem przy zmianie Przywódcy nie łudzi się już, że będzie miał szansę na rozmowę ze swoim ojcem.
Bardziej z poczucia obowiązku, niż z czegokolwiek innego, pomaga w pochowaniu ciała.

zt

Uśmiechnęła się ciepło do Deszcza, gdy ten posłusznie zaczął wolniej i głęboko oddychać, do tego wziął medykament. Pokiwała powoli głową, kiedy kocur wydawał się bardziej spokojny.
— W porządku — odrzekła, po czym wyszła z Zielonych Zarośli i usłyszała, że idzie na wyprawę. Huh? Znaczy, tak, miało to sens, bo potrzebują kogoś, kto zna drogę, ale że akurat ona? No dobrze. Kiwnęła krótko głową Szałwii na znak, że zrozumiała. Następnie usiadła jeszcze na chwilę przed legowiskiem wojowników i terminatorów, zaś gdy koty poszły chować ciało, skryła się w lecznicy, pożegnawszy się z Puch i Deszczem. Zauważyła wcześniej jeszcze Motyla, w którego stronę się delikatnie uśmiechnęła. Och, teraz szykować się na wyprawę, hm... Jak tylko znalazła Roskę, przekazała jej informacje z pogrzebu.

— zt