Mocno ugryzł, szarpał… i to tyle? A skoro nie wygrała, to znaczy, że uciekła. Kocurek składa sobie to wszystko w całość i natychmiastowo wyciąga wnioski na temat Księżyc. Nieważne od tego, jak się zaczęła walka – czy pies sam zaatakował, czy to ona zaczęła – liczy się jej efekt, a efekt jest taki, że kocica nie obroniła Plemienia, ani nawet siebie, a zamiast tego leży tu, pewnie ledwo się ruszając. Hmpf.
– To… powodzenia w leczeniu – burczy tylko krótko i wychodzi z Zacisznych Głazów, nie wyrażając swoich myśli, w tym tego, że może z takim wynikiem walki nie powinna wyzdrowieć.

zt

Kocica przez chwilę wpatrywała się w Echo. Jej wibrysy zadrżały lekko na jego słowa, a potem obserwowała, jak ten od niej się oddala, nie mówiąc przy tym nic. Dobrze myślała - młody przyszedł tylko po to, żeby wysłuchać o jej walce. Czuła się zawiedziona tym, z jaką obojętnością odnosił się do jej zdrowia, jak bardzo miał gdzieś to, że może nie dożyć do następnego dnia. Z drugiej strony, nie mogła mu mieć tego za źle. Był jeszcze bardzo młody i wiele rzeczy po prostu nie rozumiał. Zresztą, nie chciało jej się na kogoś gniewać. Nie miała już na to żadnych sił, ani czasu.

//zt

Ciężki czas dla Nowicjuszki nie zdawał się mijać. Ciągle z tyłu głowy miała fakt, ze tyle znajomych pyszczków odeszło do Plemienia Wiecznych Łowów, że nie mogła już z nimi nigdy porozmawiać, nie mogła ich regularnie widywać w obozie... Było ciężko. Na dokładkę, choroba sprawiała, że dalej trudno było jej się jakoś...na nowo otworzyć na innych. No bo, kurde, jak tu gadać, skoro gardło szczypie i drapie, a dźwięki które z siebie wydaje są wręcz krzywdzące dla uszu.
W każdym razie, schowala się w najspokojniejszym kącie lecznicy i...wlasnie. Nie do końca wiedziała, co robiła - w zasadzie, nie wiedziala czy cokolwiek robiła. Leżała skulona, z sierścią brzydko odstającą na boki i patrzyła tępo we wlasne łapy. Jak tu sie uwolnić z tego nieprzyjemnego przygnębienia?


// Żywic bebe

Żywica w pewnym sensie została sama, więc w momencie kiedy zebrała się w sobie by podejść do Wieszcza i spytać się, czy Słonecznik nie zaraża i dostała odpowiedź oznajmiającą bezpieczeństwo, postanowiła wykorzystać okazję i dostać się do starej znajomej. Po wybraniu jakiejś ładnej sikorki ze stosu szylkretowa podreptała do lecznicy, do której szczerze powiedziawszy bała się wejść. Stanęła więc wpierw na chwilę przed wejściem, podreptała sobie w miejscu i dopiero wtedy ruszyła swój zad w kierunku wejścia.
- Hej, Słonecznik. Żyjesz? - Spytała nieco ciszej niż zwykle jednak z jakąś nutą żartu, kiedy po chwili dostrzegła gdzieś w tyle kupkę futra. O dziwo, zadane pytanie samo w sobie wywołało u Żywicy jakiś dyskomfort, najpewniej przez ostatnie masowe śmierci. Naprawdę nie miała ochoty na znajdowanie niespodzianek w postaci martwych ciał.

Na żartobliwą nutkę w głosie Słonecznik nawet się ucieszyła, chociaż jej reakcją po usłyszeniu jakości wypowiadanych słów było zmarszczenie pyska w jakimś a'la uśmiechniętym wyrazie z opuszczonymi brwiami.
- Mmm, o tak, brzmisz jak starzec który źle przełknął ość - (bo określenie: jak stary traktor mojego dziadka chyba jest mało legalne) przyznała bez większego wahania dreptając w stronę legowiska zajętego przez rudą. W końcu jak robi miejsce to czemu miałaby nie skorzystać? Nie przeszkadza jej bliskość, a w ostatnim czasie chyba nawet jej potrzebowała. Na zadane pytanie szylkretowa wydała z siebie dźwięk zamyślenia, kierując wzrok gdzieś w pustkę i wystawiając lekko dolną wargę.
- Eeeh, cóż, wiesz, jak to jest. Bo chyba słyszałaś - mruknęła po krótkiej chwili buczenia patrząc w schorowany pysk - Ale ogólnie mało ciekawie. Wiesz, koty odchodzą, umierają, znowu odchodzą, ja nie mam nikogo do męczenia. Można więc uznać, że jesteś moją ofiarą - mruknęła posyłając w stronę kotki jakiś figlarny uśmiech pomimo zachmurzenia w oczach. Dołowanie chorego nie byłoby dobrym pomysłem, więc można dołować jedynie realnymi problemami całego plemienia a nie jakimiś personalnymi bzdetami.
- No, ale mam nadzieję, że się w końcu wyleczysz i wyjdziesz z tej nory. Cuchnie tu zielskiem - stwierdziła, rozglądając się naokoło. Nie lubiła lecznicy, głównie przez wspomnienia z dzieciństwa. Była nudna.

Nie czuł się dobrze i od rana bolał go brzuch. Chyba ta mysz, którą zjadł przed pójściem spać, faktycznie smakowała dziwnie i nie powinien był jej jeść...
Chociaż nie było aż tak źle i uważał, że przecież na pewno samo przejdzie, Jaszczurka poleciła mu, żeby znalazł któregoś z Wieszczów (albo tego obecnego, albo tych przyszłych) i nie pajacował, więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko posłusznie pomaszerować w stronę miejsca, w którym Wieszcz przebywał najczęściej. To jednak, niestety, okazało się być puste - ale, cóż, żaden problem, skoro już tu był, to postanowił pokręcić się po Małej Wnęce i pooglądać zioła, chociaż starał się nie podchodzić za blisko i ich nie dotykać. Ale niektóre tak ładnie pachniały, że nie mógł powstrzymać się przed tym, by przytknąć do nich nos...

Mysz była niedaleko, zajmowała głowę czymkolwiek, w tym momencie było to akurat przeglądanie składzika. Nie dość, że powtarzała sobie w ten sposób informacje, których nauczył ją Wieszcz, to dodatkowo już robiła mentalną notatkę na temat tego, czego niedługo będzie trzeba nazbierać. Miała wychodzić i w zasadzie prawie już wyszła, ale w rogu oka zobaczyła, jak coś małego się porusza we wnęce. Odwróciła się w jego kierunku.
- Och Chaber, coś ci dolega? - zapytała kociaka z delikatnym uśmiechem. Kociak był pierwszym, któremu będzie miała szansę pomóc. Zdecydowanie za długo nie spełniała obowiązków, na szczęście teraz będzie mogła cały swój czas poświęcić na zajmowanie się tym wszystkim. Cały.

- Tylko oglądałem! - powiedział szybko, zanim w ogóle dotarł do niego sens słów, które usłyszał oraz kto tak naprawdę za nim stał. Zamrugał, widząc Mysz i rozluźnił się, gdy połączył w końcu kropki w sytuacji, w której się znalazł. Nie była na niego zła, że tu myszkował. Była Przyszłym Wieszczem i była tu po to, żeby mu pomóc. Nawet zadała mu pytanie, żeby móc mu pomóc. A, właśnie - pytanie!
- To znaczy. Um. No... boli mnie brzuch trochę - odpowiedział po chwili milczenia, kołysząc się na łapach.

O losie, westchnęła niemal niesłyszalnie, kiedy zobaczyła reakcję kociaka. Posłała mu delikatny uśmiech, starając się go uspokoić.
- Nic się nie dzieje, ale musisz być ostrożny - powiedziała spokojnie, dość cicho. Nic bu my się raczej nie stało od oglądania i wąchania, ale wolała ostrzec kociaka.
Wysłuchała objawów - zaraz coś na to zaradzimy, poczekaj chwileczkę - to mówiąc, wróciła się i w składziku poszukała liści mięty. Chaber był kociakiem, a mięta pachniała ładnie i smakowała lepiej od chociażby mniszka. Wróciła z listkiem do Chabra i podsunęła do niego.
- Zjedz, to mięta. Ból brzucha powinien niedługo przejść - poinstruowała, starała się by jej ton był cały czas spokojny.

Pokiwał głową.
- Nie ruszałbym ich, wiem, że nie wolno - powiedział. Tylko Wieszczowie mogli używać ziół, bo wiedzieli, co leczylo, a co mogło zaszkodzić. Wiedzieli też, jak używać ziół, a on pewnie tylko by je popsuł, gdyby chciał je dotknąć. Na słowa Myszy, że ma poczekac, znów pokiwał głową i uważnie obserwował, jak ta wybiera zioła. Patrzył się przez chwilę na liść, który mu podała. Wyglądał jak liść, chociaż miał ciekawy zapach, taki... Specjalny. Ale co z pozostałymi, jak można je było odróżnić, jeżeli pachniały po prostu jak liście? Wziął liść mięty i przeżuł go; nie był zły w smaku, chociaż jego zęby nie były stworzone do tego, by skutecznie żuć liście i kawałek utknął mu między zębami. Skrzywil się, próbując go wydłubać językiem.
- Dziękuję - powiedział grzecznie, na chwilę rezygnując z próby pozbycia się kawałka liścia. - Jak je rozróżniasz? - spytał w końcu o to, co najbardziej go zastanawiało.
Mlasnął cicho. Otworzył pysk, żeby pazurem wydłubać liść mięty, który cały ten czas nie chciał wyjść spomiędzy jego zębów.

Starała się nie myśleć, o ostatnich wydarzeniach. Skupiać się na tym, co przed nią i na zadaniach, które musi wykonać. Było jej ciężko, ale cieszyła się, że przyszedł kociak, choć nie z powodu choroby.
- Cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę - pochwaliła kociaka. W zasadzie, już niedługo nowicjusza, nawet nie zwróciła uwagi jak szybko minęły te księżyce... za dużo się działo. Przyglądała się chwilę, jak kociak męczy się z listkiem, nieco rozbawiona, jednak nie pokazywała tego po sobie. Nie chciała, by pomyślał, że to z niego się śmieje.
- Po kształtach, odcieniach, fakturze. Niektóre z listków mają inaczej postrzępione końcówki od pozostałych - zamyśliła się na chwilkę, a zaraz odeszła i powróciła szybko z dwoma listkami w pyszczku. Położyła je delikatnie przed kociakiem.
- Spójrz na te - wskazała łapą, jeden z liści był podłużny i równowąski, lancetowaty - to liść języczków polnych i jak widzisz, jest długi. Wyróżniają go też widoczne nerwy, które idą wzdłuż liścia - wskazała delikatnie łapą o co dokładnie jej chodzi.
- A ten obok to liść miodunki. Jest szeroki, bardziej podobny do tego mięty, ale jeśli go delikatnie dotkniesz, to poczujesz szorstkie szczecinki. I mogą na górze mieć dodatkowo jasnozielone plamki - miała nadzieję, że takie przykłady kociakowi wystarczą. Wydawało jej się, że zrozumie o co chodzi, w końcu wydawał się być pojętnym kociakiem. Choć Mysz wybrała dość specyficzne liście, ale dla niej w tym momencie każdy liść miał inne charakterystyczne cechy.
- Poza tym, nie tylko liśćmi leczymy

W czasie, gdy Mysz tłumaczyła różnice pomiędzy różnymi ziołami, a następnie odwróciła się, by sięgnąć po zioła, Chabrowi udało się odnieść sukces w postaci wyciągnięcia irytującej go miętowej żyłki, która utknęła mu między zębami. Strzepał ośliniony strzępek liścia z łapy, krzywiąc się przy tym, a gdy Mysz wróciła, znów usiadł prosto i z zainteresowaniem wyciągnął szyję, by przyjrzeć się uważniej listkom, które pokazywała.
- Hm. Rzeczywiście, różnią się od siebie - pokiwał głową, prostując się. Mruknął cicho na informację o tym, że nie tylko liśćmi leczono koty: teoretycznie o tym wiedział, ale wciąż to liście dominowały w składziku na zioła. - Ale wciąż: umiesz je znaleźć wśród innych liści i rozróżnić od tych, które nie leczą. To pewnie jest trudne.
W sumie niewiele o tym wiedział, w jaskini nie było zbyt wiele liści. Nawet nie potrafił pojąć tego, że kształtów, faktur i kolorów liści było o wiele, wiele więcej niż to, co udało mu się czasem napotkać w obozie.