Meduzy nie krępowała wizja, że w legowisku chorym można się od kogoś czymś zarazić. Wychodziła z założenia, że nawet jakby jej coś było to się wyleczy. Ważniejsze było to by pochodzić po Zacisznych Głazach. Tutaj nie spędzała dużo czasu, starała się też być dyskretna, by nie przeszkadzać wieszczom i ewentualnym gościom lecznicy. Fakt ten, że nie bywała tu często sprawiał, że było tutaj za każdym razem bardzo ciekawie. Z ekscytacją obserwowała wszystkie legowiska i wczuwała się w intensywny zapach ziół. Z chęcią by obejrzała rośliny lecznicze, ale było to stanowczo zabronione. Jak bardzo by nie marudziła i nie stękała to nic z tym nie mogła zrobić. No chyba, że namówić któregoś z Wieszczy. Była ich aż trójka... można by kiedyś spróbować. Ale jeszcze nie miała przyjemności z żadnym z nich, a nie będzie nikogo zaczepiać tylko o taką prośbę. Chyba. Lepiej żeby się nie nakręcała zbyt szybko. Jest to trudne, nie ma za bardzo hamulców jeśli chodzi o ciekawość, ale musi się postarać... Póki nie jest za późno, póki ekscytacja nie przyćmiewa jej rzeczywistości.
O. A co to.
Gdy oglądała sobie legowiska chorych, zwróciła uwagę na jedno miejsce na ścianie groty. Miała... dziurę. Nie. To bardziej jakby rysa. Podrapanie. Ale takie duże. Szczelina? Pęknięcie? Robiło to na niej ogromne wrażenie. Oddech jej zadrżał gdy śledziła wzrokiem jak daleko sięgała ta wnuka w ścianie. Jej głowa uniosła się do góry, aż oczy nie napotkały sklepienia lecznicy. Pęknięcie sięgało aż do sufitu. Było... niesamowite! Wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju! Przynajmniej jak dla małej kotki. Bo może spotka kiedyś podobne, lub nawet jeszcze bardziej intrygujące. Ale na ten moment? Absolutnie zaparło jej dech w piersiach. Uśmiechnęła się szeroko w stronę szczeliny i zaśmiała szczęśliwa. Jej uszy zadrżały, gdy podskoczyła bliżej ściany i przyglądała się szczelinie jaką tworzyło to pęknięcie. Najbardziej przestrzenne było zaraz przy ziemi. Wyciągnęła łapki i udało jej się je zmieścić w tym miejscu. Oh jakie to było super! Ale zastanawiała ją jedna rzecz. Skąd tutaj wzięło się to pęknięcie? Co je stworzyło? A może kto?
//Skrzydło

Skrzydło siedziała właśnie schowana w kącie w pobliżu rysy. Czasami szukała sobie takich miejsc, trochę dalej od reszty kotów, bo czasem piątka rodzeństwa potrafiła być hałaśliwa i zbyt energiczna. Koteczka siedziała więc gdzieś w cieniu, przygotowując się do snu, kiedy usłyszała ciche dreptanie a następnie śmiech. Powoli wyjrzała zza skały i zobaczyła swoją siostrę, Meduzę. Niebieska kotka wsadzała właśnie łapkę do szczeliny, nie zdając sobie sprawy z tego, że nie jest tu sama. To jest idealna okazja, aby ją zaatakować.
Kotka powoli zaczęła się skradać, starając się zostać w cieniu. Co prawda duża ilość bieli na jej ciele nie ułatwiała jej tego, ale no cóż.
Przez chwilę przystanęła, analizując, z której strony najlepiej będzie wyskoczyć. Z tyłu, oczywiście.
Podeszła więc najdalej do tyłu jak mogła po czym nagle skoczyła, próbując przewalić siostrę na ziemię.
Nie gryzła, nie drapała, jedynie chciała ją lekko wystraszyć. Uśmiechnęła się bezgłośnie po czym usiadła obok.
- Co tu robisz?- zapytała krótko, cicho lecz przyjaźnie.

Była zbyt pochłonięta pęknięciem, by zauważyć obecność Skrzydła. Nawet nie zauważyła jej zapachu, gdy nagle ta na nią skoczyła. Futro na ogonie i karku stanęło jej dęba, gdy nagle upadła na ziemię przy okazji uderzając się o ścianę w głowę. No na prawdę bardzo mądra była ta Skrzydło! Skacze od tyłu na kota, który jest zaraz przed ścianą. I w ogóle po co to zrobiła?? Spojrzała się na siostrę oburzona, a jej źrenice były cienkie jak szpilki przez pierwsze parę chwil. Wstała i otrzepała się, futro opadło jej w bardzo szybkim tempie. Głowa w sumie nie bolała jej już tak bardzo, ale czuła się urażona zachowaniem Skrzydła. Żartowała sobie z niej czy co? Warto wiedzieć, że Meduzy zabawy w bójki nie interesowały. Nie fascynowała ją walka. A jako próby łowieckiej by tego całego zajścia nie uznała. Na koty się nie poluje. Obraziła się i nie odpowiedziała na pytanie rozśmieszonej siostry. Spróbowała się skupić z powrotem na swoim obiekcie fascynacji - pęknięciu na ścianie.

Kotka patrzyła, jak jej siostra powoli się podnosi z oburzoną miną. Przez chwilę przestraszyła się, kiedy tamta uderzyła głową w ścianę. Ale wstała, więc nic jej nie było.
Przez chwilę miała ochotę zaśmiać się, bo oburzona mina Meduzy była bardzo zabawna. Nie zrobiła tego jednak. Zrobiła kamienną twarz, wpatrując się prosto w ślepia siostry.
Usiadła i wpatrywała się w to, jak kotka odwraca się z powrotem do rysy i zaczyna w niej ponownie grzebać, jakby nigdy nic.
Hm, jaką by tu taktykę zastosować tym razem? Opcja pierwsza- Skrzydło mogła dalej zaczepiać siostrę i zmusić ją do rozmowy. Widząc jednak jej oburzenie wolała tego nie robić. Opcja druga- czekać tak długo, aż coś się w końcu wydarzy. Meduza kiedyś musi się znudzić tą szczeliną, prawda? A kiedy tak się stanie, nie będzie miała gdzie iść jak w stronę Skrzydła.
Koteczka wyprostowała się więc i czekała, i czekała, i czekała. Nie była pewna nawet, jak długo. Wpatrywała się nieustannie w małe łapki Meduzy badające rysę.
Po jakimś już czasie ciszy odezwała się krótko:
- Obrazisz się na coś takiego?- spytała. Przecież to była tylko zabawa. Całe ich rodzeństwo codziennie się tak bawiło, dlaczego Meduza teraz się tak obraziła?
- I co widzisz w tej szczelinie?

Choroba przyszła tak, jak Lilia sobie wywróżyła. Trochę później i nieco inna niż się spodziewała, ale... Zdecydowanie była chora. Zaczęło się od bólu brzucha, który skutecznie uniemożliwił jej przespanie całej nocy. Z rana doszły nudności i charakterystyczny ból głowy. Czuła się słabo i ledwo się podniosła, mdłości nasiliły się na tyle, że jedyne o czym myślała to - wymioty. Gdy w końcu wsunęła się do wnętrza Zacisznych Głazów, musiała wyglądać okropnie. Tak też się czuła, więc niewiele jej to robiło. Odchrząknęła słabo i rozejrzała się, mając nadzieję, że szybko trafi czy to na Mysz, Dęba czy Wieszcza. Gdy jeden z tych kotów się pojawił, Lilia delikatnie się wyprostowała i przywitała go słabym uśmiechem.
— Od wczoraj boli mnie brzuch, obudziłam się z mdłościami i bólem głowy — zaczęła, krzywiąc się przy tym nieznacznie. — Przed chwilą zwróciłam wszystko co mogłam mieć w żołądku. Macie coś na to?

/Dąb lub Mysz, kto pierwszy po MPD'ki ten lepszy

Gdy to Dąb do niej podszedł, Lilia przywitała go wdzięcznym uśmiechem, chociaż z nutką rezerwy. Zioła które przyniósł zjadła jednak bez większego "ale", a gdy ten zadał jej pytanie, westchnęła i trzepnęła delikatnie końcówką ogona z widocznym rozbawieniem. — Pewnie tak. Mysz, którą zjadłam wczoraj, smakowała troszkę dziwnie — zaśmiała się krótko, przełknęła do końca zioła, podziękowała kocurowi i zerknęła za niego, jakby oczekując, że Mysz zaraz też przyjdzie. Niestety, nigdzie nie widziała siostry. Wróciła spojrzeniem na burego kocura i jeszcze raz mu podziękowała - tym razem skinieniem łbem, po czym opuściła lecznice.

/zt

Leczenie nie pomogło i Lilia wciąż czuła mdłości i bolał ją brzuch. Może nie zwymiotowała tak jak wcześniej, ale nie mogła wykonywać swoich obowiązków, ani nawet myśleć o spotkaniach ze Światełko. Kiedy się ostatnio widziały? Ugh. Może to kara od Przodków za jej zachłanność? Pft. Ponownie zjawiła się w Rysie i powtórzyła co jej dolega, a raczej... jakie objawy wciąż ją dręczą.