Gdy tylko do jego mózgu dotarła informacja, że w pewnej odległości od jego ciała znajduje się słowik, jego organizm zareagował już instynktownie. Z gracją, jakiej u Ważki wcześniej nie sposób było dostrzec, kocur przeszedł z chodu w warowanie. Gdy upewnił się, że jego brzuch znajduje się na odpowiedniej wysokości nad ziemią, jego ogon na równi z linią grzbietu, a on sam stoi pod wiatr, na powrót rozpoczął łowy.
Badał teren przed sobą i ziemię pod nim, a otoczenie wykorzystywał do skrycia się najlepiej, jak tylko mógł. Nie gwarantowało to jeszcze sukcesu, lecz Ważka odczuwał to samo zadowolenie z porządnie wykonanego skradania, jak niemalże z samych udanych łowów. Jeżeli udało znaleźć mu się w odpowiedniej odległości, skoczyłby na słowika i postąpiłby tak, jak z sikorką — unieruchomiłby go i ugryzł w tył karku.

Jego uszy bezwiednie powędrowały do tyłu, gdy wysoki krzyk słowika zdawał wbić się w ich wnętrze, lecz szok nie trwał długo. Ważka postąpił z jego stygnącym ciałem tak, jak z jego pobratymcami: ukrył je w korzeniach tego samego drzewa, pod którym zakończył swój żywot, a potem ruszył dalej, szukać ostatniej już sztuki na stos.

Momentalnie jego mięśnie spięły się w bezruchu, a jego oczy rozszerzyły. Gdyby dobrze wykorzystał tę szansę, mógłby pozytywnie zakończyć już dzisiejszy dzień treningu i wrócić do ciepła oraz znajomych zapachów Niedźwiedziej Groty. Musiał działać.
Poprawił własną pozycję tak, żeby jego ogon tworzył z grzbietem niemalże jednolitą linię prostą, a jego brzuch nie szorował po ziemi. Upewniwszy się, że wiatr wieje mu w pysk, a on sam oddycha raczej płytko i cicho, Ważka rozpoczął podchody. Szedł ostrożnie, patrząc pod łapy i w razie potrzeby korygując ścieżkę, bądź zamierając: nie miał zamiaru popuszczać cugli, nawet, jeżeli resztę zwierzyny złapał bezbłędnie.
Jeśli osiągnął docelową odległość, przygotował się porządnie i wystrzelił w stronę królika, chcąc przygnieść go do gruntu i zabić.

Oczywiście, że na samym końcu coś musiało się zepsuć. Ważka zdusił warkot rosnący w jego gardle, a zamiast tego rzucił się w cichą pogoń za jego niedoszłą ofiarą. Być może zachował się drobiazgowo, być może oszczędziłby więcej energii spisując zająca na straty i szukając czegoś prostszego, lecz Ważka nie zamierzał się poddać. Przypomniał siebie sprzed księżyców na jego pierwszym treningu, szybkiego i zwinnego, zmusił więc mięśnie do tej samej pracy.
Kroki kocura były dość zamaszyste i szerokie; szykował się na moment, w którym jego łapy dosięgną ciała królika, przygniotą go do ośnieżonej ziemi, a on sam może przerwać ostatni w tym dniu zwierzęcy rdzeń kręgowy.

Słodki smak zwycięstwa, obecnie przyjmujący formę odrobiny krwi na jego języku, wynagradzał cały wysiłek. Kocur tym razem pozwolił sobie na dłuższy odpoczynek, kucając przy ciele królika tak, jakby czuwał przy własnym bliskim. Częściowo wynikało to ze szczerego zmęczenia, a częściowo z rozkoszowania się chwilą i pobudzeniem przez adrenalinę krążącą wraz z jego krwią po jego organizmie.
Gdy jego tętno uspokoiło się, Ważka położył królika na śniegu i rozejrzał się po okolicy. Zastanawiało go, czy Szczyt za nim podążał? Zapewne, lecz kocur przecież nie zaznał znaków obecności brata podczas łowów, nawet tych śladowych jak zapach, czy cichy szelest trącanej na bok gałązki. Tak, czy owak, Ważka nie widział celu w nawoływaniu bardziej doświadczonego od niego łowcy i mentora, więc zdecydował się, aby usiąść i czekać, aż Szczyt pojawi się i wyciągnie wnioski z dzisiejszej sesji treningowej.

— No i jak się czujesz? — zapytałem z uśmiechem, wychodząc zza krzaków, które były za plecami Ważki. Uśmiechnąłem się do niego i nachyliłem się do zająca. M! — Piękna zdobycz. W razie czego, niczego nie zepsułeś podczas podchodzenia do niego. Po prostu nagle postanowił się zerwać, czasami tak jest — dodałem jeszcze, posyłając Ważce uśmiech z białymi kiełkami.
— Masz jeszcze siłę na spacer po granicach czy wolisz wrócić do obozu?

Ważce nie udało się zdusić instynktownego zrywu mięśni na głos dochodzący zza jego pleców. Przez kilka uderzeń serc, jego maniera była nieco wzburzona, lecz gdy obrócił się w tył, w pełni dotarło do niego, co się dzieje.
– Mm, myślę, że dość dobrze – uśmiechnął się w speszeniu i poprawił zjeżone futro na jego barku kilkoma liźnięciami języka. Jego wypowiedź nie była ani umniejszająca własnym odczuciom, ani ich nie hiperbolizowała: Ważka umiejscowił się w złotym środku poczucia własnej wartości, więc obecnie był po prostu, po kociemu, z siebie zadowolony. – Po tak długiej przerwie, cztery sztuki zwierzyny to dobry wynik.
Następną wypowiedź brata przyjął ze spokojem i z początku skwitował skinięciem głowy. – Ciężko go winić. Mimo wszystko, króliki nie istnieją tylko po to, żeby je łapać. Chyba mogą mieć swoje widzimisię? – jego pysk zadrżał w drobnym uśmiechu, zdawałoby się, że jedynym, do którego był zdolnym… I niestety również nietrwałym, bo szybko zahwiał się, kiedy Ważka zaczął zastanawiać się, co postąpić z dalszą częścią dnia.
– Powiem szczerze, że boję się, że nie dam rady – posłał przepraszające spojrzenie Szczytowi. – Muszę jeszcze odbyć co najmniej cztery spacery w tą i z powrotem ze zwierzyną, a nie mam na tyle wytrzymałości, żeby po tym chodzić jeszcze kilka godzin.

— Ano. Może po prostu chciał poskoczyć w swoją stronę — zamruczałem wesoło, mrużąc oczy. — No dobra, to nie będę ciebie zmuszać. A po za tym pomogę ci nieść zwierzynę, spokojnie. To chodź, wracamy, bardzo dobrze się dzisiaj spisałeś — uśmiechnąłem się do brata, po czym wstałem, do tego samego zachęcając Ważkę. Kocur mógł zabrać swoją największą zdobycz, a ja będę niósł te mniejsze. Jeśli nie było żadnych dodatkowych pytań, wróciliśmy w spokoju do obozu.

Nic dodać, nic ująć. Ważka skwitował wypowiedzi brata prostym, kurtuazyjnym skinięciem głowy.
– Dobrze. Pokażę ci, gdzie schowałem zwierzynę – mruknął, po czym schylił się po królika i wstał za Szczytem.
Dalsza droga przebiegła miło i w spokoju.
Umówiwszy się ze Szczytem na miejsce i porę spotkania, następnego dnia Ważka odszukał własnego mentora z łagodnym wyrazem pyska i zmrużeniem oczu.
– Szczyt – przywitał się tak, jak miał w zwyczaju, pośrednio wychodząc z ram własnego zdystansowania przez delikatne trącenie brata w bark, jakby na rozgrzewkę. – Więc dzisiaj granice plemienia? – zapytał, stając krótki dystans od brata z uszami skierowanymi w jego stronę.

— Ważka — przywitałem się z kocurem delikatnym uśmiechem, z radością przyjmując trącenie mnie przez niego w mój bark. Naparłem delikatnie, a na pytanie Ważki skinąłem łbem.
— Ano. Granice, trochę porozmawiamy o tradycjach Plemienia i może jakaś wspinaczka na drzewo hm? — zaproponowałem z uśmiechem, po czym wstałem, ruszając w stronę Szumiącego Gąszczu. Niedaleko tych terenów była granica, także tam się przejdziemy, a następnie skierujemy łapy w stronę granicy.
— Na rozgrzewkę, powiedz mi coś o znakach.

– Mm – potwierdził odbiór informacji o programie dnia. Wciąż obawiał się, że jego organizm może nie przybrał tyle na sile, ile mu się wydawało, i w którymś momencie podda się wycieńczeniu i zasłabnie… lecz pocieszył się w duchu tym, że nie był na treningu sam, a w najgorszym wypadku — które, uwzględniając kolej rzeczy, rzadko się zdarzały — brat zaniesie go do obozu. W ten sposób uspokojony, ruszył za Szczytem.
– Jest ich cztery. Udało nam się odnaleźć Sarnę, która ujawnia się Porą Kwitnących Drzew, Niedźwiedzia Pory Ciepłych Wichrów, Lisa Pory Złotych Liści oraz Mysz Pory Białych Zasp. Wpływają one na myślenie członków Plemienia, są źródłem niektórych obelg, a także stereotypów. Jednak należy pamiętać o zachowaniu trzeźwego umysłu i tego, że choć należą one do naszej tożsamości, nie należy skreślać kota za to, że jego rodziciele uznali daną porę odpowiednią za wychowanie potomstwa – podsumował pierwszą część, nie mogąc powstrzymać się od wrzutki własnych poglądów na ten temat. – Powiada się, że dewizą Sarn jest ciepło ducha, beztroska i impulsywność, a także rodzinność powiązaną z brakiem ambicji. Powiedziałbym, że do ciebie pasuje tylko połowa – na moment przerwał tematyczny wywód i zwrócił uwagę na Szczyt ulotnym uśmiechem i spojrzeniem. Dość szybko ochłonął i odchrząknął.
– No, więc… Ukochane Niedźwiedzie – mruknął z przekąsem. – Można je porównać do gór i do aury, jaką one roztaczają. Spokojne i cierpliwe, są w stanie walczyć za bliskich, gdy tylko zajdzie ta potrzeba. Mogą także wybuchnąć potężnym gniewem, jeżeli coś wyjątkowo stanie im na drodze. Można powiedzieć, że mimo tego są dość pamiętliwe i długo chowają urazę, podobnie długo mogą one podejmować decyzje.
Westchnął na zakończenie, przez moment idąc w ciszy. Musiał przyznać poniekąd rację powiedzeniu, które twierdziło, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem. O ile bez komunikacji, werbalnej bądź nie, nie dało się poprawnie funkcjonować, tak Ważka musiał przyznać, że mówienie czasem go… zwyczajnie męczyło, zarówno fizycznie i psychicznie. W jego przypadku, przerwy były więc koniecznością — choć potencjalnie uwierające w duchu chwili, na dłuższą metę zwiększały efektywność i celowość jego konwersacji z rozmówcą, a on sam czuł się mniej zmęczony.
– Lisy – zaczął powoli. – Powiada się, że cechują się przebiegłością, ale i tchórzostwem. Ich inteligencja jest zestawiana z egoizmem i złośliwością, choć, podobno, posiadają też dobrą intuicję i rozwiązywać problemy z większą łatwością, niż koty pozostałych znaków. I wreszcie, myszy – w głosie Ważki była słyszalna ulga. – Podobnie pamiętliwe, jak i Niedźwiedzie, a także rodzinne, jak Sarny. Brak im otwartości i pewności siebie, a także decyzyjności, cechuje je płochliwość i małomówność. Mimo tego, są niezwykle lojalne i oddane przyjaciołom, jednak z reguły nie wybiera się ich na Wieszczów, bo powiada się, że przynoszą pecha Pory Białych Zasp… to chyba wszystko – zakończył, nareszcie.
Na odchodne musiał przyznać przed samym sobą, że nie cieszyła go ludowa definicja bycia Lisem lub Myszą. Tworzenie kategorii kotów, na którą można było przenieść zło tego świata, lecz i po części usprawiedliwić ze względu na pewne użyteczne cechy, dla których warto było te koty trzymać przy sobie… nie było dobrym pomysłem kiedykolwiek i gdziekolwiek. Lecz co mógł na to poradzić? Przyzwyczajenie było drugą naturą kota. Wciąż więc szedł u boku brata, gotowy na cokolwiek, co ten może powiedzieć.

— Bardzo dobrze. Wszystko powiedziałeś, co chciałem usłyszeć — skinąłem łbem, uśmiechając się do brata. Wiedziałem, że nie muszę go upominać, że znaki nie układają życia i w ogóle. Był mądrym kotem.
— Dalej, powiedz mi o Lśniących Znakach, hm? Dalej ciebie bardzo słucham — uśmiechnąłem się, kierując swoje łapy w stronę granicy Plemienia.

Lśniących Znakach? Ważka zmrużył oczy, a trybiki w jego mózgu ruszyły się na moment, nim kocur zdał sobie sprawę, że jego brat zapewne pyta go o Lśniące Ślady, ponieważ o ile istniał również Lśniący Szlak… cóż, był tylko jeden. Odłożywszy rozstrząsanie się nad terminologią na bok, Ważka musiał przyznać, że darzył lśniące ślady wielką sympatią i jeżeli miałby kiedykolwiek mieć nowicjusza, to chociażby właśnie dlatego, żeby dostać okazję zaprezentowania ich drugiemu kotu.
– Lśniące Ślady są ważną częścią naszej tożsamości – zaczął dość wesoło, jak na, cóż, siebie. – Są one zarezerwowane na ceremonie. Jest to symbol dorastania, rytualny gest przekazania kocięcia — a później kota — pod opiekę jego mistrza, a także całego Plemienia. Symbolizują one również bliskość z Plemieniem Wiecznych Łowów.
Przerwał na moment, żeby zachować klarowność wypowiedzi, a także dobry punkt zaczepienia dla Ośnieżonego Szczytu.
– Gdy kocię ma zostać mianowane na nowicjusza, Lśniące Ślady wykonuje matka, a jeżeli jest to nowicjusz mający zostać Strażnikiem, bądź łowcą, robi to jego mistrz. Jeżeli kocię nie ma matki, Lśniące Ślady wykonuje ojciec, w przypadku osierocenia lub złych relacji z rodzicami, Lśniące Ślady może wykonać najbliższy krewny, opiekun lub Wieszcz. Brak Lśniących Śladów, bądź niedbałość ich wykonania, może… um, powiada się, że stanowi to złą wróżbę dla kota i niepowodzenie w pełnionej randze.
W przeciwieństwie do Znaków Przodków, wypowiedział się dość treściwie, chociaż miał świadomość, że wiedza o Lśniących Śladach nie ograniczała się jedynie do ogółu, który przekazał. Lecz czy miał kontynuować na treningu, jeżeli jego brat wiedział, że Ważka jest już dorosłym kotem, który swoje w Plemieniu już, poniekąd, widział? Odwrócił oczekujący wzrok ku sylwetce srebrnego i szedł w milczeniu.

— Ah tak, wybacz... — mruknąłem, mrużąc oczy. Pokręciłem delikatnie głową, pomyliły mi się słowa. Bywa i tak, na szczęście Ważka wszystko wiedział. Słuchałem dokładnie kocura, później kierując swoje łapy w stronę granicy obok Sosnowego Boru.
— To teraz Głos Serca. Głos Serca... wiesz co to jest. Kiedy dwójka kotów zawiera partnerstwo, mają okazję to ogłosić swojej rodzinie i najbliższym, jakkolwiek chcą. Zazwyczaj jest to wspólny posiłek. Ale bywa i tak, że para nie chce robić wielkiego wydarzenia ze swojego partnerstwa i nie muszą takiego Głosu Serca mieć. Ja z Huragan nie miałem, na przykład — mówiłem powoli, kierując swoje łapy po granicy.
— Teraz święta. Co mi powiesz o Długiej Nocy?

Racjonalizm sytuacji życiowej podpowiadał, że Ważka powinien wyrwać się ze stagnacji, z tego poddańczego trybu, według którego zdawał się nieprzerwanie funkcjonować odkąd poszczególni członkowie jego rodziny znikali bez śladu lub umierali rozszarpani przez drapieżniki, lecz tak… się nie stało. Kocur zdawał się wrócić do punktu wyjścia, bądź gorzej, wejść do wyobrażonej za nim jaskini i rozścielić tam legowisko. Na polowania chodził wtedy, kiedy wydawało mu się, że zdobył wystarczająco sił — choć i za tą wątłą iluzją znajdowało się zrozumienie jej istoty, że jest fizycznie sprawny, lecz jego duch miał poprzetrącane stawy i nie mógł chodzić o własnych łapach.
Nie wiedział też, czy pragnie to zmienić, czy nie. Bolała go bardziej własna słabość, niż stupor, w którym znalazło się coś, co zwykł zwać domem przed zwykłym "plemieniem", lecz niemoc stała się jego nieodłącznym towarzyszem w jego nowo zdobytej samotności.
Przynajmniej miał jeszcze Zająca.
Szamotał się w myślach i krzyczał na siebie, dopóki nie podniósł się chwiejnie z posłania i ruszył do umówionego miejsca spotkania. Przez zlepione jeszcze snem oczy, Ważka rozumiał z świata jedynie zamazane krawędzie i zapachy, lecz srebrzystobiałe futro jego ojca rozpoznałby wszędzie. Zwłaszcza po utracie Szczytu, zdecydowanie za dużo rzeczy przywodziło czarno-białemu na myśl rodzinę.
– Tato… – przywitał się miękkim, osłabionym głosem. Nie wiedział, co zrobić z tą właśnie słabością, jak poprawić każdej ze stron nastroje, jak nie dobić się jeszcze nawzajem. Nie wiedział, czy wystarczy, jeżeli po prostu będzie… próbował, próbował być obecny, komunikatywny; jeżeli będzie próbował być Ważką bardziej, niż zazwyczaj, przygaszonym. Być może nie uzupełni to braku, ale stanie się początkiem czegoś.
Tak, będzie próbował.
– Pozostały nam, mh, jeśli się nie mylę… święta, wspinaczka i część granic od… Sosnowego Boru.