Cień oficjalnie zaginął. Nie było go najpierw jeden dzień. Później dwa. Później coraz więcej dni i nigdy się nie zjawiał w obozie. Nie było go po prostu już w życiu plemienia. Wieszcz powiadomił mnie, że to ja przejmę trening Ważki... z czego bardzo się cieszyłem. Dawno już nie miałem jakiegoś nowicjusza, a fakt, że był to mój brat tylko poprawiał szanse na to, że zakończymy ten trening z powodzeniem.
Powiadomiłem Ważkę o tym fakcie i o tym, kiedy mamy się spotkać, oraz gdzie. Teraz czekałem przy wyjściu z obozu.

Cóż… opłacało się obserwować z boków i wyczekiwać, w jaki sposób sytuacja się rozwinie — okazało się, że rozwiązała się sama. Zgodnie z przeczuciem czarno-białego, Cień stawał się mniej kotem a własnym imiennikiem, aż wreszcie nie rozpłynął się w powietrzu. Co mogło stać się czynnikiem zapalnym, co było iskrą, która padła na lont? Ważka uznał, że coś takiego… mogło w życiu drugiego kocura w ogóle nie istnieć, a jeżeli już, wyglądało to jak powolne opadanie na dno.
Wyjątkowo wyprostowany jak na własną osobę, Ważka podszedł do brata.
– Szczyt – przywitał się prostym skinięciem głowy z łowcą. – Wraz z Robak przerobiliśmy polowanie. Umiem je, ale wolałbym je jeszcze doszlifować, zanim przejdziemy dalej – wolał rozwiać wątpliwości Szczyta jak najszybciej i oszczędzić niepotrzebnych pytań. Wolałby jak najszybciej zabrać się za trening i przeczuwał, że jego brat podziela to zdanie.

Nie musiałem długo czekać na nowicjusza. Skinąłem mu delikatnie głową, a zaraz też kocur odpowiedział na moje pytanie, które miałem w głowie. Czyli tylko polowanie. No dobrze, jednak dla samego siebie jeszcze raz je przerobimy. Żeby być pewnym. W końcu Ważka przez długi czas był w lecznicy.
— Cześć Ważka — mruknąłem do niego ciepło z uśmiechem na pyszczku. — W porządku, też to chciałem zrobić. Chodź, ruszymy w stronę Ślimaczych Drzew, a przy okazji powiedz mi co pamiętasz z teorii polowania. Jak podchodzić do zwierzyny, rozumiesz, te sprawy — powiedziałem, po czym wstałem i ruszyłem w stronę wspomnianego terenu.

– Oczywiście – odparł kocur, człapiąc u boku Szczytu, choć z natury zostając nieco z tyłu. Być może był w stanie osiągnąć większe prędkości, ale Ważka prędki, spieszący się to nie był Ważka czujący się bezpiecznie.
– Przy polowaniu podstawą jest pozycja łowiecka – powtórzył początek utartego schematu. – Trzeba ugiąć łapy tak, żeby brzuch nie dotykał ziemi, a ogon zrównać z linią grzbietu. Należy ustawić się pod wiatr, żeby nie zostać… przez zwierzynę wywęszonym i patrzeć, co ma się pod łapami. W przeciwnym razie, mogę stanąć na kamień i siebie zranić lub złamać gałąź i spłoszyć zwierzynę.
Tłumaczył spokojnie — droga do Ślimaczych Drzew nie była na tyle krótka, żeby odczuwać przymus wyrzucenia całej wiedzy z siebie tak, jakby miał już gonić za zwierzyną. Ważka poświęcił krótką chwilę na ułożenie następnego zdania w głowie i rzucenie okiem na krajobraz, by później zacząć kontynuować.
– Trzeba zwrócić uwagę na rodzaj zwierzyny, do której się skrada. Króliki i zające mają wrażliwy słuch, więc należy wyciszyć swój oddech. Ptaki zdają się mieć wyostrzony zmysł wzroku, dlatego przy nich trzeba wykorzystywać otoczenie jako kryjówki, na przykład chować się za krzewami lub drzewami… czy też brać dłuższą, bezpieczniejszą drogę. Gady i gryzonie dobrze wyczuwają drgania podłoża, to wtedy przenosi się ciężar ciała na tylnie łapy.
Łowca musiał być kotem szczególnie wrażliwym na zmiany w otoczeniu, a także pojętnym, z łatwością zdolnym do łączenia odpowiednich elementów z tak dużego natłoku informacji. Szczęście w nieszczęściu, że podczas jego pobytu w lecznicy, Ważka miał aż nadmiar czasu na powtarzanie materiału w głowie.

Słuchałem monologu Ważki, kiwając raz co jakiś czas łbem. No i bardzo dobrze, bo Ważka we wszystkim miał rację. Nie musiałem go o nic wypytywać czy ciągnąć za język, bo wszystko to, o czym mówił, było po prostu prawidłowe, a jego słowa dotyczyły tematu i go wykończyły. Skinąłem delikatnie łbem. Dotarliśmy po chwili do Ślimaczych Drzew.
— Bardzo dobrze, widzę i słyszę, że wszystko pamiętasz. No to co, pora przejść do praktyki i nie marnować czasu. Upoluj mi tak z cztery zwierzyny, m? Ja będę w pobliżu w razie problemów — uśmiechnąłem się do Ważki i dałem mu odejść, jeśli nie miał jeszcze żadnych pytań.

Uśmiechnął się lekko pod nosem. – Mm, już idę.
Stał jeszcze przez chwilę na prześwicie, wpatrując się w korony drzew i nasłuchując, zanim nie odbił w lewą stronę, kierując się bliżej skraju terenów treningowych. Jako miejsce szczególnie uczęszczane przez koty, Ważka obawiał się, że serce Ślimaczych Drzew nie jest tak obfite w zwierzynę, jak miejsca, w których jego współplemkeńcy spędzali mniej czasu. Już wtedy ugiął się na łapach i sprawdzał grunt przed nim niemal przed każdym krokiem. Nie wiedział, co mogło kryć się pod białym puchem, a wykonywanie pracy powoli, lecz efektywnie było jego dewizą.

Nie spodziewał się tego, że jego pierwszą zdobyczą tego dnia miała się stać wiewiórka na gruncie. Ugiął łapy na tyle, żeby nie szurać brzuchem po śniegu, a ogon zrównał z linią grzbietu. Wyczuwszy ruch powietrza w stronę jego pyska, zaczął skradać się do wiewiórki, przenosząc ciężar ciała na tylne kończyny. Patrzył pod łapy, a także na jego cel, pragnąc obrać jak najkorzystniejszą drogę do jego osiągnięcia, więc jeżeli wreszcie udało mu się zakraść, z odpowiedniej odległości wybił się i skoczył na gryzonia, chcąc przyszpilić go do ziemi i uśmiercić celnym ugryzieniem w kark.

Idealnie. Kucał nieruchomo jeszcze przez kilka uderzeń serca po tym, jak jego kły zetknęły się w zagłębieniach drobnego kręgosłupa wiewiórki i bez problemu przerwały ciągłość jej rdzenia kręgowego, lecz jeżeli chciał ćwiczyć polowanie i przydać się plemieniu, to musiał się podnieść. Chybotliwym ruchem osobnika nieprzyzwyczajonego do nagłych ruchów wstał i, wyszukawszy odpowiednie miejsce, zaczął zamaszystymi machnięciami łap kopać w śniegu, a następnie ziemi, żeby odpowiednio ukryć jego zdobycz. Pozbywszy się śladów śmierci gryzonia, Ważka nieco zmienił kierunek poszukiwań, jednak wciąż starając cicho poruszać się po linii drzew.

Zastrzygł uchem i obiegł wzrokiem okolicę, lecz czas upływał, a źródła dźwięku wciąż nie mógł dostrzec — cóż, nie zaszkodzi pobawić się w tropienie. Dla pewności i zasady, ugiął łapy, ogon zrównał z linią grzbietu i obrał kierunek pod wiatr. Patrzył pod łapy na przemian z rozglądaniem się po otoczeniu, a iść starał się drogą jak najbardziej optymalną, łączącą dobre zamaskowanie jego futra wraz z szacowaną odległością do nieznanego ptactwa.

Ach, sikoreczka; ptak jak każdy inny. Ponieważ nie musiał już uginać łap i równać ogona z linią grzbietu, Ważka poświęcił chwilę na korektę własnej trasy, a także ponowne ustawienie się pod wiatr. Skradając się do zwierzyny starał się wykorzystywać otoczenie i rzucany przezeń cień najlepiej, jak potrafił, a także patrzeć pod łapy i badać nimi grunt pod śniegiem. Jeżeli udało mu się zakraść do ptaka, wyskoczył z zamysłem przygniecenia go do ziemi, unieruchomienia skrzydeł i przerwania rdzenia kręgowego.

Szczęście laika? Być może. Ważka nie szczędził sił nad rozważaniem przyczyny jego powodzenia, a liczyło się dla niego to, że przyniesie coś na stos zwierzyny. Oblizawszy pysk i ukrywszy martwą sikorkę pod przysypaną śniegiem młodziutką sosną, kocur kontynuował poszukiwania ostatnich dwóch sztuk spokojnym, ostrożnym tempem.