Trening Śnieżynki Tańczącej na Wietrze podczas Zamieci

Wychodząc z obozu, myślał o tym, że dobrze było w końcu mieć nowego nowicjusza. Treningi z Wiatr nie do końca przypominały normalne treningi, mimo wszystko, tym bardziej że uczęszczali na nie wraz z Taflą, natomiast Jerzyk i Słonecznik od długiego czasu chorowali i to na tyle intensywnie, że nie mógł z nimi prowadzić treningów. Szczerze? Brakowało mu trenowania kotów, a że trafił mu się dodatkowo kot akurat z jego rodziny – jeszcze lepiej. Z poczuciem satysfakcji prowadził więc Śnieżynkę w dół gór, które kotka mogła opuścić po raz pierwszy w swoim życiu.
– Jak z pewnością słyszałaś, do obowiązków strażników należą patrole, a do nich bardzo ważna jest znajomość granic. Dlatego zaczniemy od poznawania terenów, a po drodze będziemy omawiać część zagadnień teoretycznych – powiedział. – Na początek udamy się do Ślimaczych Drzew, które są terenami treningowymi. Od dziś będziemy się tam spotykać na treningi. Do Ślimaczych Drzew możesz chodzić sama, jeśli się nie boisz... ale poza tym prosiłbym, żebyś nie wychodziła z obozu bez towarzystwa co najmniej jednego starszego kota, który potrafi walczyć, najlepiej strażnika. Samotne wyjścia bez doświadczenia mogą kończyć się tragicznie... i dla jednego z moich nowicjuszy już się skończyły. Nie chciałbym, żeby to się powtórzyło. Rozumiemy się? – spytał. Kiedy wspominał o samotnym wychodzeniu z obozu, jego zwykle twardy i chłodny głos zrobił się jeszcze twardszy, stanowczy. Płatek był ostatnim kotem, po którym spodziewałby się samotnego oddalania się od obozu, a jednak wszyscy wiedzieli, do czego doszło. Nie zamierzał patrzeć, jak kolejny z jego nowicjuszy, ba, jego własna bratanica, jest wnoszona na środek obozu sztywna i zimna. Nie kolejny raz.

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

Szłam u boku kocura dość nieśmiało. Patrzyłam pod swoje łapy, rozglądałam się dookoła. Moje życie się właśnie zmieniło, stresującym, ale i ekscytującym faktem jest, że jako jedyna zostałam nowicjuszem strażnika! Z moich myśli wyrwał mnie Królik. Kiwałam główką na jego słowa, rozpoczęcie treningu w ten sposób wydawało się dość logiczne i oczywiste. Ślimacze Drzewa, ciekawa nazwa, i skąd się wzięła. Czemu jednak miałabym bać się chodzenia samotnie po naszym terytorium? Przytaknęłam mu, jednak nic nie mówiąc. Nie spodobała mi się zasada zabraniająca samotnego wychodzenia. Jednakże... zmartwienie wujka miało sens, nie mogę się przecież gniewać za to, że ma traumę tak! - Rozumiem... do momentu, w którym nie nauczę się podstaw walki, nie będę chodzić sama - powiedziałam spokojnym głosem. - To... jakie są te zagadnienia teoretyczne? - podpytałam się. Nie chciałam kontynuować wyraźnie niewygodnego tematu ani dla mnie, ani mistrza nie byłoby to przyjemne.

Cóż, w tym wszystkim chodziło znacznie więcej niż o traumę Królika – to, że samotne wychodzenie z obozu było niebezpieczne, wiedział każdy kociak, a ranga nowicjusza, choć uprawniała do tego, żeby w ogóle móc wyjść, to niczego nie zmieniała. Wciąż było niebezpiecznie. Jednak tak długo, jak Śnieżynka się nie wykłócała i zgadzała się na jego warunki, nie widział powodu, żeby się nad tym rozwodzić, a więc po prostu skinął jej głową.
– Wiara w Plemię Niedźwiedzich Kłów i kwestie z nią powiązane, jak na przykład Znaki Przodków, plemienne święta, tradycje, sposoby oznaczania granic – wymienił. – Gdybyś miała pytania o chociażby historię Plemienia czy inne interesujące cię zagadnienia, pytaj. A na razie... widzisz tamten szczyt? – spytał, wskazując na jedną z gór. – To Ostoja Wiecznych Łowców. Słyszałaś kiedyś o niej? Wiesz, z czym wiąże się to miejsce? – zadał kolejne pytanie. Takie rzeczy były dobre na wprowadzenie, bo nie były zbyt skomplikowane i mogły funkcjonować jako dobre wprowadzenie – tym razem chociażby do tematu wiary.

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

Wysłuchiwałam słów mistrza w milczeniu, nie chciałam mu przerywać. Sposoby oznaczania granic, tradycje, święta... Kiwałam główką i pomrukiwałam, dając sygnały, że słucham tego co mówi kocur. Chciałam zadać pytanie odnośnie sposobów oznaczania granic ale ah! Tamten szczyt? Podniosłam pysk wpatrując się w górę. - Ostoja Wiecznych Łowców....- powtórzyłam cicho po nim. - Nie! Nie słyszałam o niej, co się z nią wiąże? - zapytałam się wyraźnie zaciekawiona.

Oh! Nie mogę się doczekać aż już będę uczyć się walk. Minie do tego momentu jeszcze parę księżyców, muszę przecież dorosnąć do tych spraw. Przyzwyczaić się z myślą, że jestem nowicjuszką, no i jakoś konkretniej ułożyć swoje legowisko! Teraz jednak mam trening - i muszę się na nim skupić.

Mn, czyli nie wiedziała, ale w porządku; Królik nie nie miał o to żadnych pretensji, jedynie kiwnął lekko głową i powiedział:
– Ostoja Wiecznych Łowców to góra, na którą można wejść w każdej porze obiegu. Na jej szczycie rośnie stara sosna, która po uderzeniu przez piorun straciła większość kory. Ostoja jest o tyle ważna, że po swoim mianowaniu każdy łowca i strażnik musi spędzić na niej noc, żeby udowodnić swoją lojalność wobec Plemienia i Plemienia Wiecznych Łowów. – A skoro to wyjaśnienie mieli z głowy, mogli przejść do trochę bardziej, hm, pasjonującego materiału. Tymczasowo jednak strażnik przerwał, żeby opowiedzieć Śnieżynce co nieco o terenach dookoła.
– Gdybyśmy poszli w tamtą stronę – skinięcie głową w stronę wschodu – doszlibyśmy do Łuski, największego jeziora na naszych terenach, natomiast w tamtą stronę – tym razem w stronę południa – znajduje się las zwany Szumiącym Gąszczem. My natomiast pójdziemy tam – oznajmił, wskazując gdzieś na północ, w stronę zapowiedzianych wcześniej przez siebie Ślimaczych Drzew. Gdy to już było jasne i skręcili w stronę terenów treningowych, odchrząknął lekko.
– Jak pewnie możesz się domyślić po moim ostatnim pytaniu, chciałbym zacząć od omówienia z tobą kwestii naszej wiary. Powiedz mi wszystko, co wiesz o Plemieniu Wiecznych Łowów – polecił i zamilkł. Nie oczekiwał jakiejś dużej dawki wiedzy ze względu na to, jak dużo czasu Śnieżynka straciła w lecznicy, ale powinna wiedzieć cokolwiek.

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

***

Parę dni od pogrzebu Królika, Wieszcz przydzielił mi jedną z jego nowicjuszek. Było to dla mnie zdziwieniem, bo w końcu... W plemieniu było o wiele więcej innych kotów, które mogłyby się podjąć wartościowego szkolenia. Jednak tym razem chciałem doprowadzić trening do końca. Wcześniejsze skończyły się niespodziewanie przez moje zniknięcie. I nawet, jeśli ten trening był konsekwencją strasznych wydarzeń, to... Zamierzałem dać z siebie wszystko. Umówiłem się z kotką na ziemiach treningowych w porze górowania słońca, przy czym pojawiłem się na miejscu o czasie i usiadłem w oczekiwaniu na swoją nowicjuszkę.

Strata mojego mistrza była niespodziewana, i okrutnie bolesna. Był to wszak nie tylko mój nauczyciel, również i członek mojej rodziny, i to dość bliski. Od pochowania go minęło już troszkę czasu, trzeba więc się ogarnąć. Nie chciało mi się iść na ten trening, naprawdę. Nie ukrywając, lekko zaspałam, nie spieszyło mi się również tam udać.
Gdy tylko przyszłam podeszłam do białego, masywnego kocura i kiwnęłam głową na powitanie. Nic jednak nie mówiłam, nie czułam takiej potrzeby. - Zaczynamy? - mruknęłam jedynie od niechcenia. Nie mogę pokazać mu swego smutku i żalu które posiadam do świata.

- Jasne - odpowiedziałem na pytanie, również kiwając głową na przywitanie w odpowiedzi na gest kotki. Nie dziwiłem się jej zachowaniu. Po śmierci wujka i to dość bliskiego, nie oczekiwałem entuzjazmu czy chęci do robienia czegokolwiek. Ruszyłem więc na pierwszą granicę, tuż obok Niedźwiedziej Groty i kierując się do Szumiącego Gąszczu.
- Co już udało ci się przerobić na treningu? Czy... Wychodziłaś gdzieś? Na patrole? - zadałem pytania, które mogły być bolesne, ale... Musiałem je zadać. By wiedzieć, od czego zacząć. Samemu odczuwałem stratę, w końcu Królik był członkiem mojej rodziny, jako partner Tafli. Jednak nie czułem się z nim związany, ale samo to, jak jego zniknięcie oddziaływało na całe plemię... Każdy odczuwał jego brak. Nawet ja.

Biały kocur zdawał się być wyrozumiały, a przynajmniej nie był źle nastawiony do mojego spóźnienia i ogólnego braku chęci kontynuowania treningu. Szłam za nim, patrzyłam się na swoje przednie łapy nie rozglądając jak wcześniej, z Królikiem.
Głośno westchnęłam gdy do mych uszu dotarło pytanie kocura. - Nie - rzuciłam krótko. - Zaczęliśmy od wiary, nic więcej nie zrobiliśmy... - powiedziałam już przyciszonym głosem -

Wybitnie nieuprzejme było zadawać mi takie pytania, ale niestety konieczne, co bolało jeszcze bardziej. Nieuniknione, niczym śmierć... Będzie brakować mi Królika, był nie tylko moim mistrzem ale jak i członkiem rodziny. No cóż, minie parę księżyców i przyzwyczaję się do treningu z Reniferem.
- To, co będziemy robić? - powiedziałam chcąc jakkolwiek nawiązać konwersację

- Rozumiem. Wiara w Plemię Wiecznych Łowów jest tym, co spaja całe plemię. Komunikują się z Wieszczem za pomocą symboli i sygnałami płynącymi z natury. Sam doświadczyłem czegoś takiego już w dniu moich narodzin. Byłem urodzony pomiędzy Porą Złotych Liści a Porą Śnieżnych Zasp. Obecny wtedy Wieszcz zaczął szukać podpowiedzi, którą przodkowie mogli mu wysłać i ujrzał złociste liście opadające z drzew – powiedziałem, dzieląc się częścią historii swojego życia. To wydarzenie praktycznie wtedy przypieczętowało mój los. Gdyby nie to, że nie szło mi polowanie, to najprawdopodobniej obecnie tkwiłbym na randze, której nigdy nie czułem.
- Odbędziemy część patrolu po granicach, pokaże ci, jak odnawiać znaki zapachowe. I opowiem ci o naszych świętach i zwyczajach, które częściowo możesz już znać… Poruszę też temat znaków przodków. Czy taki początek ci odpowiada? – zapytałem, chcąc się upewnić, czy Śnieżynka się nie zanudzi podczas naszego pierwszego dnia treningu. Chciałem, by szkolenie był dla mojej podopiecznej interesujący, ale nie za bardzo ją znałem. Nie wiedziałem, od czego chciałaby zacząć, dlatego postawiłem na teorię, ze względu na ostatnie przykre wydarzenia.

Wysłuchiwałam kocura w ciszy, dreptałam spokojnie spoglądając na swoje łapy. Czemu mnie spotkała śmierć mego wuja i zmiana mistrza? Historia Renifera oczywiście była ciekawa, ale szczerze średnio mnie obchodziła. Nie chcę go poznawać prywatnie. chcę, żeby mnie wyszkolił i odejdziemy w dwie oddzielne strony.
- Czyli mamy ten sam znak przodków - mruknęłam od niechcenia, pokazując, że słucham tego co mówi do mnie mój mistrz.

Zapowiada się ciekawy trening i ćwiczenia umiejętności praktycznych, no, i dobrze. Spojrzałam się na niego zdziwiona, czy on właśnie zapytał mnie o zdanie? Nie odpowiadałam nic przez chwilę aż w końcu wyrwałam się z szoku.
- Tak, odpowiada. Ale wiem chyba wszystko co powinnam o znakach przodków, uczyli tego już w kociarni - powiedziałam i przyspieszyłam kroku, gdyż dostrzegłam, że trochę się wlekę.

Dzieliliśmy ten sam znak przodków? Ciekawe. W sumie, może rzeczywiście Śnieżynka urodziła się podczas tej samej pory, co ja, ale pewno nie miała z przez to takich problemów. Urodziliśmy się jednak w zupełnie innych czasach i teraz było zdecydowanie łatwiej być tym, kim się chciało być. Byłem na to niejako dowodem.
- Cieszę się w takim razie. Skoro już wiesz co nieco, to spróbuj mi o tym opowiedzieć, co? – zaproponowałem, nie chcąc powielać wiedzy, którą kotka mogła posiadać. Skoro już coś umie, to chętnie o tym posłucham. Zawsze to trochę mniej nadwyrężania gardła.

Starlight