Sowa spojrzał dumnie na swoje pierwsze dzieło życia... legowisko! Spędził cały poranek na szukaniu miejsca na swoją kryjówkę i następnie zrobienie jej. Ale teraz mógł z dumą stwierdzić, że nie zmarnował czasu. Jego kącik wyglądał pięknie! Przynajmniej dla niego.
Otrzepał pośpiesznie futerko, które zazwyczaj miękkie, teraz było roztrzepane i pełne różnych gałązek i liści. Nadszedł czas na wielką próbę. Trzeba było przecież sprawdzić, czy nowe legowisko jest wygodne. Wczołgał się między gałęzi krzewów i zwinął w kształt chleba na usłanym legowisku. O tak, było wygodne. Ciasne, ale własne.
Przymknął złote ślepia, ciesząc się chwilką spokoju.

//Lisek

Do kształtu chleba ułożonego pomiędzy krzewami dobierać wkrótce zaczął się nikt inny, jak Lisek we własnej osobie. Bohatersko dostrzegła chowający się wśród liści kształt i, dumna z siebie, podbiegła do niego, by pacnąć go łapą po odstającym od reszty kłębów futra uchu. Znalazła jegomościa, pomimo tego, że się próbował schować tak bardzo!
- Oooooooooooooo - wyrwało się z pyska rdzawej koteczki. - Ale ty jeseś ciemny!
Oczywiście, jeśli tamten położył się na obrzeżach obozu, zagrzebując się pomiędzy krzewami, to pewnie nie chciał, żeby ktoś go zaczepiał, ale, oczywiście, Lisek była zbyt mała, żeby móc ten fakt przewidzieć.
- A cemu ty mas takie ciemne futlo a ja mam... takie inne futlo nisz ty? - spytała się ostatecznie, niewybarwionymi oczami wpatrując się w kłęby sierści połączone z fragmentami liści i gałęzi. Ten tutaj nie miał mamy, żeby go myła, że taki brudny chodził?

Tymczasem dymny, zmęczony pracą przy swoim jakże magicznym legowisku, już praktycznie przysypiał. Udało mu się nawet zapomnieć o gałązkach i liściach w długim futrze, które obiecał sobie za chwilę powyjmować.
Z tej błogiej chwili wyrwało go nagłe pacnięcie. Oho, najwyraźniej jego kryjówka nie byla tak dobrze ukryta w krzakach jak mu się wydawało. Szybko otworzył swoje złote oczy by ujżeć przed sobą jedną z latorośli nowych rzeczniaków, którzy niedawno dołączyli do klanu. To była... Lisek. Jeśli dobrze kojarzył.
Na kilka iderzeń serca zamyślił się, nie do końca wiedząc o co chodzi w pytaniu koteczki. W jakim sensie był "ciemny"? Szybko jednak jego wątpliwości rozwiało kolejne pytanie burej. Na jego pyszczku pojawił się uśmiech spowodowany zabawną postawą kocięcia.
- A hah! No wiesz, to od futer rodziców zależy jaki kolor ma nasza szczecina! - odparł szybko. - Jeśli moi rodzice wyglądali zupełnoe inaczej niż twoi, to i moje futro będzie zupełnie inne niż twoje!

Powróciwszy z porannego treningu ze Skaczącą Łapą, Sowi Zmierzch postanowił skorzystać z ładnej pogody i odpocząć w swoim gniazdku w ścianie obozu. Dobrze, że kolejny patrol miał dopiero wieczorem. Mógł chwilkę odetchnąć. A w tym miejscu smugi słońca pięknie przebijały się przez gałązki ścian obozu i padały na jego ośnieżone centrum. Z nosa wojownika wydobyło się westchnienie, gdy tak leżał z głową na przednich łapach. O tej porze dnia obóz był wyjątkowo cichy, co sprawiało, że kocur był bliski zaśnięcia. Ahh, oby więcej takich chwil. Pomimo śniegu czuł już zbliżającą się Porę Nowych Liści. Rano chyba nawet mijał gdzieś przebiśniegi. Aż trochę szkoda. Lubił Porę Nagich Drzew.

//Przepiórka

Tak się tego dnia złożyło, że gdy Sowi Zmierzch wrócił z porannego patrolu, łapy powiodły go do gniazdka, które urządził sobie w ścianie obozu, jeszcze zanim rozpoczął trening na wojownika. W zasadzie nie pamiętał kiedy ostatnio tu był. Zaraz po tym, jak został wojownikiem nadal był nieco załamany sytuacją z Łosim Rykiem, potem niemalże w całości skupił się na pracy i nie miał czasu na siedzenie tu, a gdy z kolei został zastępcą doszło mu nowych obowiązków i zaczął więcej czasu spędzać z resztą klanu. Huh, nieźle tu zarosło, narobiło się pajęczyn a jego zbiory muszelek, piórek i kamyczków były w kompletnym nieładzie. Ostatecznie stwierdził, że przydało by się tu uprzątnąć. Kolekcjonowanie bibelotów raczej już go nie interesowało, ale może mógłby je zanieść do zabawy kociętom Przepiórczej Łapy?
Zaczął więc wymiatać to wszystko z zagłębienia w krzakach, szybkimi ruchami łapy na zgrabną kupkę.

//Piołun

Przez ostatnie dni jasność dobiegająca z otworu gniazda kusiła Piołuna coraz bardziej i kilka razy odważył się już wychylić swoją szarą głowę na zewnątrz. Wielka otwarta przestrzeń i mnogość dźwięków i zapachów sprawiała, że sierść jeżyła mu się wzdłuż grzbietu aż do końca pręgowanego ogona, ale ciekawość zwyciężała. W oddali sylwetki kotów przechadzały się tu i tam, inne siedziały, niektóre drzemały. Inne kociaki w wieku małego Piołuna również zaczynały bawić się na zewnątrz, co nieco go ośmieliło. Wiatr dmuchał ciepło w jego sierść i poruszał zaroślami... nagle tuż poza zasięgiem łapek kociaka przetoczył się pomarańczowy liść! Źrenice kociaka rozszerzyły się i Piołun skoczył naprzód, drapiąc i łapiąc dziwną szeleszczącą rzecz. Powietrze podrywało liść w górę i w coraz to różnych kierunkach, a kociak baraszkował, to ścigając, to próbując go przygnieść. Cała jego uwaga skupiona była na zabawie, zupełnie nie zwracał uwagę na to, w jakim kierunku zmierza w swoim chaotycznym tańcu, aż w końcu poczuł miękkie, ale nieprzyjemnie nagłe uderzenie, które strąciło go z łap! Piołun upadł niezdarnie, ale z liściem w zębach... i spojrzał na przeszkodę. Dobił do silnej, puszystej tylnej łapy czarnego kocura. Dopiero teraz Piołun zorientował się, że światło słońca jest przytłumione: właśnie wbiegł prosto do czyjegoś schronienia! Pewny, że zaraz dostanie zasłużoną burę, szary kociak skulił uszy i z przestrachem spojrzał na właściciela nory.
- Przepra... dzień dobry...? - zaczął, niepewny, co powinien zrobić najpierw: przeprosić czy się przywitać.

Zastępca kontynuował czyszczenie starego legowiska, wymiatając kurz, pajęczyny i stare listowie zmieszane z piórami. Gdy już ułożył je na schludną kupkę, zaczął wyjmować muszelki i kamyczki, które niegdyś tu kolekcjonował. Właśnie złapał w zęby dość dużą, lekko różową muszelkę, gdy nagle poczuł, jak coś uderza w jego zad. Niemal natychmiastowo wypuścił muszelkę z pyska zaskoczony i zerknął na to co próbowało go "zaatakować".
Nie zdziwił się w sumie, gdy zobaczył przy swojej nodze kocię swojej siostry. No tak, jego siostrzeńcy byli już przecież w takim wieku, że zaczynali zwiedzać obóz. Ostatnio był tak zalatany, że od porodu Przepiórczej Łapy odwiedził ją i jej miot tylko dwa razy. Miał jednak nadzieję, że siostra nie miała mu tego za złe. Musiał koniecznie ją dziś odwiedzić.
- Oo, cześć... Piołun? - przywitał się, nie do końca pewien czy nie pomylił imienia siostrzeńca. - Co robisz? - zapytał z delikatnym uśmiechem na pysku.

Kociak postawił skulone wcześniej uszy. Kocur... nie tylko raczej się nie gniewał, ale nawet lekko się uśmiechał.
- Cz-cześć... - wyseplenił. Nadal trzymał w ząbkach pomarańczowy liść, który wielkością dorównywał Piołunowi. W końcu kociak puścił swoją zdobycz i przytrzymał ją łapką. Wyprężył dumnie swoją małą pierś. - Poluję!
Z początku zdziwił się, że kocur zna jego imię, ale szybko pomyślał, że wieść o narodzeniu się kociąt pewnie błyskawicznie obiega cały klan. Choć to dość niepokojąca myśl, pewnie więcej kotów zna imię Piołuna niż kociak zdążył poznać kotów.
Wzrok szarego kocurka mimowolnie powędrował do dużej różowej muszli, którą duży przed chwilą przenosił. Gładka i połyskująca powierzchnia wyglądała interesująco... Piołun nigdy jeszcze nie widział czegoś podobnego. Z rzeczy, jakie kociak znał, tylko kocie zęby przypominały muszlę w jakimś stopniu, a jednak - porównanie wydawało się nietrafione, gdy patrzył na skarby kocura.
- Ojej... - mruknął, zaintrygowany, ale zaraz zreflektował się i usiadł, schludnie owijając ogon wokół łapek.
- Nazywam się Piołun, syn Przepiórczej Łapy i... po prostu Przepiórczej Łapy - przedstawił się w końcu jak należy - i jak uczyła go matka, choć nie bez potknięcia. Zawahał się, czy powinien wspomnieć o Gwoździu, o którym matka mówiła niechętnie, a jeśli już, to niezbyt dobrze. Ostatecznie uznał, że tylko jego pochodzenie ze strony mamy jest prawdopodobnie powodem do dumy.
- A ty jak się nazywasz?

Zastępca z trudem powstrzymał się od wzdechu rozczulenia, gdy usłyszał uroczą odpowiedź kocięcia. A więc w Klanie Rzeki już rósł im nowy łowca. Miło było widzieć, że jedno z kociąt Przepiórczej Łapy już teraz jest tym zainteresowane. Rzeka co prawda nie cierpiała na deficyt wojowników, ale dobrych łowców przecież nigdy za wiele.
- Oh, widzę. Świetna zdobycz. Sam złapałeś? - zapytał z uśmiechem, który nadal nie znikał z jego pyska. Cieszył się całym sobą, że ich mała rodzinka powiększyła się, mimo zniknięcia Świergoczącej Łapy i śmierci Śpiewającego Raniuszka. Teraz był już nie tylko on i Przepiórcza Łapa ale również jej kocięta, a jego siostrzeńcy. Cóż, gdyby nie ten wypłosz Gwóźdź mieliby też ojca, ale tak to już się potoczyło. Jeśli będzie trzeba, Sowi Zmierzch sam zadba, by te kociaki miały dodatkowy wzór do naśladowania. Choć oczywiście nie wątpił, że Przepiórcza Łapa również była w tym dobra.
- Wiem jak się nazywasz, mały - odparł poruszając wąsami z delikatnym rozbawieniem. - Jestem Sowi Zmierzch. Twoja mama to moja siostra. Pewnie nie pamiętasz ale odwiedziłem was dwa razy, gdy byłeś nieco młodszy - wyjaśnił. Był trochę zdziwiony, że kociak nawet go nie kojarzy. Czyżby Przepiórcza Łapa zapomniała wspomnieć swoim kociętom o tym, że mają wujka w klanie? A może to po prostu Piołun był jednym z kociąt, które bujają w obłokach i nie zapamiętał tej informacji?

Kociak przyglądał się kocurowi z rozbrajającą fascynacją. Pochwalił go!
- No pewnie, że sam! - odparł i wypiął dumnie pierś, ale gdy tylko otworzył pyszczek, wiatr poderwał liść. Gdyby nie krawędź wejścia do gniazda, pewnie odleciałby daleko poza zasięg Piołuna. Młody nie zrażał się jednak - czy też raczej, mnogość nowych doznań sprawiła, że chwilowo polowanie na liścia przestało go interesować. Dymny pochłonięty był obecnie poznawaniem nowej osoby. I to nie byle kogo! Prawdziwego wojownika! Uważnie rejestrował kolejne informacje. Sowi Zmierzch - musiał zapamiętać to imię. Musiał przyznać, że nie pamiętał go, choć to nie znaczy, że Przepiórcza Łapa go nie wymieniła. Że wstydem pomyślał, że pewnie był wtedy zajęty spuszczaniem lania swojemu rodzeństwu bądź to oni akurat bili jego. Ale rzeczywiście - zapach kocura wydawał się znajomy. Nie znajomy w taki sposób, jak zapachy wszystkich innych kotów klanu... Musieli się już spotkać. Prawdopodobnie Piołun był wtedy zbyt mały, by dobrze go zapamiętać.
- To znaczy, że jesteś... Moim wujem! - oczy Piołuna rozbłysły. Kociak był szczęśliwy, że poznaje rodzinę i szczęśliwy, że dodał dwa do dwóch. - A... Mam też innych wujków? - zapytał z mieszanką ciekawości i niepewności. Z jednej strony cieszył się na poznanie bliskich - z drugiej obawiał się, że niektórzy z nich mogliby nieść trudne do pogodzenia emocje, jak jego własny ojciec, o którym wiedział tylko tyle, że był spoza klanu i nie jest wart dłuższej rozmowy.

- Wow, super. Jeszcze kilka księżyców i będziesz mógł tak łapać piszczki - powiedział, w końcu w pełni odwracając się do kocurka, by usiąść przed nim, owijając puchaty ogon wokół przednich łap. Szybkim ruchem łapy złapał odlatujący powoli liść, by przyciągnąć go z powrotem pod łapki siostrzeńca.
Gdy usłyszał pytanie Piołunu uśmiech na jego pysku nieco się zmniejszył. No, wujków może innych kociak nie miał, ale miał ciocie. No właśnie. Miał.
- Wujków nie, ale ciocie. Tylko, że teraz już ich z nami nie ma. Mama nie wspominała ci ani o Śpiewającym Raniuszku, ani Świergoczącej Łapie? - zapytał, mając cichą nadzieję, że Piołun coś wiedział o siostrach swojej maki.

Czarno-biała łapa Sowiego Zmierzchu śmignęła i posłała liść z powrotem w kierunku Piołuna. Kociak poczekał, aż cel się zbliży i skoczył wprost na niego! przycisnął liść do siebie i kopał tylnymi łapami. Obnażył ostre pazurki i w kilka chwil połowa liścia została rozdarta na małe kawałki. Zabawka straciła znacznie na atrakcyjności, przez co kociak przestał się nią interesować. Usiadł na resztkach liścia i przeniósł uwagę na rozmowę.
Piołun zamyślił się, nie przestając przy tym wpatrywać się w Sowi Zmierzch. Ciocie...
- Świergocząca Łapa coś mi mówi... - przyznał i wspomnienie imienia połączyło się z opowieścią. Pamiętał, że to imię już padło. Kotka... odeszła? Zaginęła? Piołun wiedział tylko, że zniknęła. - ...coś pamiętam. Ale Śpiewający Raniuszek?
Piołun przechylił głowę. A to zagwozdka. Może Przepiórcza Łapa nie opowiadała mu o niej właśnie dlatego, że nie ma jej tak na dobre. Dlatego, że umarła.
- Brzmi jak imię wojowniczki! Szkoda, że nie poznałem jej zapachu - myślał na głos, ostatnie słowa wypowiadając zawiedzionym tonem. - Jaka była?
Piołun próbował wyobrazić sobie obie ciotki, szczególnie Śpiewającego Raniuszka. Co mogła robić? Może patrolowała terytorium, stałą na straży, pilnowała i polowała... No tak, musiała mieć mnóstwo zajęć, i to bardzo odpowiedzialnych.
- Opowiesz mi o niej? - poprosił wesoło. Kocurek chciał usłyszeć o niej jako o krewnej i jako o wojowniczce.

Kocur przyglądał się kocięciu, gdy ten rzucił się na liść. Postanowił odczekać, aż Piołun skończy i mu odpowie. Nie miał oczywiście pewności, czy kociak po prostu się nie rozproszył i czy nie zapomni o ich temacie rozmowy, ale wiedział, że nie ma sensu mu za szybko zwracać przez to uwagi.
Na szczęście jednak Piołun wcale się nie rozproszył a nawet wyraził zainteresowanie historią swoich ciotek, co nawet ucieszyło Sowę.
- Była... oryginalna - odparł z krótkim chichotem, przez jedno czy dwa uderzenia serca szukając odpowiedniego słowa. Śpiewający Raniuszek była specyficznym kotem. Bywała irytująca i ciężka do rozmowy, ale jednak dymny był do niej bardzo przywiązany. Huh, w sumie ciekawe, czy gdyby przeżyła... może to ona miałaby jakąś szansę zostać zastępczynią? - Ale była dobrą wojowniczką - dodał spoglądając w ciemne oczka siostrzeńca. - Dołączyła do Gwiezdnego Klanu przez rany, nabyte w czasie walki z lisami.

Piołunowe oczka powiększyły się z zainteresowaniem.
- Wielka szkoda, że już odeszła... wygląda na to, że Gwiezdny Klan odebrał nam mężną wojowniczkę...
Odeszła przez rany odniesione w walce z groźnym przeciwnikiem. Lis to nie byle co! Na pyszczku kociaka odbił się podziw i uwielbienie. Chciałby być jak Śpiewający Raniuszek - tak odważny i tak oddany klanowi, by walczyć zań do ostatniego tchu. Czy byłby do tego zdolny? Śpiewający Raniuszek to jego ciocia, a Sowi Zmierzch, tak mądry i silny - jego wuj. Wyglądało na to, że Piołun szlachetną krew po prostu ma w żyłach i miał nadzieję, że wrodzona ostrożność i przezorność nie przesłonią tego. No chyba że...
- A znałeś mojego tatę? - zapytał nagle kocurek. Jego kocięcy umysł wyszedł z bardzo logicznego założenia, że skoro Sowi Zmierzch przedstawia mu krewnych, to na pewno zna - bądź znał - ich wszystkich. Był jak skarbnica wiedzy, czyż nie? Trudno zaprzeczyć, że to w połączeniu z wyważeniem i łagodnością nawet w kontekście tego, że Piołun wparował do nory kocura bez pomyślunku i na dodatek potrącił go przez nieuwagę.
- Ja i Księżyc uważamy, że musiał pochodzić z klanu z jakichś dalekich stron, skoro miał na imię Gwóźdź. Co to w ogóle znaczy - "Gwóźdź"? - przekręcił głowę i zmrużył oczy z wyraźną konsternacją.

- Prawda - przytaknął na słowa kociaka o Śpiewającym Raniuszku. Szkoda tylko, że kotka zapomniała, gdzie lisy mają legowisko... Musiał jednak przyznać, że był pod wrażeniem doboru słów Piołunu. Ciekawe od kogo nauczył się takiej gadki.
Zastępca wyraźnie się zmieszał słysząc pytanie kociaka. Cóż, bardzo by chciał poznać Gwoździa... żeby móc przetrzepać mu uszy za to jak potraktował jego siostrę. Może nawet lepiej, że go już tu nie było. Tylko co miał teraz powiedzieć Piołunowi?
- Ja... uhh... - zawahał się na chwilę. - Myślę, że jest to temat, który powinniście poruszyć z waszą mamą - stwierdził ostrożnie. Wolał nie odpowiadać na zadane pytanie. Jeśli Piołun nie wiedział, kim był jego ojciec, mogło to oznaczać, że Przepiórcza Łapa najzwyczajniej w świecie nie życzyła sobie, by jej kocięta o tym wiedziały. A Sowi Zmierzch nie zamierzał w to ingerować.

Piołun zmarkotniał i jego uszy opadły nieco w wyrazie zawodu. Naprawdę liczył na to, że jego wuj powie mu coś więcej, bo na pewno coś wiedział! Jak dotąd... wiedział wszystko, więc kocurek wywnioskował, że wie i to. Trudno mu było ukryć, że odbił się od tej samej ściany, co wtedy, gdy raz czy dwa pytał o ojca Przepiórczą Łapę.
- Mama nie mówiła nic... jeśli wspominamy z Księżycem o Gwoździu, robi się trochę zła - mruknął i zrezygnowany odwrócił wzrok.

- Myślisz, że on jakoś skrzywdził mamę? - dodał niespodziewanie po chwili. Musiał być jakiś powód tej niechęci, prawda? I, cóż, gdy on sam się na kogoś gniewał, było to wynikiem tego, że albo dostał bęcki od rodzeństwa, albo niesprawiedliwie oberwało mu się za figle innego kociaka. W swoim kocięcym umyśle wyobrażał sobie, że musiało się stać coś podobnego. Czy Gwóźdź zabrał Przepiórczej Łapie kłaczek, który upolowała? A może pokonał ją w pojedynku i to uraziło jej dumę? Nie wiedział, z jakich innych powodów koty mogą żywi do siebie niechęć.

- Z Księżycem myśleliśmy, że on był odważnym wojownikiem ze wspaniałego klanu, który musiał stąd odejść - zwierzył się. Nadal chciał w to wierzyć i jego umysł wciąż kurczowo się tego trzymał, ale gdzieś w środku coraz wyraźniej formowała się ciążąca mu konkluzja, że... wcale tak nie było. Piołun po cichu gorąco liczył na to, że Sowi Zmierzch pokiwa głową i powie, że tak, Gwóźdź był wielkim wojownikiem Klanu Spania i gdyby nie okoliczności, samą swoją obecnością i imieniem przynosiłby swoim dzieciom dumę.

W sumie Sowa nie dziwił się zachowaniem Przepiórczej Łapy. On również na jej miejscu irytowałby się gdyby ktoś wypytywał go o kogoś takiego jak Gwóźdź.
- Myślę, że wasza mama ma swoje powody by denerwować się, gdy o niego pytacie - odparł na jego pytanie spokojnie, choć mogła to nie być dokładna odpowiedź. Ale naprawdę nie chciał zbyt dużo mówić o ojcu swoich siostrzeńców. To zadanie należało do Przepiórczej Łapy i to, czy je wykona czy też nie, również było jej wyborem.
- Muszę cię rozczarować, ale w Dolinie Oka Gór nigdy nie było więcej klanów niż mamy obecnie - powiedział, kręcąc lekko głową. Musiał przyznać, że Piołun i Księżyc mieli wybujałą wyobraźnię, skoro coś takiego wymyślili. Aż szkoda mu było wyprowadzać ich z tego błędu, ale nie było sensu by żyli w tym przekonaniu. Poza tym, był prawie pewien, że Przepiórcza Łapa powiedziała swoim kociętom przynajmniej, że ich ojciec był samotnikiem. W końcu nie ukrywała tego przed resztą klanu.

Piołun zrobił zawiedzioną minę. Liczył na inne odpowiedzi w obu przypadkach. Cóż, jeszcze będzie musiał dopytać Przepiórczej Łapy i tym razem nie przestanie, dopóki się czegoś nie dowie! Być może mama nie lubiła Gwoździa i nie chciała o nim mówić... ale Piołun był kocięciem ich obojga, prawda? W głębi czuł, że tak samo jak matka miała prawo nie rozwodzić się na temat kocura, tak on miał prawo wiedzieć coś o własnym ojcu. Ton Sowiego podpowiedział mu jednak, że na tę chwilę temat jest zamknięty i wuj nie zdradzi nic więcej.
A Klan Spania? Och, on istniał, nawet jeśli tylko w głowach Piołuna i Księżyca!
Wiatr zawiał i upolowany wcześniej liść poderwał się znowu, skłaniając dymnego do skoczenia za nim.
- Do jutra, wujku! - krzyknął jeszcze przez ramię, biegnąc już w kierunku Łuski.


/zt