Słonecznikowa Łapa pokiwał lekko głową z pomrukiem. A więc uciekła od rodziców. No nie było to zbyt mądre zachowanie, nie da się ukryć. Pewnie jeszcze nie miała wszystkich umiejętności potrzebnych do przetrwania. Chociaż w sumie to przeżyła sama aż dwa księżyce, więc może sprawa nie była tak zła, na jaką brzmiała.
- To nie było zbyt mądre - stwierdził, nie powstrzymując swojej szczerości. Nie czekał na jej odpowiedź i po prostu podprowadził ją bliżej granicy. - Tu kończą się tereny mojego klanu. Jeśli pójdziesz w tamtą stronę, to będziesz szła przy granicy Klanu Rzeki, więc uważaj - wyjaśnił, wskazując jej ogonem kierunek.

- Nie - odparł krótko na jej pytanie. Bo jak niby miałaby mu się odwdzięczyć. Wystarczającym było, że po prostu nie robiła problemu i zgodziła się opuścić tereny Wichru. - Jak pójdziesz w tę stronę to będziesz szła przy granicy z Klanem Rzeki. Uważaj, żeby jej nie przekroczyć - poradził i jeśli Skra nie miała już nic do powiedzenia i ruszyła w swoją stronę, wrócił do szukania zwierzyny.

Co poradzić? Szukał zwierzyny dalej. Nie chciał wrócić do obozu z pustymi łapami.

Szukał dalej. Jeśli po raz kolejny w krótkim czasie nic tu nie znajdzie, ruszy dalej.

Czujny wzrok Słonecznikowej Łapy od razu powędrował za słowikiem. Czyżby już wrócił z ciepłych stron? Możliwe by był chory? Na zewnątrz na takiego nie wyglądał. Czarnofutry wolałby nie przegapić choć najmniejszej okazji. A potem zawsze mógł zapytać bardziej doświadczonego wojownika, czy dostrzega jakieś oznaki choroby.
Zgiął więc łapy, zrównał ogon z grzbietem i ruszył pod wiatr w stronę ptaka. Co kilka chwil zastygał w bezruchu i spoglądał pod łapy, by na nic nie ustać. Jeśli udało mu się zbliżyć na wystarczająco bliską odległość, skoczył w jego stronę, chcąc szybko skręcić mu kark.

No tak, nic nowego. Wielkie łapy i jego masa ani trochę nie pomagały w skradaniu się. Póki co jednak Słonecznik nie zamierzał się poddawać i zaczął szukać kolejnej piszczki, zaczynając kierować się z powrotem w stronę Barłogu.

Co poradzić? Szedł dalej w stronę Barłogu i w dalszym ciągu się rozglądał za zwierzyną.

Słonecznikowa Łapa szedł dalej, węsząc wokoło, gdy nagle poczuł, jak ziemia znika mu z pod łapy. Niestety, jego cielsko było dość nieporęczne i nim zdołał złapać równowagę, runął do dziury w ziemi, podobnej, jak ta do której już kiedyś przyszło mu wpaść. Nie wierzył w pecha, ale zastanawiał się, czy komuś poza nim zdarzyło się już kiedyś wpaść w taką pułapkę.
Jęknął z bólu, czując ciernie na swoim ciele. Syknął z frustracją i zjeżył się. A więc ci samotnicy nadal nie zamierzali dać im spokoju. To mieli problem, bo Słonecznik też nie zamierzał tego tak zostawić drugi raz. Spróbował wyskoczyć z dziury i jeśli mu się to udało, zaczął węszyć i rozglądać się za śladami, które mógłby pozostawić samotnik, który zastawił tę pułapkę. To prawda, być może powinien zawiadomić o tym resztę patrolu, ale... nie chciał. Może i nie był jeszcze wojownikiem, ale był już dorosły i przecież był w stanie samodzielnie wytropić innego kota.

Rzeczywiście, pułapka musiała być już trochę stara. Aż dziwne, że dopiero on w nią wpadł. No nic, nie pierwsza i pewnie nie ostatnia. Potem poinformuje o niej resztę patrolu, a na razie musiał zająć się szukaniem kolejnej zwierzyny, by nie wrócić z pustymi łapami.

Słonecznikowa Łapa obwąchał starannie kolejną znalezioną tego dnia pułapkę. Ciekawe, czy wpadł w nią ktoś z jego patrolu. Zapyta ich o to później, a póki co ruszył dalej w poszukiwaniu zwierzyny.