Trening Wierzbowej Łapy

Po pierwszym braku reakcji wolał sam sobie nie robić wielkich nadziei, jeśli chodzi o dalszy rozwój sytuacji, ale – ku jego zdziwieniu – Puch jednak się otworzyła. Mhm. Zacisnął wargi, słysząc o terminatorce, której imienia Wierzbowa Łapa nawet nie wypowiedziała, jakby chciała chronić kogoś, kto potraktował ją jak śmiecia z powodu czegoś, co nawet nie zależało od niej. Wysłuchał jednak w milczeniu do samego końca i cicho westchnął, po czym, kiedy się doń przytuliła, owinął ją ogonem, jakby osłaniając ją przed światem.
– I słowa tej jednej kocicy przeważyły nad tym, co mówili ci wszyscy inni? – spytał łagodnie. Fakt. Nie przygotował jej na to, że ktoś może mieć durne uprzedzenia, biorące się znikąd… z jakiegoś powodu założył, że wszyscy w klanie podejdą do tego normalnie, tak jak cała rodzina Wierzbowej Łapy. Podejrzewał, że to był ktoś starszy od Puch, ale nie miał pojęcia, o kogo może chodzić. – Nie kryj jej, powiedz mi, kto w ten sposób cię potraktował. Przejęłaś się, bo dotknęła twojego czułego punktu, ale powinnaś była o tym komuś powiedzieć, zamiast to dusić w sobie i pozwalać, by wżerało się w twoją duszę i nawarstwiało wątpliwości. Tak, to, że nie słyszysz na jedno ucho to twoje ograniczenie, ale to przecież nie definiuje twojej wartości. Jesteś i możesz być czymś o wiele więcej. Wiem, że się starasz, że jesteś ambitna, chcesz pomagać, ale… jeżeli będziesz robić to z takich pobudek, jak teraz, zamiast dla samej siebie, to tylko się zamęczysz. Jesteś warta tyle samo, co inne koty w klanie, i nie musisz tego udowadniać, mordując się nadprogramowymi obowiązkami. Przecież mamy w klanie Czerwonego Kwiata, on urodził się bez oka, a Pochmurny Świt mi kiedyś powiedział, że ma dość słaby węch; a choć tego pierwszy mógłby popracować nad swoim taktem i zachowaniem, to nikt nie odmówi im bycia świetnymi wojownikami. To się po prostu… zdarza, Puch. Tak samo niektórzy, nie wiem, radzą sobie gorzej w polowaniu, inni boją się wspinaczki, innych przeraża wizja walki z drugim kotem… w klanie są różne koty. Dopóki walczą one ze swoimi wadami i się starają, nie są one w jakikolwiek sposób gorsze, i nie muszą niczego udowadniać. W sumie to… jak już, to poznałem więcej kotów bez fizycznych słabości w tym stylu, które albo nie dawały klanowi nic od siebie, albo faktycznie sprawiały swoim zachowaniem zagrożenie dla siebie samych i dla klanu. – Żeby nie szukać daleko, Trująca Łapa i Iskrząca Łapa… a przykładem na to pierwsze był Fiołkowa Łapa, który ostatecznie, po wielu księżycach milczącego przyzwolenia ze strony klanowej władzy na bycie zwykłym pasożytem, zniknął z klanu. – Dokładnie na tej samej zasadzie niektórzy mogą patrzeć gorzej na koty z krwią samotników, ale zobacz… Sarni Przesmyk jest taką samą członkinią klanu, jak każdy inny, Gradowy Chłód i Deszczowa Łapa także. – Tutaj akurat Orzechowy Cień nie oceniał negatywnie samego Grada czy Deszcza. Jak już, to ich matkę, że podjęła taką decyzję, ale z drugiej strony… starzała się i była zdesperowana, a z żadnym z poprzednich partnerów nie doczekała się potomstwa. Choć czasem tak byłoby wygodniej, nic nie było czarno-białe; również kwestia niepełnosprawności. No, zapewne kot całkowicie głuchy czy ślepy nie przeżyłby poza obozem, w związku z czym nie powinien też żyć w klanie, bo nie mógłby dosłownie nic robić, ale… ale to już skrajny przypadek. – Jeżeli ktoś jest uprzedzony, albo czuje się lepszy z uwagi na rzeczy, które nawet nie są jego wyborem, to jest to jego problem, to o nim to świadczy źle… a szczególnie, jeśli daje temu wyraz i sprawia, że inni czują się ze sobą gorzej. Nie wiem, jak to jest, mierzyć się z czymś takim, nie będę udawał, ale… ty chyba wystarczająco źle się z tym czujesz już sama z siebie i nie potrzebowałaś w tym jeszcze jej „pomocy”, hm?

_________________

Trening Wierzbowej Łapy - Page 3 Cz7MEFY

Trening Wierzbowej Łapy - Page 3 MevtoU0

— Mhm... — mruknęła cicho, podciągając nosem i na moment przestając płakać, gdy została szczelnie owinięta ogonem. Orzechowy Cień dobrze to podsumował. Odkąd miała nieprzyjemną rozmowę z Jastrzębią Łapą, komplementy ze strony innych kotów zostawały w jej głowie tylko na parę chwil. Czuła z ich powodu przyjemne ciepło, ale... tylko na moment. Gdy Wieczorna Łapa czy Biała Łapa chwaliły ją za cokolwiek; czy to pracowitość, czy jakieś predyspozycje na wyższą rangę, jedyne co Wierzba odczuwała to chwilowa radość, a następnie dyskomfort. Kto by pomyślał, że jedno krzywe spojrzenie i złośliwe słowa sprawią, że liliowa kotka aż tak się tym przejmie i zacznie nawarstwiać własne problemy? Chyba nikt, ale jednak. Dla Puch to wszystko było problemem już od rozmowy z Motylem, ale wtedy zdusiła w sobie niezadowolenie i skupiła się na pozytywach, których nie było zbyt wiele. Była wtedy młodziutka, chyba nie do końca pojmowała ciężaru tej sytuacji i jak mocno się na niej odcisnęła. Była wtedy otoczona wyrozumiałością i wsparciem z każdej strony, aż do feralnej rozmowy z Jastrząb. Wtedy zderzyła się ze ścianą, na którą nie była gotowa. Zaszczepione przeświadczenie o tym, że jak na razie każdy w pełni ją wspierał i akceptował, okazało się zgubne. Jednak mimo wszystko, Wierzba w jakimś stopniu usprawiedliwiała złośliwości starszej kotki. Dlatego pokręciła głową na prośbę o to, by zdradzić jej imię Orzechowi. Nie chciała skarżyć i donosić, nawet jak Jastrząb była dla niej złośliwa. Kto wie, może zrobiła to po prostu z zaskoczenia i wcale nie chciała jej aż tak urazić? W końcu było widać, że ta wiadomość była dla niej zaskoczeniem. Jednak czy to usprawiedliwiało ją z tego, że nagle zaczęła traktować Puch jak gorszą mimo tego, że ledwo uderzenie serca wcześniej dogadywały się bardzo dobrze? Nie wiedziała, ale... Nawet jeżeli kotka tego nie chciała, zrobiła to i dlatego Puch teraz siedziała wtulona w futro swojego wuja, wcześniej wyrzucając z siebie wszystko co jej ciążyło. Wszystko, co mogła ubrać w słowa.
Im dłużej słuchała Orzecha, tym faktycznie lepiej się czuła. Odsunęła się powoli i lekko zmieniła swoją pozycję, teraz przytulając się do kocura jedynie lewym policzkiem i znowu cicho podciągnęła nosem. — W-wiesz, rozmawiałam z Zawilcową Łąką o tym jak sobie radzi na polowaniu bez o-oka i nawet pytałam o jakieś wskazówki, tak wiesz, dla siebie, i troszkę mnie uświadomiła, że mimo wszystko to, czy jest się w pełni sprawnym czy nie, nie decyduje o byciu dobrym wojownikiem, a jednak... jednak i tak nie mogłam przestać widzieć się w ten sposób o sobie. To... to męczące. — miauknęła smutno, wtulając się nieco mocniej. Doskonale wiedziała, że Pochmurny Świt i Czerwony Kwiat byli dobrymi wojownikami, a jednak mieli jakieś problemy; brak oka, słaby węch... Dlaczego więc mimo tego, dalej się zadręczała? Dlaczego czuła się ze sobą tak źle? Na ostatnie słowa kocura lekko się uśmiechnęła i odsunęła, zerkając na wuja z błyskiem wdzięczności w ślepiach. Na szybko przetarła łapą pyszczek i westchnęła. — Masz rację. Już mi trochę lepiej jak ci o tym powiedziałam, wiesz? Dziękuje. Chyba... faktycznie nie powinnam tłamsić w sobie emocji, jakiekolwiek by one nie były. Czy... nie miałbyś nic przeciwko gdybym przychodziła z tobą rozmawiać gdybym, no, potrzebowała? — stwierdziła na głos, delikatnie się otrzepując, jakby chcąc rozluźnić mięśnie. Było jej psychicznie lżej gdy się wypłakała, wykrzyczała i po prostu wygadała. A do tego znalazła w wuju (znowu) jakiś rodzaj wsparcia psychicznego. Trochę było jej głupio, że wylała na niego tyle różnych emocji, ale... Z drugiej strony, nie widziała nikogo innego poza swoimi rodzicami i rodzeństwem, komu mogłaby się tak zwierzyć.

_________________

Trening Wierzbowej Łapy - Page 3 Lv9k4sG

Trening Wierzbowej Łapy - Page 3 4C23qCS

– Mm… boisz się jej? – spytał po krótkim zastanowieniu. To było jedno z sensownych rozwiązań, jakie przyszło mu do głowy, zgodne z tym, że podejrzewał, że to raczej ktoś starszy od niej. – Tak czy siak… żaden kot w klanie nie powinien tak się zachowywać, a już szczególnie wojownik, którym ta kotka pewnie któregoś dnia zostanie. To nie powinno pozostawać bez reakcji. Wolałbym wiedzieć, poinformować o tym Szałwiowe Życzenie, ale… jak wolisz. Po prostu od tej pory mów mi o wszystkim w tym stylu, dobrze?
Cóż, nie mógł, a przynajmniej: nie zamierzał wymuszać na Puch tego, żeby mu powiedziała, nawet jeżeli aż krew mu się gotowała na to, że ktoś tak potraktował jego siostrzenicę, która przecież wciąż była bardzo młoda. Jeżeli nie chciała mu mówić, to nie będzie naciskał, ale chciał w przyszłości wiedzieć o takich ewentualnych sytuacjach.
– Może to też kwestia tego, że trzeba się do tego wszystkiego przyzwyczaić, tak myślę? W takim sensie, że poczuć się pewnie na terenach, w polowaniu, w innych obowiązkach… i pewnie też przygotować się psychicznie na to, że nie każdy wykaże się wyrozumiałością. Ale koniec końców najważniejsze jest nie to, co ktoś sobie pomyśli, albo powie, tylko to, co masz tu – powiedział, dotykając głową jej czoła. – …i tu – dodał, łapą lekko dotykając jej klatki piersiowej. – I oczywiście, że nie mam nic przeciwko. Jestem twoim mistrzem i rodziną… i wolę to, niż dowiadywać się po czasie, wiesz?

_________________

— Nie w tym rzecz. — mruknęła dość szybko i całkiem szczerze, kręcąc przy tym przecząco łbem. Nie bała się Jastrzębiej Łapy, bo też mimo wszystko nie znała jej zbyt dobrze i nie wiedziała jak daleko może się posunąć. Po prostu chciała... załatwić to sama, a nie poprzez nasłanie na nią swojego wuja i mistrza. — Po prostu... wolałabym to możliwie załatwić sama, wiesz, może jeszcze się dogadamy, a jak nie to... Trudno, kto by chciał koleżankę, która cię obraża? No chyba nikt, a tym bardziej ja, pf. Ale to był mój pierwszy kontakt z nią, więc czuje, że nie powinnam jej od tak przekreślać. Tak jak Traszkowej Łapy. — przyznała, wzruszając przy tym lekko barkami. Na jej szczęście (bądź i nie?) z kotami które były dla niej niemiłe, miała albo jednorazowy kontakt, albo później skutecznie ich unikała przez co nie dochodziło do kolejnych nieporozumień. Nie chciała jednak dłużej uciekać i tak jak do Traszkowej Łapy się powoli zbierała, tak z Jastrząb... chyba jeszcze trochę poczeka.
— Postaram się, Orzechowy Cieniu — zapewniła skinieniem łebka i lekkim uśmiechem, po chwili podciągając również nosem. Już nie płakała, czuła się całkiem dobrze i po prostu słuchała co kocur miał do powiedzenia. — Ehh, wiem. Postaram się, ale... no, to ciężkie, ale zapamiętam, że w każdej chwili mogę się wygadać! Teraz powinno być mi, hm, lżej?? Tak. — zapewniła pewniej, a gdy kocur najpierw dotknął jej czoła, a następnie piersi, zachichotała cicho. Chyba naprawdę poprawił jej się humor, a myśli na moment zniknęły; jednak jak długo utrzyma się ten stan? Mimo pozbycia się największego dyskomfortu, to ten i tak w niej pozostał, ale inny. Taki, którego nie mogła jednoznacznie określić. Po tym chwyciła piszczaka i u boku Orzecha wróciła do obozu, gdzie po dorzuceniu zwierzyny ruszyła prosto do Motyla, Roski i Chaber. To... było niezręczne tłumaczenie się z własnej głupoty.

Tak jak Orzechowy Cień postanowił, następny trening odbył się w obozie, a Wierzbowa Łapa z małym opatrunkiem na łapie stawiła się w umówionym miejscu, witając wuja ciepłym, wesołym uśmiechem. Po tym jak się wygadała, została opatrzona i porządnie wyspała, a przed samym treningiem zjadła dobre śniadanie; miała naprawdę dobry humor. Nawet nie dręczyły jej żadne dziwne myśli, to sukces!
— Wujku! — przywitała go więc i przysiadła się do niego, lekko pacając ogonem w bok. — Jakie plany na dzisiaj?

_________________

Nie zgadzał się z Wierzbową Łapą. To nie była kwestia złego dnia, nieszkodliwej sprzeczki między znajomymi, a celowego umniejszania wartości klanowicza, wykorzystując jego niepełnosprawność. O tym powinien dowiedzieć się co najmniej mistrz takiego kota, a najlepiej i również klanowa władza… chociaż po nich nie spodziewał się za wiele. Potrząsnął lekko pyskiem na znak, że ma inne zdanie, ale nie zamierzał naciskać. Szkodliwość czynu w jego ocenie była spora, a nie wiadomo, co taki kot wygaduje innym… ale nie mógł Puch do niczego zmusić.
Zmuszeni byli do spędzania czasu praktycznie tylko w obozie – i Puch, i sam Orzech, który przecież też miał ranę na tylnej łapie. Nie była duża, poważna, ani nawet szczególnie uciążliwa, ale jednak musiał uważać na opatrunek i oszczędzać łapę, żeby rana się zagoiła w spokoju. Nie był z tego tytułu zachwycony, ale przynajmniej mieli okazję, żeby na spokojnie zająć się teorią na treningu. Przywitał się z terminatorką tak jak zwykle, ciepło. Nie było potrzeby się na nią boczyć przecież.
– Mm… Kodeks Wojownika. Coś ci świta na ten temat?

_________________

Kodeks Wojownika. Słyszała o nim trochę, ale nic konkretnego tak naprawdę. Na pewno nie wiedziała o nim nic, co mogłoby powalić Orzecha na łopatki. Może kiedyś Gęsi Tupot powiedział jej z dwie najprostsze zasady aby wiedziała o co w ogóle chodzi, ale poza tym, nie miała zbyt wielkiej wiedzy na poruszony temat. Zamyśliła się chwilę, odkopując w swojej głowie wszystkie informacje jakie posiadała, a jakie mogła podpiąć pod kodeks właśnie.
— Wiem, że ma chyba, hm, jakoś 15 punktów? I sporo różni się od tego medycznego, a przynajmniej tak powiedziała mi Wieczorna Łapa. Jest on ważny i należy go przestrzegać i w ogóle poznać aby zostać wojownikiem. Znam jeden punkt, chyba najkrótszy bo to jedyny jaki zapamiętałam od ojca. "Słowo przywódcy jest prawem". O, i siostra mówiła mi, że ciężko go spamiętać, tyle wiem.

_________________

– Mm… szesnaście, tak – kiwnął lekko łbem. – Czy ja wiem, czy ciężko… pewnie zależy od kota – przyznał, a wąsy lekko mu zadrgały z rozbawienia. W końcu ostatecznie właściwie każdemu udawało się wyuczyć tych zasad.
– Kodeks jest ważny z paru względów; po pierwsze nadaje on pewne… ramy klanom i życiu w nim. Normuje on również stosunki pomiędzy grupami. Poza tym przestrzeganie Kodeksu Wojownika jest ważną kwestią, jeśli chodzi o Gwiezdny Klan – na Srebrną Skórkę dostają się te koty, które za życia postępowały według jego zasad – wprowadził kotkę nieco bardziej w sam temat Kodeksu. – Jego dwie pierwsze zasady brzmią: broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem. Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego Klanu.

_________________

Szesnaście wymamrotała bezgłośnie pod nosem, po czym przytaknęła wujowi szybkim skinieniem łba. Szesnaście punktów to całkiem sporo i, mimo zapewnień złotego, trochę zaczęła rozumieć słowa Morwy co do trudności w zapamiętaniu tego wszystkiego. Obawiała się, że i dla niej okaże się to trudne. Jednak... skoro udało jej się dość szybko przyswoić teorię polowania i wszystkie potrzebne doń zagadnienia, to chyba kodeks nie powinien jej aż tak przerosnąć, prawda? Jeżeli chce zostać dobrym wojownikiem, a do tego mistrzem... Musiała znać kodeks naprawdę, ale to naprawdę dobrze. Zresztą, do przestrzegania go, znajomość jego treści też była niewątpliwie potrzebna.
Pierwsze dwa punkty brzmiały dość logicznie. Lojalność wobec własnego klanu, gotowość oddania za klan i do tego, by w jego obronie walczyć przeciw przyjacielowi. Wierzbowa Łapa lekko zmarszczyła nos w zastanowieniu, jednak nic nie powiedziała. Nad czym dumała? Zastanawiała się, czy byłaby gotowa spełnić ten pierwszy, pewnie najważniejszy punkt gdyby wymagała od tego sytuacja. Na ten moment w jej głowie pojawiało się stanowcze "tak", jednak nie wiedziała czy wynikało to z faktycznej odwagi, czy... nawet nie wiedziała czego. Może po prostu zwykłej, wpojonej od kocięcia lojalności? Co do granic, to nawet nie musiała się nadmiernie zastanawiać, było to dla niej jasne jak słońce, że oznaczeń się nie przekracza i tyle. Powtórzyła sobie parokrotnie podane punkty, po czym uśmiechnęła się lekko i trzepnęła uchem. — Zrozumiałam! Jak brzmią następne punkty?

– Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę… rzecz jasna, chodzi o terminatorów, którzy potrafią już polować. Zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie – przedstawił kolejne dwa punkty. Były one dość proste w jego ocenie, więc pozwolił sobie dorzucić jeszcze pytania wprowadzające do kolejnych zasad: – W jakim wieku kocię może zostać terminatorem i co robi każdy nowo mianowany wojownik?

_________________

Kolejne punkty również okazały się stosunkowo proste i łatwe do zapamiętania. Starszyzna, kocięta i chorzy mieli być nakarmieni jako pierwsi; zrozumiane! Starsi mieli już swoje księżyce i nie mieli sił by polować, a do tego należał im się zasłużony odpoczynek po wielu księżycach bycia wojownikami. Kocięta były zbyt młode by opuszczać obóz, a do dopiero polować, a chorzy? Cóż, oni byli po prostu zbyt chorzy, jak sama nazwa wskazuje, by opuszczać lecznice i narażać własne zdrowie, czy też by nie zarażać innych. Następny punkt również był dla Wierzbowej Łapy jasny. W końcu podczas przrabiania teorii na treningu, Orzechowy Cień tłumaczył jej gdzie najlepiej celować by zabić zwierzynę bezboleśnie. Dlatego też fakt istnienia zasady o tym, by nie bawić się jedzeniem, był dla kocicy dość łatwy do zapamietania. W sumie, nawet jej mama upominała ja czasem, by nie bawiła się przyniesionymi przez ojca myszami, gdy była młodsza. Niestety, druga część tego punktu była dla Puch nieco mniej zrozumiała, dlatego lekko przekrzywia łebek i zmarszczyła nos.
— Dlaczego dziękuję się Gwiezdnemu Klanowi? W końcu to ja wytropiłam zwierzynę, a... wątpię by nasi przodkowie sprawili, że ta się urodziła i wpadła mi w łapy. Nie rozumiem. — miauknęła ciekawsko, wbijając spojrzenie prosto w wuja. Nie negowała sprawczej mocy Gwiezdnych, bo wierzyła w nich, jednak... jakoś nie mogła zrozumieć czemu akurat za tę konkretną rzecz ma im dziękować, skoro Gwiezdni raczej nie odpowiadali za piszczki. Nie? Długo się nad tym nie głowiła, bo padły inne pytania, tym razem ze strony złotego, na które praktycznie od razu odpowiedziała. — Kocie musi mieć co najmniej 6 księżyców by zostać mianowane, ale może mieć też więcej! W końcu Deszczowa Łapa został dość późno mianowany przez chorobe, ale... no, kocie nie może mieć mniej. A co do tego o wojownikach to nie mam pojęcia, ale na pewno coś ważnego? Może jakiś samotny patrol?

_________________

– To fakt, że polujesz na zwierzynę własnymi łapami, nikt temu nie zaprzecza tą zasadą –chodzi po prostu o to, by wyrazić wdzięczność Gwiezdnemu Klanowi, który nad nami czuwa, i okazać szacunek życiu otaczających nas zwierząt, które zabijamy, by móc się pożywić i przetrwać – odpowiedział tak, jak potrafił i tak, jak zawsze to pojmował. – Tak, masz rację. To, że kocię musi ukończyć przynajmniej sześć księżyców, by zostać terminatorem, to kolejna reguła, a z wojownikami… prawie. Nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika. A co wiesz o randze zastępcy i przywódcy, hm?

_________________

— Ah, w ten sposób. Rozumiem. — przytaknęła powoli, gdy jej wątpliwości z tą zasadą zostały rozwiane i nadstawiła czujnie ucha na następne słowa mistrza. Jak się okazało; prawie trafiła z tym samotnym patrolem, a jednak nie do końca. Całonocne milczące czuwanie? Brzmiało ciekawie! Miała szczerą nadzieje, że jak już zostanie mianowana to chociaż z kimś z kim będzie jej się dobrze milczało; może z Morwą? Żubrem? Drozdem? Musi koniecznie podpytać ich jak tam idzie im trening! Malucha na razie w to nie wliczała. Z tego co pamiętała, leżał chory w lecznicy, a jego trening stał w miejscu. Eh... Przydałoby się go odwiedzić w wolnej chwili.
— Wiem, że przywódcą zostaje zastępca dopiero po śmierci, albo rezygnacji obecnego. No i jak zastępca zrezygnuje bądź umrze, to przywódca ma obowiązek wybrać nowego. Wiem też, że przez Szałwiowym Życzeniem był Tonące Słońce i Skrzące Niebo. Mm, przywódca otrzymuje dziewięć żyć od przodków i, o, jak wspomniałam, znam punkt o tym słowie przywódcy które jest prawem. Nic więcej nie wpadam mi do głowy jeszcze oprócz tego, że zastępca może zastępować przywódcę podczas nieobecności i mianować terminatorów, ale wojowników już nie i chyba może robić to medyk? Przynajmniej wujek Motyl mianował Wschodzący Księżyc. Tyle wiem.

_________________

– Skrzące Niebo był zastępcą mojego ojca. Po nim zastępczynią była Golcowa Gwiazda, wtedy Golcowy Śpiew – sprecyzował. – Ale tak, z resztą masz rację. Dodatkowo zastępca organizuje patrole i może podejmować pomniejsze decyzje w klanie. Same zasady Kodeksu brzmią zaś dokładnie: Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi. Po śmierci lub rezygnacji zastępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca. Co dalej… Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć. Zgromadzenia odbywają się na Gadzich Łuskach i poza przywódcą, zastępcą i medykami udaje się na nie zawsze kilkoro wojowników i terminatorów jako delegacja klanu.

_________________

Z mordki Puch wydobyło się nieme "ooo" na korektę ze strony Orzechowego Cienia. A więc Skrzące Niebo był zastępcą Niedźwiedziej Gwiazdy, jej dziadka. Pewnie Zawilcowa Łąka miała to na myśli, a ona źle zrozumiała jej słowa, umieszczając wspomnianego kocura, zupełnie gdzieś indziej w chronologii. Z lekkim, jednak pozytywnym zaskoczeniem, odnotowała wspomnienie wojowniczego imienia Golcowej Gwiazdy, nad którym nigdy się nie zastanawiała i też; nigdy o nie nie pytała. Golcowy Śpiew brzmiał tak... ciekawie? Tak, zdecydowanie.
Dalej jedynie przytaknęła szybkim skinieniem głowy na kolejne punkty kodeksu, a gdy złoty kocur wspomniał o zgromadzeniu, liliowa kotka drgnęła zaintrygowana. — Ooo, mama mi kiedyś o nim wspominała. Myślisz, że Golcowa Gwiazda wybierze mnie na następne? Hm, za ile w ogóle jest? — mruknęła, unosząc nieznacznie jedną z brwi, przekrzywiając przy tym głowę, a ogonem mimowolnie przykryła opatrunek na łapie. Cóż... chyba do zgromadzenia powinna się odpowiednio wykurować? Bardzo chciała iść na zgromadzenie, poznać nowe koty z innych klanów, może nawet zawiązać jakieś stałe znajomości? Eh! A mogła uważać z tym tchórzem, to by może dzisiaj chodzili po granicach...
— Jak brzmią następne punkty kodeksu?

_________________

– Że tak powiem… cholera wie. Golcowa Gwiazda wybiera koty na Zgromadzenie według własnego uznania – odpowiedział, wzruszywszy lekko barkami. – Z jednej strony to dobrze, bo teoretycznie każdy ma szansę się na nie udać, z drugiej… czasami mija wiele pór, zanim się udasz na kolejne Zgromadzenie, nawet jako zasłużony wojownik. A odbywają się one w środku Pory Nagich Drzew i Pory Zielonych Liści, więc nie zostało już wiele czasu – dodał.
– Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota – podał kolejny punkt. – A wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie, nawet jeśli jest to kocię z innego Klanu.

_________________

Zapał Wierzbowej Łapy nie został doszczętnie zgaszony, może nieznacznie zmalał przez słowa Orzecha, ale liliowa terminatorka nie zamierzała od tak rezygnować z tak doskonałej możliwości na poznanie nowych kotów. Ostatecznie sama poprosi Golec o to by ją zabrała, ale... tylko w ostateczności! Cmoknęła cicho, marszcząc przy tym nos, po czym pewnie i żartobliwie rzuciła w stronę wuja: — No to liczę, że teraz padnie na mnie! A przynajmniej mam taką nadzieje, bo zgromadzenie brzmi naprawdę super. Na ilu już byłeś? Poznałeś na nich kogoś ciekawego? — dopytała, wlepiając w kocura ciekawskie spojrzenie, jakby oczekiwała, że wyśpiewa jej tutaj najciekawsze ploteczki ze swojego prywatnego życia. Cóż, gdyby złoty nie chciał się chwalić swoimi znajomościami, zawsze mogła wypytać o nie kogoś innego, no na przykład Skowronka, który przecież kumplował się z rzecznym przywódcą, a to oznaczało, że mógł mieć jeszcze wielu, wielu innych ciekawych znajomych w innych klanach.
— Jak najskuteczniej oznaczać granice? — dopytała, drugi ze wspomnianych punktów kwitując skinieniem głowy, bo... Był dla niej jasny i klarowny. Chyba jakiś mysi móżdżek zostawiłby kocię, czy jakiegokolwiek innego kota w potrzebie, tylko dlatego, że był z innego klanu! Ona na pewno nie zamierzała tego robić. Kot to kot, każdy zasługuje na pomoc. — Hm, Morwa chyba trochę chciała mnie nastraszyć tym kodeksem. Na razie nie jest taki trudny i skomplikowany do zapamiętania, chociaż... Nie mówię, że nie będę powtarzać! No, ale musisz przyznać, ze większość tych punktów jest dość racjonalna i ciężko mi uwierzyć, że są koty, które mogą chcieć je łamać z premedytacją.

_________________

– Na… dwóch, jeśli dobrze pamiętam? – odpowiedział, wzruszywszy lekko barkami. Ogólnie było widać, że Zgromadzenia właściwie mało go ekscytują i nie jest to jakiś temat, na który chciałoby mu się specjalnie rozwodzić. To, że Golcowa Gwiazda wybierała inne koty, to jedno… drugie, że i tak były nudne. – Powiedzmy. Poznałem na pierwszym spoko Gromiaka, z którym do dzisiaj czasem gadam. – To było chyba najbardziej warte uwagi.
Opisał krótko terminatorce, w jaki sposób oznacza się granice: moczem, ewentualnie zostawiając zapach z poduszeczek łap na powierzchni, na przykład na korze drzewa.
– Koty są różne, sytuacje też… ale podejrzewam, że zazwyczaj Kodeks jest łamany przez przypadek, albo przez konieczność, a nie z premedytacją – przyznał. – Zresztą, kolejna zasada: słowo przywódcy jest prawem… jeśli przywódca każe ci zrobić coś niezgodnego z Kodeksem, a ty odmówisz, to i tak łamiesz Kodeks, czyż nie? Tylko w inny sposób. A następna brzmi: honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika.

_________________

Gdyby mogła, Puch najpewniej cmoknęłaby z zawodem na nudną odpowiedź swojego wuja i mistrza, ale się od tego powstrzymała, wiedząc, że nie byłoby to najgrzeczniejsze. Westchnęła więc bezgłośnie i lekko poruszyła wąsami na wspominkę, że Orzech poznał jakiegoś gromiaka z którym ma kontakt do teraz. Sama liczyła, że jak uda jej się iść na zbliżające się zgromadzenie, pozna kogoś, kim będzie mogła się pochwalić tak samo jak jej wuj. No, jednak znacznie bardziej entuzjastycznie. Na wyjaśnienia odnośnie oznaczania granic jedynie przytaknęła lekkim skinieniem łba i już z większym zainteresowaniem nadstawiła ucho gdy kocur zaczął odpowiadać na jej ostatnie słowa dotyczące kodeksu. Po podaniu przykładu ze słowem przywódcy, zmarszczyła lekko brwi i po chwili powoli pokiwała łbem, gdy dotarł do niej sens wypowiedzi.
— To... to ma sens, tak. — mruknęła pod nosem. Faktycznie, więcej sensu było w tym, że ktoś mógł nieświadomie łamać kodeks, bądź być do tego zmuszonym przez sytuacje. Ślepe podążanie za punktami mogło przynieść więcej szkód niż korzyści i... chyba samo wyuczenie się ich na pamięć bez wcześniejszego zrozumienia, na niewiele się przydawało. Huh. Gdy padła kolejna zasada, Puch nieznacznie się wzdrygnęła. Zabijać. Nie wyobrażała sobie zabicia drugiego kota, nawet gdyby ten był "wyjęty" spod kodeksu, cokolwiek to znaczyło. Chociaż miała swoje podejrzenia. — Czy koty wyjęte spod kodeksu to samotnicy? — mruknęła, unosząc nieznacznie jedną z brwi.
— Gęsi Tupot mi kiedyś wspominał, że takie koty mieszkają na ziemiach niczyich i z dwunożnymi.

– Mm… tak, oni też. Wyjęci spod Kodeksu to również wygnańcy, zdrajcy, koty z grup, które nie są klanami – odparł. – Koty mieszkające z dwunogami, karmione przez nich, korzystające z wygód ich gniazd, to pieszczoszki, tak ich nazywamy. To zresztą prowadzi nas do kolejnego punktu Kodeksu, który brzmi: wojownik odrzuca wygodne życie pieszczoszka. I wreszcie, już ostatni: każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł.

_________________

Czyli dobrze pamiętała, Gęsi Tupot może być z niej dumny, że pomimo tego, że ojciec raczej najlepszym mówcą nie jest, Puch zapamiętała cokolwiek z jego ciężkich starań. Uśmiechnęła się pod nosem i w skupieniu wysłuchała słów wuja do końca z lekkim zaskoczeniem przyjmując, że przerobili już cały kodeks. Uniosła lekko brew, licząc sobie w głowie punktu które padły wcześniej. Oh, faktycznie padło już szesnaście!
Ostatni jaki został wspomniany, najbardziej że wszystkich już powiedzianych, sprawił, że Puch się zaciekawiła. No, bardziej niż wcześniej! — Ten punkt jest związany z pożarem? Czy powstał wcześniej? — dopytała, wlepiając ślepia prosto w Orzecha, oczekując jakiegoś rozszerzenia. Skoro skończyli kodeks... chyba mogą skupić się teraz na czymś innym, a jednak w temacie? W końcu... Mama wspominała jej o tym, że Wicher oddał część terenów na rzecz Klanu Rzeki, który nie przybył tu na równi Gromem i Wichrem właśnie. Ciekawiło ją, czy za tym konkretnym punktem stoi coś jeszcze niż tylko pożar, a może aż?

_________________

Starlight