Trening Wierzbowej Łapy

Unik Puch: nieudany
Atak Orzecha: krytyczny

Nagle wszystko zaczęło iść bardzo źle… dla Puch, rzecz jasna. Nie zdołała umknąć, ba! Nie zdążyła nawet się podnieść! Została za to przygnieciona do ziemi całym ciężarem znacząco starszego, bardziej umięśnionego i zwyczajnie ciężkiego kocura, który nie zamierzał dawać jej forów. Pozycja była bardzo niefortunna, bowiem kotka wciąż leżała na boku, a Orzechowy Cień przytrzymywał ją nie tylko ciężarem ciała, ale i łapami.

_________________

Trening Wierzbowej Łapy - Page 6 Cz7MEFY

Trening Wierzbowej Łapy - Page 6 MevtoU0

Uh. Okazało się, że Orzechowy Cień był znacznie trudniejszym przeciwnikiem niż się spodziewała. Nawet oślepiony z łatwością ją powalił i docisnął do ziemi, powodując nieco zaskoczone piśnięcie, zakończone kłapnięciem zębów z... jawnym podirytowaniem. Liliowa kotka nie zamierzała się tak łatwo poddawać mimo tragiczności swoich ataków i po mizernym uniku. Postawiła na dość ryzykowny ruch, albowiem zaczęła się wić i szamotać na tyle, by obrócić się na plecy i spróbować najmocniej jak potrafiła, zacząć kopnąć kocura w pysk, w pierś, w brzuch; do czegokolwiek byłoby jej najbliżej. Chciała go tym zmusić do zejścia z niej bo bycie przygniecioną - wcale jej się nie podobało!

_________________

Trening Wierzbowej Łapy - Page 6 Lv9k4sG

Trening Wierzbowej Łapy - Page 6 4C23qCS

Atak Puch: nieudany
Atak Orzecha: krytyczny

I… impas. Kocur trzymał Puch za mocno przy ziemi, by ta była w stanie cokolwiek zrobić, a nawet łapami przyparł ją jeszcze mocniej do gruntu, odbierając jej lekko dech. Złocisty wojownik wiedział, jak kontrolować swoją siłę tak, by nie zrobić terminatorce żadnej realnej krzywdy, więc było to tylko chwilowe, nawet jeśli wciąż przyciskał ją do ziemi.

_________________

Gdy nawet nie drgnęła, a kocur tylko mocniej na nią naparł, z jej pysk wyrwał się zduszony warkot. Dlaczego szło jej tak okropnie? Gwiezdni się na nią uwzięli po ostatnim przywaleniu Maluchowi w pysk czy jak? Zazwyczaj miała jakiekolwiek szczęście do walki, a teraz? No to był jakiś nieśmieszny żart. — No co jest! — syknęła pod nosem poirytowana, przez moment wymachując łapami by dać upust swojemu niezadowoleniu. Gdy to zrobiła, było jej jakoś... lżej. Jednak czas na jakieś frustracie i fochy; w prawdziwej walce to była ostatnia rzecz, którą powinna robić. Spięła wszystkie mięśnie i chociaż było jej trudno, spróbowała obrócić się jeszcze raz i ponownie spróbować go kopnąć. Póki miała jeszcze siły i... powietrze w płucach.

_________________

Atak Puch: udany
Atak Orzecha: nieudany

– Uspokój się i nie machaj tak tymi łapami – burknął niskim głosem na podirytowanie syknięcie terminatorki. No proszę bardzo, idealny przykład tego, jak Puch daje się ponosić emocjom, przez co ciężko jej przeanalizować rzeczywistość i działać racjonalnie. Przygniatał ją dalej, jednak terminatorce przyszło do głowy, żeby zrobić coś konkretnego i przemyślanego. Kopniak, jakiego dostał, był dość mocny i utrudnił mu utrzymanie kocicy dalej. Uścisk mocno się poluzował i Puch, o ile wciąż była w zagrożeniu, że Orzechowy Cień zaraz znowu ją przybije do ziemi, to miała teraz idealne kilka uderzeń serca na to, by to zagrożenie zminimalizować i zwiać lub inaczej obrócić tę sytuację na swoją korzyść.

_________________

W końcu udało jej się wyprowadzić solidnego kopniaka, który poskutkował zelżeniem ucisku ze strony złotego wojownika, co kocica odnotowała z ulgą. Nie dając się jednak ponownie ponieść emocjom, zachowała na tyle zimną krew na ile na ten moment potrafiła i wykorzystując fakt mocnego poluzowania uścisku, postanowiła szybko podnieść się na przednich łapach, zachwiać tym samym pozycję wuja i spróbować zacisnąć zęby na jego odsłoniętym dla niej gardle. Oczywiście na tyle, by nie zrobić mu krzywdy.

_________________

Atak Puch: udany
Unik Orzecha: krytyczny

Chociaż początkowo miał zamiar po prostu ponownie przygnieść terminatorkę do ziemi, został zmuszony do uniku; w porę odskoczył w tył, oddalając się od Wierzbowej Łapy.
– Gdzie z zębami – mruknął, ale już bardziej rozbawionym tonem, chociaż wciąż: nie powinna lecieć do niego z zębami, kiedy dopiero się uczyła walki i kontrolowania swojej siły. Nie chciałby wrócić do legowiska rannych po czasie, jaki tam spędził, i to już drugi raz z winy Puch, hmpf.

_________________

Kocur odskoczył, a Puch praktycznie od razu podniosła się na równe łapy. Nieco chwiejnie, ale stała! W lekkim rozkroku z nisko opuszczoną głową, co zrobiła nieświadomie i po to by uspokoić oddech, a nie dlatego, że tak szybko załapała podstawy. Te przyszły jej do głowy dopiero po chwili. — Nie chciałam cię mocno ugryźć, a poza tym... odskoczyłeś, a ja w końcu stoję na równych łapach. Musiałam sobie jakoś poradzić, nie? — skwitowała, posyłając kocurowi nieco butny uśmieszek, po czym ruszyła w jego stronę, unosząc łapę by się zamachnąć i spróbować uderzyć go w bok głowy.

_________________

Atak Puch: nieudany
Atak Orzecha: krytyczny

– Nie chciałaś, ale mogłabyś – odpowiedział szybko, jednak nie skupiał się na rozmowie, a na walce; Puch uderzyła powietrze, ale tym razem nie dlatego, że Orzechowy Cień umknął, po prostu chybiła. Kocur wówczas zamachnął się łapą, żeby uderzyć nią w przednie łapy swojej terminatorki z zamiarem podcięcia ich i przewrócenia kotki, co zresztą się poniosło.

_________________

Na osty i ciernie! Chybiła, a kocur znowu obrał za cel powalenie jej. Co on miał z tymi łapami? Gdy ją podciał, poleciała jak długa z głuchym jęknięciem. Podniosła się w miarę możliwości na równe łapy i ponowiła atak, tym razem wybijając się w jego stronę z zamiarem uderzenia przednimi łapami w jego pierś. Nie mogła skończyć jako jedyna poobijana, bo ten kopniak z wcześniej; już nie był taki zadowalający.

_________________

Atak Puch: udany
Atak Orzecha: udany

Puch miała pełne prawo się frustrować przebiegiem tej walki, jednej z wielu, jakie mieli odbyć, bo nie szło jej najlepiej i pokazywało to, jak bardzo jest niedoświadczona; Orzechowi to było na rękę w świetle ich rozmowy, bo mógł zobaczyć, jak bardzo Puch jest faktycznie zaangażowana w swoje postanowienie czy nawet obietnicę zmiany i czy na tym etapie jest gotowa powściągnąć swoje emocje. W końcu to była walka treningowa i nie zależało od niej zbyt wiele, to raz, a dwa… życie wojownika wiązało się z różnymi negatywnymi doświadczeniami i emocjami: ze stratą, porażką, ranami, ryzykiem, frustracją, złością, czasem stagnacją i brakiem celu, i tak dalej, i trzeba było sobie z nimi radzić, a nie się im poddawać. W każdym razie, kocur trafił i dość mocno obił łapy Wierzbowej Łapy, ale nie przewrócił jej – zamiast tego sam dostał w pierś i sapnął głośno.

_________________

Sapnięcie kocura było dla niej sygnałem, że atak się powiódł, jednak sama... również wydała z siebie podobny dźwięk na bolesny cios w łapy, jednak buzująca w niej adrenalina jakkolwiek go tłumiła; na następny dzień będzie z tym gorzej. Po udanym uderzeniu w pierś kocura i będąc całkiem blisko, postanowiła zamachnąć się i spróbować uderzyć go w bok głowy, tak jak wcześniej jej się nie udało.

_________________

Atak Puch: krytyczny
Atak Orzecha: krytyczny

I tym razem się udało. Orzech dostał w łeb i to tak mocno, że mu się nieco zakręciło w głowie; mimo to, udało mu się doskoczyć do boku Puch i łapą trzepnąć ją w dolną część boku.
– Wystarczy na dzisiaj – oznajmił, odskakując i potrząsając lekko głową, żeby pozbyć się lekkiego dzwonienia w uszach. – Dobrze ci szło, ale przed nami dużo pracy – dodał.

---

Od tego czasu trenowali walkę. Pewnego dnia jednak Orzech poprosił Puch o zjawienie się nie w Rysim Gąszczu, a na skraju Ciernistych Koron przy Mechowisku. Kiedy jednak kocica tam dotarła, nie znalazła swojego mistrza, jedynie jego zapach sprzed jakiegoś czasu.

_________________

Już miała się uśmiechnąć triumfalnie po wyprowadzeniu ciosu, gdy nadszedł rewanż; stęknęła i już miała znów spróbować ataku gdy... Orzech przerwał walkę, na co westchnęła i powoli rozluźniła mięśnie. Przytaknęła mu i wspólnie wrócili do obozu. Już po drodze zaczęła odczuwać nieprzyjemności związane z poobijanymi łapami, bokiem i grzbietem. A to dopiero początek, eh!

____

Ćwiczyła ciężko i sumiennie, coraz rzadziej kierując się emocjami podczas walki, co mogło się przekładać na jej skuteczność. Liczyła, że tym samym zadowoli Orzecha, ale i samą siebie, bo dostrzegała poprawę w celności swoich ciosów. Gdy kocur umówił się z nią na skraju Ciernistych Koron gdzieś przy Mechowisku, Puch stawiła się o umówionej porze by z lekkim zaskoczeniem zastać tam... ledwo zapach kocura, do tego sprzed jakiegoś czasu. Uniosła brew i rozejrzała się czujnie, poruszając przy tym zdrowym uchem na wszystkie strony. Kocura nie było w pobliżu. Test? Słyszała, że niektórzy mistrzowie decydowali się na takowy pod koniec treningu, a to... cóż, zaciekawiło ją. Szybko jednak wyrzuciła z głowy podekscytowanie i ugięła się na łapach, ustawiła pod wiatr i czujnie poruszając głową, zachowując przy tym totalną ciszę, rozpoczęła tropienie. Starała się iść za pozostawionym przez kocura zapachem, upewniając się, że ten się ani nie urywa, ani nagle nie zmienia kierunku.

_________________

Trop prowadził kotkę głębiej w Cierniste Korony, jednak zapowiadało się na to, że Puch będzie musiała przejść kawałek. Orzechowy Cień wyraźnie zjawił się na miejscu wcześniej i oddalił się od zapowiedzianego miejsca spotkania, utrudniając sprawę terminatorce.

_________________

Kocur nie zamierzał niczego jej ułatwiać i była z tego powodu zadowolona; jej wuj był ostatnim kotem, który litowałby się nad nią, dmuchał i chuchał na jej niepełnosprawność. Została co do tego uświadomiona i wyszło jej to na dobre. Niestrudzenie szła dalej wzdłuż pozostawionej linii zapachowej, wciąż czujnie poruszając głową i zachowując ciszę. Nie chciała zwrócić na siebie uwagi jakiegoś drapieżnika, a jak już - to jako pierwsza go dostrzec i się wycofać. Wciąż nie czuła się zbyt pewnie w walce i chociaż z wujem szło jej coraz lepiej, drapieżniki to inna kategoria. Parła do przodu pewnie, ale z odpowiednią ostrożnością prosto w głąb Ciernistych Koron mając nadzieje na wytropienie Orzecha.

_________________

Na szczęście w okolicy nie było żadnych drapieżników, przynajmniej pozornie; Puch mogła bez zakłóceń podążać tropem swojego mistrza. Ten kierował się dalej w głąb Ciernistych Koron, aż w końcu… nie rozdwoił się w dwie strony. Teraz pytanie: w lewo, czy w prawo? Zapach z lewej strony zdawał się być mniej świeży, ale może to było tylko złudzenie.

_________________

Szła i szła, aż zastygła zdezorientowana. Zapach kocura nagle się rozdwoił i zdawał się prowadzić w dwie różne strony - prawo i lewo. Uniosła brew i trzepnęła lekko ogonem. Wciągnęła powietrze nie tylko nosem, ale i przez mordkę, chcąc sprawdzić który z tropów był wyraźniejszy i mocniejszy. Zdawało się, że ten na prawo, ale czy mogła być tego pewna? Musiała zaryzykować. Na szybko drapnęła korę na pobliskim drzewie by wiedzieć gdzie wrócić gdyby trop na prawo prowadził donikąd i ruszyła właśnie w tamtym kierunku. Wciąż na ugiętych łapach, pod wiatr, w ciszy i poruszając czujnie głową. Nie mogła dać się zaskoczyć. Co jakiś czas sprawdzała również czy zapach się nie urywa, albo nie kończy na jakimś drzewie.

_________________

Trop zdawał się wieść teraz po… łuku. Po przejściu kilku długości drzewa… znowu się rozdwoił! Tym razem zapach prowadzący dalej po tym samym niewidocznym łuku zdawał się słabszy, a odbijająca w lewo nitka zapachu – mocniejsza.

_________________

Na całe szczęście trop ciągnął się dalej, wiec nie musiała się cofać. Poza tym, Orzechowy Cień zdawał się nieźle bawić podczas chodzenia po okolicy. Najpierw łuk, później kolejne rozdroże. Puch uśmiechnęła się lekko pod nosem i powoli wyprostowała, rozglądając po okolicy. Wciąż była w Ciernistych Koronach, a dalszy trop prowadził na lewo. Poruszyła czujnie uszami i powróciła do pozycji na ugiętych łapach, obierając kurs na mocniejszy trop na lewo. Dalej w ciszy, poruszając czujnie łbem i z lekko rozwartą mordką rozglądała się za czymś więcej niż zapachem, co mogłoby wskazywać na to, że jej wuj znajduje się w pobliżu. Jakiś zadeptany mech, kępka sierści - cokolwiek. Nawet ciekawsko zerknęła po drzewach jakby w nadziei, że dostrzeże złote futro na jednej z gałęzi, jednak dość szybko wróciła spojrzeniem przed siebie i pod własne łapy. Drapieżników nie było, ale wolała dmuchać na zimne. Jeszcze Orzech wyczuje, że nie jest skupiona i zaatakuje ją od strony głuchego ucha, tym samym oblewając Puch w... chowanego.

_________________

Starlight