No i kolejne zgromadzenie na którym to on sam jest. Ucieszył się gdy się o tym dowiedział bo będzie miał okazje zobaczyć jakieś nowe pyski, szczególnie rzeczniaków. Dodatkowo to było pierwsze zgromadzenie gdzie Żar ich wszystkich tu poprowadził. Więc chciał jak najbardziej wesprzeć kumpla w tym. Mimo iż ostatnio Kozioł miał na niego focha i na to co się ostatnio wydarzyło. No ale dalej był jego kumplem! I nie fochał się o to już tak bardzo. Poza tym miał miłe towarzystwo w czasie drogi. Wymienił parę słów z Sokolim Skrzydłem i droga była bardzo przyjemna i spokojna. Pewnie Zaćmienie gryzie ogon z zazdrości! HA!I dobrze. Niech wie kto tutaj jest górą!
Gdy dotarli na miejsce, zaczął się rozglądać po zebranych. Zobaczył Szałwiowe Życzenie, której posłał głupkowaty uśmiech. Dawno nie gadali. A niestety nawet na zebraniach nie mogli po mówić bo cóż… Miała swoje obowiązki. No ale może niedługo ją gdzieś tam spotka i zapyta co tam słychać. Oby dobrze.
Następnie z szacunkiem kiwnął głową do przywódców, zastępców i medyków. A potem po prostu skupił się na kotach, które tu przybyły. No… szału nie było. Przynajmniej z tego co zauważył spostrzec. Na razie jego oczom ukazywała się dość sporawa liczba terminatorów. Może warto było się ich spytać jak tam u nich? Bo nie za bardzo miał sił na jakieś poważniejsze dyskusje.
Postanowił więc podbić do pewnej terminatorki pochodzącej z klanu Wichru. Bo na razie z Rzeki nie mógł dopatrzyć nikogo interesującego.
– Hejoo! Jestem Koźlorogi z klanu Gromu. A ty? – zapytał gdy podszedł do czarno białej terminatorki. Usiadł obok i swój wzrok skupił na niej. Wartałoby kogoś nowego poznać.

Niezdecydowanie kocura wyraźnie zdziwiło Konwalię, który postanowił swoich odczuć nie ukrywać i uniósł wysoko brew. Zachowanie tamtego było dla niego na tyle niezrozumiałe, że musiał się upewnić, czy zinterpretował je zgodnie z intencją wypowiadającego te słowa kocura. Nie był również w stanie zgodzić się z opinią tamtego, jakoby istnienie ważniejszych spraw uniemożliwiało obliczenia dotyczące tego, ile księżyców minęło od mianowania danego kota.
- Od księżyca - odpowiedział na pytanie kocura, postanawiając odpowiedzieć na nie swoim własnym. - Byłeś już kiedyś na zgromadzeniu?
Powstrzymał się od przerwania swojej wypowiedzi w połowie na widok nadchodzących jako ostatnich rzeczniaków. To na nich skierowany został wzrok zielonych ślepi kocura, który przypasowywał opisy podane mu przez Tęczową Chmurę do nowodostrzeżonych pysków, po kilku uderzeniach serca zaś skupił się na kimś innym, długonogiej, smukłej pointce, o oczach podobnych kształtem do tych, które posiadał on sam. W głowie kocura pojawiła się myśl, że rzeczniaczka ta była wyjątkowo urodziwa.

Mimo obecności Orzechowego Cienia na Zgromadzeniu, nie wyglądało na to, żeby zatruwał on Traszce zad… Gwiezdnym niech będą dzięki. Ten kocur z każdym dniem irytował ją chyba coraz bardziej. I chyba z wzajemnością… cóż, w każdym razie kotów było mnóstwo. Dużo. Aż za dużo. Już wcześniej było dużo, ale zaczęło ich przychodzić JESZCZE więcej, i serduszko Traszki zaczynało bić z lekka szybciej, ale bynajmniej ze szczęścia; szum robił się coraz głośniejszy i denerwujący i bolący ją w uszy i dezorientujący i… jakiś kot do niej gadał, chyba.
Spojrzała w stronę, z której pochodził ten nieco-głośniejszy-i-konkretniejszy-głos, chociaż nie patrzyła na białoszarego kocura bezpośrednio. A już na pewno nie w jego oczy! Zamrugała i milczała przez chwilę, aż w końcu z jej pyszczka wydobył się jakiś dźwięk… a wraz z nim powietrze, o którego wymianie chyba na chwilę zapomniała.
— T, y– Traszka, z tego, e, ych, Wru — wymamrotała. Jak on się przedstawił? Koźlonogi? Strasznie dziwne imię. I trudne do wypowiedzenia! No i tak sobie siedziała, w ciszy, bo właściwie co mówić więcej…

Ostatnie Zgromadzenie było dla niej pierwszym w życiu i szczerze mówiąc, to by już jej wystarczyło. Zaspokoiła swoją ciekawość, przekonała się, że to tak naprawdę nic specjalnego, a nawet… nie lubiła się spoufalać z innymi klanami. Jednak tym razem ponownie została wybrana; pewnie dlatego, że jakiś wojownik musiał iść.
Powietrze było za to wyjątkowo przyjemne, a niebo pojaśniało od burzy. Kotka zamykała pochód kotów, kierujących się do Gadzich Łusek, spokojnie obserwując otoczenie. Dopiero gdy podeszła do niej Iskra, zaangażowała się w jakąkolwiek rozmowę, wyrażając dość obojętny stosunek do sytuacji Gromu, za to podpytując o jej treningi i podobne rzeczy. Gdy zaś poczuła jak jej ogon prześlizguje się po jej ciele, nastroszyła futro na grzbiecie, jednak nic nie powiedziała. Dotarli już na miejsce i dobrze byłoby znaleźć sobie towarzystwo. Rozglądnęła się i, hm, chyba nawet znała tu kogoś.
— Dzień dobry. Orzechowy Cień, jak dobrze pamiętam? A to pewnie twoja terminatorka? — zagadnęła do złocistego, którego kojarzyła ze spotkania przy granicy. Co zaś do szylkretowe siedzącej obok, doskonale wyczuła od niej zapach klanu Gromu, lecz cóż, była ciekawa ich reakcji. Jak już tu była, to chociaż skorzysta.

- Ode mnie też przekaż życzenia! Mam nadzieję, że szybko wróci do zdrowia! - powiedział do Szałwii po tym, gdy odetchnął z ulgą. Całe szczęście Golec żyje! Była naprawdę ciepłą kocicą, która jest jednocześnie przywódczynią i matką. To byłoby straszne dla całego Klanu Wichru, gdyby stracili najważniejszego dla nich kota! A nawet nie chciał wiedzieć, co musiałyby przeżywać jej kocięta.
- Pozwolicie, że zacznę, co? Przygotowywałem się do tego zgromadzenia przez pół księżyca - powiedział ze śmiechem, wyszczerzając zęby w szerokim uśmiechu. Przy aprobacie innych przywódców, wystąpił przed wszystkie klany już nie z zębatym wyszczerzem, ale z delikatnym, pewnym uśmiechem. Był już w sumie przywódcą od paru księżyców!
- Klan Gromu ostatnio przeszedł wiele zmian. Kruczy Cień zrezygnował z funkcji przywódcy, przechodząc ponownie w szeregi wojowników, jest również tutaj z nami wszystkimi i myślę, że ma się dobrze! Zostałem nowym przywódcą Klanu Gromu jako Rozżarzona Gwiazda, a moim zastępcą został Nasięźrzałowa Noc! Ostatnio odbyła się ceremonia moich siostrzeńców, poszerzając grono terminatorów o naprawdę ambitną młodzież, a szeregi naszych wojowników są liczne i aktywne w klanowym życiu. Mam nadzieję, że wszystko będzie się układać tak, jak do tej pory. W klanie narodził się niedawno najmłodszy miot byłego zastępcy, Mroźnego Poranka oraz jego partnerki, Burzowej Nocy - opowiedział, dumny ze swoich siostrzeńców, a także dumny z wojowników. Ogólnie był dumny z całego klanu! Cieszył się, że coraz bardziej rozkwita, w ich szeregi wstępowali ambitni wojownicy, a terminatorzy nie zniknęli tuż po tym, jak zaczęli trening. To był naprawdę duży postęp! Chciał, by było jeszcze lepiej.
- Nasi wojownicy poszukują również zbiegłego kota, który został uznany za zdrajcę klanu. Nazywa się Puszczykowy Lot, a jego zamiary nie są znane. Jakby ktoś zobaczył dużego, umięśnionego kocura o złocistym futrze, ciemniejszych pręgach oraz złotych oczach, niech przekaże patrolowi Klanu Gromu jego ostatnią lokalizację. I w sumie ode mnie to wszystko - powiedział, poruszając najważniejsze sprawy dla Klanu. Musiał poruszyć temat Puszczyka, chociaż go nie lubił. Wolał się zatroszczyć o bezpieczeństwo klanu, niż gdyby w najbliższej przyszłości mieli mieć na głowie grupę samotników, atakującą ich na granicach! Szczególnie że obecnie w klanie mieli sporo niedoświadczonych terminatorów, dla których starcie z samotnikiem mogło być zabójcze.

— Życzenia będą przekazane — odparłam na słowa dwójki przywódców, kiwając delikatnie głową. Kiedy tylko Żar zaproponował, że to on przejmie stery, tylko, znowu, skinęłam łbem, obserwując dokładnie mojego przyjaciela z delikatnym uśmiechem. Kiedy skończył szybko liznęłam pierś, aby uregulować futro, po czym wystąpiłam, aby teraz przemówić. Czułam co prawda to, jak mi się trzęsą łapki, ale... ah. Trzeba to było zrobić, prawda? Głęboki wdech, Szałwia.
— Dziękuję, Rozżarzona Gwiazdo. Klan Wichru życzy przed tobą długiej i spokojnej drogi, jako przywódcy twojego Klanu. Klan Wichru miewa się dobrze. Zwierzyny jest pełno, spokój na granicach również. W ostatnim okresie do grona wojowników dołączyła dwójka ambitnych i młodych kotów: Chabrowy Powiew oraz Gradowy Chłód. Również zostaliśmy dość niedawno obdarowani miotem; kociętami Świergoczącego Boru, jak i jej partnera, Gęsiego Tupotu. Kocięta się cudownie czują podczas tej Pory Zielonych Liści, a za niedługo będą miały ceremonię na terminatorów. Ode mnie wszystko — mówiłam głośno, delikatnie mrużąc oczy, aby pokazać, że wiadomości, które przynoszę są tylko tymi dobrymi. Nie mieliśmy w Klanie Wichru żadnego zbiega, a w ostatnich księżycach życie w Klanie Wichru było spokojnym. Ostatecznie skinęłam łbem i przekazałam głos Krzywej Gwieździe, wracając na swoje miejsce.

Gdy Rozżarzona Gwiazda wyraził chęć by zabrać głos jako pierwszy, uśmiechnąłem się delikatnie i skinąłem łbem w kierunku kocura. Niedawno został przywódcą, więc rozumiałem jego podekscytowanie co do przemowy na zgromadzeniu. Nie mogłem odebrać mu tej przyjemności! W tego typu przemowach było coś... Przyjemnego i elektryzującego, a zresztą... Rudzielec sam powiedział, że dość długo się do tego przygotowywał, więc! Wysłuchałem całej przemowy nowego przywódcy Gromu, a na wspomnienie Kruka, mimowolnie odszukałem go spojrzeniem w tłumie pod skałami. Jego rezygnacja troszkę mnie zaskoczyła. Zdawał się spełniać w roli przywódcy, jednak nie miałem pełnego obrazu jego, cóż, ambicji, znając go jedynie ze zgromadzeń. Mogłem jednak stwierdzić, że dobrym ruchem dla całego klanu było odsunięcie się czarnego kocura od tej roli. Był... żarłoczny w kierunku konfliktów, co pokazał w sprawie plemienia, a do tego cyniczny. Kot tego pokroju mógł być zagrożeniem nie tylko dla klanów, ale i dla siebie samego.
Rozżarzona Gwiazda zdawał się być zupełnym przeciwieństwem swojego poprzednika. Krótko pogratulowałem samemu przywódcy, jak i jego zastępcy, oraz zakodowałem sobie informacje o... zdrajcy, jakim był Puszczykowy Lot. Na całe szczęście żaden z moich patroli nie doniósł mi o tym by kot o podobnej aparycji kręcił się gdzieś w pobliżu naszych granic. Zerknąłem w kierunku Szałwiowego Życzenia, która miała zaraz przemawiać i posłałem jej pokrzepiający uśmieszek. Zdawała się być poddenerwowana; musiała zastępować Golcową Gwiazdę, to musiało być coś stresującego! Eh, brakowało mi tutaj biało-niebieskiej kocicy. Przy młodych Szałwii i Rozżarzonym, czułem się prawdziwym staruszkiem. Eh, i że ja kilkanaście księżyców temu miałem ledwo 60 księżyców... Również ją wysłuchałem w pełnym skupieniu, a gdy przyszła moja kolej, cicho odchrząknąłem. Akurat na tym zgromadzeniu nie miałem do przekazania nic co wykraczałoby poza standardowy raport innych przywódców.
— Dziękuje Szałwiowe Życzenie, Rozżarzona Gwiazdo. Również Klan Rzeki ma się dobrze, a zwierzyny na naszym terenie nie brakuje i nikt nie narusza naszych granic. — zacząłem donośnym, wesołym głosem, przejeżdżając spojrzeniem po zebranych. — Musze również pochwalić się, że niedawno do szeregu terminatorów dołączył miot Suchego Nosa i Kruchej Łapy, rozpoczynając swoje treningi! Pośród nich Poranna Zorza wybrała aż dwójkę własnych terminatorów, którymi zostali Rycząca Łapa i Psia Łapa, który z powodów choroby musiał niestety zostać w obozie. Poza tym, równie niedawno do naszego klanu zostały przyjęte kocięta, których opieki podjął się mój drogi przyjaciel, Czarnostopy i wierzę, że w przyszłości staną się wspaniałymi i silnymi terminatorami, a następnie wojownikami klanu. To tyle ze strony Klanu Rzeki. — zakończyłem, cofając się i zasiadając pomiędzy Gromowym przywódca, a Wichrową zastępczynią, zerkając na nich łagodnie. Czyżby był to już koniec? W sumie... Nie miałem nic innego do dodania, a przynajmniej o niczym więcej nie pamiętałem. Nie działo się zbyt wiele poza faktem wyboru terminatorów przez Poranną Zorzę.

[zt]

Mknącego Nurtu nie było... i Nasięźrzałowa Noc czuł coraz większy stres związany z tym, że nie miał zielonego pojęcia, co tak naprawdę powinien ze sobą zrobić. Jego ogon zadrżał nerwowo, gdy przesunął spojrzeniem po innych obecnych kotach, chcąc na ostatnią chwilę znaleźć sobie jakieś towarzystwo... ale wyglądało na to, że większość zebranych już zdążyła zebrać się w pary lub trójki i rozmawiała w najlepsze, podczas gdy on stał i czekał na... w sumie to nawet nie wiedział, na co czekał. Na jakiś znak z nieba? To było głupie. Zacisnął wargi i wówczas kątem oka dostrzegł, że ktoś inny szedł w jego kierunku i chyba nawet patrzył na niego, ale akurat, gdy spojrzał na owego kota, ten zatrzymał się i usiadł. Cóż... może to był ten znak, na jaki czekał? Postanowił z niego skorzystać, skoro już okazało się, że jest jeszcze jakiś kot, który nie miał towarzystwa. Podszedł więc powoli do Gęsiej Łapy i uśmiechnął się do niego pogodnie, gdy tylko terminator spojrzał w jego stronę.
— Cześć — przywitał się dość cicho. Na razie nie siadał, bo chciał też zobaczyć, co o jego obecności myślał jego nowy rozmówca. — Jak się bawisz na zgromadzeniu, to twoje pierwsze? — spytał luźno. Wówczas Rozżarzona Gwiazda wspomniał o nim, że został nowym zastępcą Klanu Gromu; wyprostował się więc i nieco wypiął pierś, żeby się lepiej zaprezentować, skoro już został wywołany przed tablicę i koty z innych klanów szukały go wzrokiem. Gdy jednak przemowy przywódców poszły dalej, Nasięźrzałowa Noc wyraźnie oklapł jak balonik, z którego uszło powietrze, gdy tylko nadarzyła się do tego okazja.

Oj. Chyba trafił na kogoś mocno nieśmiałego. O rany… Co tak dużo kotów się przejmowało jakąś tam rozmową. Każdy był kotem więc  czego się tu przejmować? Zdania innych? Pfff! Tym niby? Gdyby Kozioł się tym przejmował to by dawno zjadł swój ogon z tremy. Do życia trzeba podchodzić na luzie i mieć gdzieś zdanie tych, którzy coś marudzą pod nosem na twój temat. Bo w taki sposób można znaleźć prawdziwych przyjaciół a nie kogoś kto go udaje.
– Oh… Przejmujesz się czymś? Nie masz czego! Nikt tutaj Cię nie ugryzie a tym bardziej nie ja… Więc na spokojnie! – uśmiechnął się przyjaźnie, przy tym przymrużając oczy. – Czyli Traszka... Fajnie.  Co tam u Ciebie? Wszystko dobrze w Wichrze i takie tam?

- Gratulację! Cieszę się, że Klan Rzeki ma się coraz lepiej i rośnie w siłę. No i świetnie, że obu medyków wybrało swoich terminatorów, mam nadzieję, że poradzą sobie z dwójką. Życzcie ode mnie oboje zdrowia tym, co się pochorowali i nie mogli uczestniczyć w wydarzeniu – powiedział z uśmiechem zarówno do Krzywej Gwiazdy, jak i do Szałwii, po czym zastanawiał się, czy coś jeszcze dodać. Chyba nic? Wszystko zostało poruszone, Klan Gromu może się nagadał, pozwolił dokończyć rozmowy tym, którzy jeszcze je toczyli.
- To co, my się będziemy już zbierać. Miło było was zobaczyć i mam nadzieję, że na następnym zgromadzeniu wszyscy będziemy w komplecie! Z Golcową Gwiazdą, Ryczącą Łapą i Mknącym Nurtem. No i też powodzenia na łowach i oby następne zgromadzenie było tak samo spokojne, jak te – pożegnał się z zastępczynią oraz przywódcą, obdarowując ich szerokim uśmiechem, po czym zszedł z miejsca dla przywódców i zwołał swój klan, by razem mogli ruszyć w drogę powrotną.


zt

Jego rozmówca nie odpowiedział mu, jednakże nie był to dla Konwalii powód do rozpaczy - brak konstruktywnej konwersacji i interesującego rozmówcy rekompensował mu widok nieznajomej oraz mowy przywódców. Nie było w nich nic zaskakującego - każdy Klan opowiadać zaczął o bezproblemowej rzeczywistości, chcąc pokazać się z jak najlepszej strony pomimo kodeksu nakazującego im wszystkim pomagać sobie nawzajem w razie wystąpienia ewentualnego zagrożenia. Pomimo tego wysłuchał uważnie wszystkich przemów, zapamiętując przede wszystkim imiona nowych terminatorów medyka Klanu Rzeki. On sam nigdy nie odczuwał powołania w kierunku tej ścieżki życiowej - ciekawe, czy wspomnieni nowi adepci medycyny czuli chęć kreowania takiej dla siebie przyszłości, czy też może, wręcz przeciwnie, nie było tak i rolę fatum odegrała Poranna Zorza podejmująca decyzję o tym, jak będzie wyglądać życie tej dwójki?
Do smukłej rzeczniaczki ostatecznie nie podszedł - jednym było stwierdzenie, że jest urodziwa, drugim zaś przekonanie, że oznacza to potrzebę nawiązania z nią znajomości. W obecnym wieku Konwalii obie te rzeczy nie łączyły się, jego zdaniem, ze sobą.
Pożegnał się ze swoim rozmówcą i, podążając za wujem, ruszył w drogę powrotną do obozu, z jednej strony myśląc o wszystkim, co go spotkało, z drugiej saś - odczuwając irytację na to, że byli tu Kruczy Cień i Batalionowa, którzy na miano reprezentantów klanu zdecydowanie nie zasłużyli.

z/t

Skinęłam delikatnie głową na słowa Krzywej Gwiazdy, a później na rudego przywódcę Gromu. Skinęłam na jego pożegnanie, po czym nagle we mnie uderzyło, że chciałam pogadać z rudym kocurem, ale na osobności. Cholera.
— Miłej reszty nocy, Krzywa Gwiazdo. Niech Gwiezdny Klan oświetla tobie i twojemu Klanowi drogę na resztę pór — pożegnałam się z kocurem z uśmiechem na pyszczku, po czym zeskoczyłam z miejsca przywódców, jeszcze nie przerywając mojemu Klanowi zabawy zgromadzenia.
— Żar, poczekaj moment! — syknęłam za nim, podążając za Gwiazdką. Kiedy do niego dotarłam skinęłam delikatnie głową, aby odszedł na bok. Położyłam po sobie uszy, przełknęłam ślinę. Ugh.
— Może nie powinnam teraz, tym bardziej ciebie, bo jesteś przywódcą, o to pytać, ale... m. Czy wszystko w porządku u Korzenia? Dawno go nie widziałam i... się martwię, trochę. Bardziej niż powinnam — mówiłam cicho, patrząc się prosto w pysk kocura, końcówką ogona delikatnie uderzając o ziemię pod moimi stopami. Miałam nadzieję, że Żarowi do głowy jeszcze nie uderzyła słona woda do głowy i chociaż powie mi, że wszystko jest u burego w porządku. Cokolwiek. Nie musiał nawet mi dawać dużych szczegółów. Po prostu, że Korzeń żyje szczęśliwie w Klanie będzie dla mnie odpowiednie.
Po odpowiedzi kocura skinęłam tylko głową i rzuciłam szybkim podziękowaniem. Później też skierowałam się do swojego Klanu i go zwołałam. Właśnie, swojego. Przegryzłam policzek, aby następnie po prostu poprowadzić patrol do domu. Podczas powrotu do domu rozmawiałam z Łanią Skórką, ot tak, o niczym.

[zt]