— Tak, z grubsza można by tak powiedzieć. Przede wszystkim jednak to koty, które żyją tak naprawdę na łasce dwunogów, ponieważ są przez nich dokarmiane. Przez to również niewiele z nich poluje na własną łapę, dlatego właśnie powstał taki punkt. Aby wojowników ani innych Klanowiczów nie kusiło, by stać się jednym z nich. — dopowiedziała, ponieważ nie do końca czuła się usatysfakcjonowana jego odpowiedzią. — Dwunoga? Nie, nigdy nie miałam okazji spotkać. Nigdy też nie zapuszczałam się w okolice ich siedliska i chyba nie zamierzam tego prędko zmienić. — odpowiedziała. Nie ciągnęło ją do Siedliska Dwunogów właściwie to...nigdy. Nie potrzebowała zapuszczać się w tamte rejony, które swoją drogą i tak wydawały jej się dosyć niebezpieczne i chyba niekoniecznie chciała mieć do czynienia z żyjącymi tam pieszczoszkami i innymi samotnikami.
— Zostały nam trzy ostatnie zasady. Pierwsza z nich brzmi tak "wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie, nawet jeśli jest to kocię z innego Klanu." Druga - "Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika," a ostatnia już odnosi się ogólnie do Klanów i brzmi następująco. "Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł." To na tyle, jeżeli chodzi o Kodeks. Jeżeli będziesz miał z czymś problem, to nie masz się czym stresować, ponieważ będziemy go jeszcze powtarzać. — dodała. Będąc przy Podnóżu Gór, wyjaśniła Deszczowej Łapie co to za miejsce, krótko je opisując. Następnie przeszli koło Połonin, o czym również mu napomknęła i odbijając w stronę Cienistych Koron, zapytała. — Czy wiesz coś na temat walki? Na przykład jak wykorzystywać otoczenie lub jakie mamy słabe punkty na ciele?

Życie Pieszczocha brzmiało... dziwnie. Można po prostu żyć przy dwunogach i nie polować? To wydawało się proste... aż za proste. Gdybym urodził się jako samotnik to na pewno zostałbym pieszczochem. Ale na szczęście jestem tutaj - w Klanie Wichru. Gdzie powinienem polować i walczyć za innych członków tej małej społeczności... uh. Na pewno znalazł się ktoś kto złamał ten punkt.
- Tak, poprosiłem o rady Gradowy Chłód. - uśmiechnąłem się nerwowo gdy przypomniałem sobie co głupiego palnąłem gdy ten zadał mi to samo pytanie. - Do słabych punktów należą oczy, brzuch i pachwiny, a jeśli chodzi o otoczenie to można wykorzystać na przykład piasek. 

— Tak. Dodatkowo jeszcze czułym punktem jest szyja. I tak jak mówisz. Możesz spróbować oślepić przeciwnika rzucając w jego oczy piaskiem, śniegiem, ziemią, albo ustawiając się w taki sposób, by w słoneczny dzień promienie oświecały pysk przeciwnika. — dopełniła wypowiedź syna Golcowej Gwiazdy. — W walce również możesz stosować zmyłki. Mówiąc to mam na myśli, że np. celujesz w szyję przeciwnika, a tak naprawdę na samym końcu zmieniasz zamysł i celujesz niespodziewanie w pysk. — dodała i rozejrzała się po okolicy, gdy znaleźli się na miejscu — czyli w Cienistych Koronach.
— Dobrze. To właściwie tyle z teorii. Reszta wyjdzie w praktyce, więc, jeżeli nie masz żadnych pytań to... — zaczęła, odsunęła się na kilka kroków od niebiesko-białego i ustawiając się w jego stronę pyskiem, poleciła. — atakuj!

Kiwnąłem głową i w pierwszym momencie nie do końca wiedziałem co zrobić. Myślenie jest chyba za trudne aaa! Zgiąłem łapy i stwierdziłem że chyba najłatwiej byłoby zacząć od próby oślepienia kotki. Szybkim ruchem łapy z wysuniętymi pazurami wzbiłem w stronę mistrzyni trochę piachu aby potem (już z schowanymi pazurami) skoczyć prosto na nią chcąc uderzyć ją w klatkę piersiową.

Mam nadzieję że cała walka nie będzie tak wyglądać... no chyba że Słodki Nektar mi zaliczy walkę. To wtedy nawet lepiej.
Skoro piasek prawie zadziałał to spróbujmy z jakąś podpuchą. Spojrzałem ponownie na klatkę piersiową kotki i tak jak wcześniej dała jako przykład w ostatnim momencie spróbowałem uderzyć ją w pysk.

Na chwilę się zawahałem gdy zauważyłem przez uderzenie serca po wylądowaniu przed kotką jej minę... uh, nie chciałem przywalić za mocno... ale chyba nie mogę przerywać.
Zaczekałem krótki moment aby zobaczyć czy wszystko na pewno w porządku z moją mentorką i spróbowałem doskoczyć do jej boku aby popchnąć ją tak aby straciła chociaż równowagę na chwilę. Może uda mi się tak ją powalić na ziemię?

Ha! Udało się! Można powiedzieć że wygrałem... dlatego postanowiłem nie "wykańczać" swojej przeciwniczki.
- Wszystko ok? - spytałem uśmiechając się pod nosem. Byłem w sumie pod wrażeniem jak mi poszło! Stanąłem przed kotką oczekując na jej opinie.

Jednak...wykańczający cios, który zbiłby ją z łap nie nadszedł. Wojowniczka odzyskała równowagę i jednocześnie przy tym wzrok, z którego na dobre wydostały się drobinki piasku. Przymknęła oczy dając sobie chwilkę na przetworzenie "walki" i z dumą musiała przyznać, że...
— No! Poradziłeś sobie naprawdę dobrze! A to markowanie ciosu, wcale się tego nie spodziewałam! — oznajmiła z uśmiechem na mordce. — I tak, nie martw się, wszystko w porządku. A teraz wracajmy. Dużo zrobiliśmy i myślę, że przyda ci się odpoczynek i na spokojne przetrawienie tego spotkania. No to w drogę! — dodała i jeżeli Deszczowa Łapa nie miał żadnych dodatkowych pytań, powrócili przez Mechowisko do obozu.


Minęło całkiem sporo czasu odkąd na treningu Deszczowej Łapy pojawiło się coś nowego. Związek z tym miało kiepskie samopoczucie Słodkiego Nektaru, która podłamała się jeszcze bardziej po informacji o odebraniu tuż pod sam koniec treningu Wieczornej Rosy. Ale...nic nie mogła na to poradzić, tylko zdzierżyć tę informację i samemu ją w głowie przetrawić, że może faktycznie nie daje sobie rady.
Kiedy spotkała niebiesko-białego poprosiła go by następnego dnia zjawił się przed wyjściem z obozu. Kocur znał idealnie kodeks, potrafił walczyć (co zresztą było widać już przy pierwszych starciach), a polowanie miał opanowane znakomicie. Czas, aby poznał ostatnie elementy treningu i żeby wreszcie wypuściła go ze swoich skrzydeł, w których tak kurczowo go trzymała przez tyle księżycy.
Gdy o umówionej porze i miejscu zjawił się syn Golcowej Gwiazdy, rudo-biała przywitała go z uśmiechem, choć...nie tak ogromnym, jaki widniał zwykle na jej pyszczku. Opowiedziała po krótce co będą dzisiaj robić, a więc ze przejdą dwie granice oraz powspinają się trochę i bez zbędnego przedłużania ruszyła do Cienistych Koron.
— Zasady przy w chodzeniu na drzewo są dosyć jasne i proste. Musisz o nich pamiętać, aby nie stała ci się krzywda. — zaczęła podchodząc do jednego z wcześniej upatrzonych drzew. — Tak więc, wbijasz mocno pazury i podciągasz się do góry. Najpierw ci zademonstruje, a potem powtórzysz to po mnie, zgoda? — i po przytaknięciu głową, wysunęła pazury i mocno zahaczyła się nimi o kawałki kory. Wszystko po to, aby przylgnąć do drzewa i móc podciągnąć tylne łapy pod siebie. Następnie przesunęła łapy wyżej, ponownie wbiła pazury w korę i podciągnęła resztę ciała. Wykonywała ten schemat, dopóki nie znalazła się na najbliższej gałęzi, gdzie zamierzała poczekać na swojego terminatora. — Teraz twoja kolej!

- Ty też potrzebujesz odpoczynku... może chciałabyś zjeść cokolwiek w moim towarzystwie? Pogadamy sobie na luzie... czy coś.- zaproponowałem nieśmiało uśmiechając się. W sumie czułem się trochę głupio że biedna miała piasek w oczach przezemnie. I ogólnie że ją jakoś tak poturbowałem. Poza tym... trochę się już znaliśmy, i poza treningiem nie rozmawialiśmy prawie w ogóle. A jednak czułem jakies tam przywiązanie do Słodkiego Nektaru; a napełnianie brzuchów to zawsze dobry moment na luźne pogawędki. Takie o na przykład o pogodzie. Nie zważając na to czy kotka zgodziła się czy też nie - wróciliśmy do obozu.

***

Przez to że mój trening chyba przyspieszył i chylił się ku końcowi; na spotkania z Słodkim Nektarem przychodziłem jeszcze bardziej ochoczo niż wcześniej. Kotka po krótce przedstawiła mi plan dzisiejszej lekcji po czym ruszyliśmy do Cienistych Koron.
Stanąłem przed drzewem uważnie przyglądając się mojej mentorce - jeśli teraz zginę lub cokolwiek sobie połamie spadając z drzewa to moja matka będzie się nabijała ze mnie w Gwiezdnym Klanie przez wieki. Przed wbiciem pazurów wziąłem głęboki wdech i powoli zacząłem iść w górę. - Raz... dwa... raz... dwa. - mówiłem do siebie przenosząc łapę za łapą. Po dłuższej chwili podciągnąłem się niezgrabnie na gałąź na której siedziala wojowniczka. - Uh! Nie czuję się tu zbyt pewnie... - mruknąłem spoglądając w dół... ptakiem to byłbym marnym.

Uniosła delikatnie wyżej kąciki pyszczka, gdy Deszcz znalazł się obok niej, na gałęzi. Nawet cicho zachichotała (!) słysząc jego słowa. No tak. Pierwsze wspinaczki zawsze wyglądają tak samo. To uczucie niepewności, poczucie wysokości, na której się znajdujesz.
— To normalne. Chyba wcześniej nie miałeś okazji się zbytnio wspinać, prawda? Z czasem jednak ten...nazwijmy to lęk i niepewność przejdzie. Będziesz się czuł pewniejszy. A uwierz mi, wspinaczka to naprawdę cenna umiejętność. Część zwierzyny, na którą będziesz polować często siedzi na drzewach. Tak samo przed drapieżnikami. Zawsze jest to możliwość ucieczki. No dobrze, nie będziemy tu przesiadywać nie wiadomo ile, skoro nie czujesz się pewnie! Schodzimy. — odpowiedziała i kiedy zbliżyła się z powrotem do konara drzewa dodała w celu wyjaśnienia. — Kiedy schodzisz, głowę masz skierowaną w kierunku korony drzewa, czyli tak jak wchodziłeś. W przeciwnym wypadku nie będziesz miał przyczepności i spadniesz, a tego nie chcemy tym bardziej pod koniec twojego treningu! — i po tym zaczęła schodzić prezentując postawę jaką powinien niebiesko-biały przyjąć, a więc skierowana głową ku koronie drzewa powoli zaczęła schodzić z drzewa, aż jej łapy nie dotknęły podłoża. Odczepiła się od konaru, zadarła głowę do góry i patrzyła na poczynania syna Golec.

Uniosłem jeden kącik ust w reakcji na chicho kotki , jednak nadal patrząc w dół. Miałem wrażenie że moje łapy coraz to bardziej się trzęsą... a może to była gałąź? - N - nie planuje polowania n - na wysokości. - odpowiedziałem drżącym głosem. Wydmuchałem powietrze nosem przyglądając się z jaką łatwością moja mentorka poprostu podeszła do konara i zanim zdążyłem się obejrzec ta była już na dole.
No dobra... głowa na pewno nie na dół, to akurat oczywiste. Zrobiłem kilka niepewnych malutkich kroczków aby zbliżyć się do konara. Chwilę zajęło mi podniesienie pierwszej łapy z podłoża... może mu nie ufałem, ale jeszcze mniejszym zaufaniem darzyłem samego siebie. Uh, dobra, pierwsza łapa wbita w korę. Spojrzałem w dół spod mojej pachy i zachwiałem się. Czemu ja tu wlazłem? Przez ten cały stres nawet nie poczułem gdy jedna z moich tylnich łap omsknęła się z gałęzi. Serce mi waliło jak szalone i sam nie wiedziałem co się dzieję. Trzymając się jedną łapą o pień a dwiema o gałąź zacząłem krzyczec w panice. Wymachiwałem w powietrzu tylnia łapą która tak perfidnie mnie zdradziła próbująć jakkolwiek nią zachaczyć o korę... która miałem wrażenie że ciągle sie kruszyła. To był chyba mój koniec.

Nie mogło być tak...prosto, prawda? Deszczowa Łapa nie mógł skupić się na zadaniu tylko pozwolił aby emocje wzięły nad nim górę i teraz mieli tego konsekwencje. Gorzej, że była na dole i pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji, bo zresztą tez pierwszy raz doszła do tego momentu z terminatorem! Nie wiedziała co ma zrobić, dlatego zjeżyła jej się sierść na grzbiecie, a serce zabiło szybciej, gdy obserwowała to co działo się poza jej aktualnym zasięgiem.
— U-uspokój się Deszczowa Łapo! Przestań wymachiwać tą łapą i się uspokój! — starała się przedrzeć przez paniczny głos niebiesko-białego, aby dotarła do niego ta informacja. — Przecież nie lecisz, więc nie panikuj! Spokojnie spróbuj zahaczyć nią o korę i schodź tak jak ci pokazywałam. Inaczej jak dalej będziesz tak wymachiwał to nigdy nie zejdziesz, bo kawałki kory będą odlatywać!

- USPOKÓJ?! - ryknęłam zirytowany tym słowem. Byłem jednocześnie wściekły a z drugiej strony nic nie widziałem przez napływające do moich oczu łzy. Dlaczego akurat teraz? Czy to nadmiar emocji? Mój mózg wygłuszył wszystkie pozostałe słowa Słodkiego Nektaru. W mojej głowie dudniło tylko to jedno durne słowo które tak mnie zirytowało. Miałem ochotę wykrzyczeć do mentorki żeby się zamknęła, że ja to wszystko ogarnę. Żeby poprostu nie patrzała jak się przed nią ośmieszam. W pewnym momencie poprostu kolejna z moich łap się obsunęła i po krotkim szarpnięciu poczułem że spadam... i uderzam w ziemię?

Położyła po sobie uszy widząc, że aby tylko pogorszyła sytuację. Może jednak naprawdę nie nadawała się na mistrza? Ale, naprawdę nie wiedziała jak temu zaradzić, miała go znieść? Zadrżała, a źrenice w jej pomarańczowych oczach zwęziły się tym bardziej, gdy zobaczyła jak kolejna łapa Deszczowej Łapy nie trafia w punkt, a on...serce stanęło jej, naprawdę! O mało nie zeszła na zawał, gdy usłyszała głuche uderzenie o ziemię niebieskiego-białego ciała. Czym prędzej zbliżyła się do syna Golcowej Gwiazdy, z przerażeniem wymalowanym nie tylko na mordce ale i w oczach. Naprawdę bała się, że coś mu się stało! Nawet jeżeli nie była to niesamowicie wysoko osadzona gałąź, to jednak spadł, podczas treningu z nią!
— Na Gwiezdny Klan! Deszcz, wszystko w porządku? Nic ci nie jest? Powiedz że nic sobie nie zrobiłeś. — błagała wręcz Gwiezdnych aby terminatorowi nic nie było. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby dosłownie pod sam koniec treningu coś sobie zrobił, a to w konsekwencji niepotrzebnie by to przedłużyło.

Jęknąłem cicho gdy już wylądowałem na ziemi. Upadłem na swój bok bo niestety nie zdążyłem przekręcić się tak aby wylądować na łapach. Podniosłem głowę mrużąc oczy i powoli układając w głowie co się właśnie stało. Sapnąłem wstając powoli i nie odzywając się przez chwilę do mentorki... byłem zirytowany.
- Poprostu... wróćmy już. - odpowiedziałem zrezygnowanie i poprostu ruszyłem w stronę obozu, czasem zatrzymując aby poruszyć barkiem. Mam nadzieję że obicie zejdzie jak najszybciej.
I tak samo że ten trening już będzie za mną.

---

Nie miałem ochoty ruszać się z legowiska ale wiedziałem że muszę. Było mi głupio przez całą sytuację ze wspinaczką. Długo zajęło mi podniesienie się z wygodnego mchu ale gdy w końcu to zrobiłem szybko ogarnąłem futro i ruszyłem po coś na śniadanie... a potem ruszyłem do miejsca gdzie zazwyczaj zaczynaliśmy nasz trening.

Nie tak miała wyglądać końcówka tego treningu. Zdecydowanie nie tak! Lecz cóż poradzić na to, że terminator spanikował i tamtego dnia nie mogli go oficjalnie zakończyć? Nic, już nic nie mogli zrobić. Dała Deszczowej Łapie tyle czasu ile potrzebował by przekonać się po raz drugi do wspinaczki i żeby zechciał jeszcze raz się wspiąć. W końcu się udało. Umówieni w miejscu, z którego zwykle zaczynały się treningi ruszyli poszukać odpowiedniego drzewa. Wcześniej oczywiście przywitali się.
— Na pewno jesteś gotowy? — zapytała cicho, kiedy dotarli w okolice Cienistych Koron. Nie zamierzała go pośpieszać, ale szczerze byłaby rad, gdyby udało im się dzisiaj zakończyć cały materiał, a potem powtarzać tylko to wszystko do jego ceremonii.

- Chce już mieć to z głowy. - odparłem szczerze. Sam nie wiem czy miałem lęk wysokości czy po prostu nowa sytuacja przerosła mnie w tamtym momencie - ale nie ma co, to już za mną. Muszę skończyć ten trening. 
Gdy stanęliśmy przed tym samym drzewem co wcześniej westchnąłem ciężko i spojrzałem na najniższą gałąź. Z dołu nie wyglądała tak strasznie. 
Podszedłem do kory i stanąłem na tylnych łapach aby chwycić się przednimi dość wysoko. Kora się nie kruszyła pod moimi pazurami więc był to dobry znak. Wysiliłem się aby podnieść swoje ciało i odepchnąć się jedną z tylnych łap od kory i dość wolno zacząłem wspinać się ku górze. Gdy już byłem dostatecznie blisko gałęzi sięgnąłem przednią łapą do niej i odepchnąłem się od pnia lądując na ziemi obiecanej. Albo raczej gałęzi ale no. 
Połowa z głowy, prawda?
Nie czekając chwili dłużej (nie, nie interesowały mnie widoki, naprawdę) małymi kroczkami odwróciłem się wokół własnej osi próbując skupić się na czymkolwiek innym niż wysokości na której się znajdowałem, i wbiłem pazury w pień ponownie, trochę wyżej, tak nad moją głowę (pamiętając żeby nie schodzić z skierowaną nią w dół) I teraz co... to samo co wcześniej? Przesunąłem się nieco w bok aby ominąć gałąź na której przed chwilą stałem i wbijając się pazurami tylnych łap po woli zacząłem kierować się w dół. Przebierałem powoli naprzemiennie łapami nawet nie patrząc ile jeszcze przede mną, aż w końcu jedną z moich tylnych łap zatrzymała ziemia. Odczepiłem się niezgrabnie zahaczając pazurami o korę i rozłożyłem się na ziemi lekko drżąc.
- Kocham być tutaj. Nie ufam gałęziom tak jak tobie ukochana ziemio... - uśmiechnąłem się zmęczony chyba bardziej od stresu niż od faktycznej wspinaczki