Choroba wyłączyła ją z życia na cały księżyc. Okropnie długo. Zbyt długo. Mewi Krzyk oczywiście nie była zadowolona z konieczności siedzenia w lecznicy, jednak nie miała wyjścia - nie mogła opuścić jej niedoleczona, bo jeszcze choroba by się bardziej rozwinęła. Musiała więc posłusznie siedzieć i czekać, aż wszystkie objawy ustąpią. Potwornie jej się nudziło, a zaczepianie Lodowego Potoku też nie zawsze było czymś zabawnym, więc nie robiła niczego szczególnego. I w końcu...
Jak tylko medyk pozwolił jej opuścić lecznicę, od razu powiadomiła Sokole Skrzydło, Zaćmione Słońce i Cichy Poranek o wyprawie. Nie było co zwlekać, dlatego już na następny dzień, nieco czasu po wschodzie słońca, umówiła się z kotkami przed wyjściem z obozu. Poleciła im, by się najadły i wypoczęły, czy coś, bo dotarcie w okolice, w których miał przebywać Puszczyk trochę im zajmie.
Kiedy przyszła odpowiednia pora, udała się w umówione miejsce i zaczekała, aż każda się pojawi. Całkiem przyjemne towarzystwo, musiała przyznać. Ciekawiło ją, jak cała ta wyprawa przebiegnie.
Kiedy kocice już się zjawiły, nie zwlekała - od razu ruszyła przed siebie, kierując się w stronę Skalnego Zęba.
- Chodźmy, nie ma na co czekać, prawda? Żeby tylko Puszczyk nie uciekł gdzieś daleko. Jaki pewnie będzie zadowolony z naszej wizyty! - wyszczerzyła się. Jedyna okazja, by zrobić kocurowi na złość, pobić go, czy nawet zwykle obrazić. Bez konsekwencji. Nie sądziła też, by którakolwiek z kocic jej towarzyszących miała coś przeciwko zrobieniu z Puszczykiem porządku.
Polowanie czas zacząć.

Zaćmione Słońce była naprawdę śmiertelnie gotowa na patrol, gdzie miały upewnić się, że jej śmierdzący ojciec nigdy już nie postawi stopy na terenach Klanu Gromu. Towarzystwo Sokolego Skrzydła nie było czymś przyjemnym, oczywiście, ale z drugiej strony; była to szansa, by udowodnić swoją wyższość. A Cichy Poranek… uch, no, nią za bardzo nie zaprzątała sobie myśli.
Nie była więc zadowolona, gdy akurat w okolicach terminu patrolu… Mewi Krzyk się rozchorowała. I to nie na krótko, bo zmuszone siedzieć na dupie były aż cholerny KSIĘŻYC. Złota czasem myślała nad tym, by może samemu poprowadzić ten patrol, ale ugh – sam na sam z Sokół i Cichą, bez żadnej godnej twarzy? Nie ufałaby takiemu towarzystwu z CZYMKOLWIEK. Czekała więc, cierpliwie, chociaż frustracja budowała się w jej pazurach.
W końcu jednak doczekały się; srebrzysta była zdrowa i gotowa do wyruszenia. Zjadła i wypoczęła, tak, jak nakazała jej dawna mistrzyni, a potem dumnie stawiła na miejscu, gdzie się umówiły. Kiwnęła Mewie na powitanie, a jej serce mimowolnie zabiło troszeczkę szybciej i mocniej, gdy nawiązała z wojowniczką kontakt wzrokowy… otrzepując się jednak szybko, ruszyła za nią w drogę, gdy już wszystkie się zebrały. Tropem Puszczykowego Lotu.
— Mhm, na pewno zostawię mu jakiś upominek, gdy go spotkam. Może rysa na pysku, by nigdy o nas nie zapomniał? — parsknęła w odpowiedzi, idąc tuż obok Mewiego Krzyku i uśmiechając się z deka w dumie.

Chyba Cichej jako jedynej nie przeszkadzała tak choroba Mewiego Krzyku. Ba, za ten czas śnieg zdążył stopnieć i zrobiło się cieplej, co ułatwi dalsze wycieczki. Minusem jest fakt, że ślady Puszczyka zostały najprawdopodobniej stopniałe wraz z zimowym puchem, a sam kocur mógł być Gwiezdni-wiedzą-gdzie. Skład patrolu budził w kotce mieszane uczucia. Mewę znała na tyle, aby nazwać ją koleżanką, ale specjalnie blisko nie były. Była też Sokole Skrzydło, do której cicha nie darzyła wielkiej sympatii. Nie dlatego, że Sokół była jakaś wredna czy coś, po prostu obie ceremonie czarnej kotki pozostawiły w pyszczku starszej wojowniczki niesmak, więc ma z nią nieciekawe wspomnienia. No i Zaćmione Słońce...szczerze mówiąc to Cicha nie miała o niej żadnej opinii, bo wiedziała tyle, że jest siostrą Sokół i byłą terminatorką Mewy.
Zaraz po wyruszeniu padł temat zostawienia kocurowi "pamiątki". Szylkretka skrzywiła się. Co prawda, Puszczyka nie znała za blisko, ale z opowiadań innych kotów i nielicznych interakcji z innymi kotami jakie Cichej udało się posłyszeć nie wydawał się zbyt ciekawym typem kota. Zwłaszcza dla kotek – Ironicznie, taki wielki i silny kocur opuścił Klan, bo jedna kotka napluła mu na pysk i zniszczyła reputację – skomentowała – hm, pewnie dlatego Róża nie mogła iść z nami. Wtedy bójka byłaby nieunikniona – rzuciła podbiegając na przód patrolu.
Słysząc komentarz Sokół podniosła jedną brew – Cóż, może nie dominujemy siłą fizyczną – zaczęła – jednak Puszczyk żył samotnie przez dwa księżyce Pory Nagich Drzew, a same dobrze wiemy jak ciężko jest wtedy złapać coś w pojedynkę, albo zbudować sobie schronienie. Nie mówię, że Puszczyk jest niezdolny do przeżycia, jednak nie sądzę też, że jest w pełni sił. Chociaż faktycznie, jeśli któraś z nas zostanie ranna to możemy nie zdążyć wrócić do obozu zanim wda się infekcja. – skończyła.

Nie mogła się nie zgodzić z Zaćmieniem. Sama chętnie sprałaby Puszczykowy Lot i zostawiła nawet więcej niż jedną pamiątkę... I to byłby ogromny wstyd, gdyby one cztery nie dały sobie rady z jednym kocurem.
- Och? Mimo wszystko Puszczyk był doświadczonym wojownikiem. Nie wątpię, że przeżycie, nawet w pojedynkę, nie sprawiłoby mu większej trudności. Kiedy ktoś jest głodny, wtedy stara się bardziej, żeby coś faktycznie znaleźć i upolować - w klanie, gdzie pożywienia mieli pod dostatkiem, nie trzeba było się szczególnie wysilać na polowaniach. Zawsze znalazłby się ktoś inny, kto akurat postanowiłby się postarać i przynieść jak najwięcej. W Klanie Gromu nie było żadnego problemu z głodem. Mewi Krzyk wiedziała zaś, że kot głodny i zdany na siebie jest o wiele bardziej zdeterminowany, by się tego głodu pozbyć.
- Żebyśmy po prostu nie były zaskoczone. Tak czy siak, bezmyślne rzucenie się na niego nie wchodzi w grę. Reszta zaś zależy od okoliczności. Przewagi - niestety, żadna z nich nie miała jakiejś nadzwyczajnej siły i przewagi nad Puszczykiem pod tym względem. Sama Mewa, mimo iż wojowniczką już chwilę była i przede wszystkim miała o wiele więcej księżyców niż młode kotki, to jednak pod względem sprawności nie mogła się pochwalić. Była słaba, drobna i delikatna, a poza tym nie lubiła walczyć. Nie wiedziała jednak jeszcze, czy niechęć to walki była większa niż chęć przetrzepania kocurowi skóry.
Dotarły więc do granicy, skąd dalej Mewi Krzyk zamierzała skierować się w stronę Spękanej Ziemi, a dalej w okolicę Żwirowej Ścieżki i Turzycowej Skarpy.

Ach, ale od razu, gdy rzuciła słowa w stronę Mewiego Krzyku, to odezwała się ona. Przez Zaćmienie przeszła fala irytacji, jakoby każdy wyraz wypowiedziany w barwie głosu Sokolego Skrzydła podnosił jej kolejny włos na grzbiecie do góry. Nienawidziła tego, jak wypowiadała się siostra, nienawidziła tego, jaka była, nienawidziła tego jak swoim głupim tonem i sposobem formułowania zdań sprawiała wrażenie, że uważa się za o wiele mądrzejszą i lepszą od ciebie; nie w ten sposób, w jaki wywyższać potrafiła się Zaćmione Słońce, nie – złota robiła to… szczerze, bezpośrednio; Sokół miała w swoim manieryzmie coś, co w pewien sposób fałszowało jej intencję, tą obrzydliwą dyplomację.
— Myślę, że wyjęcie kija z twojego tyłka to dobry pomysł — odparła donośnie, nie rzucając na siostrę nawet okiem; niczym wygłodniały wilk szła przed siebie tylko z celem stawiania kolejnych kroków. — Nie jestem na tyle głupia, by uważać rzucenie się na Puszczyka za pierwszą i jedyną opcję, po prostu byłoby to… zabawne — dokończyła, coby jej intencja była jasna, ale, ach, zaraz odezwała się Cichy Poranek, dziwnie odstająca dla Zaćmienia od reszty składu. Na jej słowa uniosła brwi w lekkiej… pogardzie i oburzeniu.
— Nie dominujemy siłą fizyczną? Jest nas cztery, on jeden. Ma większy staż jako wojownik, ale to nie tak, że nie umiemy walczyć czy nie mamy siły w łapach — z niechęcią musiała przyznać, że dzieliła z Sokół jedną cechę – masywna, umięśniona sylwetka. — A najwyżej niektórzy — dodała ze świstem powietrza z nozdrzy, w końcu i Mewi Krzyk, i Cichy Poranek były kocicami raczej drobnymi…
Szły dalej, prowadzone przez srebrzystą wojowniczkę, wychodząc z gromowych ziem na to, co faktycznie je interesowało; Ziemie Niczyje. Spękana Ziemia, Żwirowa Ścieżka, Turzycowa Skarpa… Mewi Krzyk zdawała się wiedzieć, gdzie idzie, ale dla złotej wojowniczki były to tereny zupełnie nowe i nieznane. Fajnie czasem się odświeżyć, huh.

Skrzywiła się na dogryzki sióstr. Może wzięcie Zaćmienia na misje nie było najlepszym pomysłem. Mogły na przykład wziąć Tęczową Chmurę. Albo Rozżarzona Gwiazda mógł dać sobie spokój z sokolim Skrzydłem, w końcu ona ma terminatora do nauczenia. Na przekonania złotej kotki o jej mądrości przewróciła jedynie oczami.
Miała już się nie odzywać, przecież żadna z kotek nie wydawała się słuchać, jednak ostatnia wypowiedź Zaćmienia przykuła jej uwagę – Oh? Sugerujesz, że któraś z nas nie potrafi walczyć i czystym fartem została wojowniczką? – zapytała unosząc brew. Uśmiechnęła się też nieco pod nosem, dając złotookiej do zrozumienia, że był to żart. Mimo wszystko Cicha nie mogła powstrzymać szybkiego rzutu okiem na Sokole Skrzydło.
Propos Sokół, to ona też się odezwała. Najwidoczniej czarnuszka nie miała za wielkich nadziei na znalezienie ojca, co jest zrozumiałe. Ale Gwiezdni uchrońcie, czemu mówi jak przywódca na zgromadzeniu? Nie może podejść do tego jako do zwykłej misji? Na co ten wyniosły ton i pytania?
– Jestem pewna, że Mewi Krzyk ma plan. Nie główkuj tyle, bo się zmęczysz zanim gdziekolwiek dojdziemy – odparła nieco ostrzejszym tonem niż do Zaćmy – nie bez powodu to ona prowadzi patrol.

- Należy dowiedzieć się, co Puszczyk planuje - a nie, czy nic nie planuje. Bo jakiś plan musiał mieć, choćby na życie - odszedł z Klanu i co dalej? Szczerze mówiąc, Mewi Krzyk osobiście nie przejmowałaby się jakimś jednym Puszczykiem, który odszedł z klanu - jakież to zagrożenie sprawia jeden kot? Miałby zdradzić komuś sekrety klanu? W takim razie najpierw musiałby o czymkolwiek wiedzieć, w co srebrzysta wątpiła. Chciałby się zemścić na Klanach? W pojedynkę było to niemożliwe. Czy zaś zebranie grupy kotów byłoby dla Puszczyka wykonalne? Wątpliwe. Mewa zamierzała jedynie trochę się podroczyć z kocurem, bo w ogóle nie uważała go za zagrożenie dla Klanu Gromu.
- Puszczyk to pośmiewisko i nieudacznik, nikt więcej. Szczerze mówiąc, nie spodziewałabym się cudów, jeśli już go znajdziemy. Nie nastawiajcie się na wielką walkę czy odkrycie jakiegoś puszczykowego spisku - rzuciła i wzruszyła barkami. - Zaś co do "główkowania"... Hmpf. To dobrze, jeśli ma się wątpliwości. I tak jak wspomniała Sokół, wszystko zależy od tego, co znajdziemy. Możemy się przecież zaskoczyć. Jednak jeśli macie jakieś propozycje czy pomysły - zamieniam się w słuch. To nie tak, że coś sobie wymyśliłam i zamierzam tego się w ignorancki sposób trzymać za wszelką cenę - dodała jeszcze, lekkozirytowana zachowaniem kocic. Jedna ma ochotę rzucić się na drugą. Nie zdążyła dorzucić jednak jakiegoś kolejnego komentarza, gdyż niespodziewanie wyczuła obcy zapach. Nie był to Puszczyk, ale i tak poleciła kocicom mieć się na baczności i obserwować, czy nie natrafią na jakiegoś gościa. Nie zamierzała się tym obcym kotem przejmować - dalej zmierzała w okolicę Żwirowej Ścieżki i Turzycowej Skarpy, choć bardziej w stronę tej pierwszej, nie do końca mogąc się zdecydować, czy wyminąć tego kota, czy też nie. Ostatecznie jednak skręciła mimo wszystko w stronę Turzycowej Skarpy, bo a nuż dowiedzą się czegoś o Puszczyku - zawsze warto spróbować.
- Za chwilę być może się dowiemy, do kogo też należy ten zapach. Oby udało się natrafić na kogoś przyzwoitego, kto zechce udzielić nam paru informacji - powiedziała rozbawiona, nie przejmując się konfrontacją z nieznajomym. Samotnicy potrafili być całkiem pomocni, choć też z drugiej strony - mogli być problemem. Była ich czwórka, a jeśli ktoś niebezpieczny krąży niedaleko klanów, to też dobrze wiedzieć.

Zaćmienie przewróciła już jedynie oczami na słowa Sokolego Skrzydła. Miała jej dosyć, ale nie była kotem głupim, jak niektórym mogło się wydawać; umiała skupić się na ważniejszym celu, niż jej spory z rodzeństwem, a to na pewno nie było miejsce i czas na to… ale, oczywiście, patrzenie jak czarna odpowiada jej swoim iście poważnym i dojrzałym podejściem było zabawne.
Ach, ale o zaćmione słowa zahaczyła Cichy Poranek. Złota uniosła brwi i uśmiechnęła się troszeczkę.
— Nie, nigdzie tak nie powiedziałam. Ale skoro tak sobie dopowiadasz, to może to jakiś kompleks — parsknęła lekkim tonem, nie planując wbijania zbyt wielkiej szpili, bo przede wszystkim miały znaleźć Puszczyka, a nie prowokować siebie nawzajem. Zaćmienie czasem po prostu nie mogła się powstrzymać, gdy tak piękne słowa rzucały się jej na język.
Szylkretka jeszcze nie skończyła ze swoimi wypowiedziami, bo, ojej, pojechała również po Sokolim Skrzydle. Złocista powstrzymywała lekki śmiech, zamiast tego uśmiechając się tylko pod nosem. Najwyraźniej nie tylko ona miała dosyć sokolego gadania! Odezwała się w końcu jeszcze Mewi Krzyk, och, a jak dobitnie i konkretnie; Puszczyk to pośmiewisko i nieudacznik, nikt więcej. Zaćmienie zamruczała w potwierdzeniu.
Wszelkie frywolne humorki Zaćmienia zastopowały jednak, gdy do jej nozdrzy dotarł obcy zapach samotnika, zdecydowanie nie taki, który znała, więc i zapewne też nie Puszczykowy Lot pobłogosławił ich swoją obecnością. Jej uszy uniosły się na sztorc, a reszta zmysłów wyostrzyła w instynktownej wręcz reakcji. Zaćmienie nie miała nigdy do czynienia z samotnikami, toteż nie wiedziała tak dobrze, jak Mewi Krzyk, co z takim kimś można zrobić poza przepędzeniem… ich liderka szybko jednak zaproponowała wyciągnięcie kilku informacji, a opcja ta od razu zalśniła w głowie Zaćmienia jako świetny pomysł, być może dlatego, że faktycznie był świetny, a może dlatego, że był po prostu pomysłem jej mistrzyni. Podążyła.

Wywinęła wargę na odpowiedzi towarzyszek. Ta, Cicha zdecydowanie pasowała do reszty zebranych. Mewa, młodsza Mewa i faworytka Klanu Gromu. Ugh, mogła po prostu odmówić. Towarzystwo bez humoru, w dodatku nie za ciekawe. Taka trzy na dziesięć wyprawa. Lepiej by się bawiła wymieniając mech w legowisku starzyzny. Z nimi przynajmniej porozmawiasz.
W milczeniu szła za resztą pochodu. Tak szczerze to miała to już w nosie czy znajdą tego Puszczyka czy nie, chciała wrócić do domu. Być może zapach samotnika okaże się być wybawcą z tej całej sytuacji. Może powie im, że widział jak jakiś lis zagryza byłego wojownika i wrócą do domu, gdzie nie będzie musiała rozmawiać z towarzyszkami.