- Owszem - odparł, nie odpowiadając jednakże podobnym komplementem w kierunku Bocianiego Klekota. Ten był jeszcze kotem młodym i musiał udowodnić wartość, jaką stanowił dla klanu. - Czas, bym skierował się ku obowiązkom. Owocnych łowów, Bociani Klekocie - rzekł, podkreślając drugi człon miana tamtego zaznaczając tym samym, że uznaje go już nie za terminatora, którego spotkał niegdyś, lecz za wojownika.

Widocznie zaczynałem już nieco nadużywać towarzystwa Konwaliowego Snu, gdyż ten właśnie przed chwilą odprawił mnie za pomocą raptem paru słów, zachowując jednak neutralny ton głosu. Cóż, ja chyba też miałem co robić, więc nie mogłem już dłużej zaniedbywać swych obowiązków, nawet jeśli wiązało się to z opuszczeniem całkiem miłej konwersacji. Pożegnałem się więc za starszym wojownikiem i odszedłem zająć się swoimi sprawami.

[zt]

Nie szło jej. I właśnie dlatego, że jej nie szło, musiała się dowiedzieć czegoś więcej. Nie lubiła tego całego bycia wojownikiem. Bo co w tym fajnego? Oznaczanie granic, jak dla niej, było niehigieniczne, walki się bała, podobnie jak możliwych spotkań na granicy z jakimiś agresorami. To nie tak, że nie byłaby zdolna to przeprowadzenia jakiejś bójki, o nie, jak ktoś ją zdenerwował to wręcz czuła jak jej mięśnie się rwą i coś się w niej pali, by przywalić takiemu w pysk. Ale zawsze się hamowała. Nie chciała, by pewnego razu coś oślizgłego z niej wyszło. Poza tym, zdawała sobie sprawę, jak niezdarna by była w walce. Z szybkością nie byłoby większego problemu, ale zanim by się zorientowała w sytuacji.... najpewniej straciłaby ucho, oko, albo głowę. No i pokazała tą swoją "klasę" przy polowaniu. Nie chciała do tego wracać. Drugą opcją było zostanie matką. Niby fajnie, siedzisz sobie z dzieciakami i tak dalej. Problem natomiast był następujący: kotka nie trawiła dzieci. Takie już bardziej rozumne w wieku okołoszkoleniowym były śmieszne, dało się z nimi dogadać i w ogóle. Ale te młodsze? Te młodsze były straszne. Wrzeszczały, były wszędzie i wyglądały jak mało zgrabne ziemniaki, skaczące rodzicom po głowie. Nie, żeby ona była lepsza, ale już jako starsza teraz, gdy ktoś się zachwycał nad małymi smarkami, ona jedynie krzywiła pysk. Nie da się porozumieć, nie wiesz czego chcą w danej chwili, co im nie pasuje, a jak przez przypadek jakiemuś zrobi krzywdę? Do śmieci z tym. Trzecią opcją, było medykowanie. Kotka lubiła zioła, kwiatki, jakiś mistyczny wątek z gwiezdnymi, który romantyzowała. Ale to tyle. Potem przychodziła odpowiedzialność za życia kotów. I to nie byłoby już tak, że będzie patrzeć w oczy umierającej myszy, tylko współklanowicza. A co, jeśli byłby to ktoś bliski? No i czwarta opcja. Śmierć. A przynajmniej w oczach innych klanowiczów, bowiem kotka zwyczajnie wróciłaby do życia jako samotnik żyjący na garnuszku dwunożnych, którzy nie dawaliby jej jedzenia z oczami. Może by się nawet osiedliła w jakiejś ładnej stodole? Nie miała pojęcia, kim chciała być. Było za mało wyborów i w żadnym się nie odnajdywała. Wszystkie były zbyt bardzo... nie takie. Jak niby miała wybrać? I tak były w tym spore ograniczenia, jakby się tak zastanowić, to wyborów było trzy, nie cztery. Dodatkowo czuła jakąś presję ze strony społeczeństwa. W końcu oczekują, że nie będziesz jedynie szkodzącym pachołkiem. Kotka wzięła oddech.
- Przepraszam? - ostrożnie weszła szukając szylkretowej medyczki - Pani Owcze Runo? Mogę zająć chwilę?

Kotka lekko drgnęła na pojawienie się niskiej szylkretki, a serce zabiło szybciej. Byle teraz nie zacząć paplać z prędkością karabinu maszynowego i powinno jakoś pójść. Chociaż stres zaczynał ją dźgać w płuca.
- Dzień dobry! - przywitała się najpierw z lekkim uśmiechem kiwnąwszy głową, najpewniej wywołanym, no, również stresem, jak i zwyczajną chęcią, nie wiem, pokazania się jako ktoś miły? Chociaż jest tyle różnych znaczeń uśmiechu... - Ja, no ten, chciałam się spytać czy - przerwała. Za szybko powiedziała, wszystkie słowa stały się jednym. "chciałam" w ogóle jakby nie brzmiało. Wzięła więc oddech - Chciałam zadać kilka pytań i się czegoś dowiedzieć o pracy medyka, jeśli, no, ma Pani czas. - Po tym pytaniu powędrowała wzrokiem na bok, czekając na reakcję. Z Owczym Runem nigdy tak naprawdę nie rozmawiała, nie miała pojęcia, jakie są reakcje kotki, chociaż wydawała się być kotem dość cichym... niemniej, cichy, nie zawsze oznacza przyjazny.

- No, tak, o ten - Ten milczący moment na pewno kotce jakoś nie pomógł, gdyż w międzyczasie, zdążyła sobie wyrobić wraz z pędem myśli pewność, że przeszkadza. Na pewno Owcze Runo musiała już na podobne pytania odpowiadać i pewnie miała już tego dość. Listek sama by miała po pewnym czasie, w końcu ileż można odpowiadać na jedno i to samo, ale różnym kotom? Nie lepiej by było zrobić jakieś zebranie wszystkich i odpowiadać na pytania pojedynczo, gdy któreś z nich podniesie łapę czy coś? Chociaż takie zgłaszanie się publicznie... nah, na pewno nie wzięłaby udziału. - W sumie to, nie specjalnie wiem, od czego zacząć, chyba wszystko? - uśmiechnęła się nerwowo, podczas swojego początku szybkiego wywodu, który na pierwsze dźwięki... brzmiał bardziej szybko, niż jakby rzeczywiście był w stresie - Znaczy, bo słyszałam o kontakcie z gwiezdnymi, ale to akurat w tym momencie trochę schodzi na dalszy plan, znaczy, nie, że nie są ważni, po prostu są jakby... stali? Niezbyt się ich obawiam, jeśli to dobre słowo. Nie wiem, czy wie Pani o czym mówię, aaa mi teraz bardziej chodzi o taką pracę... namacalną. Na pewno byli różni pacjenci i tak dalej... więc też różne schorzenia i też bardzo dużo obowiązków... - a może Owcze Runo nie będzie chciała o tym mówić? Może uczucia nie umiała sobie wyobrazić, gdyż nie była Owcą oczywiście, ale przecież nie każdy chce mówić o straconych pacjentach czy coś. Pojawiało się też pewnie poczucie winy... Listek musiała przyznać, że zniechęciła się trochę swoimi własnymi przemyśleniami - Więc pewnie oprócz zbierania ziół, żeby uzupełnić wszystko, dba się o koty i... czy to jest dla Pani bardzo stresująca praca...? Czy często występują ciężkie przypadki? - ostatnie kilka zdań wypowiedziała już bardziej spokojnie, zdając sobie sprawę, że jej wcześniejszy wylew słów niezbyt pewnie miał sens, a tylko jeszcze bardziej doprawił do tego kotła niezdecydowanie o co tak naprawdę chciała zapytać. Bo chciała zapytać o wszystko.

- Tak, przepraszam - Kiwnęła głową trochę się pesząc. Może powinna trochę nad tym popracować. Dalszej wypowiedzi słuchała spokojnie. W sumie nie było to nic, czego nie mogłaby się nie domyśleć. Spróbowała sobie wyobrazić, jak by się sama zachowała w takiej sytuacji, jednak było to trudne zadanie. W umyśle, w wymyślonej scenerii nie działają czynniki takie, jak realny stres. W stresie odpływa logika. Teraz, stała na całkowicie bezpiecznym gruncie. Nikt nie był w niebezpieczeństwie.
- I wtedy musieliście ich przenieść? - Dopytała, marszcząc nieco pysk. Wtedy kot mógł wszystko zakrwawić... no i się wykrwawić samemu. A może tamowali wszystko na zewnątrz? - I czy podczas szukania ziół, kiedy ich brakuje, wyychodziła Pani poza tereny klanu? Bo pewnie brakowało... kiedyś, prawda? Niektóre rośliny ciężko znaleźć. - Mruknęła, zastanawiając się przez moment - Albo, czy trzeba było iść do jakiegoś innego klanu prosić o pomoc... nie mają z tym większego problemu?

Listek słuchała wszystkiego w ciszy. O dziwo, te wszystkie opowieści nie były tak nudne, jak myślała. Zazwyczaj na takich przysypia. Tutaj wyobraźnia mogła jej latać we wszystkie strony. Szczególnie wątek o utracie oka. A potem spróbowała sobie wyobrazić ból. Co prawda nie potrafiła, ale w miejscu gałki ocznej poczuła dyskomfort. Yś.
- I czym pani zatamowała to krwawienie? Mchem? - spytała po chwili niepewnie. Mech był miękki i łatwo chłonący wodę, szczególnie po deszczu. Może na krew też działa, w końcu to płyn, tylko czerwony, gęsty, ma inny smak i nie spada z chmur tylko z drugiego kota. Nie powinno być problemu. Chyba, że są jakieś dziwne miękkie chłonące liście, o których nie słyszała...
- Ale i tak... chyba sobie pani dobrze poradziła, nie? Czy to wyglądało bardziej jak... jak szybkie działanie bez myślenia czy... czy masa przytłaczających myśli? - dodała, trochę niepewnie. W końcu słyszała o tych kotach. Przeżyły. Znaczy, nie całkiem, ale na pewno ta bez oka była kiedyś żywa. A też chciała wiedzieć mniej więcej, jak to było.
- I rozumiem chyba... Chociaż o Porannej Zorzy nie słyszałam - przyznała z niepewnym uśmiechem, trochę przepraszającym. W sumie podobało jej się to imię, kojarzyło jej się z tymi śnieżnymi szczytami w oddali.

- A - wydobyło się jedynie z jej pyska, gdy kotka wspomniała o pajęczynie. Szczerze, mech jej się wydawał bardziej stabilny, pajęczyna nie przesiąknie za szybko? Jak gruba warstwa to musiała być? Na następne wyjaśnienie, bursztynowa kiwnęła głową. No tak, racja. Stres i trauma, sama esencja. Może gdyby było więcej niż jeden medyk, to byłoby lepiej. Tak z trójka na wszelki wypadek.
- Rozumiem. - stwierdziła krótko. - To... musiało być ciężkie - wydobyła z siebie. Jak niby miała to skomentować? Ostatnia informacja wydawała się najbardziej ciekawa. Czyli osoba która odbudowała klan rzeki skończyła w niezbyt dobry sposób. Dość... zostawiający niesmak? Ciekawe, czemu się tak stało.
- Ah, to ona - odezwała się jakby z większym entuzjazmem. Chyba coś słyszała, kojarzyła, jakby lampka się od nowa zapaliła. Niemniej, to by było na tyle. Potem uczennica zamilkła na moment, zerknęła na podłoże po czym wzięła powietrza w płuca.
- Ja... dziękuję za poświęcenie mi chwili czasu. Możliwe, że bym jeszcze kiedyś przyszła się o coś może spytać... nie byłby to problem?