Trening Wieczornej Łapy

Może i cały proces podejścia do gryzonia mógł wypaść lepiej, jednak cóż się dziwić gdy Wieczorna Łapa dopiero po raz pierwszy polowała na żywy organizm? Do tego całe otoczenie i ekscytacja nowym doświadczeniem sprawiło, że z głowy terminatorki uciekła jedna z głównych zasad! W pewnym momencie na jej drodze znalazła się mała gałązka, która następnie pękła pod naciskiem łapy nieostrożnej kotki. Od razu zaalarmowała piszczka, który cóż tu dużo mówić - od razu rzucił się do ucieczki!

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

O?! Przeniosła przerażony wręcz wzrok na gałązkę, która pękła pod ciężarem jej ciała, zaraz jednak szybko napięła mięśnie i podniosła wzrok na swój cel, czyli zwierzynę – i zaraz po tym rzuciła się w pogoń, wyciągając łapy, jak tylko mogła. Chciała dogonić gryzonia i na niego skoczyć.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Gryzoń rzucił się do ucieczki, a zaraz za nim również i Wieczorna Łapa. Biegła, biegła, aż w pewnym momencie odległość między nią, a piszczkiem faktycznie zaczęła się zmniejszać! Dzięki temu mogła oddać skok wprost na swoją ofiarę, która została przygnieciona do ziemi. Wiła się jednak między jej łapkami, próbując uwolnić się jeszcze z tego uścisku.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Wieczorna Łapa, trzymając szamoczące się zwierzątko w łapach i patrząc na nie z szeroko otwartymi ślepiami, zastygła w bezruchu i… zdała sobie sprawę, że w całych tych instrukcjach Słodki Nektar nie przekazała jej jednej ważnej rzeczy… jak w ogóle zabić zwierzynę? Co teraz? Ummm. Huh…? A co jeśli przez przypadek zada gryzoniowi więcej bólu, niż trzeba? Albo w ogóle nie uda się jej go zabić…? Może lepiej nie narażać na to niewinnej zwierzny. Rozejrzała się w lekkiej panice, ale nie zauważywszy Słodkiego Nektaru postanowiła po prostu puścić piszczka, żeby ten uciekł, i zaczęła szukać swojej mistrzyni, żeby z lekkim wstydem zapytać ją, co właściwie ma zrobić po złapaniu czegoś, bo… nie chciałaby zrobić czegoś źle.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Wieczorna Łapa nie musiała szukać długo rudo-białej kocicy, gdyż ta chwilę później wyłoniła się zza drzewa i z lekkim zaskoczeniem przypatrywała się terminatorce. Zwierzyny nie widziała, a niebiesko-kremowa wyglądała jakby zdarzyło się coś nieprzyjemnego. Zastrzygła więc uchem i z lekkim zaniepokojeniem zapytała. — Roska? Co się stało? — mruknęła podchodząc o krok bliżej.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

– Bo… bo ja nie wiem, co dalej. Jak już… złapię – powiedziała z lekkim stresem w głosie, łapką nerwowo ugniatając ziemię.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Oh. Naprawdę tego nie powiedziała? Chyba stwierdziła, że Wieczorna Łapa sama załapie jak powinna zabić zwierzynę, jednak dobrze. Uśmiechnęła się pokrzepiająco słysząc lekki stresik w jej głosie.
— Musisz dobić zwierzynę zaciskając szczęki na jej szyi. Dzięki temu ofiara szybko umrze i nie będzie się męczyć. — odpowiedziała spokojnie, z ciepłem w głosie.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Spuściła wzrok na ziemię w niepewności, zastanawiając się jeszcze, skąd będzie wiedziała, czy to odpowiednie miejsce, i czy faktycznie jej zwierzyna umrze szybko, jak powinna… ale skinęła tylko głową i przełknęła nerwowo ślinę, po czym ze stulonymi uszami powróciła do poszukiwania zwierzyny.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Wieczorna Łapa ruszyła ponownie na poszukiwania i tym razem zdecydowanie mniej czasu musiała poświęcić zanim coś przykuło jej uwagę. Była to drobna sikorka, która wylądowała długość drzewa od niej na ziemi.

O, ptaszek! Ładny, mały taki. No dobrze, może teraz pójdzie lepiej, skoro już wie, co robić… Ustawiła się więc pod wiatr, ugięła łapy, po czym ruszyła do sikorki tak, by się ukrywać tam, gdzie tylko mogła, lub ewentualnie zastygać w bezruchu. Pamiętała też o zerkaniu pod łapki, i gdyby znalazła się bliżej, to wyskoczyłaby na ptaka, żeby przybić go do ziemi i… zabić? Celując zębami w szyję i tam je zaciskając? Ugh!

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Niestety i tym razem córa Łaniej Skórki o czymś zapomniała. I to w dodatku o czymś bardzo istotnym. Kiedy zbliżała się powoli do sikorki - będąc przy jednym z krzewów by skryć się przed jej czujnym wzrokiem, jej ogon zahaczył o niską gałąź. Ta z kolei zaszeleściła, a sikorka poderwała się zaalarmowana do lotu, by odlecieć na kolejną długość drzewa od niebiesko-kremowej, dając jej szanse naprawić swój błąd.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Aj! Zorientowała się, że zapomniała o ogonie, kiedy szurnęła nim o gałązkę, i już była pewna, że straciła całkiem szansę – w końcu to był ptak, więc mógł sobie po prostu odlecieć bardzo daleko i tyle w temacie – ale jednak… nie? O, no dobra. W każdym razie, teraz pamiętała i o ugięciu łap, i o zrównaniu ogona z grzbietem, i o patrzeniu pod łapy, i wyruszyła w ten sposób pod wiatr, chowając się i zastygając w bezruchu, żeby ptak jej nie zauważył. I znowu, gdyby udało się jej podejść odpowiednio blisko, wybiłaby się z tylnych łap, żeby przednimi przygnieść ptaszka do ziemi i wtedy go zabić.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Wieczorna Łapa prędko połapała się gdzie zrobiła błąd, toteż drugie podejście wyszło jej znacznie lepiej. Ba, zakończyło się pomyślnie! Terminatorka przebyła bez większych problemów nową trasę wytyczoną przez ptaszka, a następnie rzuciła się na sikorkę, której życie zostało odebrane wraz z zaciśniętymi na jej szyi kłami. W ten sposób kotka zyskała pierwszą samodzielnie upolowaną ofiarę! Brawo.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

No, tym razem poszło lepiej i… sikorka umarła. Zaskakująco szybko. To była jej pierwsza zwierzyna i czuła się tak… dziwnie, zabijając ją, zabijając inne zwierzę. Dawno nie była kociakiem, mimo niedojrzałych zachowań i cech, jakie w niej pozostawały, ale przecież wiedziała, dlaczego zabijają zwierzynę: żeby wyżywić klan… ale to nie sprawiało, że to było łatwiejsze. Wypuściła natychmiast z zębów sikorkę i przełknęła nerwowo ślinę, czując na języku ciepłą krew, tak świeżą, jak jeszcze nigdy nie miała okazji zasmakować. Ugh. Wzdrygnęła się lekko i posłała nieco przepraszające spojrzenie truchełku, żeby następnie zakopać je w pobliżu pod drzewem, zapamiętać miejsce, i, cóż, ruszyć dalej.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Mimo nieprzyjemnych odczuć Wieczorna Łapa zakopała sikorkę i ruszyła dalej. Nim wpadła na trop, musiała zdecydowanie więcej czasu poświęcić niż w przypadku poprzedniego ptaszka. Mogło jej się wręcz wydawać, że nic tu kompletnie nie było! A jednak. Jednak coś się znalazło. W pewnym momencie córce Łaniej Skórki coś mignęło między drzewami. Coś małego, o charakterystycznym rudym futerku. Futrzak znikł prędko z pola widzenia kotki, by za chwilę zza jednego z korzeni drzewa wyłonił się jego puchaty ogon, a potem drobny pyszczek o uszkach zakończonymi pędzelkami. Była to wiewiórka! Która postanowiła zejść z drzewa, by być może za czymś się rozejrzeć.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Napięła się lekko, zauważając rude futerko wiewiórki. Zaraz jednak się zawahała, bo… czym jest wiewiórka? Autentycznie nigdy się nie zastanawiała, czy to gryzoń, czy co, bo była… spora? No… ale chyba gryzoń, huh. Przełknęła nerwowo ślinę, po czym ustawiła się pod wiatr na ugiętych łapkach i zaraz rozstawiła szerzej tylne, żeby przenieść na nie ciężar ciała. Ogon zrównany z grzbietem i… ruszyła, no bo co miała zrobić? Starała się podejść jak najciszej, patrząc pod łapki, i gdyby się jej udało, to wyskoczyłaby w stronę wiewióry, żeby przygnieść ją do ziemi i zabić.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Niepewność co do zakwalifikowania wiewiórki wkradła się do umysłu Wieczornej Łapy zupełnie niepotrzebnie, ponieważ kotka zastosowała się do wszystkich zasad, które towarzyszy przy podchodzeniu do tego rodzaju zwierzyny poprawnie. Poskutkowało to również tym że po dłuższym zakradaniu się, wiewiórka nie miała większych szans z terminatorką. Wiewiórka zaczęła się szarpać w lapach kotki, a nim ta zdążyła odebrać stworzonku życie, usłyszała jego przerażony pisk, po którym nastąpiła martwa cisza.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Na pisk, jaki przed śmiercią wydała z siebie wiewiórka, Wieczorna Łapa poczuła falę poczucia winy, ale jednocześnie i ulgi, bo chyba nie cierpiała długo. Ugh. Rozejrzała się niepewnie, bo nie wiedziała, co ma teraz w sumie zrobić; przypomniało jej się, że Słodki Nektar chciała, żeby spróbowała złapać jedną sztukę zwierzyny, a ona już upolowała dwie i… co teraz.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Poprosiła o jedną zwierzynę. A w zamian za to otrzymała dwie.
Słodki Nektar kręciła się w pobliżu obserwując kotkę, żeby mieć pewność, że nie natrafiła na żadne niebezpieczeństwo. Dzięki temu widziała jak najpierw łapie sikorkę, a następnie wiewiórkę. I co dalej? Wieczorna Łapa wydawał jej się lekko...zagubiona, dlatego postanowiła zdradzić swoją pozycję i wyjść jej naprzeciw. — Brawo. — pochwaliła szylkretkę, a następnie dodała prędko. — Udało ci się złapać dwie zwierzyny. Bardzo dobrze. I wiesz co... może spróbujesz upolować jeszcze jedną? Mhm? I będziemy wracać. — zaproponowała. Oczywiście, jeżeli córka Łaniej Skórki miała dość, nie zamierzała jej tu trzymać i zmuszać do upolowania jeszcze jednej zwierzyny. Mogły wrócić, jeżeli terminatorka wyraziła takie chęci. A jeżeli nie, to oddaliła się by mogła kontynuować polowanie. Dzięki temu, gdy Roska uważnie zaczęła rozglądać się na boki, kawałek drogi później dostrzegła spacerującego jarząbka.

_________________

I'm gonna make it up this mountain
make it to the top
show them what I'm made of
show them what I've got

Kotka truchtem zbliżyła się do mistrzyni, kiedy już ją wypatrzyła. Otworzyła pyszczek, żeby coś powiedzieć, ale Słodki Nektar sama rozwiała jej wątpliwości. Po krótkim „a, aha, w porządku!” i zakopaniu wiewiórki, koteczka ruszyła znowu w poszukiwaniu zwierzyny. I był to tym razem ptak… wzrok. Chować się. Dobra. Mamy to. Na ugiętych łapkach ruszyła pod wiatr, zerkając pod łapy, a ogon zrównała z grzbietem, by nie hałasować. Chowała się, gdzie tylko mogła, a dodatkowo zastygała w bezruchu. Gdyby udało się jej podejść odpowiednio blisko, wyskoczyłaby w stronę ptaka. Był spory, więc nieco bała się, że nie da rady go utrzymać, ale próbowała – i szybko postarałaby się go zabić.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Starlight