W dalszym ciągu Wieczorna Łapa nie miała żadnych pytań, dlatego też wojowniczka po prostu brnęła dalej, przez kolejne charakterystyczne miejsca na terenach wichrowego klanu. Tak odwiedziły Podnóże Gór, które nie było najlepszym miejscem na polowania, o czym rzecz jasna powiedziała swojej terminatorce. Kilka sosen, bardzo rzadkich i bardzo krótka trwania, no i górzysty teren gdyż było to zaraz przy Sokolich Górach same mówiły za siebie. Kierując się do następnego punktu ich drogi, zaczęła wymieniać kolejne punkty.
— ...siódma zasada z kolei mówi nam, że wojownik nie może zostać zastępcą, do póki nie wytrenuje choć jednego terminatora. A ósma troszkę łączy się z poprzednią, ponieważ zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy poprzedni umiera bądź rezygnuje z rangi. — a że Połoniny były niemalże, że zaraz obok Podnóża Gór oraz, że nie miały super wolnego tempa to chwilę później znalazły się w następnym charakterystycznym punkcie. — O, a tu są Połoniny. Widzisz Połoniny to takie trawiaste polany, które rozciągają się na zboczach Sokolich Gór, lecz poza krótkimi trawami nie ma na nich nic. Są puste i też ta trawa nie jest zazwyczaj tak zielonkawa jak na Szarotkowej Łączce lub w lasach, jest... Taka sucha i zaniedbana. Podobnie jak Podnóże Gór nie jest to dobry teren na polowanie. Ale za to jest to dobry punkt widokowy, z którego widać całe nasze tereny. Jeżeli chcesz to możemy pójść zobaczyć, ale musimy być bardzo ostrożne! Ewentualnie... Pójdziemy jak będzie już ciepło. — Zaproponowała z uśmiechem.

Wytrenowanie jednego terminatora przez zostaniem zastępcą, a zanim zastępca zostanie przywódcą, poprzedni musi, ugh, umrzeć albo zrezygnować. Dla Roski też to miało sens, więc pokiwała łebkiem i wysłuchała Słodkiego Nektaru w kwestii terenów. Brzmiało to bardzo ciekawie, a kotka rozglądała się w tym czasie uważnie. Nagle jednak niedaleko niej upadł porwany przez wiatr suchy liść i kotka bez myślenia wykonała w jego stronę kilka susów, żeby go złapać.
– O-ojej, um, jak coś, to słuchałam, po prostu… no! – wykrztusiła chaotycznie, kiedy zorientowała się, że powinna skupiać się na treningu, i wróciła do mistrzyni.

Ucho wojowniczki niespodziewanie drgnęło, na co unosząc jedną z łap obróciła się przez ramię, by zobaczyć ze zdziwieniem wymalowanym na licu, że jej terminatorka...rzuciła się za listkiem? Oh! A to niespodziewany zwrot akcji! Szybko zaskoczenie zostało zastąpione lekkim uśmiechem i ciepłym krótkim chichotem. Co do uwagi Roski, nie miała wątpliwości, bo całą teorię znosiła bardzo dobrze i chyba nie była jeszcze nią aż tak zmęczona, a przynajmniej Słodki Nektar tego nie zauważyła i słuchała jej długich wywodów w skupieniu.
— Nie ma co, będzie z ciebie urodzona łowczyni! Hah. — odpowiedziała poruszając na delikatnym wietrzyku długowłosy ogon. — Dobrze...tak myślę, że tak...pokażę ci ten widok jak będzie cieplej i nie będziemy musiały się obawiać, że coś się stanie, bo coś akurat się ukryje pod śniegiem! No, no to w drogę. — poczekała, aż terminatorka pozbiera się z ziemi i zostawi listeczek w spokoju, by następnie skierować się w stronę Cienistych Koron. Tam również nieco zwolniły kroku, aby wojowniczka mogła opowiedzieć o tym miejscu oraz co najważniejsze przejść do dalszych punktów kodeksu.
— Jak mówiłam wcześniej, zastępca zostaje przywódcą po śmierci poprzednika, bądź po jego odejściu z pełnionej rangi. Dziewiąty punkt z kolei mówi, że po śmierci zastępcy lub jego rezygnacji, następny musi zostać wybrany przed górowaniem słońca. Zaś dziesiąty...nieco odbiega od rang i ogólnie klanu, bo nawiązuje do zgromadzenia wszystkich klanów, odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć. Czy do tej pory wszystko jest jasne? — zapytała, bo dobrze było wiedzieć, jeżeli coś nie było w pełni jasne bądź powiedziała coś za szybko! Chociaż Słodka bardzo się tego wystrzegała od momentu, w którym Wieczorna Łapa zwróciła jej na to uwagę.

Wyszczerzyła się radośnie na słowa Słodkiego Nektaru, chociaż nie była zadowolona, że na tę krótką chwilę straciła skupienie. Cóż, przyzwyczajenie się do treningu i funkcjonowania w tym trybie, że trzeba cały czas się skupiać i myśleć i w ogóle, jej na pewno trochę zajmie!
– Aha, w porządku! W ogóle chyba całe tereny lepiej wyglądają, jak jest cieplej, prawda? Mama mi mówiła, że na terenach jest wtedy dużo zieleni i kwiatów i zwierzyny y wszystkiego – odpowiedziała, nieco odbijając od tematu.
Na kolejne punkty Kodeksu kotka zmarszczyła leciutko czółko, ale zaraz pokiwała głową.

— I ma jak najbardziej racje. Wtedy...całe tereny wiesz, tak tętnią życiem, że aż chce się je przechodzić wte i wewte. — zachichotała cicho, mrużąc lekko krągłe ślepia i ponownie zakołysała ogonem w powietrzu. Z racji, że w dalszym ciągu nie było żadnych pytań to Słodka ruszyła dalej nie tylko z materiałem, ale również i w dalszą podróż. Wychodząc więc z Cienistych Koron, obie kotki ruszyły do Skraju Lasu. Tam co nieco opowiedziała o tym miejscu oraz o tym, że jest to granica tak...mniej widoczna ich Klanu. Bo wcześniej było nią pasmo górskie i jezioro, a teraz była po prostu otwarta przestrzeń. Wtedy też przystąpiła do zapoznania terminatorki z kolejnymi podpunktami.
— ...A skoro już o granicy mowa...zadaniem każdego wojownika jest sprawdzanie i oznaczanie każdego dnia granic, a także przeganianie każdego jegomościa, który je przekroczy. O tym mówi nam właśnie kolejny punkt. Ponadto, wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu czy niebezpieczeństwie. Nawet! Podkreślam nawet, jeżeli jest to kocię z innego klanu. — i tym sposobem, nie tylko przekazała Wieczornej Łapie kolejne dwie zasady, ale jednocześnie opowiedziała o kolejnym miejscu na wichrowych ziemiach. Następnie kotki ruszyły do Ciepłych Skałek, skąd blisko było już na Piszczące Trawy, a potem na Szarotkowa Łączkę i Mechowisko. Ruszyła więc w szlak za wytyczoną trasą, robiąc dłuższe przystanki przy każdej z lokacji, aby troszkę co nieco napomknąć o każdej z nich.
— Kolejnymi punktami zaś są, że wojownik odrzuca życie pieszczoszka oraz że każdy honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika — mówiła, a kiedy obie znalazły się tuż przed wejściem do obozu, Słodka zatrzymała się jeszcze na chwilę. Wiedziała, a przynajmniej czuła, że terminatorka jest już zmęczona. W końcu nie tylko przeszły całe tereny, ale również i zdążyły przerobić cały kodeks, a! No właśnie, jednej rzeczy jeszcze brakowało. — No i...słowo przywódcy jest prawem. To wszystko na dziś Wieczorna Łapo. Bardzo ci dziękuje, że tak dzielnie mnie słuchałaś i mam nadzieję, że jak najwięcej z tego zapamiętałaś, bo właśnie w ten sposób przerobiłyśmy cały kodeks! Oraz tereny. A teraz, jeżeli nie masz żadnych pytań, to uciekaj mi wypocząć, bo nazajutrz o wschodzie słońca znowu widzimy się na treningu! — uśmiech nie schodził z jej pyszczka. Odprowadziła wzrokiem córkę Łaniej Skórki, po czym sama udała się w swoim kierunku, oczywiście, jeżeli nie było żadnych pytań!

Rosa nie miała żadnych istotnych pytań do Kodeksu, po prostu słuchała, próbując się skupić i jakoś to zapamiętać, ale po całym dniu rozmawiania na ten temat czuła, że głowa jej paruje i już było jej trudno pomieścić całą tę wiedzę w głowie. No, ale jakoś dały radę do końca!

***

Czas mijał… a Wieczorna Łapa, nawet po całym tym fiasku, jakim była ceremonia, wciąż nie zebrała się na odwagę, żeby porozmawiać ze swoją mistrzynią, która wciąż powtarzała te same rzeczy, zamiast wprowadzić coś nowego. Frustrowała ją ta sytuacja, ale jeszcze bardziej obciążający był stres przed Poważną Rozmową ze Słodkim Nektarem. Tego ranka jednak doszła do wniosku, że pora przestać się męczyć i martwić, a także myśleć o rozmowie ze Słodkim Nektarem, tylko faktycznie tę rozmowę rozpocząć, bo w ten sposób to do niczego dobrego nie dojdą. I Grad, i Motyl mieli rację: mogła to ruszyć jedynie rozmową. Nie czekaniem, aż rudo-biała kotka sama dojdzie do wniosku, że może tyle księżyców to troszeczkę za długo, żeby nie nauczyć swojej terminatorki żadnej praktyki… ugh.
– S-słodki Nektarze, um, możemy… porozmawiać? – zapytała na początek po powitaniu się z mistrzynią. Było widać po jej niepewnej postawie i kołyszącym się nerwowo ogonem, że jest zestresowana.

Nie była zadowolona z faktu, że tak długo przerabiała same granice, kodeks i ogólnie terytoria z Roską, jednak...nic nie mogła na to poradzić. Wiedziała, że wina leżała po jej stronie, no i że w międzyczasie miała jedną czy dwie pomniejsze choróbki, jednak to nie tłumaczyło jej, dlaczego tak długo zwlekała z rozpoczęciem nowego zagadnienia. Obawiała się, że może coś ulecieć z łebka Wieczornej Łapy? Nie. To głupi powód, dlaczego tyle to przeciągała. A najgorsze w tym wszystkim było to, że...kiedyś sama była w takiej identycznej sytuacji jak teraz niebiesko-kremowa, a i tak zrobiła dokładnie to samo swojej terminatorce. Hipokryzja.
Już od początku czuła, że jest coś nie tak. Uśmiech, który nigdy praktycznie nie znikał z jej mordki, nagle zmalał, a nawet można by powiedzieć, że w przeciągu ułamku sekundy całkowicie znikł. Przywitanie nie było takie samo, a pytanie, jakie zadała jej córka Łaniej Skórki, to, w jaki sposób wypowiedziała te słowa i jak prezentowała się jej postawa; jawnie wskazywało, że jest coś na rzeczy. Machnęła ogonem na bok, lekko przekrzywiając głowę, jakby chcąc odgadnąć o co może chodzić terminatorce. — O-oczywiście, jasne. Czy coś cię trapi? — zapytała wnioskując po nerwowo kołyszącym się ogonie i jąkaniu. Wcześniej coś takiego nie występowało w zachowaniu Roski, a więc z automatu wydawało jej się to niepokojącym sygnałem wysyłanym w jej kierunku.

O..oh. Tylko tyle wydobyło się z jej pyszczka, kiedy Roska zaczęła tłumaczyć co ją trapiło. No tak, przecież mogła się tego spodziewać. Dlaczego o tym nie pomyślała? Dlaczego, skoro było jej to tak znajome i bliskie...aż za bliskie. Odwróciła łepek od Wieczornej Łapy chcąc pozbierać kłębek myśli. Ale nie tylko to kryło się pod ów gestem, bo i zawstydzenie? Chyba tak to mogła określić. Czuła wstyd, że doprowadziła do takiej samej sytuacji, do jakiej doszło na jej treningu z Tonącym Słońcem, a przecież za wszelką cenę chciała tego uniknąć. Gdzie zrobiła więc błąd, co przeoczyła, że teraz była w takim miejscu? Westchnęła cicho, acz ciężko starając się spojrzeć niebiesko-kremowej w oczy.
— Ja... Nie chciałam abyś czuła się bezużyteczna i ograniczona, bo powtarzałyśmy cały czas kodeks i granice. To nie było moim celem. Po prostu...eh, chyba nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Przepraszam Rosko. — odpowiedziała opuszczając łepek i kuląc na głowie uszy. Popełniła błąd i była go świadoma, jednak nie wiedziała co więcej może powiedzieć. Nie miała nic na swoją obronę. Mogła jedynie powiedzieć, że... — ...poprawię się, obiecuje.

Uh. Chyba zrobiło się troszkę niezręcznie. I wydaje się, że nie tylko taki stan rzeczy udzielił się Rosce co i Nektarek. A cisza, która zapanowała między dwiema kotkami wcale nie polepszyła sytuacji, a wręcz jeszcze bardziej zagęściła powietrze wokół. Jednak w końcu rudo-biała zdobyła się na lekki przepraszający uśmiech, który to również po chwili przerodził się w większy i cieplejszy, jaki przez większość czasu gościł na jej mordce. Skoro córka Łaniej Skórki nie miała jej tego za złe...to, to mogły chyba bez problemu przejść do treningu? Przynajmniej tak jej się wydawało. I nim zaproponowała coś nowego, świeżego co z pewnością ucieszyłoby terminatorkę, ta zdążyła zaproponować polowanie. Niewiele wiedziała co właściwie powiedziała, gdyż oprócz wspomnienia o "polowaniu" cała reszta była jednym wielkim zbitkiem wielu słów połączonych w jeden długi ciąg z uwzględnieniem w tym wszystkim gdzieś Grada. Przez uśmiech widać było jej lekkie zakłopotanie, ale niedługo po tym wypogodziła się i zagadnęła. — W takim razie chodź. Pójdziemy do Rysiego Gąszczu. A w międzyczasie możesz mi opowiedzieć co wiesz o polowaniu. — i tym oto sposobem poderwała się na równe łapy i ruszyła w stronę umówionego miejsca.

Widząc jak gdyby dawne zainteresowanie i ekscytacja powracała do Roski, uśmiechnęła się w jej kierunku. Na kilka uderzeń serca przymknęła oczy i otworzyła mordkę, aby uzupełnić braki w wiedzy niebiesko-kremowej. — Świetnie. Bardzo dobrze. Tak jak powiedział ci Grad, do każdego rodzaju zwierzyny podchodzi się inaczej i trzeba zastosować dodatkowe elementy do pozycji łowieckiej, aby się nie spłoszyły. Tak więc...tak, masz racje do ptaków trzeba się chować. Jeżeli jednak nie masz się za czym schować, możesz przystawać w miejscu zachowując bezruch lub zakradać się od tyłu po łuku — odpowiedziała, robiąc krótką przerwę, aby mogła sobie przyswoić to zagadnienie. — Dalej mamy króliki i zające. Z racji, że mają duże uszy są bardzo wyczulone na wszelkie dźwięki, więc aby się do nich zbliżyć musisz wyciszyć oddech. No i mamy jeszcze ostatnią grupę, w której znajdują się krety, myszy, jaszczurki, węże i żaby. Czy domyślasz się może do czego musisz zastosować się w ich przypadku? — zapytała po chwili. Rysi Gąszcz był już przed nimi toteż za moment córka Łaniej Skórki będzie mogła rozpocząć swoje polowanie!

— Jasne, nie przejmuj się. Przy gryzoniach i wcześniej wymienionej zwierzynie musisz przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Z początku może być to dla ciebie dosyć...dziwne? Bym powiedziała, ale z czasem przyzwyczaisz się, tak jak do pozycji łowieckiej, którą mi przedstawiłaś. — odpowiedziała zatrzymując się po chwili marszu w głąb Rysiego Gąszczu. To miejsce będzie dobre. Dodała w myślach i lekko samej sobie przytaknęła głową, po czym zwróciła się w kierunku Wieczornej Łapy z uniesionymi kącikami pyszczka. — No dobrze! Jesteśmy na miejscu, zanim jednak zapolujesz na prawdziwą zwierzynę, chciałabym abyś spróbowała zapolować na...ten kamyk! Zgoda? — poprosiła wskazując ogonem docelowy skrawek skałki na który chciała aby Roska się zaczaiła. W międzyczasie posłała jej zachęcający uśmiech i delikatnie się odsunęła. Jeżeli terminatorka o niczym nie zapomniała podczas tej prezentacji, Słodki Nektar siknęła jej głową i pozwoliła rozpocząć polowanie wskazując jej kierunek, w którym chciała aby się udała. Ponadto zaznaczyła, że w razie czego będzie obok tuż za nią.

— Zwierzyna jest wszędzie. Wystarczy tylko, że dobrze ją poszukasz. — odpowiedziała zaraz po Wieczornej Łapie z drobnym uśmiechem. Następnie skupiła uwagę na zaobserwowaniu błędów w pozycji łowieckiej swojej terminatorki. I...faktycznie pojawił się jeden dość znaczący szczegół, o którym miała wspomnieć na samym końcu, ale w tym samym czasie niebiesko-kremowej jak gdyby się przypomniało, o zrównaniu ogona z grzbietem. Uśmiechnęła się na ten widok, pochwalając ją i od razu skinieniem głowy skierowała swoją podopieczną w otwarty teren. — Spróbuj upolować jedną zwierzynę. W razie czego będę obok. — dodała na koniec.

Wieczorna Łapa ruszyła przed siebie nasłuchując oraz szukając zwierzyny. Nie było to jednak takie proste! Tym bardziej dla świeżego łowcy, którego mogły rozpraszać różnorakie dźwięki dobiegające zza zakątków obranego terenu. Mimo tego kotka parła przed siebie, jak nakazała jej mistrzyni, która zaszyła się w okolicy dla jej bezpieczeństwa. Nic jednak na ten moment nie mogła znaleźć.

Zmarszczyła minimalnie czółko na słowa kotki. Nie chciała się kłócić ze swoją mistrzynią, ale od razu nasunęła się jej myśl, że przecież w Rysim Gąszczu ciągle jest co najmniej kilka kotów naraz, trenujących w odległościach od siebie; zapach i odgłosy chyba by przeganiały tę zwierzynę… no, pewnie tylko najgłębszą nocą kogoś tu nie było. W obozie przecież też zwierzyna się nie pojawiała… ale może tylko się jej tak wydawało i nie będzie problemu ze znalezieniem czegoś w okolicy? W każdym razie postanowiła się skupić na zadaniu przed sobą. Na razie nie mogła nic znaleźć, co, heh, zgadzało się nieco z tym, co pomyślała, ale tu też na pewno miało znaczenie to, że Roska jednak była niedoświadczonym łowcą i nigdy wcześniej się nie skupiała na szukaniu zwierzyny tak, jak teraz, więc mogła po prostu coś przegapić.