Znowu, znowu, znowu, znowu, ZNOWU o czymś zapomniała, na osty i ciernie, czy ona nie mogła zrobić tego choć raz DOBRZE? Jeden, jedyny raz, błagała swoje ciało i mózg o współpracę, ale nawet gdy miała drugą szansę, to jej nie poszło dobrze, i… liść nie uciekł, jak można się było spodziewać, co było jakimś złagodzeniem, ale co w sytuacji, gdy z jej winy zwierzę faktycznie ucieknie? Jaką frustrację poczuje wtedy? Napięcie objęło jej ciało.
"Dobrze, tylko pamiętaj o wietrze". Najeżyła się. No co ty nie powiesz! Jakaś część Traszki miała ochotę złotemu odpowiedzieć pewnym brzydkim ostrzeżeniem o nie oddawaniu fekaliów, ale ostatecznie z jej mordki ponownie wydało się jedynie zwięzłe "Wiem", a potem… zamilkła. Spytał ją, czy czuję się gotowa na faktyczne polowanie, a tego akurat nie wiedziała. A skoro nie wiedziała, to nie wiedziała też i co odpowiedzieć, toteż… nie mówiła nic. Przygryzła wargę.

Och, super, nie wiedziała, czy chce coś zrobić, więc ten stwierdził, ze chce. Dziękujemy za wiedzenie lepiej niż ona sama, Orzechu! Bardzo pomagasz! Napięła się bardziej, bo jak on jej jeszcze kazał to robić, gdy ona nie była pewna i nic nie powiedziała, to jej się dodatkowo nie chciało. A raczej… chciała! Naprawdę, chciała to zrobić, chciała to zrobić dobrze, ale nie dość, że z przymusu pracowało jej się jakoś gorzej, to jeszcze naprawdę nie chciała znów przeżywać głupich momentów frustracji, gdy coś jej ucieknie, bo najwyraźniej ma za mały móżdżek na zmieszczenie tam pięciu zasad. I to nie jest tak, że robiła to wszystko Orzechowi na złość, bo wcale nie chciała zastygać jak słup przy najmniejszym niepowodzeniu, ale coś w jej ciele sprawiało, że czuła wtedy absolutny paraliż i czuła się z tym źle, ale nie wiedziała, co może z tym zrobić, i czy w ogóle.
Po kolejnej, dłuższej chwili milczenia i stania w bezruchu… nastała, uch, kolejna chwila milczenia i bezruchu. Stała tak kawał czasu – nie jakąś absurdalną ilość, ale wciąż… czuła okropną niemożność do poruszenia się. Tak jakby jej mózg stwierdził sobie w tym momencie, kiedy Orzech jej kazał polować, że on już polować nie będzie, już nigdy dzisiaj, i nieważne czy Traszka chce, czy nie – tak zostało wyryte w skale jej, um, zasad funkcjonowania. Może jednak… odpuści. Tak zupełnie.
— N — wymamrotało jej się, choć nie planowała skończyć tego tak prędko. — Nchc — wydukała po raz drugi, lecz troszkę ciszej… nie znosiła siebie w tym momencie.

Wpatrywała się ślepo w ziemię, gdy Orzech mówił, ze nie, koniec na dzisiaj, i że może wracać do obozu, i trafiały do niej te słowa, ale jednak jakoby nad nią przelatywały. Nogi zaczęły się z lekka trząść, końcówka ogona podrygiwać, uszy skierowały się do tyłu. Nieprzyjemne uczucie, którego Traszka tak nienawidziła, zaczęło rosnąć w jej oczodołach, czuła, jak traci kontrolę nad sobą i tą neutralnością, którą zazwyczaj zachowywała. Wzrok rozmazywał się przez słone krople w oczach…
Podrygiwała, stała tak w miejscu. Robiła wszystko, co umiała, by się uspokoić; liczyła źdźbła trawy, szukała rzeczy, które słyszy, a jakie czuje, wyciągała pazury i zaraz je chowała… nie wiedziała już, dlaczego płakała, czemu drżała, czy to dlatego, że jej NIC nie wychodziło, czy może dlatego, że Orzech wyraźnie zdawał się mieć jej dosyć, czy po prostu miała taki kaprys i, no nie wiem, robiła z siebie ofiarę. Nie wiedziała, co robi, i desperacko poszukiwała racjonalizacji swoich uczuć, ale… nie potrafiła i to frustrowało, okropnie frustrowało, ten brak sensu i brak konkretu i to, że zwyczajnie nie wiedziała.

Musiało minąć wiele wydechów i wdechów – tak dramatycznych i desperacko łapiących powietrze, brzmiących jakby robiła to specjalnie, ale absolutnie tak nie było, chciała przestać brzmieć, chciała nie być jakkolwiek postrzegana – żeby ta w końcu zamknęła oczy, obróciła się na pięcie i sobie, faktycznie, do tego obozu poszła. Ale najchętniej poszłaby gdzieś zupełnie indziej, gdzieś, gdzie nie było kotów i, ugh, czegokolwiek.

Jeśli Orzech umówił się z nią po tym na jakiś trening, ta nie stawiła się.