— O, bardzo dobrze. Nawet jeszcze cię nie zapytałam o dyktowanie, a już to robisz. Plus. Dawaj, co tam jeszcze znasz — mruknęłam spokojnym tonem głosu, spoglądając na Iskrzącą Łapę. Szliśmy dalej, a ja go słuchałam. Skierowaliśmy się w stronę Połonin, a z Połonin w stronę Cienistych Koron. Wzięłam głęboki wdech powietrza. Zimno. Drgnęłam uchem, po czym spojrzałam na Pyła. Zmrużyłam delikatnie oczy, obserwując go przez pewien czas, po czym szłam dalej przed siebie, prowadząc terminatora.

Dodatkowe? Co. Kocur posłał w podłoże za Szałwią minę mówiącą: ,,o ch*j, coś takiego istnieje?". Wcale jednak nie miał zamiaru się odzywać w tym temacie. Tak szczerze zapomniał jakiegoś konkretnego podziału, recytując wszystko trochę jak pacierz, licząc na to, że kolejność wypowiadanych zdań nie będzie robiła większej różnicy. Ale wracając, na czym to skończył? Milczał chwilę jeszcze po słowach Szałwii, czując w głowie pustkę, jednak zaraz od nowa uruchomił swoje zardzewiałe ostatnie dwie szare komórki.
- Zastępca zostaje przywódcą w momencie, w którym jego poprzednik umiera albo rezygnuje z rangi, a nowego zastępcę musi wybrać przed górowaniem księżyca. - Przez myśl mu przeszło, że to chyba trochę niejasne. Przed górowaniem w sensie, że chodzi o miesiąc, czy że o dzień? Bo jak o dzień, to co jak jest nów, hę? A może po prostu Pył jest głupi i nie rozumie. Sam dymny obstawał za tym drugim.
- Zgromadzenie odbywa się co 6 księżyców. Podczas niego obowiązuje rozejm, wojownik odrzuca życie jako pieszczoch, słowo przywódcy jest prawem, honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać walkę, chyba, że kot z którym walczy jest wyjęty spod kodeksu wojownika, lub dla obrony własnej, sprawdzamy granice codziennie i przeganiamy intruzów - Oh jeżu, jaką on miał teraz chęć by podważyć kilka z tych punktów. Chociaż po części chciało mu się śmiać. Nigdy dotąd nie widział, by jakiś kot z innego klanu był przeganiany z wichrowych terenów. No, ale wracając - Wojownik nie opuszcza kocięcia w bólu i niebezpieczeństwie, nawet jak nie jest z jego klanu, bezpieczeństwo całego klanu jest ważniejsze od bezpieczeństwa jednego kota, każdy klan ma prawo być dumnym i niezależnym. - Dymny wziął oddech, podnosząc wzrok na zastępczynię.
- Coś ominąłem? - Zapytał, jednocześnie irytując się na jedną z zasad. Wkurzał go ten a'la prometeizm. Chociaż zdawał sobie sprawę ze swojej hipokryzji w tym temacie, co tylko dodatkowo go irytowało.

— Tę zasadę z "bezpieczeństwo klanu jest ważniejsze od jednego kota" sobie dopowiedziałeś, reszta dobrze. A. Jeśli chodzi o zasadę z zabijaniem zwierzyny, ważne są też słowa, które tam są. "Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie." To Gwiezdny Klan nam zsyła zwierzynę, ale nie będę ci tego tłumaczyć, bo to wiesz, i nie jesteś młodym terminatorem. No i terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę, chyba, że Mistrz powiedział inaczej — odparłam, spoglądając na terminatora. Drgnęłam delikatnie ogonem. Spojrzałam na niebo i zmrużyłam oczy.
— Zachmurza się. Wracajmy do obozu. Chyba, że masz do mnie jakieś pytania? — mruknęłam, patrząc się na pyszczek Iskrzącej Łapy.

Kocur tylko kiwnął głową. Podczas tematu o dziękowanie nutka ironii przekradła się przez jego głowę, jednak sam z przyzwyczajenia często coś tam mruczał pod nosem do umarlaków, kiedy coś złowił. Stał tak jeszcze chwilę, patrząc, jak Szałwia zerka na niebo, by potem pokręcić głową.
- Nie mam pytań - Odparł krótko.

Polować umiał, Kodeks znał. Walka była ostatnim punktem, no i... rozmowa. Czekałam w Rysim Gąszczu, w umówionym miejscu. Zmrużyłam delikatnie oczy, myśląc, jak podejść do tego tematu. Tak naprawdę, do każdego. Trening Iskrzącej Łapy był mozolny, ale miałam nadzieję, że chociaż czegoś nauczył terminatora. Sytuacja z Truflową Łapą była już dawno. Westchnęłam.
Spojrzałam na drzewa...a. Jeszcze wspinaczka. Otrząsnęłam się, i czekałam dalej na terminatora.

Przyczłapał na miejsce w neutralnym nastroju. Pora roku była idealna. Trzeba było ją wykorzystać, bo potem będzie duszno i wszyscy pozmieniają się koty marynowane w sosie własnym. Z dodatkiem futra. Gdy zobaczył jasne futro, skierował swe kroki ku niemu.
- Dobry - Rzucił krótko, raczej ciszej niż głośniej. W dodatku w taki sposób, jakby to ,,Dzień" które powinno być na początku, gdzieś było, ale jakieś urwane.

Oglądnęłam się na Iskrzącą Łapę, gdy usłyszałam jego głos. Delikatnie skinęłam łbem w geście powitania terminatora.
— Dzień dobry, Iskrząca Łapo — odparłam, po czym wstałam. Rozglądnęłam się dookoła. Drzewa wyglądały na stabilne, wiatr nie wiał. To dobra pora na przypomnienie sobie wspinaczki i tego, jak to robić. Odchrząknęłam.
— Dzisiaj poruszymy temat wspinaczki i walki. W tej kolejności, w jakiej wymieniłam — przedstawiłam terminatorowi plan dzisiejszego treningu, nie to, żeby miał jakikolwiek inny wybór. Nie mniej jednak. Spojrzałam na terminatora. — Powiedz mi o teorii wspinaczki, tak, jakbyś mnie uczył.

Walka. WsPinAczka. Drzewa. Stres napłynął pod czaszkę kocura. Drzewa były mało stabilne i wysokie. Do tej pory starał się ich unikać, jeśli wymagało to wchodzenia na wyższe gałęzie. A walka? W jego przypadku opierało się to na unikaniu w szczególności. I dostawaniu piachem w oczy, oraz atakami na minusie. Brzmi jak plan. No Pyłku, czas na śmierć! Jak się z tym czujesz? Kolejne słowa Szałwii wcale nie polepszyły sytuacji. ,,Jakbyś mnie uczył". Trochę niekomfortowa dla niego sytuacja. Gdyby miał ucznia, albo kiedy próbował nauczyć rodzeństwo polowania, przybrałby ta komfortową postawę, zmęczonego gościa z brakiem chęci do życia. Trudno to wyjaśnić czemu tak, jednak było wtedy najłatwiej. A tutaj? Chyba byłoby to nie na miejscu, przez co jeszcze bardziej zaczął się stresować. No, ale trzeba było to jakoś ogarnąć. Skierował swój wzrok w podłoże gdzieś na boku, przywołując słowa Tanecznego w głowie.
- Drzewo musi być stabilne, a kora nie powinna odpadać. - powiedział po chwili, czując, jakby wyrecytował jakąś formułkę, a nie uczył ze słów własnych. No ale hej! Przynajmniej się starał.
- I trzeba się postarać w miarę szybko wyjść, z płynnymi ruchami - Dodał po chwili, próbując przywołać jakieś konkretne sceny.
- I nie schodzimy głową w dół, chyba, że jest na tyle nisko, że można zeskoczyć i nic nam się nie stanie.

— No dobrze Miszczuniu, a jak wchodzimy na drzewo? — dopytałam, spoglądając na jedno z drzew. Zamierzałam później Iskrzącemu wtrącić, że popełnił błąd, przynajmniej moim zdaniem. Bo z drzew wchodziło się tylko głową do góry. Kiedy się schodzi głową w dół można łatwo równowagę stracić i sobie rozwalić łeb.
Z dnia na dzień zastanawiałam się, czy to już ten moment, aby mianować Iskrzącą Łapę. Teorię znał... praktykę też. Pod tym względem kotem był inteligentnym i dość pojmującym. A jak było z życiem? Ogółem.

,,Jak". Pył osłupiał, rozglądając się na boki. Ale, że ma pokazać? Tak? O to chodziło? Bo chyba już powiedział, nie? A może coś ominął? Powinien powtórzyć?
- A... tak. Em - Podszedł do jednego z drzew, okrążył go, a gdy uznał, że nie zleci z niego przy pierwszej lepszej okazji, zahaczył o korę pazurami, by w kilku płynnych ruchach dostać się na jedną z najniżej położonych gałęzi i na niej przysiąść, kurczowo trzymając się kory. Zerknął w dół. Huf, nie było aż tak wysoko, jest dobrze.
- I ogólnie wychodzimy głową w górę, podpieramy się tylnymi łapami i trzeba uważać, żeby pazury były dobrze zahaczone - Zatrzymał się na chwilę, nie wiedząc co dalej powiedzieć. Bo to chyba tyle, nie? Już i tak miał wrażenie, że lał wodę. - ... Mogę już zejść? - Spytał w końcu niepewnie.

Nie spodziewałam się, że moje zadanie przyniesie takie trudności Iskrzącej Łapie. Podniosłam wyżej jedną z brwi, kiedy terminator podszedł do drzewa i się zaczął na nie wspinać. Moje polecenie miało sprawdzić jak mniej więcej Iskrzący by tłumaczył swojemu przyszłemu terminatorowi teorię. Jednak w tym, czyli tłumaczeniu tak, aby każdy mógł zrozumieć, miał problemy. Na jego pytanie skinęłam głową.
— Przyczepię się do jednej rzeczy. Schodzimy z drzewa zawsze głową w stronę korony drzewa. Jest to po prostu bezpieczniejsze, nawet, jeśli jesteś już niedaleko ziemi. Może ci się łapa poślizgnąć i spadniesz na głowę, zamiast na tyłek — wytłumaczyłam spokojnym tonem głosu, spoglądając na kocura. Poczekałam, aż syn Pochmurnego Światu zejdzie na ziemię i z aprobatą skinęłam głową.
— Teraz przejdziemy do walki. Powiedz mi teorię, jaką znasz.

Kocur... się nieco zmieszał.
- Ah. Ok. - Wypadło z jego pyska, po wiadomości Szałwii o tej głowie przy drzewie. Głównie z takiego powodu, iż nie miał zielonego pojęcia czy to ominął, czy powiedział ale źle. I oh. Walka. Chociaż przynajmniej połowa stresu z niego wyszła, kiedy w końcu stanął na podłożu. Ha TFU na drzewa.
- Atakujemy miękkie, wrażliwe miejsca, takie jak pysk, oczy, brzuch, gardło... i również podczas walki staramy się je chronić. Możemy również wykorzystać teren wokół nas i przykładowo: oślepić przeciwnika piachem... czy ustawiając się pod słońce. - Dobra, ciekawe czy coś ominął.

Słuchałam słów Iskrzącej Łapy, kiedy opisywał mi teorię walki. Cóż, teorii w tym aspekcie to za dużo nie było. Podstawowe rzeczy, i później się na treningach biło. Wstałam więc, napinając mięśnie.
— Dobrze. To nie ma co zwlekać — miauknęłam, stając delikatnie w rozkroku, obserwując terminatora spod zmrużonych oczu.
— Bez pazurów — dodałam, po czym rzuciłam się w stronę Iskrzącej Łapy, łapami skierowanymi w jego bark. Po pierwsze chciałam sprawić, że dymny straci równowagę.

Pierwsze co go uderzyło, to zaskoczenie. Więc wraz z dziwnym krótkim, cichym odgłosem zdziwienia, kocisko zrobiło to, w czym czuło się najlepiej. A mianowicie, w unikaniu. Dymny odskoczył w tył, chcąc uniknąć łap Szałwii.

Iskrzącemu udało się odskoczyć do tyłu i uniknąć ciosu z moich łap. Pył był szybki, a to było dobre. Mógł wykonywać uniki szybko i sprawnie, tak samo z atakami. Pazury wbiłam w ziemię, aby zaraz rzucić w pysk terminatora. Później też rzuciłam się w stronę jego grzbietu.

Miał... Okropne szczęście i nie widział okazji do ataku. Irytujące. I stresujące. Ale przynajmniej nie tak, jak przy pierwszych treningach. Zagryzł zęby i znów: odskoczył, tyle, że na bok, jednocześnie czując ciążący nas sobą tykający zegar wyznaczający, że nie może cały czas tylko odskakiwać ale też atakować.

W oczy Pyła trafiły grudki ziemi, oślepiając kocura na jakiś czas. Przez to unik dymnego nie był precyzyjny, a ja trafiłam łapami w jego grzbiet, powodując, że kocur stracił równowagę, przewracając się. Chciałam wykorzystać taką szansę i uderzyć łapami w jego brzuch. Nie miał być to lekki atak. W końcu w walce nikt nikogo nie oszczędzi.

Ugh, ziemia w oczach. Dodatkowo bliski kontakt z ziemią. Spróbował przetrzeć na szybko ślepia, chociaż zbyt dużo czasu nie miał, zważywszy na atak Szałwii. Wyliczył sobie coś w głowie, by w odpowiednim momencie spróbować wykorzystać tylne łapy i jakoś kopnąć wojowniczkę. Najlepiej w pysk, ale kto wie, gdzie te łapy mu polecą.

Iskrzący próbował zaatakować, jednak jego ataki były dość niechlujne i jedynie co, to delikatnie drasnął udo. Szczęście było takie, że z całej szamotaniny grudki ziemi wypadły z oczu kocura. Zamierzałam kolejny raz uderzyć w brzuch dymnego. Nie zamierzałam do tego użyć całej siły, ale... większości. Iskrzący musiał się bardziej postarać, aby mnie z siebie zrzucić.

Dobra, nie udało się. Huh, była jeszcze druga szansa ataku, chociaż szczerze chciałby się po prostu wywinąć i uciec. Tak w sumie byłoby najłatwiej. No ale nic, czas było spróbować wymierzyć tylnymi łapami w brzuch kocicy z zamiarem wymierzenia kilku kopniaków. Może się uda.