I umrzesz. UMRE? CO TO ZNACZY? Brzmi poważnie. Trujące... umrzeć...
- Co tio znacy! Ze umle! - pytam podskakując kocurowi aż pod pysk.
Żądam wręcz odpowiedzi! Skoro jedzenie kwiatków ma mnie doprowadzić do czegoś takiego to chce wiedzieć czym to jest. Mój nowy kolega nie ucieknie od tego tematu! Nie zaprzestanę póki nie poznam dobrego powodu do nie jedzenia kolorowych kwiatuszków.
- Wolem siem bawić... - stwierdzam niezbyt przekonany do uczenia się - chentniem bym posedł na spacel ale nie chcem siem ucyć wies Scyt!
Bycie beztroskim kotkiem bardziej do mnie przemawiało. Chce robić sobie co mi się podoba! A nie to co mi każą inni! Dlatego nie chce być Nowicjuszem.

— Że staną ci się bardzo złe i niefajnie rzeczy. A więcej się dowiesz jak będziesz starszy — mruknąłem w odpowiedzi, mrużąc oczka. Zauważyłem, że zbierał się patrol na łowienie. Zauważyłem też, że była w nim Huragan i prawdopodobnie szukała mnie wzrokiem. No dobrze.
— Będzie dobrze, słuchaj — poczochrałem Kasztana po główce, po czym wstałem. — Ale mówiąc o tych dorosłych sprawach, muszę iść na polowanie. Możesz sobie tutaj pobyć, ale nic nie kradnij, dobrze? Bo cię dopadnę, waah! — mruknąłem wesoło, po czym pożegnałem się z kociakiem oraz udałem się na polowanie.

No i znowu jakaś bzdetna odpowiedź! Ah niecierpie gadać ze Szczytem! Myślałem że jest super ale to była nieprawda! Zupełnie nie możemy się dogadać. Marszcze nos niezadowolony, że nie uzyskałem odpowiedzi na pytanie co to znaczy umrzeć. Mam już kłócić się dalej, ale szary towarzysz postanawia się zmyć. Ucieka! Jak każdy! Ale beznadziejy dorosły! Gdyby nie był dorosły to by mógł ze mną cały czas siedzieć! Bycie dorosłym ssie! Nie chce nigdy zostać dorosłym! Burcze coś tam na pożegnanie. Ta niczego nie kradnij chciałoby się. Chociaż w sumie. Spadam stąd. Zeskakuje obrażony po stopniach i wracam do kociarni. Idę się bawić z mamą i czekać na tatę.
//Zt

Ważka pewnego dnia, jakoś tak z samego rana, zajrzał do legowiska starszego brata, ponieważ w miękkich półkach, gdzie znajdowały się jego siostry, było zbyt chaotycznie jak na niego. Stwierdził, że może, jeśli ładnie poprosi Szczyt, to będzie mógł przynajmniej trochę posiedzieć w ciszy w jego legowisku, aż będzie w stanie wrócić w sam środek tego jazgotu.
Czarny kociak wkroczył więc do legowiska i wyprostował się trochę, szybko dwoma liźnięciami wygładzając swoją sierść na klatce piersiowej, żeby przynajmniej minimalnie poprawić wygląd - Szczycie? - powiedział, żeby zwrócić na siebie uwagę starszego brata.

Szczerze, to mi się nie chciało wstawać dzisiaj. Czułem się przygwożdżony do legowiska. Zapach mojej partnerki dalej tutaj był, poszła na patrol. Mnie jeszcze nie wybrali, dlatego leżałem po prostu na boku, z nosem wbitym w mech w miejscu, gdzie zazwyczaj leżała i powoli oddychałem. Moje oczy z delikatnie zmrużonych przeszły w całkowicie otwarte, kiedy zauważyłem kwiaty, które dał mi Płatek. Były zeschnięte. Podniosłem głowę i westchnąłem.
Kiedyś musiały uschnąć, prawda? Mieć pęknięcia na płatkach, powoli zacząć się kruszyć. Nie mogłem trzymać ich wiecznie. Tak samo jak wiecznie nie mogłem trzymać żalu po śmierci przyjaciela.
I po to, aby moje partnerstwo tak samo się nie posypało jak uschnięte płatki kwiatów; musiałem odpuścić żal i przeszłość, zacząć się skupiać na teraźniejszości, na mojej partnerce, rodzinie... więcej nie miałem.
Mówiąc o rodzinie, przez moje ciało przeszły ciarki, kiedy usłyszałem głos młodszego brata.
— Mh — wymamrotałem cicho, jednak zaraz się podniosłem i spojrzałem na czarno-białe stworzenie. Podniosłem się ciężko i spojrzałem zmęczonymi oczami na Ważkę, jednak dalej się uśmiechnąłem.
— Cześć Ważka — wymruczałem, ogonem zapraszając brata, aby się przysiadł. Coś się stało? Ktoś go gnębił w lecznicy?

Ważka podszedł bliżej, wąchając powietrze, żeby poczuć wszystkie zapachy miejsca i usiadł koło Szczytu.
- Cześć - przywitał się krótko - Przyszedłem, bo z siostrami jest dość głośno.
Zbyt głośno - pomyślał po tym, co powiedział.
Mówiąc o zapachach, wyczuwał ich tu wiele, czuł zapach głównie starszego brata oraz jego partnerki, ale mógł poczuć również inne tak jak na przykład pióro wróbla. Zainteresowało go to, że kocur ma tutaj wiele drobnostek, ciekawiło go, jakie wspomnienia wiąże Szczyt z danymi rzeczami.
Rozejrzał się szybko po jego legowisku i ponownie na niego popatrzył - Nie przeszkadzam ci prawda? - przechylił delikatnie łeb na bok - chciałem się tylko zapytać, czy mogę tu trochę posiedzieć

Zaraz mój strach został rozwiany, bo jak się okazało, Ważka po prostu lubił ciszę. Poniekąd to rozumiałem, tym bardziej w ostatnim czasie. Bo w końcu może na początku byłem głośnym kotem, ale choroby i to, co przeżyłem sprawiło, że stałem się... hm. Bardziej stonowany. Skinąłem delikatnie głową z uśmiechem.
— Rozumiem — wymruczałem na słowa brata, przenosząc wzrok na swoje łapy. Kolejne słowa kocurka sprawiły, że pokręciłem głową na boki szybko.
— Nie, skąd — dodałem prędko. Nawet taki... powód, aby wstać, jest dobry, nie? Oderwanie od użalania się i w ogóle. Poza tym mimo wszystko naprawdę lubiłem swoje młodsze rodzeństwo, więc te mi nigdy nie przeszkadzało.
— Jasne, możesz przychodzić... kiedy tylko chcesz — dodałem jeszcze, uśmiechając się do kocura.

Ważka uśmiechnął się lekko na słowa brata. Cieszył się, że mu nie przeszkadzał, a do tego dostał darmowy, bezproblemowy wstęp do jego legowiska, kiedy tylko chciał. Na pewno będzie odwiedzał swojego brata, kiedy przydarzy się do tego okazja. 
- Dziękuję - zamruczał, ocierając się krótko o niego - Będę przychodził.
Ważka i Szczyt nie rozmawiali długo, ale czarny już mógł stwierdzić, że miło rozmawia mu się z łowcą. 
Owinął ogon wokół swoich łap i rozejrzał się, na krótką chwilę zatrzymując wzrok na uschniętych kwiatach. Zastanawiał się, dlaczego brat je tu trzymał. Patrząc dalej, zdał sobie sprawę z tego, że byli wyjątkowo wysoko. Ważka był dumny z siebie, że właściwie udało mu się tu wdrapać.

Obserwowałem czarnego kocurka, widząc, jak jego wzrok wędruje po moim legowisku i zatrzymuje się na moment na moich znaleziskach. Drgnąłem delikatnie wibrysami, przejechałem językiem po klatce piersiowej i spojrzałem na brata z delikatnie zmrużonymi oczami.
— Interesuje cię, co to za rzeczy? — zapytałem spokojnie, spoglądając na żółte oczy brata. Mogłem bez problemu kocurowi opowiedzieć co to za rzeczy, jeśli go to tylko... no, interesowało. A chyba interesowało patrząc na to, że zagląda tam już któryś raz, heh.

- Mhm - przyznał czarny młodziak, odwracając spojrzenie swoich dużych żółtych ślepi z powrotem na Szczyt. Ważka nie będzie zatajał w końcu prawdy - Masz tu tyle rzeczy. Założę się, że czuć twoje legowisko nawet po drugiej stronie obozu - stwierdził, z jakiegoś powodu sam przejeżdżając językiem po klatce piersiowej, tak, jakby chciał naśladować brata, który jeszcze nie tak dawno, zrobił to samo.

Drgnąłem delikatnie wibrysami na słowa Ważki, mrużąc delikatnie ślepia.
— Być może — wymruczałem spokojnym tonem głosu i się odwróciłem do moich rzeczy, które były obok. Wziąłem najpierw chustę oraz piórko i położyłem przed kocurem.
— Hm... no to mam tutaj... tę chustę. Znalazłem ją podczas treningu i zatrzymałem, bo w sumie ciekawe. A to piórko to z wróbla, który był moją pierwszą zwierzyną — mruknąłem powoli, patrząc się na moje zdobycze. Pozwoliłem, aby kocurek, jeśli chciał, mógł je obejrzeć z bliska czy coś, i dopiero później je zabrałem i odłożyłem na miejsce. Później sięgnąłem po uschnięte kwiaty.
— Te... ah — posypało się trochę. Ironiczne, że posypało się tylko z tych kwiatów, które... dostałem od Płatka. Położyłem po sobie uszy i powoli, delikatnie położyłem później kwiaty przed Ważką.— Kwiaty. Są od mojej partnerki, Huragan. Są delikatne, także... nie dotykaj, proszę. A te są od mojego przyjaciela... Płatka Wiśni Szybującego na Wietrze — mój ton się ściszył, kiedy wspomniałem o przyjacielu.

Ważka przyjrzał się piórze i chuście.
Interesujące - pomyślał, patrząc na chustę i uważnie słuchając Szczytu.
- Też będę chciał zatrzymać coś z mojej pierwszej zwierzyny - powiedział. Zapewne jeśli już to zrobi, to na zwierzynie się nie skończy.
Przyjrzał się dokładnie przedmiotom, za nim brat zabrał je z powrotem.
Popatrzył na kwiaty i przytaknął, kiedy Szczyt kazał mu ich nie dotykać. Kociak spojrzał na pysk łowcy, kiedy ten ściszył głos, ponieważ zdążył się już dowiedzieć, że oczy zawsze zdradzają najwięcej. 
- Nie przypomina mi się, żebym kiedykolwiek go poznał - mruknął, wciąż patrząc na brata.

— Zawsze możesz sobie zabrać, nie. Raczej nikomu nie będzie potrzebne... futro albo pióra — mruknąłem w odpowiedzi, posyłając delikatny uśmiech Ważce. No bo zazwyczaj to się wyrzucało. Może pióra oddawało do kociarni, aby kociaki miały się czymś bawić czy coś. Ale zazwyczaj to nie miały innego użytku.
Później zaczął się temat Płatka. Zmrużyłem ślepia, powoli podniosłem kwiaty i odłożyłem je na miejsce. Na szczęście nic się nie pokruszyło, ale... ugh. Była między mną a młodszym bratem cisza. Przez moment,
— On... jest teraz z Plemieniem Wiecznych Łowów... szczęśliwy— odparłem ściszonym tonem głosu, nie patrząc się na Ważkę, a na kwiaty od burego kocura. Położyłem uszy po sobie, a po chwili odchrząknąłem.

Ważka zamrugał parę razy, zerkając na sypiące się kwiaty.
Mama opowiadała mu o Plemieniu Wiecznych Łowów, o miejscu, gdzie koty odchodzą, jeśli były dobre.
- Dlaczego jest ci przykro? - zapytał zaciekawiony emocjami brata. Wciąż nie pojmował dobrze kwestii śmierci, nikt ważny dla niego jeszcze nie zmarł - Jeśli jest szczęśliwy i.. No, trafił w dobre miejsce, nie powinieneś się cieszyć z nim? - dodał, nie spuszczając wzroku z kwiatów. Zastanawiał się, czy właściwie z dobrej strony patrzy na sytuację Szczytu.

"Dlaczego jest ci przykro?"
Drgnąłem delikatnie uchem na słowa czarnego kocurka, spoglądając na niego.
— To nie takie proste, Ważko — mruknąłem cichym tonem głosu. Próbowałem jakoś spróbować wytłumaczyć swoje emocje bratu, jednak to było po prostu trudne. Bo emocje nie zawsze miały sens. Prawie nigdy nie miały sensu. Nie miały jakichś podstaw, bo były po prostu irracjonalne. Były głupie.
— Mój mózg mi mówi, że kiedyś go spotkam, ale serce dalej jest... po prostu smutne po stracie — mruknąłem, mrużąc delikatnie oczy.

- oh, okey - mruknął krótko, patrząc sobie na łapy. Zastanawiał się, czy w jakiś sposób nie zranił Szczytu, zadając pytania na ten temat, ale odsunął od siebie te myśli. 
- Kiedyś to zrozumiem - dodał chwilę później.
Dobrze zdawał sobie sprawę z faktu, że kiedyś jego najbliżsi również odejdą, ale domyślał się, że jak sam przez to nie przejdzie, to nie będzie mógł poczuć tego, co jego brat czuł w tej chwili.

Delikatnie przejechałem ogonem po grzbiecie kocurka, kręcąc delikatnie głową. Oby nie musiał szybko tego kocur rozumieć. Zaraz jednak zauważyłem, jak Czosnek kiwa na mnie głową, prawdopodobnie chcąc, abym dołączył do patrolu łowieckiego.
— Muszę iść młody. Ale możesz sobie tutaj siedzieć, na spokojnie — pożegnałem się z czarnym, dotknąłem nosem czoła, po czym wstałem, idąc w stronę łowcy.

zt

Miał najszczerszą nadzieję, że jego współplemieńcy nie usłyszeli cichego sapania, które niosło się za nim gdy tylko postanowił, że pokona fragment przestrzeni Omszonych Stopni za jednym, nieprzerwanym ciągiem pracy mięśniowej. Dość szybko zdecydował się, więc, robić przerwy przy jednoczesnym usunięciu się z drogi i schowaniu za krzywizną skał, a jego obojętna maska ustąpiła lekkiemu zażenowaniu własną osobą. Jeżeli zarzekł się, że dopóty nie uznaje czyiś uczuć, dopóki nie zostaną okazane w szczery, zdrowy sposób, to dlaczego wyimaginowane spojrzenia innych, najpewniej powodowane czystą ciekawością na widok futra, które w obozie pojawiało się i znikało jak zjawa, nabrały zupełnie nowych, nieczystych kwalifikacji? Chyba nie był na tyle przygotowany na tę rozmowę, jak mu się wydawało. Unikanie jej, jednak, nie sprawi, że jej perspektywa odejdzie precz.
Mimo usilnych prób zracjonalizowania sprawy, jaką było spotkanie ze starszym bratem, niepokój kuł Ważkę w środku i sprawiał, że kocur kręcił się niemalże w miejscu, niezdolny do wejścia na sam szczyt Omszonych Stopni lub też zejścia na dół. Zauważywszy, jednak, że Szczyt Sięgający Nieba wciąż nie przyszedł go wybawić, Ważka cicho westchnął i, nareszcie, wspiął się na miejsce docelowe, przy którym spoczął i wyczekiwał.

Myślałem o tym, aby przenieść swoje legowisko. Było one niepraktyczne i... źle się kojarzyło. Praktycznie też nie spędzałem tam czasu, zapomniałem o rzeczach, które tam składowałem. Zauważyłem jednak znajome, czarno-białe futro na samym szczycie Omszonych Stopni. Drgnąłem delikatnie zaintrygowany uszami, patrząc się na własnego młodszego brata! O, miłe zaskoczenie.
Wspiąłem się w miejsce swojego legowiska, uśmiechając się ciepło do Ważki. Dawno z nim nie rozmawiałem, a też od jakiegoś czasu chyba zaczął chorować.
— Cześć Ważka. Jak się czujesz? — zapytałem spokojnym tonem głosu, dalej jednak posyłając uśmiechy do brata. Cieszyłem się, że mnie odwiedził! Zawsze się cieszyłem, jeśli jakaś rodzina mnie odwiedzała... tym bardziej, że ostatnimi czasy rodzina mi się zawęziła po prostu do mojej partnerki i córki.

Gdy dostrzegł reakcję Szczytu, mimowolnie ciekawość wzięła nad kocurem górę, a jego spojrzenie skupiło się na samym legowisku. Faktycznie, nie wyglądało ono na zadbane lub często używane… na moment, Ważka położył po sobie uszy. Oczywiście nie mógł wiedzieć wcześniej, że Ośnieżony Szczyt nie uczęszcza obecnie w to miejsce, lecz to nie kładło balsamu na nowo zszargany nerw, a jedynie rozjątrzało irytację skierowaną na własny, zrujnowany system odpornościowy. Pogrążanie się w tym uczuciu, lecz, stało na przeciw celowi, który wyznaczył sobie Ważka, a mianowicie było to spotkanie z rodziną na własnych warunkach, nie przygwożdżenie do ściany i rozmowy, gdy akurat nie będzie mieć potrzebnej siły.
A więc pysk Ważki stał się echem uśmiechu Szczytu, a kocur odpowiedział na pozdrowienie:
– Wita—… Szczyt – z początku zaplątał się nieco, a w speszeniu odchrząknął i odwrócił wzrok. – Mm, zdecydowanie lepiej, niż na początku… ciągu moich chorób, z pewnością – rozwinął temat, mimowolnie zaczynając rysować koła na zakurzonym podłożu. Tutaj rozmowa mogła dla niego się skończyć, a oba koty kiwnąć sobie głową, lecz nawet on uznałby to za… nieuprzejme.
– Słyszałem, że mamy nowego członka rodziny…? – przekrzywił głowę na bok, a na jego pysku wątły śmiech zaczął mieszać się z wyrazem dość przepraszającym. – Jaka—jak się czujesz ty i Błotko – mruknął jeszcze i zgarbił się.