Obudziłem się. Dzisiaj miał być pierwszy dzień treningu Grom. Brzmiało to irracjonalnie, w sensie, że ja miałem prowadzić ten trening. I pamiętałem o rozmowie z Reniferem, dlatego wstałem, szybko się otrzepałem ogarnąłem, i zacząłem szukać Renifera. Mieliśmy porozmawiać. Nie stresowałem się tym. Jedynie dziwiłem, że o co może chodzić, aaale jakoś bardzo się nie stresowałem.
Znalazłem się w końcu na ziemi, a później znalazłem białego strażnika. Skinąłem mu głową na przywitanie.
— Chciałeś porozmawiać, nie?

Nie było trudno mnie znaleźć, Szczyt prędko mnie zlokalizował w obozie. Podniosłem głowę i ogólnie całe swoje ciało, by chociaż usiąść, a nie leżeć. To... Byłoby trochę niegrzeczne. Również skinąłem mu głową, biorąc oddech i w myślach układając sobie plan swojej wypowiedzi, który się rozpadł, gdy tylko kocurek do mnie podszedł.
- No... Więc pierwsza sprawa. Rozmawiałem z Grom wcześniej i... Chciałby spróbować walki. Chciałbym nauczyć go podstaw i przeprowadzić próbną walkę treningową... Oczywiście możesz być przy tym obecny i w ogóle! I... Nie chciałbym, żebyś odebrał to jako... Nie wiem. Groźbę? Że ci ukradnę nowicjusza czy coś... Po prostu obiecałem, że pokażę jej parę rzeczy - powiedziałem, nieco się gubiąc w wypowiedzi, ale miałem nadzieję, że jej sens został zachowany. Zdecydowanie nei chciałem, żeby Szczyt się czuł zagrożony! To ostatnie, czego bym chciał. Miałem nadzieję, że Szczyt się zgodzi... Bo z drugiej strony mógł po prostu odmówić doszkalania jego nowicjusza w kierunku walki, chcąc, żeby Grom się skupił na polowaniu.
- Druga sprawa... Przy mojej rozmowie z Grom, powiedział mi, że... Chciałby, by zwracano się do niego jak do kocura. On... Szuka odpowiedzi na temat swojej osoby i... Prawdopodobnie bardzo by docenił, gdybyś ty też się tak do niego zwracał - powiedziałem, kończąc na razie swoje wypowiedzi i wypuszczając powietrze, spoglądając na świeżo upieczonego łowce. Miałem nadzieję, że nie będzie to... Problematyczne dla niego. Sam miałem dwojakie myśli na temat zaimków Grom, ale jeśli to jest coś, co sprawiłoby mu radość... Chciałem, by był szczęśliwy. Po prostu.

Gdy Renifer zaczął mówić usłyszałem, że zwraca się do Grom, jakby była kocurem. Ale była chyba kotką, nie? Tak mi się wydawało, jak do niej podchodziłem. Dlatego zamrugałem trochę zakłopotany, jednak słuchałem z uwagą. Więc pierwszą sprawą jest to, że Grom chciałaby się nauczyć walki. Chwilę przemyślałem, po czym skinąłem łbem.
— Nie ma problemu. Łowcy może się przydać walka, w razie kłopotów, jakby był sam. Skoro Grom chce się tego uczyć, to czemu mam tego zakazywać, hehe. Nie martw się — skinąłem finalnie łbem, tak przyklepując moją zgodę na działanie Renifera jeśli chodzi o doszkalanie Grom w tym kierunku. Była jeszcze druga sprawa, dlatego nastawiłem uszy, aby dokładnie wszystko zrozumieć. Kiedy Renifer zaczął mówić zmrużyłem delikatnie ślepia.
— Oh — wydostało się z mojego pyska, po czym zamilkłem, jakby chcąc przemyśleć kilka spraw. Skinąłem delikatnie głową. — Okej. Rozumiem. Dziękuję, że mi to powiedziałeś! Będę próbował zwracać się... do niego jak do kocura. Tylko się przyzwyczaje, a w razie czego będę się poprawiał — mruknąłem, uśmiechając się do Renifera. Nie miałem z tym większego problemu. Skoro Grom czuł się tak lepiej, to czemu nie? Byłem jej... jego Mistrzem, powinienem wiedzieć o takich sprawach i w ogóle!

Hop. Hop. Hop
- Las, dwa, tsy...
Jedna łapka, druga łapka i pnę się do góry na kamyczkach. Mijam wiele mięciutko wyglądających legowisk. Ah ten mech aż pragnie być dotknięty! Ale nie! Nie mogę się rozpraszać mój cel jest inny na ten moment. Później zajmę się badaniem domków innych kotków.
Muszę. Wejść. Na sam szczyt.
Nóżki mnie już zaczynają boleć, gdy jestem w połowie drogi. Skalne Półki są bardzo wysokie!!! Każdy skok wymaga ode mnie dużo. W końcu jednak! Dochodzę na samą górę!
Nie jestem jednak sam. W moje oczy rzuca się kotek. Szary w czarne paski. Wygląda tak milusio!!! Biegnę radośnie w stronę kocurka i wpycham się do legowiska na którym siedzi.
- Cześć!!! Jesteś kizi mizi. Fajny!!
Nie zwracam uwagi na to czy jestem proszony w progi kocura. Po prostu kładę się przylegając do jego mięciutkiego futerka. Chociaż nie dało się ukryć - rodzice mieli milszą sierść.

Kilka ostatnie dni były... ah. Intensywne. Wszystko działo się tak szybko, ale i bardzo wolno. Nawet nie wiedziałem, jak to miałem określić. Ale byłem szczęśliwy, najszczęśliwszy w całym plemieniu! Miałem cudowną partnerkę, obok której się budziłem codziennie i życie było po prostu jakieś takie... proste. Musiałem powiedzieć o tym Robak i wujowi. I rodzicom też, oczywiście!
Ale obecnie sobie odpoczywałem. Huragan może nie było obok mnie, ale był tutaj jej mocny zapach, a to mi wystarczało. Leżałem z zamkniętymi oczami, jednak zaraz coś się wepchało do mojego legowiska. Zamrugałem kilka razy na rudego kociaka, który do mnie przybył.
— Oh! Cześć młody — zamruczałem wesoło na jego przybycie. Swój ogon delikatnie kładę na ciałku kocurka, posyłając mu uśmiech. Nie zamierzałem młodego wyganiać ze swojego legowiska, nie. Czemu miałbym to zrobić? Zostałem zaszczycony przez obecność kociaka.
— Dzięki. Jak się tu znalazłeś, wspiąłeś się tutaj aż z samego dołu? — zapytałem zaraz, obserwując zielonookiego kociaka, zaraz delikatnie mrużąc oczy.

Piszcze radośnie, gdy słyszę mruczenie ze strony nowego przyjaciela. Łapię radośnie jego ogonem w swoje łapki tuląc się do niego. AAAA ON BYŁ TAKI SUPER!! Kocham przytulanki! Moja mama czasem ma aż dość jak nie chce jej puścić przez pół dnia, a musi wyjść z kociarni na chwilę. Ale co ja poradzę, że tego potrzebuje aż tyle! Mam ochotę tak miziu mizu całymi dniami czasami no!!! Mruczę radośnie, gdy szary pyta się mnie skąd się znalazłem w legowisku.
- Przyflu-frrrru- nąłem!!! - krzyczę radośnie machając tylnymi łapkami nie puszczając dalej ogona kocura - jeśtem f końciu Ptaskiem! Ptaskiem Latajoncym o-o Niebie!! Bendem najsybciej wies? Flufał. Nikt nie złapie jak tak ziuuuu wysoko bende wieś?? Wieś wies? Naucem ciem. Jak mi kfiatusek. W sensiem. Das no wies. Pachnomcego!!! Prose niech taki pienkny ma. Zapach. Ojej ojej jakie som poza obozem? Takie duze ze schowam siem w nich i zniknem? Zacne moze inaczej. Pamchnomć!! Chciałbym pachnieć casem inacej. A chciałbyś? Ty też kiedyś? Ojej ojej wies wies. SUPER. TY SUPER.
I śmieję się i łapię głębokie wdechy gdy brakuje mi tchu. Uwielbiam opowiadać. Wymyślać. Pytać się. Najfajniej właśnie było ze starszymi kotami. Bo one były duże i mądre i wszystko wiedziały!!

Kociaki były pocieszne. Jakieś takie śmieszne, pełne życia, radosne i bez problemów. I chyba mnie lubiły, bo co kociaka nie spotkałem, to ten do mnie legł! Taka Noc, i teraz ten rudy jegomość. Uśmiechnąłem się szeroko na to, co on mówił. Również zauważyłem, że kociak złapał mój ogon.
— Przyfrunąłeś? Kurde, to ty taki silny jesteś! — miauknąłem wesoło na słowa dziecka Jeż. Próbowałem zabrać ogon po to, aby pomiziać kocurka końcówką kity po główce, a później po grzbiecie i brzuszku, jeśli tylko mi na to pozwoli.
— Masz na imię Ptaszek? I mam ci dać kwiatuszek za naukę latania? Dobrze, moment... o! Proszę bardzo. Podoba się? — odparłem, przy okazji się odwracając na moment, aby pogrzebać w swoich klamotach. Nie zamierzałem kociakowi oddawać jakiś cennych rzeczy, jak na przykład kwiatów od mojej drogiej Huragan czy też od Płatka, ale... miałem kwiatki, żółte i ładnie pachnące, które zerwałem kilka dni temu. Nadal wyglądały żywo i je właśnie przedstawiłem kociakowi.
— Poza obozem jest dużo kwiatuszków. Może nie są aż takie duże, aby schować ciebie, takiego szkraba, ale są też duże. I jest ich wiele. Różne kolory i zapachy. I czasami miło jest pachnieć kwiatkami. Można się wytarzać w kwiatkach i już nimi pachniesz — mówiłem wesołym tonem głosu, spoglądając na kocię ze zmrużonymi oczkami.

- OJEJ TAK MYŚLIMS??? - piszcze radośnie.
Jestem malutki i zawsze byłem najsłabszy, więc taki komplement na prawdę porusza moje serduszko. Ja... byłem silny!!!
- JEŚTEM W KOŃCIU SIJNY I DUZI!!! - krzyczę dalej w ogromnej radości.
W końcu jednak moje popiskiwanie kończy się za sprawą tego, że kocur zaczyna mnie miziać ogonkiem. Śmieje się tak, że aż brak mi tchu, zakańczam chichotki krótkim kaszlnięciem, bo bardzo mnie to zmęczyło.
- Gili gili - mruczę przytulając się mocniej do boku szarego kotka -gili gili, gili gil, gil, gil.
Kiwam głową radośnie potwierdzając swoje kłamstewko jako bym był Ptaszkiem. Chwilę później... otrzymuje kwiat! Oh jaki on jest piękny! Bardziej żółty od mojego futerka. Nawet zdaje się odrobinę pachnieć, gdy zanurzam swój nosek w jego koronie. Słodziutki zapach kwiatu. Taki... delikatny. Oh ile bym dał by roznosić za sobą taką uroczą woń!
- JEST PIEMNY BARDZO SIĘ PODO- kicham nie kończąc nawet swojego zdania, bo pyłek przykleił mi się do noska - mi się.
Trzymam dalej kwiatuszek w łapce przyglądając mu się uważnie. Jest taki wyjątkowy! Mój pierwszy kwiatuszek od jakiegoś kotka innego niż rodzice. Ojej ojej. Czy to znaczy, że mam przyjaciela???
- OOOO. Zabiezes mnie zeby w kwiatuskach??? Baldzo bym pachnomc jak kwiatusek. Chciał. A! A! Myślis ze jak bendem siedział z to psyleci jakiś pscółk? Albo ćm? Do kfiatuska!! A W OGÓLEM! Jestemś psyjacielem telas? Najlepsiejsiejsiejsym? Moim?? Bo kurce! Taki fajny! Ty! Jesteś!
Wciągam powietrze łapczywie z powodu ekscytacji jaką odczuwam. Chcę tyle jeszcze opowiedzieć!!! Tyle się jeszcze zapytać!!! Ale słowa nieubłaganie gubią mi się w mordce, a powietrze tnie moją pierś. Oddychać spokojnie, serduszko nie bij tak radośnie! Wiem że się cieszysz, ale musisz się uspokoić Kasztanku!

— Hehe, no. Jesteś — zamruczałem ciepło na słowa kocurka, uśmiechając się delikatnie w jego stronę. Był bardzo rozkoszny. W tym ile energii był, ale też tak... nie wiem. Śmieszny. Jednak zanim ja będę miał swoje kocięta to długa, długa droga! Nawet nie wyobrażałem sobie, abym teraz miał je mieć. I w ogóle nie czułem się. Ale mogłem się za to bawić z kociętami, które były w Plemieniu, a to już dużo!
Widziałem, że kocurkowi się podobało, że go gilgotałem ogonem po futerku, dlatego też nie przestawałem, przynajmniej do czasu, aż mi się nie znudzi. Posiadania maleństwa przy sobie było śmiesznym uczuciem. Ciekawe, czy rudy będzie za mną łaził przez kolejne księżyce?
— Podoba ci się, to dobrze. Byłoby gorzej, jakby ci się nie podobał! — odparłem na słowa młodzika, kiedy po kichnięciu dokończył swoje słowa. Przez chwilę patrzyłem zmrużonymi oczami na kocię, po czym słuchałem dalej, tego, co mówił. Zaśmiałem się na jego słowa.
— Dobrze — zgodziłem się, mimo tego, że niespecjalnie wiedziałem, o co kociakowi chodzi. — Ale jak już będziesz nowicjuszem! Nie jestem strażnikiem, a nie chcę, aby twoja mama była na mnie zła. I... Może nie, bo pszczółki nie przepadają za kotami, ale... może jakiś motylek ci siądzie na nosku? I, hah, mogę być twoim przyjacielem, czemu nie — dotknąłem najpierw noska rudego, kiedy mówiłem o tym, że motylek usiądzie mu na pyszczku, a później czochrając futerko na głowie kociaka, kiedy stwierdziłem, że, a i owszem, mogę być jego przyjacielem.

Chichocze słodko ciesząc się w niebiosa, gdy kocurek powtarza, że jestem silny. Całe życie byłem w błędzie!!! Wcale nie byłem małym i słabym kotkiem w porównaniu do rodzeństwa!!! Byłem SILNY!!! Nawet on ten tu tak mówi!!! A JAK ON TAK UWAŻA TO NA PEWNO MUSIAŁA BYĆ PRAWDA!!! W KOŃCU JEST SUPER! Moi rodzice też są super. Wszyscy są w sumie też super. NO NIE WAŻNE. Może to ja nie byłem super??? Tylko ja??? O NIE CO JEŚLI TAK BYŁO... UEUE.
- Ej a myślis ze ja fajny? - zapytałem zatroskany.
Wszystkie kwiatuszki też były super. Więc nie było opcji, żeby mi się nie podobał ten co dostałem!! Bardzo lubiłem różne rzeczy. Zbierać, układać, wąchać, lizać. No właśnie bo trzeba jeszcze jedno zrobić. Wystawiam język jak wąż i macham nim w stronę kwiatuszka. Nie umiem odmierzyć odległości tak, żeby polizać środek. Próbuje więc parę razy aż w końcu dotykam języczkiem pyłku. Nie jest on słodziutki tak jak mi się to wymarzyło... Jest. Dziwny. Ale tak fajnie czuć w pysku. Bo to taka dziwna tekstura jest pyłku. O dziwo nie najgorsza akurat. Bo czasem mam tak, że jak czegoś dotknę to panikuje bo jest tak niekomfortowo zrobione i w ogóle FUJ!
- Ble - wyrażam jednak dysaprobate co do samego smaku mlaskając głośno.
Może płatki byłyby smaczniejsze...? Ale wtedy kwiatek nie będzie ładny! Kurde jestem totalnie rozdarty wewnętrznie. Bo ten żółty kolor wygląda tak smacznie...
Piszcze radośnie, gdy kotek opowiada mi o tym, że motylek może mi usiąść na nosku. WOW. ALE ŻE TAKI MOTYLEK PRAWDZIWY PIĘKNY??? Chcę. Tego. Doswiadczyć.
- Ojej ojej! Ale obiecaj zabiezes!! Musem jak kwiatki. Pachnieć. Myślę ze to psyjemne. Bendzie. A ty bymś chciał jakomś inacej? Bo ja to tak mógbym tes jak dzewo. Ze pachnieć no. Ale skoda wogólem. Bo pscółki zobacyć. Chcianem. One takie bz bz!!! BZZZ BZZZ!!!
BZZ.BZZ.

Na pytanie kociaka się tylko delikatnie uśmiechnąłem, kiwając zaraz głową. Nie wiedziałem, dlaczego nagle takie pytanie ze strony kociaka, ale w porządku. Kto wiedział, co się przewijało w tym małym móżdżku?
— Ano. Jesteś bardzo fajny — mruknąłem ciepło, ogonem przejeżdżając po kręgosłupiku rudego kocięcia. Na moim pyszczku cały czas siedzi wygodnie uśmiech, nie rusza się nigdzie. Jednak na moment ustępuje, kiedy kociak zaczyna... jeść kwiatek? Zamrugałem kilka razy, ale poczekałem. W końcu kocięta poznawały świat przez doświadczenia.
— Kwiatków się nie je. Hehe — wymruczałem zaraz, łapką delikatnie dotykając głowy dziecka Jeż. Widziałem, jak ekscytacja wzrasta w rudym, dlatego na jego natłok słów drgnąłem delikatnie wibrysami.
— Teraz jesteś pszczółką? Obiecuję, że jak tylko zostaniesz nowicjuszem to zabiorę cię na zbieranie kwiatków. Jest na naszych terenach polana, która ma ich pełno! Na pewno ci się spodoba. I hm... chyba o tym nie myślałem, nie — mówiłem powoli, aby w głowie sobie poukładać każdy wątek, o który mnie pytał kocurek.

Oh jaką ulgę odczuwam, gdy jednak okazuje się, że jestem fajny. Ba! Nawet BARDZO fajny. Piszcze radośnie nie mogąc w to uwierzyć. Tak się cieszę!! Przytulam się mocniej do boczku szarego kotka. Markotnieję na chwilę, gdy dostaję reprymendę, że kwiatków się nie je. Dlaczego niby? Przecież są kolorowe. Grzech nie spróbować!
- Ale cemuuuu - kładę lekko uszka na boki.
Nie ważne, że ten nie jest smaczny. Może inny będzie? Jakiś nowy smak mogę poznać próbując nowych rzeczy! Takiego co jeszcze nikt go nie czuł w przeszłośi.
- Nieeeee nie jeśtem!!! Ale w siumie. Mogem. BZZZ BZZZ. Dobrom jestem pscułkom. Moje imie to jednamk Psiciułka uhhhh Siedzomca na Kwiamtku. OOOOO DOBRA CHOMDŹMY. A kiedy nowicjusem??? Bendem??? Jutrom? Znacy w sumie to nie chcem ale jak iść na polamke to moge jednamk nim. Zostamć. Kwiatuski najwasniejse!!!

Zaśmiałem się, kiedy kociak nagle posmutniał strasznie, bo zakazałem mu jeść kwiatów.
— Bo nie są do jedzenia. Kwiatki zbierasz i dajesz jako prezent innym kotom, które bardzo mocno lubisz. Ale pamiętaj, aby zawsze jeść ziółka, które daje ci Wieszcz. Nawet, jeśli są bardzo bardzo niedobre — mówiłem spokojnym tonem głosu, uśmiechając się do rudego kocięcia. A kiedy zaczął znowu mówić i nagle zmienił imię, cóż... zszokowało mnie to, delikatnie.
— ...teraz? — mruknąłem do siebie. Wiedziałem, że kociaki to mają bujną wyobraźnię, ale żeby aż tak? Huh! Niespodziewane. Jednak skupiłem się na tym, co mówił rudy dalej. Dobrze, kolejne pytanie.
— Nowicjuszem zostaniesz jak będziesz miał osiem księżcy. Jednak... jakie jest więc twoje prawdziwe imię, Pszczółko? Te, które dała ci mama — zapytałem teraz ja, uważnie obserwując młodzika.

- A cemu nie som do jedzenia? - pytam drążąc temat.
Jakaż jest przyczyna niejadalności tych kolorowych śliczności? Nie zamierzam wierzyć w to stwierdzenie, bez dobrego arguemntu! Owszem, kwiatki zbierać by dać komuś prezent mogę, ale przecież nie muszą mieć jednego zastosowania! Sam duży pan kot mówi o jakiś ziółkach, które zapewne są kwiatami. Kłamie! Najpierw każe ich nie jeść, a potem każe jeść! Oh mamo! Ktoś tu jest niezdecydowany.
- He??? Jak te zió-ziiii-zióóółka to kfiatki to jemść kfiatki mogem. Cemu kłamies! - odpowiadam nieco oburzony, bo nie rozumiem już jak to działa.
Eeeh jak to zostanę nowicjuszem za tyle księżycy! Przecież ja nawet nie wiem ile to 8 księzycy! ALE NA PEWNO ZA DŁUGO. Nie dość że nie wolno mi iść na polankę bez zostania Nowicjuszem to jeszcze mam czekać. Kupa.
- No nieeeeee - jęcze niepocieszony.
Chwilę później kocur odkrywa, że wcale nie mam na imię Pszczółka. COOOOO. JAK TO. Przecież jestem taki dobry w udawanie, że inaczej się nazywam. Jak on mógł się domyślić, że wymyślam!
- Yyyyy cekaj - muszę się w końcu zastanowić nad trzecim imieniem nie? - o! Kfiatusek Pachnoncy Trawom.

— Nie są dobre dla twojego brzuszka. No i też dobre nie są, przecież spróbowałeś. A ziółka od Wieszcza mają takie właściwości i na zadanie ciebie leczyć, jakby cię właśnie na przykład brzuszek bolał od tego, że zjadłeś kwiatka — wytłumaczyłem kocurkowi spokojnym tonem głosu, obserwując niebieskoszare oczka oraz rude pręgi na pyszczku. I cicho się zaśmiałem, kiedy usłyszałem, jak niepocieszone jęki wychodzą z pyszczka młodego plemiennego. Cóż, sam byłem niespecjalnie pocieszony, że tak długo musiałem czekać. I mi się to ciągnęło strasznie. Jednak jak teraz myślałem... heh. Minęło szybko.
— Minie to szybko, zaufaj — mruknąłem ciepłym tonem głosu, obserwując rude dziecko. Jednak na kolejne jego słowa delikatnie zmarszczyłem brwi, oraz przymrużyłem oczy.
— Yyy, czekaj? Nad własnym imieniem się zastanawiać nie powinno, rudy szkrabie.

- A cemuuuuu - drąże dalej, nie chcąc zaakceptować tego, że niektóre kwiatki są niedobre dla brzuszka, a niektóre dobre.
Chce jeść kwiatki! Są kolorowe, ładnie pachną! Mym pragnieniem jest odkryć takiego, który będzie smaczny! Jestem uparty w przekonaniu o tym, że kocur po prostu się myli. Nie zmienię zdania, jeżeli nie dostanę dobrego uzasadnienia!
- Ale ja chcem juuuuuus - tupie nóżką dalej niezadowolony, że jeszcze muszę tyle czekać by zostać Nowicjuszem.
Eh!!! Dlaczego ten kocur jest taki uparty! Nie może po prostu mi uwierzyć? Te wszystkie imiona są o wiele fajniejsze od mojego! Znaczy, to nie tak że go jakoś bardzo nie lubię... Ale wolę inne! Takie, gdzie nie jestem Małym.
- No dobla eh!!! Nie umies się bawić wies? Kastan Uklyty w Liściachhhhhh - odpowiadam niechętnie i kręcę oczami. Oczywiście usuwając z imienia to co mi się nie podoba.

— Koty nie jedzą kwiatków i się nimi nie najesz. Poza tym kwiatki jedzą sarenki czy pszczółki używają nektaru, aby robić miód. Nie można ich jeść, dlatego — ciągnąłem dalej, obserwując rudego kociaka z delikatnym uśmiechem. Każdy kociak miał chyba takie swoje odpały, prawda? Ja chciałem wskoczyć do stawu w obozie, i prawie to zrobiłem! Ah...
— Ja bym ciebie nie okłamał przecież. Teraz poznasz dużo kotów i dalej możesz się bawić! A jak zostaniesz Nowicjuszem to buu, będzie trzeba się uczyć i w ogóle nie można się już bawić — mruknąłem, pozornie zmęczonym głosem i przystawiając łapkę do czoła, bardzo dramatycznie. Widząc jak kociak kręci oczami niezadowolony drgnąłem jedynie delikatnie wibrysami. Delikatnie go szturchnąłem łapką w bark.
— Oj nie obrażaj się. Chcę poznać twoje prawdziwe imię, to chyba dobrze, prawda? Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele wiedzą, jak mają tak naprawdę na imię — zapytałem, uśmiechając się cały czas do kocurka. — ...co mi przypomina, że ja ci się nie przedstawiłem, huh! Ośnieżony Szczyt Sięgający Nieba, to moje imię.

No i dalej ten niby fajny kocur mówi to samo! Ja wiem, że kotki jedzą myszki i ptaszki, a kwiatki inne zwierzątka. Ale przecież ja też mogę jeść kwiatki! DLACZEGO nie mogę. Oprócz tego, że się nimi nie najem. A może się najem?
- Ale cemuuuuuu!!! - jęczę dalej niezadowolony i kładę smutno uszy po sobie.
Co do bycia Nowicjuszem... zgadzam się z kocurem! Bycie kociakiem jest EKSTRA nie chce się uczyć. Nienawidzę tego, że nie będę mógł się bawić.
- No ja nie cem być nowicjusem ale ty mówis, ze tazać w kfiatkach dopielo wtedy....
Przyjaciele wiedzą jak mają na prawdę na imię... brzmi mądrze. Wow nie wiedziałem, że mam takiego mądrego przyjaciela! Do tej pory nie umiał mi w końcu wytłumaczyć dlaczego nie mogę jeść kwiatków. A jednak! Duży łeb z niego.
- OOOOOOOO ŁADNE - piszcze w zachwycie słysząc imię mojego najlepszego przyjaciela.

— Bo to niezdrowe i ci zaszkodzi. I może być trujące i umrzesz — młody drążył dalej, to ja też musiałem, eh. No cóż, ale musiałem wymyślać i powtarzać to, co wcześniej mówiłem. Kasztanek był bardzo zawzięty co do tych spraw, eh? No pewnie jakby zjadł trochę płatków jakichś kwiatków to by się nie stało, ale... też nie wiadomo jakich kwiatków!
— Nowicjuszem też czasami jest fajnie być. W sensie możesz sobie chodzić na spacery z przyjaciółmi i uczysz się fajnych, interesujących rzeczy — mruknąłem spokojnym głosem, uśmiechając się na młodego. Skinąłem jednak głową na pisk Kasztana. Miło było.