Ja za to miałam wrażenie że Jałowiec skacze wyżej ode mnie. A tak nie może być!!!! Przecież ja jestem super mistrzem w tej dziedzinie. KOCHAM!!! SKAKAĆ!!!! Więc oczywiście muszę być w tym najlepsza. Skoro coś lubię to automatycznie jestem w tym dobra! A tu heca! Siostra skacze na około mnie w zawrotnym tempie, a w dodatku bardzo wysoko, a mi już brak sił! Brak tchu! Buch - jak gorąco!Uch - jak gorąco! Puff - jak gorąco! Uff - jak gorąco! Już ledwo sapie, już ledwo zipie!!!!
- N-!!!! - mamrocze do siostry chcąc jej przekazać że wcale nie umie szybciej!
Ja też umiem! Ja. Ja też. Ugh! Albo w sumie nie umiem! Ale będę jeszcze skakać, jeszcze wysoko, jeszcze super wyżej! Póki. Póki mi się łapy nie złamią w pół!!!!! Tak!

Co za zuchwalstwo! Co za pewność siebie! Czyli Rusałka uważała się za lepszą, tak? Hmpf! Nie no, żarcik. Jałowiec nie brała tej walki na skakanie zbyt poważnie. To też dlatego podobała się jej reakcja siostry. Była taka poważna i zdeterminowana w tym skakaniu. Złocista szybko to podłapała. Co komu szkodziło trochę się ponaprzykszać jasnofutrej? Będzie śmiesznie.
- Nei!! Ja lepiel! - miauknęła rozbawiona ale za razem z cieniem złośliwości w piskliwym głosiku.
No i tu zadowolenie koteczki i jej dobra passa chyba się skończyły. Jeszcze kilka skoków i w chwili, gdy znów chciała okrążyć Rusałkę, nagle poczuła jak jej łapka niewygodnie się wywija. Krzywo ustała, ale łapa nie wykręciła się jej na tyle mocno, by cokolwiek poważnego się zadziało. Ból był w zasadzie malutki, lecz kotka odruchowo podniosła łapę i... straciła równowagę. Kilka uderzeń serca i wylądowała w małym, mchowym zagłębieniu. Na tyle dużym, by się w nim zmieściła i na tyle małym, by nie mogła się podnieść.
- Pffr! - fuknęła wściekle, machając na ślepo łapkami, niczym żółw przewrócony na skorupie. Nie no co za kompromitacja! A tak dobrze już jej szło to całe skakanie! - Lusalka! Podnes mne!

Bardzo emocjonująca stała się ta zabawa. W końcu Jałowiec była równie mocno przekonana że skacze lepiej co ja. A przecież wiadomo, że ja byłam najlepsza halooooo -.- Więc jak tu piszczeć i się nie złościć dy ona krzyczy mi do uszu.
- Ja! Ja! - przekrzykiwałam się z siostrzyczką, gdy ta nagle hyc i na ziemię.
Aj karamba! Co teraz??? Jest cała???? Nic jej nie jest??? Nie zepsuła się???? O NIE. Natychmiastowo się zatrzymałam i stanęłam na chwiejących się łapkach. Spałam głośno ze zmęczenia, ale podeszłam szybko do Jałowiec i złapałam ją za kryzę, żeby pomóc jej wstać.
-N-N-n-nic nie jest? Ci? - wydukałam powolnie, bo nie było czasu na zastanawianie się nad słowami.

No to klapa. Utknie tu na wieczność w tej mchowej dziurze. Przyszłe pokolenia będą opowiadać swoim kociętom o Jałowiec, która całe życie spędziła w dziurze nogami do góry. Kompletna kompromitacja.
O, a może jednak nie. Rusałka zaczęła się do niej zbliżać, tak jak jej kazała. Ratunek przybywa. Oby tylko jasna potrafiła ją wyciągnąć. Wolałaby, by nie były tu potrzebne inne koty. Wystarczyło, że Rusałka widziała jej pożal się Gwiezdny Klanie wyczyn. Nie potrzeba jej było innych gapiów.
- Ne... Auc! - odparła, pozwalając koteczce ciągnąc za kryze, lecz szybko się wzdrygnęła, gdy ta pociągnęła za futerko nieco za mocno. - Zlap blisej skuly, bo cągnes za futlo! - zasugerowała, próbując samej odepchnąć się od podłoża, co by ułatwić siostrze zadanie.

Zadrżałam, gdy okazało się że źle łapie siostrę. Ojej ojej! Ja będę w stanie ją wyciągnąć??? Co jeśli mi się nie uda??? Auuuuuauuuuuu. Niedobrze! Ale spróbowałam dostosować się do słów siostrzyczki, gdy je zakodowałam. Bliżej skóry, bliżej skóry jasne. Już już łapie łapie za skórę. I ciągnę ciągnę aż wyciągnę!

Koteczka miauknęła nieprzyjemnie, gdy Rusałka pociągnęła ją za skórę. No przecież mówiła jej, że ma złapać przy skórze, a nie za skórę! No halo!
Jednakże nie miała czasu, by zwrócić uwagę siostrze, gdyż już niedługo udało się jej wydostać złocistą z dziurska. Jałowiec rozłożyła się na ziemi, dysząc delikatnie, zmęczona najpierw skokami a potem szamotaniną w zagłębieniu. No to chyba nie była zbyt udana zabawa.
Spojrzała poważnie prosto w oczy jasnej.
- Nykomu ne muf co tu se stalo - zażądała pewnie, głosem nieznoszącym sprzeciwu. Choć patrząc na jej wiek, to dla osób postronnych wyglądało by to raczej zabawnie niż poważnie.

Udało mi się wyciągnąć Jałowiec z dziury i odetchnęłam z ulgą. Zadygotałam pyskiem chcąc zebrać się do wyrażenia radości tym, że złotej siostryczce nic nie jest, ale ta akurat się odezwała. Ojej! Ale poważna była ta jej prośba. Nikomu nie mówić o tym co się tu stało... nikomu??? Nawet mamie, nic, zero?
- Aje, aje. Aje jeśji cioś ci bę-będzie to tseba. Mamie i w ogóje... - zaprotestowałam.
Nie chciałam mieć tajemnic! Zresztą po co bym miałam to ukrywać. No bawiłyśmy się i Jałowiec się wywróciła. Co w tym takiego, że trzeba to zatrzymać dla siebie?

Może przewrócenie się podczas zabawy nie było niczym zawstydzającym ale utknięcie w dziurze i szamotanie się jak żółwik na skorupie już tak! Przynajmniej dla Jałowiec. Nie chciała więc, by jakieś inne koty o tym wiedziały. Jak Rusałka komuś powie to chyba się spali ze wstydu!
- Nić mi ne jest! - miauknęła szybko, delikatnie się strosząc. Szybko się jednak uspokoiła. Bądź co bądź nie chciała straszyć siostry czy coś w ten deseń. - Naplafte - miauknęła już spokojniej, bardziej przekonującym tonem. - Ale ne chce by ktos wiedzal, se ne moglam se podnesc jak jakis sulfik - wyjaśniła, wstając i otrzepując złociste futerko. Kilka razy przejechała językiem po piersi by je wygładzić.