Na dworze było zimno. Jak nie padał śnieg to deszcz, albo wiało. Jałowiec już nie mogła się doczekać, jak przyjdzie ta pora nowych liści, o której ostatnio opowiadał jej tata. Ponoć było wtedy tak kolorowo i ciepło. Koteczka nie wiedziała dokładnie jak to jest, w końcu znała tylko mróz, deszcz i śnieg, ale lubiła widzieć nowe rzeczy. I nie mogła się doczekać. Nie mogła się doczekać do tego stopnia, że jak z samego rana zniknął z obozu cały śnieg, nie było mocnego wiatru i słonko świeciło, to myślała, że już przyszła ta pora nowych liści. Mama jednak szybko wyprowadziła ją z błędu. Trochę lipa, ale przynajmniej mogła się teraz pobawić na dworze, poza kociarnią.
Ofiarą jej zabawy tym razem zostały śmieszne korzonki, wystające z ziemi przy kociarni. Nie minęło dużo czasu, gdy już można było ją zobaczyć a to po nich skaczącą, a to drapiącą je. Szkoda tylko, że nigdzie na horyzoncie nie było nikogo z jej rodzeństwa.

//Szron

Miejscem, w którym spędzałem najwięcej czasu po opuszczeniu lecznicy była kociarnia. Jakoś czułem, że to... moje miejsce. Że tu powinienem póki co pozostać. Udawałem się do obozu, odwiedzałem też lecznicę, ale główna część mojego dnia miała miejsce w Gnieździe. Nie było tu jakoś szczególnie ciekawie... w końcu było tu tylko moje rodzeństwo i okazjonalnie mama, gdy nie wychodziła. Ja po prostu pilnowałem naszego legowiska i czekałam aż mamusia wróci. Zawsze czekałem co nam opowie. Mama nie była jakoś bardzo uczuciowa, takie miałem wrażenie, ale czasem opowiadała nam o tacie. A ja bardzo lubiłem o nim słuchać.
Dzisiaj akurat musi nie było, a ja zająłem się oglądaniem patyków w korzonkach. Zastanawiało mnie, który jest najbardziej wytrwały. Skupiałem się głównie na tych połamanych, co leżały już na ziemi. Turlałem nimi w łapach i analizowałem. W końcu wybrałem ten, który wyglądał na najmocniejszy i wziąłem go w pysk. Nie wiem do czego by mi on mógł być przydatny, ale można było nim zawsze po prostu pomachać. Szkoda tylko, że zacisnąłem na nim tak mocno szczęki (bo bałem, że mi wypadnie z mordki), że patyk złamał się w pół. Oh...
//kra

Pogoda powoli się poprawiała więc wychodziłam z kociarni coraz częściej... ale nie za często żeby się nie rozchorować, tak? Mama by zeszła na zawał gdybym wylądowała w lecznicy tak jak Promyczek który niedawno na całe szczęście do nas wrócił. W sumie dziwne że skoro mama nie jest biała i tata podobno też nie to jakim cudem Strumyk ja i Promyk tak wyglądaliśmy... dziwne! Racica też miała trochę białego jak mama i Dymek... tylko Złotko był jakimś dziwnym przypadkiem. Może był najbardziej podobny do taty z nas wszystkich? W sumie był chłopcem a oni są bardziej po tatusiach a dziewczynki po mamusiach, chyba.
Przechodząc przez Gniazdo zatrzymałam się by poobserwować przez chwilę w ukryciu jednego z moich braci - konkretnie tego o dwóch różnych oczach. Gdy zauważyłam że jedno z korzonków połamało się podeszłam nieco niepewnie przekrzywiając łebek zaciekawiona co się właśnie tu wydarzyło. - Jak to zrobiłeś? - spytałam siadając przy kocurku.

Dołączyła do mnie Kra, która najwidoczniej zobaczyła moją porażkę... chociaż chwila! Jej się to chyba podobało, że złamałem gałązkę? Jednak nie byłem pewny. Na pewno nie była niezadowolona, bo nie miała do mnie pretensji o złamanie jej.
- No... ścisnąłem mocno - odpowiedziałem szorstkawym tonem i wyprostowałem się.
Siła, którą dzierżyłem nie za bardzo mi odpowiadała, ale no, była. Złamałem tą gałązkę siłą szczęk. I nie ma co się wstydzić prawda..? To, że chciałbym być bardziej delikatny to sprawa, o której wiem tylko ja!

- O, to mamy więcej korzonków... a trudno się to robi? - spytałam zaciekawiona. Więcej korzonków to zawsze więcej korzonków! A nie mniej! A więcej jest lepsze niż mniej dlatego warto mieć właśnie więcej. Ciekawiło mnie co jeszcze umiałby połamać Promyczek, i czy jest silniejszy w gryzieniu ode mnie. Ale jak to sprawdzić... no bo jak ja ugryzę korzonek i go połamię to nie da się go połamać znów w tym samym miejscu! A w innym może być ciężej... chyba dlatego nigdy się tego nie dowiem.

Czy to, że umiałem złamać patyczek było czymś dziwnym? Miałem większy pyszczek, że umiałem to robić? Nie chciałem być jakiś wielki, bardziej nieporadny od innych, że przez przypadek łamałem korzonki, gdy innym przychodziło to z trudem... Przecież to by oznaczało, że jestem jakiś potwornie, dziwacznie duży i za silny! Nie chciałem tak.
- No nie. Łatwo - odmruknąłem - weź ty jakiś i spróbuj.
Miałem nadzieję, że okaże się, że Kra też łatwo połamie korzonek. Wtedy będziemy tacy sami.