Rozgoryczenie i zawód. Głównie tak może opisać swoje uczucia od czasu odejścia Migoczącej Iskry, tyle że sama nie jest pewna, czy czuje je w stosunku do matki, czy może bardziej samej siebie, swojego rodzeństwa i klanu Rzeki.
Kłamałaby, gdyby powiedziała, że decyzja Iskry ją jakoś bardzo zdziwiła. Wręcz przeciwnie, podświadomie od rozmowy z Brzaskiem i matką na Małych Grzbietach nieustannie obawiała się, że kiedyś ten dzień nadejdzie, ale próbowała przekonać samą siebie, że się myliła. Że potrzebują tylko trochę więcej czasu. Że Migoczącej Iskrze przejdzie, a ona, po zostaniu wojowniczką, będzie mogła próbować faktycznie coś w tym durnym klanie zmienić. Że nawet kiedy będzie miała dosyć, będzie miała przy sobie swoją rodzinę.
Dopiero po odejściu mamy zdała sobie sprawę z tego, że żyła w iluzji tego, że wszystko jest normalne i takie, jak powinno być. Choć zawsze uważała się za kocicę rozsądną i inteligentną, w ostatnich dniach dotarło do niej, że tak naprawdę była cholernie naiwna – będziesz mieć nas, mówiła Migoczącej Iskrze, ale czy naprawdę miała? Czy sama Połysk kogokolwiek miała? Brzask, nie, Blady Duch z każdym dniem oddalał się od rodziny coraz bardziej i teraz, a właściwie od czasu ceremonii, zdaje jej się, że nawet nie próbuje być jej częścią, Księżyc, brat, z którym obecnie dogaduje się najlepiej, od zawsze kroczył własnymi ścieżkami i przez większość czasu nawet nie wie, co się z nim dzieje, a Światełko? Światełko nie ma i nigdy nie było, nawet kiedy była zdrowa przez te pierwsze księżyce ich życia. Kiedy nie ma i Migoczącej Iskry, kto właściwie jej został? Kto faktycznie jest częścią jej rodziny, faktyczną i bliską, a nie tylko widnieje w niej dla dekoracji?
Może przez to, że gdzieś w duchu czuła to od dawna, jej pierwszym refleksem, kiedy Iskra powiedziała, że zdecydowała się odejść, była chęć powiedzenia, że chce iść z nią. Jej pierwszą myślą było to, że bez niej nie miała żadnego sensu zostawać w klanie Rzeki – bo co miała robić? Jej główną motywacją w walce o ten klan była mama, chęć sprawienia, żeby miała ochotę w nim zostać. Skoro już i tak zdecydowała, że odchodzi, to jaki był w tym sens? Poza tym zawsze chciała zwiedzić kawałek świata, nigdy nie lubiła ograniczeń – co sprawiało, że jeszcze chciała zostać? Rodzeństwo, które dawno nie było takimi kotami, za jakie je uważała, kiedy była młodsza? Te kilka kotów, które w morzu irytujących, rozwydrzonych krzykaczy, z jakich składał się klan Rzeki, jeszcze nie działało jej na nerwy?
Potrzebowała chwili, żeby zdać sobie sprawę z tego, że... w istocie, mimo całej goryczy, złości, całego rozczarowania, jakie sprawiali jej bliscy i sam klan Rzeki, mimo wszystko czuła się do nich przywiązana i nie była w stanie po prostu sobie iść. Nie była w stanie zostawić ani Brzasku, ani Księżyca, ani nawet Światełka, choć praktycznie jej nie znała, nie chciała zostawiać również Krzywego, który, podobnie jak ona, tracił przez odejście Iskry bliskiego sobie kota, nie chciała... tracić Płotki; ta myśl zdziwiła ją chyba najbardziej, bo o ile uważała go obecnie za najbliższego kota spoza swojej rodziny, to nie sądziła, że będzie dla niej na tyle ważny w decydowaniu, co robić dalej. A poza tym... dotarło do niej, że nie jest już kociakiem, jakkolwiek to brzmi. Że jest dorosłą wojowniczką i nie powinna podejmować decyzji na podstawie tego, co robi Migocząca Iskra, że powinna być odpowiedzialna sama za siebie i dążyć do swoich celów, zamiast traktować szczęście mamy jako główną motywację. Jeśli chce, żeby w klanie Rzeki żyło się lepiej... to przede wszystkim jej samej powinno się żyć lepiej, a nie nikomu innemu.
Dlatego koniec końców, jak ciężkie to nie było, powiedziała Migoczącej Iskrze, że rozumie jej decyzję, że będzie tęsknić i ją kocha, i ma nadzieję, że jeszcze się spotkają, ale została w klanie. I szczerze? Wciąż zastanawia się, czy podjęła dobrą decyzję, wciąż ma mamie trochę za złe, że ją zostawiła i odeszła, zanim Połysk zdążyła zrealizować swoje plany na zmienienie Rzeki na lepsze, wciąż jest obrzydzona częścią kotów w tym klanie i zawiedziona swoimi relacjami z rodzeństwem, ale chyba dociera do niej, że odejście wiele by nie zmieniło; żałowałaby jedynie innych rzeczy, kto wie, czy nie bardziej.
Negatywne emocje jednak nie mijają. Jest bardziej rozdrażniona niż zwykle i zdaje się unikać kotów, a przynajmniej nie zaczepia ich bez powodu, dla samych rozmów, jak to robi zazwyczaj. Tego dnia decyduje się więc zjeść obiad sama i siada z jakąś wiewiórką nieopodal Starych Strażników, wodząc wzrokiem po obozie... ale bardziej z przyzwyczajenia niż czegokolwiek innego.

/światełko

Trudno było jej odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości. Trochę ją to przytłaczało, nie miała pojęcia, jak się za to wszystko zabrać. Spędziła prawie całe życie w lecznicy, kompletnie omijając większość istotnych dla młodych kotów momentów, przez co teraz czuła się kompletnie zagubiona, jak dziecko we mgle. Wiedziała z jednej strony, że musi znaleźć po prostu dla siebie jakiś punkt zaczepienia. Że musi sobie zrobić plan, według którego będzie działała i powoli odhaczała punkty, próbując wdrożyć się nie tylko w życie w klanie, ale też w ogóle… w życie. Jakiekolwiek. Tak ogólnie. Bo czuła się trochę tak, jakby całe życie była kulką mchu, a dopiero teraz Gwiezdni spełnili jej życzenie i zamienili ją w kota – z jednej strony cieszyła się, że była już Prawdziwym Kotem, ale z drugiej była kompletnie przytłoczona, zagubiona i nie miała pojęcia, od czego w ogóle zacząć Bycie Prawdziwym Kotem.
Pierwszą rzeczą, którą prawdopodobnie powinna zrobić, to nawiązanie jakichś kontaktów z rodzeństwem. Z jednej strony kochała ich, kochała swoje rodzeństwo i wiedziała, że ono prawdopodobnie też kocha ją, ale z drugiej miała tę niewygodną świadomość tego, że była dla nich, tak naprawdę, całkowicie obcym kotem. Trochę nie wiedziała, jak poradzić sobie z tą myślą. Była dla niej niesamowicie niewygodna, uwierała ją stale jak kamień ukryty pomiędzy miękkim puchem i mchem, z którego uwite było legowisko. Nie podobało jej się to. Frustrowało ją to.
Najgorsze jednak było to, że kompletnie nie wiedziała, jak zacząć. Jak w ogóle zacząć… rozmawiać z rodzeństwem. Nawiązywanie kontaktów z kotami, których nie znała, wydawało jej się zupełnie łatwiejsze, niż próba rozmowy z kotami, które teoretycznie znała, ale jednocześnie były dla niej kompletnie obcymi osobami. Bo co wiedziała o swoim rodzeństwie, poza ich imionami, poza tym, że łączyły ich więzy krwi? Absolutnie nic. Stresowało ją to. Miała ochotę wyjść z własnej skóry na samą myśl o jakichkolwiek próbach podjęcia rozmowy. Dlatego ich unikała za wszelką cenę. Jakkolwiek tchórzliwe by to nie było, było to po prostu dużo łatwiejsze, niż udawanie, że jest w stanie normalnie rozmawiać. Może sami do niej podejdą. Może sami się zainteresują. Może…
Żadne z nich nie zainteresowało się tym, że wyszła z lecznicy. Miała wrażenie, że nawet tego nie zarejestrowali, kompletnie zajęci swoimi własnymi życiami. W końcu byli już… dorośli. Dwójka z nich była już wojownikami, może mieli już partnerów, którzy byli dla nich dużo bardziej interesujący niż ich bezużyteczna siostra, która kompletnie nie potrafiła odnaleźć się w świecie, w któtym została całkowicie sama. Zdusiła żałosny jęk głęboko w swoim gardle, gdy dostrzegła Połysk w obozie. Była sama, zajęta jedzeniem czegoś. Zawahała się, czy w ogóle powinna podejmować jakiekolwiek próby kontaktu, w rezultacie czego po prostu stała przez jakiś czas na uboczu w lekkim rozkroku, z szeroko otwartymi żółtymi ślepiami, którymi wwiercała się w plecy siostry. Jak dobrze, że jej nie zauważyła. Chyba. Jak dobrze, że nie odwróciła się w tym czasie i nie widziała, jak jej siostra zachowuje się jak kosmita, który wylądował na obcej planecie i nie wiedział, jak się zachować wśród jej mieszkańców. Miała czas na to, żeby się wycofać. Miała czas na to, żeby się odwrócić i uciec, być tchórzem. Zniknąć, jak całkiem trafnie nazwał ją Krzywa Gwiazda.
- Czeeeść Połysk! - zawołała wbrew sobie, zmuszając się ostatecznie do tego, żeby jednak nawiązać kontakt. Teraz już nie było odwrotu, teraz już musiała podjąć rozmowę z siostrą. Całą swoją siłę skupiła na tym, żeby nie zacząć się trząść. - Masz może chwilę, chciałabyś, um, tak sobie posiedzieć ze mną i pogadać? - spytała, brak pewności siebie ukrywając za wesołym uśmiechem. Sama sobie dodawała nim odwagi, żeby po prostu nie włączyć wstecznego i nie uciec.
Co najwyżej powie jej, żeby spadała na drzewo, a wtedy bardzo grzecznie spadnie na drzewo.

Chciałaby wiedzieć, co siedziało w głowie Połyskującej Tafli. A może jednak nie? Sama nie wiedziała. Mimo to czuła nieprzyjemne mrowienie, gdy siostra po prostu na nią patrzyła i nie odpowiadała; mimo wszystko kąciki jej warg zadrżały i opadły, nie do końca pewna tego, czy w ogóle mogła się uśmiechać. Ostatecznie więc miała grymas dość dziwny, coś pomiędzy uśmiechem a po prostu uniesionymi wargami w ostrzegawczym błyśnięciu zębów ofiary, która nie ma siły się bronić i brakuje jej wiary w to, że w ogóle cokolwiek tym osiągnie, ale i tak robiła to, co kazał jej robić instynkt.
- Nie no, nie ma za co, nic się przecież nie dzieje - odpowiedziała po tym, jak wypuściła powietrze z płuc. Nawet nie wiedziała, że przez cały ten czas wstrzymywała oddech. Usiadła niedaleko siostry, jej ogon luźno oplótł się wokół jej łap. - Niee, dzięki. Niedawno jadłam - uśmiechnęła się lekko.
- Co u ciebie słychać? Jak ci idzie z twoimi terminatorami? - spytała, łapiąc się pierwszego, jak sądziła, neutralnego tematu, jaki mogła wymyślić. - Nie gratulowałam ci jeszcze nowego imienia, tak w ogóle, więc robię to teraz: gratuluję nowego imienia! Połyskująca Tafla brzmi ślicznie, bardzo do ciebie pasuje.

Promienie słoneczne, słabe i wątłe, spływały na rudo-białą sylwetkę o krótkim ogonie. Truskawkowa Lapa wylegiwała się dowoli, dopóki mogła. Te nieróbstwo było dla niej takie...Męczące. Już dawno, dawno mogła stanowić cząstkę w szeregach wojowników, a co? A gucio!

Liznęłam instynktownie łapę.
Mówiłam sobie, że mrowienie na karku mi przejdzie, lecz czym szybciej księżyce mijały, tak moje niechęci narastały.
Gdyby nie choroba, pogoda i śmierć...No cóż. Żyło się dalej, a Sowia Gwiazda nie miał mi tego śliskiego opóźnienia za złe.

Moja złote oczy spadły na wojowników wychodzących z legowiska, którym miauknęłam bez namiętności ciche cześć.

/Wróbelek [WYGASZONE]