Ah, dzięki Gwiezdnym (cóż za ironia, Śpiewka nie wierzy), że przywódca jednak ogarnia, co ta do niego mówi. Ucho młodej się poruszyło nieznacznie, kiedy ta patrzyła w pysk Krzywuska.
- Jest takich kotów kilka, jeśli mogę tak powiedzieć, co czasem irytują samym staniem w niewłaściwym miejscu. Chociaż to byłoby zbyt mało, żeby się chować, prawda? Prawdę mówiąc nikt konkretny mnie tu nie przywiał, chyba po prostu jestem przeładowana przebywaniem wśród tylu kotów i potrzebuję przerwy - Co oczywiście prawdą do końca nie było, ale trzeba było czasem zgrywać wrażliwca. Na kogo by wyszła, gdyby się przyznała, że to wojowników omija, co lubią wydawać polecenia? W życiu by się nie posunęła w stronę tej ścieżki.
- O, byłabym wdzięczna za gościnę - Mruknęła, szczerze zadowolona. Nikt jej nie wyganiał a sam przywódca jest rad, że przyszła. Co prawda nie dlatego, że ona to... ona, tylko dlatego, że nie ma za bardzo do kogo pyska otworzyć, ale to zawsze coś! - Zawsze można wtedy znaleźć ciekawy temat, jeśli kocięta nie mają ochoty na rozmowę, bardziej zainteresowane pewnie bieganiem po kociarni. - No, i temat treningu. Troszkę irytujący, ale to zawsze szansa, by przedłużyć rozmowę z Gwiazdką. Czy to nie jest tego warte?
- Tego nie powiedziałam - odparła zaraz, odwołując się do słów o złym prowadzeniu szkolenia
- Z samego przebiegu treningu jak i przekazu informacji jestem zadowolona, a te fakty już nawet niwelują fakt braku jakiejś "wielkiej przyjaźni", między mną a Migoczącą Iskrą. I w sumie nawet cieszę się z tego wyboru - Miauknęła, chociaż w głębi duszy nadal miała staruszkowi za złe, że uznał Świergot, to rozwleknione coś za lepszą partię na swojego ucznia niż przecież o niebo lepszą Śpiewkę, ale dało się to przeżyć na chwilę obecną.

Coraz liczniejszy. No tak, jak będziemy przyjmować wszystkich napotkanych po drodze bezdomnych to będziemy mieli całą armię szczurów. Śpiewka jednak nie podzieliła się swoim tokiem myślenia, skupiając się na innej, mniej ,,przywalę ci z liścia" odpowiedzi.
- Ja również. Patrząc na ilość kociaków można stwierdzić, że wojownicy mogą być przemęczeni, a to nie byłoby dobrą oznaką podczas pory nagich drzew - No i jeszcze głównie chodziło jej o to, że sama zostanie mianowana pewnie w najbliższym czasie, jak się streści z treningiem, więc nie miała zamiaru się teraz lenić! Jeśli tylko miała okazję przegonić swoich rówieśników, czy też wcześniej, czy później mianowanych, to musiała tą szansę wykorzystać i zabłysnąć.
- Przerobiłyśmy już podstawy, takie jak tereny, kodeks i polowanie na zwierzynę która nie pływa - Odpowiedziała płynnie po chwili zastanowienia, mając nadzieję, że niczego nie ominęła.
- I pewnie trening się przeciągnie dłużej, niż początkowo planowałam, patrząc na obecną pogodę. Trochę utrudnia sytuację - Przyznała, nieco kwasząc się w środku. Lubiła swoją rutynę i jasno wyznaczone plany, co po kolei mają robić. Pewnie gdyby miała z Migoczącą treningi codziennie, to by się wyrobiły przed opadami. No ale co może zrobić? Przecież nie wymaże jej innych terminatorów z listy zadań, a szkoda.

,,To nie znaczy, że musimy przyjmować kolejne przybłędy pod nasz dach". Kotka kiwnęła jednak tylko głową, zostawiając te myśli dla siebie. Jako losowy szczyl, bądź co bądź, też przybłęda, nie miała w tej kwestii wiele do gadania. Ale na poważnie, starca w klanie mogli sobie odpuścić. Dymna poruszyła uszami na wieść o swoim rodzeństwie. Pewnie chodziło o Sowę, z którego swoją drogą była zadowolona. Owszem, miał swoje wady, jednak nie wybył z klanu jak Przepiórcza zdrajczyni ani to Świergoczące chuchro co to ,,wisi i powiewa" i jedyne co robi to marnuje czas, energię, zasoby medyków oraz całego klanu. Po prostu... żenujące.
- Też mam taką nadzieję. W końcu żeby zostać najlepszym wojownikiem w klanie, trzeba być w ogóle wojownikiem - Miauknęła, podzielając się swoją ambicją, którą to Gwiazdka miał już szansę poznać kilka księżyców temu. Oczywiście miała zamiar wbić się kiedyś na stanowisko przywódcy i patrzeć na wszystkie lamusy z góry, prowadząc klan do świetności, ale to wszystko... po trochu. Małymi kroczkami. A jak nie wyjdzie, to zawsze pozostawał plan B, nad którym jeszcze pracowała.
- Swoją drogą Krzywa Gwiazdo, masz już pomysły na wojownicze imiona dla mnie i Sowy? - Spytała, celowo omijając resztę terminatorów, czy też... rodzeństwa. - Oczywiście jeśli to tajemnica, nie będę nalegać - Ot, losowa informacja, którą chciałaby zdobyć. Ale jak się nie uda, to nic straconego. W końcu przecież i tak dowie się w swoim czasie.
- Tak, w jak najlepszym. I mam nadzieję, że się to utrzyma jeszcze przez długi czas. Mam też nadzieję, że u pana wszystko w porządku - Jakby nie było, to byłby przypał. Poza tym, jak umrze, to na przywódcę pójdzie Mknący, a ten pewnie na zastępcę wybierze Migotkę, a przynajmniej była spora na to szansa, a wtedy możliwość zostania przywódcą dla Śpiewki będzie... znikoma. No, chyba, że przez przypadek jej mentorkę zasypią kamienie czy coś, tak kompletnie nie z premedytacją. Ups.
Kotka najpewniej jeszcze chwilę posiedziała u przywódcy, a gdy temat się wyczerpał, a sama uznała, że zagrożenie minęło, przeprosiła za najście, podziękowała za spędzony czas i wyszła, kierując się do legowiska.

[zt]

Zachichotałem chrapliwie na pierwsze słowa Śpiewającej Łapy. No, no! Ambicje z niej nie wyparowały pomimo minionych księżyców, co uważałem za jak najbardziej pozytywną cechę. Ambitnych kotów nigdy zbyt wiele, tak? Zdeterminowani i lojalni wojownicy to zdecydowanie coś, co jest potrzebne klanowi rzeki i miałem szczerą nadzieję, że Śpiewająca Łapa nie straci tego zapału po swoim mianowaniu. Gdy jednak padło pytanie z jej strony odnośnie imion dla niej i jej brata, Sowiej Łapy, poruszyłem nieco zaskoczony wąsiskami. Czy już jakieś wymyśliłem? Owszem! Niestety bądź stety, te pojawiały się w mojej głowie już jakiś czas po ceremonii na terminatorów. Czasem się zmieniały, czasem uwzględniałem nawet prośby samych zainteresowanych. Więc tak, dla Śpiewki i Sowy również miałem pewne propozycje.
— Mam, mam! Ale to tajemnica, nie chce niszczyć tobie, ani twojemu bratu niespodzianki! — mruknąłem, nachylając się do kotki konspiracyjnie, po czym zachichotałem ciepło. — Może przed samą ceremonią dopytam cię o zdanie i twoje  możliwe pomysły, ale teraz to tajemnica. —trochę tych pomysłów miałem, a też nic chciałem koteczki nazbyt zanudzać moim niezdecydowaniem w tej kwestii. Jeszcze chwile rozmawialiśmy, a gdy Śpiewająca Łapa odbiła pałeczkę, dopytując o moje samopoczucie, nie mogąc się powstrzymać po prostu zacząłem nieco stękać, jak na staruszka przystało, jednak skwitowałem, że mimo wszystko jestem wciąż w pełni sił. Gdy temat się wyczerpał a terminatorka mnie pożegnała, skinąłem jej łebkiem, podziękowałem za odwiedziny i z westchnięciem położyłem się w legowisku. Oby ktoś jeszcze mnie dzisiaj odwiedził...

/zt

WRESZCIE! Przekleństwo Gwiezdnego Klanu odczepiło się od jego… jej… Nooo, wciąż nie do końca wiedział, jak to się w końcu mawia, zwłaszcza że przez ten urok rzucony na niego, żeby mu zepsuć krew(!) nie mógł chodzić wszędzie i rozmawiać z innymi kotami! Koszmar, panie, panowie i wszyscy pomiędzy, zwykły, najpospolitszy koszmar. Następnym razem Przypływ się tak łatwo nie da, oj nie — możecie to sobie zanotować i pokazać przed przodkami, jeżeli zejdą na ziemskie padoły z roszczeniami.
Pełen ikry młodzieniec nie marnował więc czasu na kociarnię, bo by jeszcze snął jak ryba na brzegu (albo – ale to już między nami dwoma, nie? – Orli Krzyk w starszyźnie). Dlatego obecnie można było przyuważyć go siłującego się z własnymi, osłabionymi łapkami, kiedy próbował wdrapać na Szorstki Język (swoją drogą, dziwna nazwa). Sapał, naprężał się, lecz wreszcie stanął na samym wierzchu. Z błyszczącymi od ekscytacji ślepiami usiadł i rozejrzał się po obozie, wtedy to przyuważył znajome futerko.
– POŁYSK – wydarł się – ŹDLO—… Wyyy–wyź-z-drrro-wijalem, wienc tlenuje – obwieścił, strosząc futro jak dumny cietrzew pióra podczas toków. Taki z niego był dobry gość!, a że Połysk też była, summa summarum, dobra, to mogli porozmawiać. Czy tam, nawiązać dyskusję.

Zdawało się, że słońce podarowało mu… jej? kawałek jego promyczka, bo poczuł podobne ciepło (do tego słonecznego, co nie!) gdy Połysk faktycznie zaczęła iść w jego kierunku, a także się uśmiecha! Całkiem podobało mu się nazywanie uczuć czy też odczuć tak troszeczkę na około, tak niebezpośrednio! Było z tym całkiem dużo frajdy, lecz równie dobrze bawił się rozmawiając z kimś, kto go lubił i szanował, więc nie mógł tego sknocić!
– Kekeke, wiem~ – zachichotał i jeszcze bardziej się napuszył, co oszczędziło jego mięśniom pracy, gdy z zaskoczenia odskoczył na sam skraj Szorstkiego Języka — najwyraźniej Połysk TEŻ umiała się wspinać! I do tego jeszcze perfidnie przekomarzać, a przecież to dotychczas były JEGO działki. Przypływ jednocześnie zdawał sobie z tego sprawę, ale też jednocześnie był oburzony.
– A—ha?! – wydął policzki i doskoczył do Połysk. – To zopaczysz!! Bede—bende TLENOWAC tak—tak mocno, zeee—ze zostane NAJLEPSYM, NAJLEPSYM spinacem Klanu Zeki! ZOBACYS – wygłosił to, niczym bitewne orędzie… Po czym zdał sobie sprawę z tonu, jakiego użył, skonsternowany wyprostował się i mimowolnie wydał z pyszczka ciche yyy, a potem, żeby nie rzucać słów na wiatr, pacnął ją w jedną z przednich łap. A MASZ. I usiadł.
– Ano—no wlasnie, jak mie zamkli w lecnicy, bo 'toś na mnie psze'leństfo zu—zucił, to tlenowac tez nie mog. Mogl. Moglyyyeeełaaam, wienc. Wienc telas. Tlenuje – nieco stracił wątek, ponieważ spadła na niego wyjątkowo niewygodna świadomość, że nie posiadał jeszcze na tyle zdolności kognitywnych, aby udzielić odpowiedzi na pytanie Połysk, więc postanowił odwołać się do tego, co znał: prawienia historyjek.
– A WIES JAK STRASNIE MIE PSZEKLELI – zerwał się na równe łapy i spojrzał Połysk prosto w oczy. – Nje mogułem OD—DYCHAC, bo jakas—jakas POTFORNA ZEC muj nos pełniła i—i mi z ocu ŁZY lecialy jak smutna nie mialam. I. III. No i kaszałem i wogule. STRASNE ZECY – dodał na koniec i usiadł z wrażenia.

Młody jeszcze nie pojął istoty sarkazmu, dlatego słowa Połysk rozpaliły z iskry gniewu mały pożar – zawrzało w nim tą kocięcą złością, która z największą intensywnością płonęła, gdy nie osiągnął własnego celu, a gasł pod kroplami nasycenia.
– NO—NO TO CI MUWIE?!?! ZOBACYS – powtórzył z irytacją nieszczególnie skierowaną na liliową kotkę, a raczej z czystego braku zrozumienia. Równie głośno pisnął, gdy poczuł dotyk na głowie, lecz było w tym więcej szoku, aniżeli czegokolwiek innego.
– Cym lecyć… Zo—Zoza nie miala ziul? – aż rozwarł oczy ze zdumienia — pyszczek również. – Ale… cemu? Na—na mie miala ziułka. Nie lubi cje? – przekrzywiła głowę na bok. Co się działo w tym klanie? Jakby była przywódcą, to by nic takiego się nie stało.
–PSE—PZEZYŁEM, BO – zaczął tak żwawo, że aż podskoczył i musiał złapać dech. – Bo. Bo byłem. SJILNA. Suchałam—suchalam medykuf iii… iii no, o tym jak lecom i—i ze ziulka majo, takie zulte rużżżne… one lecom.
Przynajmniej tyle udało mu się zapamiętać… Ach, ten brak dostatecznych umiejętności kognitywnych naprawdę odciskiwał na nim piętno. Zmarszczył brwi w zatroskanej zadumie… i WTEM! oświeciło go, że nie musiał się martwić cały czas!
– ALE LEDWO PZEZY—PZEZYŁEM – zaczął od nowa, odnalazłszy w sobie siłę. Podskoczył ze spojrzeniem wypełnionym nawiększą potrzebą wypowiedzenia się. – MO—MOGUłem tylko lezec i kas—sz…zzz…leć i kichac i Protka, Lilia i Lisc i Pak mie nie moguli odjedzac… ale bylem baldzo zielny – zakończył z uśmiechem i poważaniem do samego siebie… a potem usiadł.