Jezioro Tętniące Życiem zaginął.
Królik Kicający ku Kwiecistej Kniei nie znał strażnika zbyt dobrze. Rzadko kiedy miał z nim do czynienia i mało co tak naprawdę o nim wiedział. Utrata strażnika nigdy nie była jednak dobra dla Plemienia, więc trochę go to martwiło. Nawet i bez tego nie byli najliczniejszą grupą, mało tego, od czasu zawalenia się starego obozu było ich jeszcze mniej, a potrzebowali być silni, żeby przetrwać. Starał się jednak nie zawracać tym sobie nadto głowy; do kryzysu było im jeszcze daleko, a Królik nie zwykł martwić się na zapas. Zawsze starał się być realistą i skupiać się na bieżących problemach – tak więc teraz największym zmartwieniem była dla niego kolejna nowicjuszka, którą dostał po Jeziorze w spadku, Pieśń Niesiona Echem wśród Drzew. To już trzeci jego nowicjusz, który miał drzewa w imieniu oraz kolejna Sarna. Zaczynał widzieć w tym jakąś zależność.
Kiedy tylko Wieszcz przekazał mu informację o tym, że miał przejąć jej trening, odnalazł nowicjuszkę i umówił się z nią na brzegu Ślimaczych Drzew o świcie następnego dnia. Czekał na nią na miejscu jeszcze chwilę przed czasem, szczerze licząc na to, że się nie spóźni. Choć kto wie? Jeśli była podobna do Huragan, a w końcu dzieliły znak, istniała szansa, że tak będzie. Oby nie.

No tak, przecież nie mogło być zbyt długo miło i przyjemnie, prawda? - pomyślała Pieśń, wspominając swoje niedawne spotkanie z Wieszczem, kiedy to wódz przydzielił jej Jezioro Tętniące Życiem jako nowego Mistrza. Wtedy czuła, że wracają jej siły po śmierci Jastrzębia. A teraz? Mozolnie zwlekła się z legowiska, niedbale przejechała językiem po futrze, by chociaż trochę doprowadzić się do porządku i ruszyła w stronę Ślimaczych Drzew. Jedyny kot, który znał jej przeszłość zginął w walce, Jastrzębia przysypał piach, a Jezioro tak sobie zniknął. Nic więc dziwnego, że bura kotka zastanawiała się, ile czasu minie nim Królika dopadnie jakieś nieszczęście.
Parę wschodów słońca? Chyba rekordu Jeziora nie pobije - parsknęła na samą myśl, zbliżając się na miejsce spotkania. Nie miała w zwyczaju się spóźniać, więc kocur nie powinien mieć powodów do zmartwień. A jeśli spodziewał się typowej sarny, to spóźnił się o jakieś parę księżyców - ostatnie wydarzenia sprawiły, że na pyszczku Pieśni częściej widać było grymas niezadowolenia niż słodziutkie szczęście i entuzjazm.
- Cześć - mruknęła, zbliżając się powoli do kocura. Usiadła przed Królikiem, owinęła ogon wokół łap i wbiła w Strażnika wyczekujące spojrzenie.

Pieśń Niesiona Echem wśród Drzew na szczęście jednak się nie spóźniła, a to dobrze. Dla Królika Kicającego ku Kwiecistej Kniei pierwsze wrażenie i prezentacja zawsze były ważne, a w przypadku jego nowicjuszy nawet bardziej, bo był odpowiedzialny za ich rozwój, edukację, a przede wszystkim za przyszłość i za to, jakimi będą w przyszłości strażnikami dla Plemienia. Nie mógł dopuścić do tak odpowiedzialnej roli – roli, od której zależało bezpieczeństwo ich wszystkich – kogoś, kto wykazywałby się nieodpowiedzialnością i brakiem poszanowania dla jakichkolwiek zasad. Można więc powiedzieć, że Pieśń zdała pierwszy egzamin. Skinął jej poważnie głową na powitanie.
– Dzień dobry, Pieśni Niesiona Echem wśród Drzew. Co zdążyłaś przerobić z poprzednimi mistrzami? – spytał, od razu przechodząc do rzeczy, jak to miał w zwyczaju. Musiał wiedzieć, na dobry początek, jakie miał podstawy. Rzecz jasna tak czy inaczej kiedyś wróci z nią do tematów, które już przerabiała, chociażby po to, żeby sprawdzić, ile z tej wiedzy zostało jej w głowie, ale póki co nie było po co marnować czasu na powtórki. Opowiadanie o tym, o czym zdążyła już usłyszeć, mijało się z celem. Trening był po to, żeby rozwijać, nie zatrzymywać w miejscu.