***
Teraźniejszość troszkę spokojniejszy chód przybiera. Na Klanu Wichru obrzeżach chadzam, zwierzynę na stos przynoszę — nie narzucam się, ot. Zwłaszcza, iż Szałwiowe Życzenie mego treningu prowadzić nie może, ach, szkoda, tak trochę… Troszkę idiotyczną Kodeksu Wojownika nieznajomość się staje, gdy już trochę księżyców na barkach ciąży… Ech, szkoda czas na to tracić.
Dzisiejszym świtem na polowanie się wybrałam, lecz już w obozie siedzę. Dwa piszczki odłożywszy, spojrzenie me przykuwają… kwiaty, maluśkie. Przyroda do życia się budzi, wszystkim ! Pod krzewik truchtam, aż na poduszkach łap mych płatków nie czuję. Płatki są takie… takie naprawdę przyjemne, gładziutkie i mięciuchne—wszystko w harmonii!

Kolejny dzień treningu za mną, coraz bliżej ceremonii wojownika. Byłem ciekawy, jak zostanę nazwany przez moją matkę. Na Gwiezdnych, tylko nie jakoś... Gradowa Chmurka, albo jeszcze Gwiezdni wiedzą co. Na samą taką myśl wykrzywiłem pysk, a myślenie o mojej przyszłej ceremonii wojownika już przyjemnością nie było. Dodatkowym smutnym faktem było to, że Deszczyk dalej był chory, niezmiennie. Teraz to już by mógł tam zamieszkać i zostać medykiem. A po drugie, zachorowała Sójka. Już jakiś czas temu, ale dalej mnie to dołowało. Chciałem, aby jak najszybciej wyzdrowiała, abyśmy mogli dalej dzielić nasze legowisko. I mimo tego, że norę to ja znalazłem, i nie zamierzałem się w sumie z nikim dzielić, to mi Sójki brakowało. Miałem tylko nadzieję, że szybko wyzdrowieje, abym mógł z nią się wybrać na spacer. No i że wyzdrowieje do czasu mojej ceremonii. A nie, że będzie chora przez księżyce, tak samo jak Deszcz.
Westchnąłem, przysiadając przy stosie zwierzyny. Pomyślałem. Muszę się wybrać do lecznicy, i wziąć ze sobą pożywienie dla szylkretowej przyjaciółki. Jakiegoś ptaszka, ładnego. Może nawet sam upoluję. Może bym też zabrał coś też z "zewnętrznego świata" lecznicy dla Sójczej Łapy... brakowało mi obecności przyjaciółki.
Ale chociaż tyle, że mogłem być skupiony na treningu. Na spacer z zielonooką mogę się wybrać po treningu, no i jak już wyzdrowieje. Wziąłem jakąś przekąskę dla siebie, drozda, po czym zacząłem iść w stronę krzewu nieopodal. Skinąłem głową rudej istocie, która w tamtym czasie tam przebywała, aby później zasiąść do posiłku.

— Mm? — nagle zasłyszałem, jak ktoś woła mnie imię, przeciągając literkę "r" trochę dłużej, a takie zdarzenie sprawiło, że z mojego pyska wyszedł ponury dźwięk. Drgnąłem uchem, dokładnie zlustrowałem ciało rudego terminatora. Całe skalane bliznami, pomimo młodego wieku. I o ile dobrze pamiętałem, to też Gęś wróciła do obozu. Chociaż tyle, że w krwi samotnika nie miał. Chociaż tyle. Ale samotnikiem już był. Czy matka miała jakiś plan na Gęś, widziała w nim wartość dla Klanu, czy też przyjmowała kto się pojawiał na granicach? Otrząsnąłem się z myśli. Ah, nie powinienem o tym myśleć. Każdy może kiedyś zgubić odpowiednią drogę. Chyba.
— Dziękuję — odparłem pusto, wracając do swojego pożywienia. I myślami do spaceru wraz z Sójeczką. Miałem wielkie nadzieje, że wyzdrowieje jakoś niedługo, aby było ciepło. Aby śnieg czasami nie wrócił na tereny, co by Sójka się nie przeziębiła, i znowu nie trafiła do lecznicy. Czułem mrowienie łaskotki w podbrzuszu, było przyjemne. Chociaż nie chciałem, aby zostało na dłużej, mh.

Nie przejmowałem się myślami Gęsiej Łapy, a raczej swoim pożywieniem. Dlatego jak tylko odwróciłem wzrok, to tak jakby Gęsi już tam nie było, a tylko ja sam, ze zwierzyną, i swoimi myślami. A myśli miałem różne różniste. Dużo ich było. Deszczyk, kiedy wyzdrowieje? I w ogóle o ile wyzdrowieje! Na każdą myśl, że może być inaczej zaczynałem czuć, jak moje ciało jest sparaliżowane i zimne z dreszczy. Ogon się puszył i... był napuszony teraz. Ah. Odwróciłem się na moment i spojrzałem na swój ogon, który sterczał, jakbym zobaczył drapieżnika. Miło. Nadepnąłem delikatnie na niego, a później opatuliłem sobie łapy ogonem. Może już bym nie myślał o Deszczyku... Matka. Co z nią? Przywódcą była, dobrze się miewała. Mój trening dobrze przebiegał. Było w porządku. Sójka... żeby wyzdrowiała do mojej ceremonii. Chciałem dzielić z nią ważną dla mnie chwilę. Albo, żeby nie od razu wyzdrowiała, ale miała siły, aby usiąść gdzieś dalej, a ja wraz z nią. Ja jej towarzyszyłem w ceremonii na terminatora... chciałbym, aby ona towarzyszyła mi podczas ceremonii na wojownika. Ale czy oby czasami nie są to marzenia mysiego móżdżka? Motyl robi co może, ale... to chyba nie wystarczająco. Ah.

Na kichnięcie Gęsi delikatnie drgnąłem, nie spodziewając się nagłego dźwięku w mojej okolicy. Spojrzałem na terminatora zmrużonymi oczami, przez uderzenia serca milcząc.
— Na zdrowie, Gęsia Łapo — mruknąłem, niejako w odpowiedzi na kichnięcie Gęsi, bo kulturalny kot tak robi.
Przez dłuższą chwilę milczałem, przyglądając się pyskowi i całej osobie Gęsi. Rozległe blizny na udzie, na pysku. Mniejsza na barku i łapie. Milczałem dalej, jednak po namyśleniu się odchrząknąłem.
— Jesteś bratem Skowronkowego Trelu, prawda? Jak ci w Klanie? — zapytałem. Mogłem spróbować się porozumieć jakkolwiek z Gęsią. Bo czemu nie. Czasami się rozmawia, można rozmawiać. Chociaż... pogaduszki nie były w moim typie, eh.

Odmruknąłem tylko na podziękowanie Gęsi. Nic wielkiego, tylko kultura, której matka mnie nauczyła. Można powiedzieć, że wyssałem z mlekiem matki. Heh. Wgryzłem się mocniej w moje pożywienie, słuchając trzy po trzy tego, co mówił terminator. Odgryzłem mięso, spojrzałem zmrużonymi na Gęś, kiedy sam mieliłem w pysku kawałek posiłku. Drgnąłem uszami jeszcze raz.
— Może się przyzwyczaisz, może nie... obyś się przyzwyczaił, no — mruknąłem. Nazwijmy to selekcją. Ten, kto się nie przyzwyczai, to trudno. Radzić sobie jakoś radzić musi, prawda. Zresztą, nie w moim to interesie było.
— Ciągnie... jak kto to nazywa, eh? — odparłem, bardziej zamyślony. Mnie do poznania mojego ojca, zapchlonego samotnika, nie ciągnęło. Widzieć go na oczy nie chciałem. Wysłuchać, poznać. Nigdy w życiu. Skazą był. Nie uznawałem go za w ogóle takiego kogoś jak ojciec. Po prostu nagle wypadłem z Golec, i tyle. Nie ma tematu. Miałem tylko matkę i brata w Klanie, i to były jedyne koty, o które się troszczyłem.
— Powiedz mi, jeśli masz taką ochotę, jak wyglądało spotkanie z Golcową Gwiazdą na granicy? — dodałem, bardziej zainteresowany tym, jak Gęś został z powrotem przyjęty do Klanu. Spodziewałem się odmowy, ale co szkodzi zarzucenie takiego pytania, nie.

— Mhm — podsumowałem mruknięciem słowa Gęsi, dokładnie obserwując pysk terminatora. Drgnąłem delikatnie uchem, a po chwili przemyślenia wzruszyłem niechętnie barkami. Spojrzałem na końcówkę pożywienia pod moimi łapami i odgryzłem ostatni kawałek mięsa. Przełknąłem go, po czym zacząłem mówić.
— Póki masz jakiś użytek w Klanie to się z decyzją matki nie zgodzić się nie mogę — mruknąłem spokojnym tonem głosu. Polizałem swoją kryzę, wstałem i przeniosłem wzrok na piwnookiego. Przez uderzenie serca stałem, obserwując rude stworzenie.
— Muszę iść. Miłego dnia, Gęsia Łapo — pochyliłem się po resztki i skierowałem swoje łapy w stronę śmietniska, aby tam je wyrzucić. A później może pójdę na polowanie.

[zt]

Przechadzałam się po obozie, coraz bardziej odczuwając przytłaczającą nudę. Obserwowałam jak starsze ode mnie koty będące już terminatorami, opuszczają obóz to na trening, to na zwykły spacer, a ja? Dalej tkwiłam w obozie, nie mogąc wysunąć nosa poza bezpieczne krzewy, które go otaczały. Odczuwałam piekąca zazdrość, jednak starałam się ją w sobie dusić, nie czując się najlepiej ze świadomością posiadania tego typu uczuć. Ostatnie księżyce wyciągały ze mnie wszystko co najgorsze; złość, frustracje, złośliwość, zazdrość... Nie chciałam tego czuć, chociaż czułam, że w jakimś stopniu to normalne. A jednak - jakoś lepiej mi było w nijakości własnych odczuć. Byłam po prostu radosna i nie przejmowałam się niczym. Dlaczego to musiało się tak nagle zmienić?
Sporą część dnia spędziłam z Gęsim Tupotem, który opowiadał mi co nie co na temat terenów i czasów gdy Klan Wichru dopiero tu przybył. Wspominał coś o przepędzaniu lisa, szczurach, oddaniu jakiegoś jeziora Klanowi Rzeki... Zabiłam tym trochę czasu, jednak gdy ojciec musiał iść na patrol, znów zostałam bez zajęcia. Nigdzie też nie mogłam dojrzeć rodzeństwa czy innej znajomej mordki, jakby wszystkie koty które znałam magicznie rozpłynęły się w powietrzu! Usiadłam więc przy Żółtym Krzewie i... z nudów zaczęłam układać sobie futro na kryzie. Jakoś zaczęło mi przeszkadzać to, że było takie rozwiane i pozbawione ładu.

[Jastrząb]

Jastrzębia Łapa za to polowała - nie miała nic innego do roboty, a skoro już umiała polować, to zamierzała to wykorzystywać. Czasem próbowała z kimś wyjść, czy to z rodzeństwem, czy którymś z rodziców... Ale poza tym i treningiem to momentami okropnie się nudziła. Chciała coś robić. Ciągle! Nic więc nie było dziwnego w tym, że widząc zupełnie losową, bardzo puchatą kotkę, od razu do niej podeszła. Bez zastanawiania się.
- Hej. Nie znamy się chyba, co nie? Ja jestem Jastrzębia Łapa - przedstawiła się na początek, a następnie zlustrowała wzrokiem kotkę ze wszystkich stron. - Ty... Duża jesteś, jak na swój wiek! Jesteś córką Gęsiego Tupotu, prawda? - dodała.

Jakoś tak wyszło, że Puch nie siedziała zbyt długo sama, a podeszła do niej nieznajoma kotka. No, może nie aż tak nieznajoma, bo kojarzyła ją z widzenia; były w tym samym klanie i chcąc nie chcąc, Puch kojarzyła większość kotów przebywających w obozie. Może nie z imion, ale zawsze coś! Na dźwięk czyiś słów, oderwała się od czyszczenia swojego futra i po chwili posłała kotce lekki uśmiech. O, więc nazywała się Jastrzębia Łapa?— A ja jestem Puch! No, już niedługo pewnie zostanę Puchatą Łapą, albo coś, ale teraz jestem tylko Puch. — miauknęła i nim zdążyła dodać coś więcej, z lekkim zaskoczeniem dojrzała, że Jastrząb... Ogląda ją z każdej strony, przez co poczuła się odrobinę niekomfortowo. Następne słowa kotki wcale nie sprawiły, że poczuła się lepiej.
— Heh... tak jakoś wyszło — skwitowała komentarz o jej gabarytach, na sam koniec z lekka nerwowo chichocząc, jednak po chwili odchrząknęła i uśmiechnęła się do nowej koleżanki. Na pewno nie mówiła tego złośliwie, tylko stwierdzała fakty; Puch faktycznie nie wyglądała na swój wiek i co jakiś czas jej o tym wspominano. Nie wiedziała czy była to jej zaleta, czy może wada, ale... Pokrętnie ciekawiło ją, czy przestanie w końcu rosnąć. Trochę zaczynało ją frustrować, że odstaje budową od większości kotek. Chciała być drobniejsza i smuklejsza, a puchate i długie futro tylko dodawało jej... kilogramów.
— I tak, jestem córką Gęsiego Tupotu, a ty...? — mruknęła ciekawsko, unosząc nieznacznie brew i przekrzywiając przy tym łeb na bok. — O i długo jesteś już terminatorką? Kto jest twoim mistrzem?

- Może Golec nazwie cię jakoś inaczej? Masz na oku jakieś konkretne imię? Puch do ciebie na pewno pasuje. - odparła. Kotka była cała puchata i nic dziwnego, że jej matka postanowiła ją tak nazwać. Imiona od wyglądu były proste, ale też zrozumiałe i eleganckie. Szczerze mówiąc, Jastrząb nie lubiła bezsensownych imion i zbytnich udziwnień.
- Fajnie. W przyszłości będzie ci to służyć - rzuciła. - Łaniej Skórki. Mhm, całkiem długo. O ile to faktycznie mogę nazwać... Długo. Za długo. W każdym razie, moją mistrzynią jest Pliszkowy Dziób. Kojarzysz? - chyba ciężko byłoby Pliszki nie kojarzyć, ale wolała zapytać. Puch była młoda i mogła jeszcze nie znać każdego z klanu tak dobrze. Sama Jastrząb miałaby problem z nazwaniem dosłownie każdego kota, szczególnie tych młodszych.

- Można i tak. Ja jeśli mogłabym wybrać... To na pewno coś co ma sens. Może jakiś Jastrzębi Lot, Jastrzębi Szpon... Tak, coś w tym stylu. Byle nie dziób - jeszcze tego by brakowało, by została nazwana na wzór swojej mistrzyni. Jastrzębi Szpon brzmiało groźnie, ale też dostojnie i elegancko. I miało sens, w końcu jastrzębie miały szpony. Zresztą, nie miałaby problemu z tym, żeby ewentualnie iść i poprosić Golec o dane imię. Szylkretka raczej podejrzewała, że przywódczyni by się zgodziła. Nie sprawiała wrażenia kogoś, kto robi innym pod górkę w takich sprawach.
- A, i tak, zawsze - dodała. Puch wydawała się być całkiem... W porządku? To nie tak, że jastrząb spodziewała się nie wiadomo czego, ale jednak kociaki... Wolała rozmawiać z kimś starszym. A tutaj miło się zaskoczyła. Może to dlatego, że młoda miała zaraz zostać już terminqtorka?
- Hm... Ciekawą, to na pewno. Specyficzną, powiedziałabym. Ale podoba mi się trening, raczej - odpowiedziała zamyślona. Z jednej strony lubiła trening z kocicą, z drugiej czasami bardzo ją irytowała. Ciężkie do określenia.

- Mhm, zgadzam się! Na pewno nie chcę imienia typu... Jastrzębie Skrzydło. Brzmi okropnie - dodała. Chciała brzmieć dumnie i silnie, chciała też taka być w przyszłości... Chciała kiedyś przewodzić klanem, ale najpierw chciała być szanowaną wojowniczką Klanu Wichru. Wszystko po kolei. Nie zamierzała nigdy przestawać się rozwijać.
- Stresujące? Właściwie to czemu? Z wujkiem, którego na dodatek znasz, powinno być fajnie - przyznała. Szczerze mówiąc, sama wolałaby wręcz mieć trening z kimś, kogo wcześniej nie znała. Miałaby pewność, że nie byłaby traktowana ulgowo, czy coś. Z drugiej strony rozumiała, że ktoś może czuć się lepiej mając trening z kimś z rodziny, kto pomoże oswoić się z nowym materiałem i obowiązkami.