Nie było mamki ani tatki, ale było Robak! Czarne podchodziło bardzo poważnie do roli starszej siostry. Niesamicie cieszyło się tym, że rodzice zdecydowali się na drugi miot. Nawet jeśli po drodze zdarzyło się trochę nieprzyjemnych rzeczy. Czatowało więc całkiem spoko przy kociarni i pilnowało malutkiego rodzeństwa. Przemoczona Kropelka więc nie umknęła jeno oczom. Ani jej cichy pisk. Szybciutko podreptało w stronę siostry.
- Ajajaj ktoś tu zaliczył kąpiel! Kropelka wdaje się w braciszka Szczyta. Chodź przytul się zaraz cię wysuszymy, nie będzie Kropelka mokra siedziała!
Położyło się przy siostrze i czekało na nią zwarte i gotowe by ją wylizać do suchej nitki. Bycie przemoczonym było trochę niebezpieczne. W szczególności w takim młodym wieku. Bo można było się pochorować. Ale też przede wszystkim nie było przyjemnym być całym mokrym.
//Wygasła

Słonecznik było wszędzie pełno - mógł to zauważyć każdy w plemieniu. Nie trzeba było jej ozdrowienia nigdzie ogłaszać, bo pewnie z samych granic słychać było co chwile jej podekscytowane trajkotanie - a bo tęskniła za kimś, a bo tak się cieszy, że już jej lepiej, a to, a tamto… Wieszcz niedługo będzie mógł się spodziewać epidemii zwiędłych uszu, bo ruda papla do każdego, kogo napotka. Same Orzeł i Żaba były zdziwione, że w tej małej kotce było tyle energii. No, ale jak miało być inaczej? TYLE czasu siedziała na dupsku, posmarkując w mech i jęcząc na bolące gardełko i głowę, i nóżkę, i paluszek - pora było działać. TYLE miała do nadrobienia! Potrzebowała kontaktu z innymi - potrzebowała ZABAWY, potrzebowała ENERGII, potrzebowała A D R E N A L I N Y!!! A gdzie ją znajdzie, jak nie w kociarni? No błagam, tu się roiło od miniaturowych spoko-ziomków, z których też kipiała energia!
Stąd zjawiła się w Miękkich Półkach, przy okazji przynosząc trochę mięciutkiego, świeżego mchu. Z ciekawością spojrzała na obecne tu koty, starając się wybadać sytuację - kto się jej nie wystraszy i kto będzie spoko kompanem do rozmów. Jednak, odkładając mech, spojrzała na Obdrapaną Ścianę i…o, jeju, jakoś tak ją wzięło. Doskonale pamiętała, jak długo zastanawiała się nad tym, jak podejść do tematu. Musiała zostawić jakiś ślad po sobie - to było oczywiste! I zostawiła - dwa, godne podziwu, ślady pazurów. Były one wprawdzie znacznie niżej niż większość - była w końcu malutka - ALE! Nie liczyło się dla niej to, jak wysoko były. Ważne, że robiły, w jej mniemaniu, dobre wrażenie.
I jak tak wspominała i myślała, uśmiechnęła się do samej siebie. Możliwe, że nawet pojedyncza łezka zakręciła się w jej oku.

// Echo (echo)

Gdzieś w środku jej rozczulania się nad przeszłością i wspomnieniami, poczuła czyjś wzrok na sobie. Zajęło jej to wprawdzie dość długo, zdecydowanie dłużej, niż zajęłoby to większości, ale! Strzepnęła uszkiem, prostując się zaciekawiona. Otarła swój pysk łapą, po czym rozejrzała się po kociarni, lokalizując małego obserwatora. Cóż, ciężko było go nie zauważyć, kiedy dosłownie wywiercał w niej dziurę tym spojrzeniem. Hmm? Ciekawe!
Na nieszczęście Echa, nowicjuszka nie odczytała jego intencji w założony sposób. Ba, w zasadzie to sprowokował ją tym do podjęcia rozmowy, bo właśnie podeszła do niego z szerokim uśmiechem.
– Hej, hej! – rzuciła ciepło, zajmując miejsce obok kocurka. Przechyliła głowę na bok, z zainteresowaniem obserwując jego mordkę. – Hm, na co patrzymy? Uuu, wiem, wiem, nie mów mi! Myyyślisz nad zrrrobieniem swojego znaku na ścianie! Zgadłam, nie?! Oooo rrraaaaajuś, to wielki moment w takim rrrazie, poważna sprrrawa, nie ma co! Masz już jakiś zamysł? O, masz wybrrrane miejsce? Aaaalbo masz wybrrrany kształt jaki chcesz zrrrobić? Jeny, czasem tęsknię za byciem taką małą! To była taka superrr chwila, heh, udało mi się zrrrobić w miarrrę porządny znak, chociaż byłam w sumie drrrobniejsza od ciebie! Dalej tam jest, tam, patrzyłam na niego przed chwilą w sumie, superrr sprrrawa – wypaplała, w zasadzie nie dając czasu na odpowiedź.
– O, tak w ogóle! Mam na imię Słonecznik. A ty? – dodała, tym razem zatrzymując swój potok słów.

Hehe. Zdawało się, że Echo nie był pierwszym kotem, który mógł pożałować wchodzenia w jakieś interakcje z rudą. No bo, bądźmy szczerzy, kiedy Słonecznik zaczyna gadać to ciężko ją zatrzymać, a nie każdy kot jest w stanie wytrzymać jej lawinę słów. Zdarzało się jej jednak o tym, no, zapominać. Radość z rozmawiania z nowym kotem czasem sprawiała, że takie drobne kwestie po prostu jej uciekały - bardziej kwestia jej roztrzepania, niż bycia niegrzeczną.
Rajuś, w sumie to dawno nie miała szansy pogadać z takim kociakiem, nie? Tyle przesiedziała w lecznicy, z dala od nich, w obawie przed zarażeniem jakiegoś bombelka, że trochę wyszła z wprawy. Dostrzegła, że Echo odsunął się od niej i przyjęła do wiadomości, że może nie przepadał za wchodzeniem w jego przestrzeń osobistą. Nie zraziło jej to w żaden sposób, bo przez myśl nie przeszło jej, że kocurek mógł być poirytowany jej obecnością! Drgnęła końcówką ogona, myśląc nad tematem, który bardziej zaangażuje młodego, bo po przedstawieniu się nie próbował nic podjąć. Hmm!
– Senne Echo Szepczącego Strrumienia…ładnie, ładnie! Takie…syczące imię, jeny, podoba mi się! – podzieliła się, nie tracąc swojego entuzjazmu. Pokiwała głową z uznaniem, w myślach też dopowiadając, że kocurek, hm, no, wygląda jak jego imię!
– Hmm…wyglądasz mi na takieeeego…Ten, ambitnego kota, o! Założę się - na wąsy Wieszcza! - że myślałeś trrrochę o trrreningu, co? Co tam ci w głowie siedzi, młody? – mruknęła, łypiąc ciekawsko na jego mordkę. Musiała go w jakiś sposób rozruszać, nie? Chyba nie było takiego kota, z którym by nie potrafiła gadać - w końcu nawet z Jerzykiem jej się przyjemnie “rozmawiało”!