Siwek się nuuudził. W kociarni tak bardzo nie było nic a nic do roboty! Kiedy już się przyzwyczaisz do bycia w niej, ta staje się taka... Mała. Przetrząsnął już chyba każde piórko, pacnął każdą kulkę mchu... I teraz się nudził.
Położył się na pleckach w tym płytkim, choć rozległym wgłębieniu i wpatrywał się w sufit jaskini. Nie wolno mu było wychodzić po zmroku na zewnątrz, więc wyobrażał sobie teraz, jak musi wyglądać nocne niebo.
Ziejąca czernią pustka? Kocie dusze patrzące na wszystkich z góry? A może po prostu małe światełka na ich zwyczajnym niebie? Cóż... Nigdy dokładnie nie przysłuchiwał się opowieściom rodziców, więc... Sklecał po prostu swoje wyobrażenia z tego, co usłyszeć mu się udało. Może niedługo będzie miał okazję sprawdzić te przemyślenia w praktyce...? Jak już zostanie terminatorem rzecz jasna.

/Mak <3

Leżał jeszcze tak zamyślony dobrą chwilę, pogrążony we własnym świecie... Aż w końcu z tego wszystkiego wyrwało go trącenie w pierś. Wydał z siebie zaskoczony pomruk, a gdy tylko zobaczył swojego brata, na jego pyszczku od razu pojawił się szeroki uśmiech.
- Hej, Mak! - podniósł się i otarł swoim łebkiem o łebek Maka, unosząc ogonek do góry - Wszystko dobrze! - powiedział i usiadł patrząc najpierw na niego, a potem wracając wzrokiem na sufit jaskini - Po plostu... Zastanawiam się jak wygląda niebo w nocy... No bo w nocy jest ciemno! To gdzie się chowa słońce? - spytał i przekrzywił łebek wracając wzrokiem na czarno-białego kocurka. Może on wiedział coś więcej...? W końcu więcej przesiadywał z rodzicami, więc może oni mu coś opowiedzieli...

...szczerze mówiąc tej odpowiedzi się nie spodziewał. Ciekawiło go też, co kocurek miał przez to na myśli... Wyglądało na to, że chyba sam się musiał domyślić.
- Świetliki? Te świecące lobaczki? - spytał unosząc brwi w zdziwieniu i spojrzał na Maka - Masz na myśli, że to one są na Sleblnej Skólce...? - przekrzywił łebek, po czym wrócił wzrokiem na sufit jaskini. No i jak na złość w jego główce zrodziło się teraz jedynie więcej pytań!
- Tylko... Jak one się tam dostały? - spytał bijąc ogonkiem o ziemię - Przecież niebo jest wysoko wysoko, plawda? Jest chyba nawet wyżej od drzew! Od gól chyba też... - a przynajmniej tak mu się zdawało. Chociaż słyszał coś kiedyś, że góry sięgają chmur... A chmury są chyba na niebie, nie? Czy to znaczy, że... - ...a może Gwiezdny Klan jest na szczycie gól! - zawołał nagle i się podniósł - Góly dosięgają chmul, więc Sleblnej Skólki na pewno też! Plawda? - spytał z radosnym uśmiechem, jakby właśnie odkrył największą tajemnicę świata. W sumie to nawet był przekonany, że tak było...

Siwek przewrócił oczami z uśmiechem, jakby Mak właśnie nie zrozumiał najoczywistszej oczywistości. Całe szczęście, że miał tutaj swojego mądrego brata, który bardzo chętnie mu to wszystko wyjaśni!
- Przecież skądś muszą się tam wziąć, plawda? - spytał z uśmiechem - Przecież nie mogą tak o nagle z nieba pojawić się w jaskini! Dlatego muszą zejść po wysoookiej górze - sięgnął łapką w górę - Żeby spotkać się z kotami w Wodnych Grzmotach! - posłał mu radosny uśmiech - Już lozumiesz? Taka podlóż w dwie stlony! I żyjący i przodkowie spotykają się w połowie dlogi! Czy jakoś tak. - skąd, to wcale nie była teoria, którą właśnie sobie wymyślił. Przecież to była prawda! A raczej, po prostu miało to sens. Czy coś.

Wyglądało na to, że Mak w końcu zrozumiał to, co jego brat próbował mu właśnie przekazać. Siwek kiwnął łebkiem z szerokim uśmiechem na słowa czarno-białego kocurka.
- Mhm! Dokładnie tak! - wyszczerzył kiełki. Cóż... Do tej rozmowy nie miał zbyt wiele więcej do dodania... Więc wrócił wzrokiem na sufit jaskini. Wyobraził sobie teraz to nocne niebo... Na tle którego bardzo, bardzo wysoko latały sobie świetliki. A wśród tych świetlików biegały koty, które w swoich futrach miały gwiazdy. Huh...
- Mmm... Za dwa księżyce już będziemy telminatolami! - zauważył zwracając swój wzrok w stronę Maka - Jak się z tym czujesz? Bo ja się nie mogę doczekać! Ciekawe kto będzie moim mistrzem... A kto twoim! - podniósł się tak, że przód jego ciałka wciąż był w dole, a tylna część w górze. Wlepiał swoje zielone oczka w brata, patrząc na niego wyczekująco.

Trochę się zmartwił na ten brak reakcji ze strony brata. Nawet się podniósł i już miał go trącić nosem, kiedy ten w końcu się odezwał. Siwek odetchnął w duszy z ulgą i uśmiechnął się do kocurka.
- No wiem... Ale na pewno dostaniemy fajnych mistrzów! - pokiział go nosem po łebku, żeby dodać mu trochę otuchy - A jak będzie niefajny, to mi powiedz! Ja z nim polozmawiam! - wyszczerzył kiełki w szerokim uśmiechu i jeszcze otarł się o łebek Maka. Kochany z niego braciszek!
- Mmm... A co powiesz na mały tlening przed plawdziwym tleningiem? - zerknął na niego - Wiesz, żebyśmy wiedzieli, jak się walczy i w ogóle! Obiecuję być delikatny i nie używać pazulów ani zębów! - zamruczał. Może w ten sposób Mak poczuje się nieco pewniej? Siwek wierzył, że jego brat świetnie sobie z tym poradzi!

Widział, że Mak się waha. Siwek... No dobra, nie należał co prawda do najcierpliwszych, ale nie chciał też, żeby czarno-biały kocurek poczuł się przytłoczony. Zamruczał cicho na podziękowanie brata i posłał mu ciepły uśmiech.
- Jeśli nie chcesz, to nie musimy... Ale przy tleningu też będzie trzeba się bić, hm? A tak chyba będzie najlepiej splawdzić czy to, co chcesz zlobić zadziała! - uniósł ogonek w górę - Tak jak mówiłem, będę delikatny... A jak będziesz miał dość, to wystalczy że powiesz "stop". Co ty na to? - spytał znów przyjmując pozycję do zabawy. Mimo wszystko sam Siwek też chciał się sprawdzić w walce... Nawet jeśli jego przeciwnik był słabszy od niego.

Och... Czyli jednak się zgodził! Czekoladowo-biały kocurek aż radośnie podskoczył na wieść, że brat jednak chce z nim potrenować... Czy raczej po prostu się pobawić! Siwek wcale nie odbierał tego jako typowego treningu, a właśnie zabawę i możliwość spędzenia czasu z ukochanym braciszkiem!
- No dobra... Przygotuj się! - ostrzegł go, żeby przygotować go na atak ze swojej strony. W prawdziwej walce by tak nie zrobił, ale nie chciał wystraszyć Maka! Dlatego na dzień dobry po prostu do niego doskoczył... I spróbował pacnąć go w łebek, rzecz jasna nie używając pazurków - tak jak obiecał.
- A masz! - zawołał śmiejąc się.

/MG <3

Wyglądało na to, że źle wycelował, a Mak zrobił udany unik, więc kiedy zamachnął się tą łapą, potrzebował krótkiej chwilki, żeby złapać równowagę.
- Blawo! - był dumny z Maka, że udało mu się uniknąć ciosu, więc postanowił go pochwalić. No ale nie było czasu na odpoczynek. Skoro byli od siebie tak daleko, Siwek postarał się na brata zaszarżować i przewrócić go obejmując łapkami. Będzie łatwiej mu atakować, jeśli Mak nie będzie mógł robić żadnych uników, prawda? A tak mu się przynajmniej wydawało.