Tuptała spokojnie ze swoją terminatorką, raz po raz oglądając się za siebie, czy ta idzie. Szałwia nie zamierzała marnować ładnego dnia! Oj nie, nie tym razem. Zamyśliła się przez chwilę od czego zacząć... a może koteczka będzie miała na coś pierwszego ochotę? No, przynajmniej ona nie miała teraz pomysłu, bo Niedźwiedzia Gwiazda zaskoczył ją tak nagle! No, na pewno nie wiedziała, że dostanie drugiego terminatora i to jeszcze córeczkę przywódcy. Nie mniej jednak. Tutaj był ich pierwszy przystanek.
- Obecnie jesteśmy w Rysim Gąszczu - srebrna kocica przystanęła, aby młoda mogła nad nią nadgonić i spojrzała w jej stronę. - Jest to teren treningowy dla Mistrzów i dla ich terminatorów, jednak my nie będziemy się tylko tutaj trzymać. Nie mniej jednak chciałabym ciebie zapytać od czego byś chciała zacząć nasz trening. Twój ojciec mnie zaskoczył tym przydziałem i nie myślałam o tym, od czego zacząć trening. Także masz do wyboru Kodeks Wojownika, polowanie, walka, wspinaczka lub patrol na granicach, gdzie przy okazji ci powiem, kto gdzie rządzi. No. To czego byś chciała się najpierw nauczyć? - mruknęła i spojrzała się na rudą z uśmiechem na pyszczku.

Szła w milczeniu za wojowniczką, choć nie biła już od niej taka aura zaskoczenia i niepewności jak w obozie. Dość ciekawie przyglądała się nowemu otoczeniu, rozpoznając jakieś znaki szczególne, które mogły rzucić jej się w oczy wcześniej, gdy zaczynali zamieszkiwanie tych terenów.
Zapamiętała nazwę terenów treningowych, kiwnięciem łebka oznajmiając, że słyszy i rozumie. Przełknęła jednak ślinę na wstępne słowa kotki, a uszy przylgnęły do czaszki jakby chciały uspokoić burzę, która rozwijała się w środku. Nie wiedziała kompletnie od czego chciałaby zacząć, a wzmianka o zaskoczeniu przydzieleniem jej rudego zadka pod skrzydła srebrzystej zaczęła budzić niechciane myśli. Czemu zaskoczenie? Czy była to po protu kwestia tego, że kotka miała już terminatora? A może nie chciała uczyć nikogo z miotu przywódcy? Albo właśnie inaczej, chciała uczyć kogoś innego z rodzeństwa Świergotki? Kogoś bardziej... no... żywiołowego? A dostała jej się cicha i nieśmiała Świergot zbyt przytłoczona nagłościami, by móc wymyśleć cokolwiek konkretnego? Nie mogła nawet wybrać, od czego chciałaby zacząć trening! Może nie nadawała się jeszcze na terminatora? Może powinna wrócić, poczekać na następną okazję? Wbiła spojrzenie w swoje białe paliczki, czując jak wszystko ją przygniata. O ile łatwiej by było zaczynać nowy etap, gdyby stał przed nią tata, czy mama. Och, nie, nie, Świergotko, weź się w garść. Na pewno będzie dobrze. Postaraj się, żeby tata był dumny.
Zrobiła wdech i podniosła wzrok bladych ocząt.
— Chyba chciałabym zacząć od g-granic, Szałwiowe Życzenie — powiedziała cicho — ch-chciałabym też wiedzieć... co b-będe robić jako terminator, oprócz t-treningów? — zapytała, nawet odrobinę ciszej, choć nie wydawało się to możliwe. W tym momencie odwaga rudej się skończyła i znów popatrzyła na swoje łapy. Miała jakieś blade pojęcie o byciu "Łapą", ale wolała się upewnić, choć zaraz po zadaniu pytania przestraszyła się, że może powinna to wiedzieć i wojowniczka będzie niepocieszona, czy nawet zła.

A Szałwia po prostu mówiła, nie będąc świadoma, że mała Świergotka aż tak się tym przejmie. Jednak widząc, że jej terminatorka przystanęła odwróciła łeb i zmierzyła ją wzrokiem. Widziała, że położyła po sobie uszy, więc też i srebrna wojowniczka zamrugała kilka razy.
- Hej Świergot, wszystko dobrze? - zapytała się kociczki i podeszła do niej, wbijając zmartwione spojrzenie w jej rude ciałko. Coś zrobiła źle? Przystanęła przy terminatorce i położyła delikatnie swoją łapkę na jej główce. Coś w stylu powiedzenia "nie denerwuj się aż tak!" przez wojowniczkę. Posłała jej delikatny uśmiech, gdy usłyszała co chce robić.
- Dobrze więc, najpierw zaczniemy patrol. Idź blisko mnie, nie chcę przecież ciebie zgubić - powiedziała ciepło i ruszyła przed siebie. Dzisiaj zrobią połowę terytorium, a podczas kolejnego treningu drugą połowę. I jakoś to przeżyją. Na kolejne pytanie terminatorki zamrugała delikatnie. - Ah, tak. Twoimi obowiązkami od dzisiaj jest oczywiście chodzenie na treningi. A prócz tego opiekowanie się starszymi w naszym Klanie, pomaganie w kociarni, zbieranie mchu, wynoszenie zużytego i robienie nowych legowisk. A gdy nauczysz się polować będziesz chodziła na polowania i patrole. Wydaje się, że jest tego dużo, ale na spokojnie. Jest was dużo, dasz radę z tym! - zamruczała żywiołowo i odwróciła pysk w stronę Świergoczącej Łapy. Była taka cichutka.
Chwilę dreptały w ciszy, po czym Szałwia otworzyła pyszczek.
- Czy wiesz może, kto obejmuje najwyższe rangi w Klanie Gromu? Bo chyba w naszym Klanie wiesz, co nie?

Kiwnęła niepewnie głową na zadane pytanie, choć to milczące powiedzenie, że "tak, wszystko w porządku" nie było do końca prawdziwe. Ale było coś miłego w użyciu przez kotkę jej normalnego imienia, w tym tonie i opiekuńczym pogłaskaniu. Odrobinę się rozluźniła.
Idź blisko mnie. Nie miała zamiaru robić nic innego, przez chwilę szła szybciej, by zrównać się z kotką. Skupiła się mocno na jej słowach i wydawało jej się nawet, że zapamiętała wszystkie swoje obowiązki. Porozmawia jeszcze z Echo albo Orzeszkiem, oni na pewno będą wiedzieć lepiej i pomogą jej ogarnąć całą sytuację. Pytanie zadane przez mistrzynię niemal znów wpędziło ją w panikę, ale zrobiła kilka spokojnych wdechów i skupiła się.
— W n-naszym klanie jest tata... zanczy! Niedźwiedzia Gwiazda, Skrzące Niebo i P-pliszkowy Dziób. A w Klanie Gromu, w-wiem, że przywódcą jest Trzm... Trzm... — wypuściła powietrze nosem ze złością, przez niemożność normalnego wypowiedzenia trudnego imienia — Trzmie-la Gwia-zda. Tata o nim wspominał — wydusiła z siebie w końcu. Nie dodawała nic więcej, bo tutaj jej wiedza, a na pewno pamięć, się kończyła.

Dreptała spokojnie przed siebie, dając czas na odpowiedź kociczce. Nie zamierzała jej poganiać czy broń Gwiezdni, krzyczeć, że zbyt wolno odpowiada! Dzisiaj miał być po prostu spacerek. Wysłuchała odpowiedzi Świergoczącej Łapy z uwagą i skinęła łbem.
- Dokładnie. W Klanie Gromu przywódcą jest Trzmiela Gwiazda, zastępcą jest Kruczy Cień, a medykiem jest Lodowy Potok. Bardzo dobrze sobie poradziłaś! - zamruczała, odwracając w jej stronę łeb i się do rudawej uśmiechając. Przez chwilę szła w ciszy, po czym przystanęła niedaleko granicy. Ogonem wskazała na pagórki, które znajdowały się przed nimi.
- Obecnie jesteśmy przy Króliczych Brzuchach. Rozciągają się one od naszego terytorium do terytorium Klanu Gromu. Tutaj też wyczujesz zapach znaków Wichrzaków, może kiedyś wyjdę z tobą na granicę z Gromem, abyś też znała ich zapach. Chciałabyś kiedyś zrobić taki wypad? - spojrzała na swoją podopieczną, czekając na jej opinię.

Pochwała chyba była dokładnie tym czymś czego potrzebowała, żeby trochę się rozluźnić. Rozumowo wyjaśniła sobie, że przecież żadna krzywda jej się nie stanie, mistrzyni jest miła i w ogóle nie jest tak strasznie. Zapamiętała imiona pozostałych ważnych kotów z Klanu Gromu.
— Czy tutaj mieszkają króliki? — zapytała automatycznie, słysząc nazwę nowego dla niej terenu. Próbowała różnych rodzajów zwierzyny i mogła bez wątpliwości podać króliczki jako swój przysmak, a choć wizja polowania była przytłaczająca, miała wrażenie, że ucieszyłaby się, mogąc sama łapać sobie te smaczne kąski. Co do zapachu, nie miała jakiegoś przekonania, że czuje coś wyjątkowego... pachniało po prostu klanem, domem.
— T-tak. Myślę, że tak — powiedziała, a w jej głosie dawało się wyczuć, coraz większą swobodę. Czuła się naprawdę coraz lepiej w towarzystwie kotki.

Skinęła delikatnie na pytanie Świergot. Spojrzała na nią z uśmiechem.
- Owszem. Tutaj mają swoje nory - odparła, po czym dotknęła ogonem barku koteczki, aby zaczęła iść za nią. - Dobrze, to może jutro podczas treningu? Co o tym myślisz?
Dalej szła w ciszy, chyba, że jej uczennica miała jakieś pytania. Krótko potem znalazły się przy Żmijowisku, później przy granicy z Wietrznym Gajem, aby dalej iść wzdłuż granicy i zatrzymać się niedaleko Łysych Drzew.
- Chciałabyś poznać teorię polowania?

Dotyk ogonem był jednocześnie miły i przyprawił młodszą kotkę o dziwne dreszcze, jeszcze nie była całkiem przyzwyczajona do takiego mocnego "spoufalenia" z drugim kotem, takim spoza rodziny. Co prawda Golcowy Śpiew została uhonorowana dawno temu przytuleniem ze strony rudzielca, ale wtedy mała Świergot była zmęczona, smutna i bardzo potrzebowała drugiego kota. Kiwnęła głową na propozycję Szałwi, co do następnego treningu i grzecznie szła za nią, nie mając więcej jakichś konkretnych pytań. Starała się zapamiętywać jakieś charakterystyczne punkty, gdyby kiedyś zdarzyło jej się przez przypadek zgubić – nie planowała tego, nawet nie potrafiła sobie wyobrazić co miałoby się stać, żeby musiała się orientować tak bardzo w terenie, ale przezorny zawsze ubezpieczony.
Propozycja mistrzyni wydała się bardzo kusząca, tym bardziej kiedy z tyłu głowy miała wspomnienie smaku królika. Jakaś wesoła iskierka zalśniła w oku kotki, lekki uśmiech ozdobił pyszczek. Kiwnęła głową z większą energią i werwą niż przy poprzednich razach, sadzając zadek, gotowa do słuchania.

Widząc skinięcie uczennicy się szerzej uśmiechnęła. Sama lekko skinęła łbem i przysiadła na trawie.
- Cieszę się, że chcesz wiedzieć więcej. Znaczy prędzej czy później byśmy do tego dotarły, no ale wiesz o co mi chodzi. No nie ważne. Więc, teoria polowania jest łatwa, gorzej jest w praktyce. Musisz pamiętać, aby skradać się pod wiatr. Wiatr przyniesie ci zapach i trop zwierzyny, a twoja ofiara nie będzie wiedziała o tym, że ktoś się do niej skrada. Patrzysz pod łapy, aby nie nadepnąć żadnego liścia czy ogółem się nie zdradzić przez wydawanie dźwięku. Jest specjalna pozycja łowiecka, która na pierwszy raz za wygodna nie jest, z czasem się jednak przyzwyczaisz! Musisz lekko ugiąć łapy, a ogon wraz z głową zrównać do linii grzbietu. Musisz uważać, aby brzuch nie szurał ci po ściółce. Wygląda to mniej więcej tak - Mistrzyni wstała, aby pokazać swoją pozycję łowiecką. Przeszła się trochę, po czym spojrzała na rudą uczennicę.
- Rozumiesz? No. Jest jeszcze zasada - "królik usłyszy, mysz wyczuje, ptak zobaczy". Słyszałaś ją kiedyś? Mogłabyś wytłumaczyć? Po skojarzeniach i co trzeba robić, aby dane typy zwierząt ciebie nie zobaczyły - posłała jej ciepły uśmiech, który miał pokrzepić młodą koteczkę. Srebrna wojowniczka pokładała w młodej nadzieję, i po prostu wiedziała, że jest bardzo mądra. Też była bardzo delikatna... ale była mądra!

Słuchała bardzo uważnie. Zapamiętywała niemal każde słowo, bo choć w zapamiętywaniu najlepsza nie była, wiedziała, że musi się postarać. Hasła zapisywały jej się w głowie. Wiatr. Łapy. Ogon. Brzuch. Patrzyła uważnie, jak mistrzyni demonstruje jej wspomnianą pozycję łowiecką, a choć nie usłyszała słowa o tym, że sama ma spróbować, powoli wstała, ustawiła się nosem pod wiatr i ugięła łapy. Chwilę balansowała, starając się znaleźć idealny moment, gdy łapy były ugięte, ale futro na brzuchu nie szurało po trawie, obniżyła ogon i postawiła w ten sposób kilka niezdarnych kroczków, czując się bardzo, bardzo dziwnie. Coś nie pasowało jej w plecach, coś było niewygodnie, ale stwierdziła, że w końcu się przyzwyczai.
Kiwnęła łebkiem na jej pytanie, a uszka postawiły się, słysząc, że królik ją usłyszy. Mimowolnie się uśmiechnęła.
— Tata kiedyś powiedział to o króliku. Że dlatego mają takie-e duże uszy. Żeby słyszeć, czy kot nie chce go złapać. W-więc to pewnie oznacza, że trzeba być bardzo cicho jak się na nie poluje, prawda? A-ale nie wiem do końca, co trzeba zrobić z myszą... a z p-ptakiem, pewnie złapać z ukrycia? — zaproponowała i popatrzyła na wojowniczkę, bez większego przestrachu. Naprawdę czuła się coraz swobodniej, nawet jeśli nie udało jej się udzielić idealnej odpowiedzi.