Z gdybania wyciągnął ją uroczy głosik kociaka. Bardzo ładnego! Znaczy, wydawał się sympatyczny. Po jego głosie i sposobie przedstawienia się uznała iż matula świetnie go wychowała. Uśmiechnęła się zatem do niebieskookiego jeszcze trochę słabo kontaktując.
- Witaj kolego, a raczej Żuku. Jestem Morw- Biała Łapa. - Wstała i uniosła wysoko grzbiet przeciągając się ospale. Może zagrodziła maluchowi drogę? - Usiadłam tu tak aby powspominać. Nie przeszkadzam ci w jakiejś zabawie...? Jednak już nie jestem rozmiaru kociątka - Zaśmiała się pod nosem.

- W takim razie, cieszę się Żuku. Mi również! - Mały synek pewnej z matek bardzo zaintrygował rudą. Był taki.. Milutki. Jakby nie spędził wiele księżyców w lecznicy. Może mu się poszczęściło. Albo to Morwa miała pecha. Nie istotne, nie teraz! Na zadane pytanie przekrzywiła łebek i zastanowiła się.
- Oh długo by liczyć, pewnie jakieś kilka księżycy. Ale to tak szybko mija. No a tobie Żuczku? Ile zostało do zostania terminatorem. Ja nie mogłam się tego doczekać. - Przewróciła oczyma widząc jak młodego rozsadza energia i w pewnym sensie radość? Oh maluchy były takie urocze! Aż sama pomyślała o gromadce własnych.. Najpierw trening biała łapo...

***

Kiełki. Od zawsze ją interesowały. Mimo to, nie przychodziła tutaj zbyt często. Zwyczajnie pomijała to miejsce z... Hm, chyba z faktu, iż nie pamiętała o nim przez cały czas. Z resztą, uważała, że w obozie lub chociażby w kociarni jest wiele ciekawszych miejsc. Nie tylko takich, którym można się poprzyglądać, tak jak w tym przypadku, a również takich, z którymi można wejść w interakcje. Właśnie te są bardziej interesujące, bo... No, można coś z nimi zrobić. A tu? Tu sufit jest zdecydowanie zbyt wysoko, by mogła te dziwne kamienie dotknąć. Szkoda, wielka szkoda, bo naprawdę by chciała. Z czystej ciekawości, ot.
I... Dziś przyszłą tutaj chyba właśnie po to, by spróbować. Kolejny raz. Za każdym razem miała wrażenie, że urosła już wystarczająco. Że dosięgnie tam, jeśli tylko mocno się wybije i dobrze wyskoczy. Co dalej? No... Chyba chwyci się któregoś kła i... I jakoś to będzie. Tak właściwie to nigdy nie obmyśliła dobrego planu działania. W głębi duszy chyba po prostu była świadoma, że nawet będąc dorosłym, sporych rozmiarów kotem nie byłaby w stanie dosięgnąć tak wysoko. Ale... Pomarzyć można. Czymże byłoby życie bez żadnych marzeń, nawet tych najgłupszych?
Na razie stanęła tuż pod dziwnymi skałami i uniosła łeb wysoko do góry, by móc się im przyjrzeć. A może wcale nie są tak wysoko jak przypuszczała?

/Rdza

Kotka szczerze się nudziła w kociarni, więc stwierdziła że poszuka rodzeństwa. W końcu z kim najlepiej się bawić jak nie z rodziną? Chodząc w kółko zobaczyła jak jej siostra gdzieś idzie, dlatego też postanowiła ją "śledzić". Niewiele myśląc wymknęła się za Dymem i starając się jak najciszej stawiać łapki, by nie zdradzić swojej obecności tuż za kotką. Zamyśliła się przez chwilę zastanawiając się nad tym co jej powie kiedy w końcu siostra ją zobaczy, przez co o mały włos a by na nią wpadła kiedy tamta się zatrzymała. Cofnęła się o kilka kroków w tył i usiadła przyglądając się jej poczynaniom. Siedziała w ciszy patrząc to na kotkę, to na sufit.

Owszem są. I świadomość tego powróciła do niej niemalże tak szybko jak zniknęła. Zaledwie jedno spojrzenie wystarczyło, by przywrócić kotkę na ziemię i uświęcić ją w przekonaniu, że nawet, gdyby była tak duża jak dorosłe koty, nie byłaby w stanie dosięgnąć sufitu. Nie pomogłyby jej w tym żadne podskoki czy nawet pomoc drugiego kota, na którego mogłaby... Na przykład się wspiąć, o! Z resztą, nigdy by czegoś takiego nie zrobiła! Chyba spaliłaby się że wstydu, szczególnie jeśli osoba trzecia widziałaby tą sytuację. Huh! Na samą myśl o tym czuła wielkie zażenowanie. Szybko wybiła sobie ten dziecinny pomysł z głowy.
Spuściła wzrok. Bez sensu. Rozejrzała się krótko, choć żadne inne rozwiązanie do niej nie przyszło. Sama nie zamierzała takowego szukać. Bo co? Co mogłaby zrobić? Próbować wspinać się po ścianach kociarni? Kamienie są na tyle strome i śliskie, że prędzej zrobiłaby sobie krzywdę, niż dosięgnęła szczytu. To też odpada. Trudno, będzie musiała znaleźć sobie inne zajęcie. Stłumiła westchnienie i odwróciła się, by odejść w inne miejsce, lecz... Ah! Zamiast wykonać krok przed siebie, wyskoczyła w górę. Kręcone futro stanęło dęba, a na twarzy maleństwa pojawiło się przerażenie. Jej stan szybko jednak zmienił się, a wystarczyła do tego zaledwie chwila. Moment, podczas którego wylądowała na ziemi i dokładniej przyjrzała się temu komuś, kto postanowił ją przestraszyć. Niemiło że strony Rdzy! Ale może wcale nie miała tego na celu?
- Ugh. Co zamierzasz? - Zapytała od razu, orientując się, iż siostra również przygląda się kamiennym soplom. Czyżby miała podobne plany? Czy tak jak Dymka miała zamiar dotknąć sufitu?
W każdym razie, kędzierzawa kotka usadziła znowu zadek na ziemi. Po strachu sprzed chwili nie było już ani śladu. Nie zamierzała nawet o tym siostrze wspominać, coby nie wyjść na tchórza! W końcu to ona jest tą nieustraszoną w rodzinie!

Siwek wiedział o nowych kociakach w kociarni już od dawna. Tak w zasadzie wiedział o nich już od momentu, kiedy się urodziły! Ale no niestety, nie mógł za bardzo ani z nimi pogadać ani się pobawić, "bo są za małe". Humpf!
Ale że minął już dobry księżyc od ich narodzin... To raczej nie powinno już być z tym problemu, prawda? W końcu sam mógł już zwiedzać obóz w wieku księżyca! Czy raczej sam sobie wtedy na to pozwolił. Ale Ropuszy Skrzek nie była zła, co chyba znaczyło, że nie miała z tym problemu!
W każdym razie... Kiedy Siwek wychodził zjeść śniadanie, maluchy jeszcze spały. Dlatego też po najedzeniu się i porządnym wyczyszczeniu wrócił do kociarni i rozejrzał się, czy może któreś z maluchów się obudziło. Przysiadł sobie w pozycji chlebka i czekał... Może któreś podejdzie samo?

/Wapienko <3

I owszem - jedno z kociąt się obudziło i była nim właśnie mała Wapienko, która właśnie przeciągała się leniwie, naśladując sposób, w jaki rozciągała się mama Oszroniona Gałąź. Zawsze wyglądała na bardzo długą i giętką, być może ze względu na krótkie futerko; zupełnie nie zaobserwowała tak pięknych póz i rozciągnięcia u Gęsiej Lotki. Szkoda!
Przeczesała sobie futerko na tyle, na ile pozwalały jej możliwości fizyczne takiego małego i nieco niezbornego kociaka, jakim była. Gdy była już zadowolona, dostrzegła, że coś się zmieniło - ktoś się pojawił. Zamrugała, patrząc na Siwka. Przekręciła głowę w lewo, później w prawo. Chociaż czuła jakiś niezrozumiały opór przed rozmawianiem ze starszymi kolegami, tym razem ciekawość zwyciężyła. Koteczka podeszła bliżej Siwka i pokazała łapką na jego łapy... a raczej ich brak.
- Gdzie są twoje łapki? - spytała, marszcząc brwi i nosek w niezrozumieniu. Dlaczego wyglądał na takiego gładkiego, jakby był tylko kadłubkiem z ogonkiem i głową? Nie podobało jej się to.

Wyglądało na to, że przyszedł w samą porę! Jedno z kociaków akurat obudziło się i zaczęło dość nieporadnie myć. Przeurocze maleństwo. Szkoda tylko, że nie znał jej imienia... Tak samo zresztą jak reszty jej rodzeństwa. Nawet jeśli by je znał, to są dwie opcje: albo by je mylił, albo zapomniał. Chociaż to akurat nic dziwnego - wszystkie te kociaki zdawały się wyglądać dla Siwka identycznie! Pewnie łatwiej będzie mu je zapamiętać, jak zacznie z nimi gadać.
I oto się pojawiła mała towarzyszka rozmowy. Siwek rzucił jej delikatny, przyjazny uśmiech, jakby zachęcając ją do podejścia... Szczególnie że zdawała się mu przyglądać.
Na jej pytanie chciał odpowiedzieć z początku szczerze. Ale... Potem w sumie przypomniał sobie, że to malusi kociak. Może najpierw chwilę się z nią podroczy!
- Nie mam łapek - powiedział udawanym smutnym tonem, kuląc uszy i robiąc duże, smutne oczka - byleby być jak najbardziej wiarygodnym dla takiego malucha - Zjadł mi je duży, zły wilk!

Otworzyła szeroko oczy, a mordkę jeszcze szerzej.
- Jak to! - sapnęła z niedowierzaniem, marszcząc zaraz nosek i brewki. Wyciągnęła szyję do przodu, by dokładniej spojrzeć na Siwkowy brak łapek - i wciąż wyglądał jak puchata gąsienica, łapek wciąż nie było nigdzie widać. Nawet jak obróciła głowę w lewo i w prawo, z żadnej strony ich nie było!
- I jak teraz chodzisz? Jak robaczek? - spytała, wyginając przy tym grzbiet w górę i w dół i analogicznie ruszając głową, żeby zaprezentować mu typowy ruch robaczkowy. Bardzo szybko przeszła nad tragedią zjedzenia łapek przez złego wilka, no bo skoro tu siedział i nie wyglądał, jakby go coś bolało, to widocznie był już taki bezłapkowy i koniec, trudno! Nie ma co płakać nad zjedzonymi łapkami, czy jakoś tak.

Wyglądało na to, że jego mały podstęp działał! Siwek musiał się powstrzymać, żeby nie zacząć chichotać, chociaż lekki uśmiech pojawił się na jego pyszczku. Kociaki były tak uroczo naiwne! Aż dziwnie się czuł z myślą, że ledwo kilka księżyców temu sam jeszcze taki był.
- Dokładnie tak! Jak robaczek. - przytaknął kotce... I zademonstrował jej ten "robaczkowy chód". Było to... Ciężkie. Jak nic nadwyrężyłby sobie plecy, gdyby próbował dalej, więc "podpełznął" tylko mały kawałeczek.
- Widzisz? Nie mogę teraz biegać ani się bawić - znów zrobił smutną minkę - Aaale... Może mogłabyś mi pomóc zrobić nowe łapki?

Z mordką zmarszczoną jak suszona śliwka obserwowała, jak Siwek pełznie... przez szaloną odległość kocięcego kroku. Hm. Nie wyglądało to najlepiej, chyba nie ruszał się za bardzo, skoro tak topornie mu to szło. Chyba że...
- A turlanie się nie byłoby szybsze? - spytała, przekrzywiając głowę w bok. - Ja jak się turlam, to zahaczam łapkami, a ty byś się mógł po prostu toczyć bez zatrzymywania się - zasugerowała uczynnie, powstrzymując się przed nagłą chęcią popchnięcia kocura, żeby zobaczyć, jak ten toczy się i zatrzymuje dopiero na ścianie kociarni. To byłoby niemiłe.
- Jak się robi nowe łapki? - dopiero teraz dotarł do niej sens słów Siwka. To tak się dało?

Kiedy kotka wspomniała o turlaniu, chyba się trochę zwiesił. Em... Ale chyba nie będzie kazała mu się teraz turlać, prawda? Jeszcze zobaczy, że jednak nikt mu tych łapek nie zjadł i co wtedy? Weźmie go za kłamczucha!
- Em... Tak... - kiwnął powoli łebkiem - ...a-ale wtedy bardzo szybko zakręciłoby mi się w łebku! Tobie pewnie też się kręci jak za dużo się turlasz albo ganiasz za ogonkiem, prawda? - spytał. W duchu nawet się ucieszył, że tak na poczekaniu dał radę wymyślić jakoś wymówkę!
- Cóóóż... Najpierw musisz zebrać trochę patyków i mchu. I połóż je tam, gdzie powinienem mieć łapki, tak jakbym leżał trochę rozpłaszczony, jak żabka! - mało brakowało, a serio wyjąłby łapki spod siebie, żeby jej pokazać, jak powinna je ułożyć. Ale na szczęście się powstrzymał - A potem będziesz musiała zamknąć oczka i wypowiedzieć zaklęcie... Ale najpierw zbierz rzeczy na łapki, hm? - rzucił jej przyjazny uśmiech. Cóż, zawsze to jakiś pomysł na zabawę!

Zastanowiła się. Hm, faktycznie. Czasem kręciło jej się od tego w głowie i traciła równowagę, czasem nawet aż musiała sobie usiąść! A ona przecież mogła się zatrzymać, a taki Siwek nie mógł, bo przecież nie miał łapek, i pewnie jak chciał gdzieś szybko iść, to się obijał o wszystko i ciągle mu się kręciło w głowie. Pokiwała więc głową na znak, że zrozumiała.
- A- - zaczęła, zmarszczyła czoło, po czym jednak kontynuowała: - Ale wtedy kolory nie będą pasowały? Mogę znaleźć patyki, bo są brązowe, no ale mech będzie zielony? I nie zepsuje to wszystkiego, jak będziesz mieć później zielone łapy? - spytała, bo przecież to było bardzo istotne, żeby kocur kolorystycznie się ze sobą zgadzał. Mogła znaleźć patyki w kolorze jego futerka, ale nie znajdzie przecież nigdzie białego mchu, żeby mu pasował do kryzy! Będzie brzydko wyglądał
- A piórka mogą być? Piórka są białe, będą bardziej pasować niż mech.

Chyba to wyjaśnienie wystarczyło, bo mała nie drążyła tematu. Fiu! Jego mały plan póki co był bezpieczny. Chociaż kiedy zaczęła go pytać o ten mech... Racja. Nie przemyślał tego. Chociaż wyglądało na to, że szylkretka była mądrzejsza od niego, bo sama wpadła na pomysł szybciej, niż on mógł cokolwiek wymyślić!
- Mogą być! - kiwnął łebkiem - Chociaż jak znajdziesz jakiś uschnięty mech, to też może być! W końcu taki też jest brązowy! - rzucił jej lekki uśmiech. No to teraz chyba pozostało mu tylko obserwować, jak mała zbiera rzeczy na jego "łapki". No zaraz się tutaj rozpłynie.